Η συνέχεια σε.....

Η eleni63 γράφει πλέον επώνυμα στο blog Νομικά Νέα.
Διατηρεί επίσης blog φωτογραφιών με θέμα Ερωτας ως το Θάνατο.
Ευχαριστώ όλους τους φίλους που με αναζήτησαν!

Λογοκρισία και διαφήμιση

Ολοι διαβάζουμε με ενδιαφέρον την ιστορία της θυγατέρας Στεφανή ήδη και λέκρορος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με το έργο τέχνης κατά του οποίου έδρασε ο Υπουργός Πολιτισμού.

Ανώνυμη καταγγελία οδήγησε την ελληνική αστυνομία στην αυνανιζόμενη κυρία υπό τους ήχους του εθνικού μας ύμνου.

Και έγινε το έλα να δεις.

Ολοι μάθαμε για το κορίτσι που δημιούργησε το "έργο" όλοι θυμηθήκαμε το Outlook, όλοι γράψαμε παντού τις σκέψεις και τις ιδέες μας. Απίστευτη προβολή. Το κόλπο γνωστό. Λίγη λογοκρισία, κανένα δικαστήριο και το κάθε Μ στη ν γίνεται σπουδαίο και λαοπρόβλητο. Είδατε τα καμώματα του Κωδικού Ντα Βίντσι! Το καλύτερο διαφημιστικό γεγονός. Μέχρι και τα θρησκευτικά αισθήματα των κινέζων έθιξε...

Εμένα πάλι ένα μόνο με προβλημάτισε.

Πώς την πάτησε πάλι ο νυν Υπουργός Πολιτισμού.

Δεν είδε τα παθήματα του προκατόχου του επί του αυτού θέματος? Γιατί έσπευσε να γίνει ρεζίλι? Να προβεί σε αυτόφορες συλλήψεις?

Μόνον δύο απαντήσεις έρχονται στο νου μου!

-Συμφώνησε στην προβολή της δημιουργού και του δημιουργήματος κατά τον αποτελεσματικότατο αυτό τρόπο αναλαμβάνοντας το ρίσκο των σχολίων υπό το δέος Καρατζαφέρη και λοιπών θερμοκέφαλων εθνικιστών...

ή δεύτερη

-ούτως ή άλλως κανείς δεν ξέρει τι του γίνεται...

Εσείς τι λέτε για το θέμα?

Γενικεύσεις

H μεγάλη κινητοποίηση της κοινωνίας των μπλόγκερς για διάφορα ζητήματα κατά καιρούς δίνει έρεισμα για πολλές σκέψεις.

Πόσο αλήθεια ανάγκη υπάρχει για εξεύρεση κοινού πεδίου αλληλεγγύης σήμερα?

Πόσο πολύ πιστεύει κανείς ότι με τον τρόπο αυτό ανήκει σε μία ομάδα και αναζητά κοινά αγαθά?

Πόσο έντονα το μέσον υπηρετεί τις προσδοκίες μας για τη ζωή?

Πόσο έντονη είναι η ανάγκη "αναγνωσιμότητας" των εσωψύχων των ανθρώπων ώστε να κινούνται κατά τον τρόπο αυτό?

αλλά και γιατί τέτοιες γενικεύσεις?

Γιατί άνθρωποι με τόση ποιότητα και αναζητήσεις τείνουν να ονομάζουν "αλμπάνηδες" ομάδες ανθρώπων?

Γιατί με τόση προχειρότητα καθιστούν τη λύπη τους για την απώλεια ενός ανθρώπου κόλαφο κατά ενός ολόκληρου επαγγελματικού κλάδου?

Το κορίτσι πάει. Και όπως κάθε ψυχή που χάνεται τόσο νέα είναι κρίμα και άδικο.

Το ξέρει πρώτα η ίδια. Και θυμώνει.

Το ξέρουμε όλοι. Και προσκηνούμε τα πάθη της.

Αλλά γιατί τέτοιες γενικεύσεις από ανθρώπους που ανοίγουν τις ψυχές τους στην δικτυακή κοινότητα?

Μήπως και αυτό δεν είναι ένας άλλος θάνατος? ενας μικρός αθώος φόνος?

...

όπως το καταλάβατε!

Κάποιο γιατρό, κάποια γιατρίνα θάψαμε με τα χεράκια μας που ίδρωνε να κάνει τη ζωή μας καλύτερη.

Ξέρετε πόσοι παλεύουν με ζήλο και αυτοθυσία για μια επιπλέον ανάσα μας?

Μαζί ξανά

Χαθήκαμε

Φίλοι και Φίλες

Πάει καιρός που χάθηκα και ο λόγος είναι για άλλη μια φορά η αναζήτηση μιας καλύτερης εκδοχής του blog μου.
Διαβάζω ανελειπώς πολλούς φίλους και χαίρομαι που η μικρή μας κοινωνία συνεχώς βελτιώνεται.
Επιστρέφω λοιπόν με κέφι.
Εχω κάποιες παλιές οφειλές αρχικά τις οποίες θα εκπληρώσω και βλέπουμε


Για σας και χαρά σας.

Édith Giovanna Gassion- Édith Piaf

Οι γαλλικές εκλογές πλησιάζουν θέτοντας κάποιους από εμάς ενώπιον της ιστορίας της ζωής μας. Tων οραμάτων μας και των ψευδαισθήσεών μας. Της εφηβείας μας και της ωριμότητάς μας.
Ποιος αλήθεια θα μπορούσε να πιστέψει ότι το δίλημμα για τις προεδρικές εκλογές θα ήταν τέτοιου είδους? Ποιος θα πίστευε ότι ο Σαρκοζί θα μπορούσε να είναι ένας υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας? Κάποτε η γαλλική πολιτική ήταν στο νου μας ποίηση περισσότερο, ελευθερία, ισότητα, δημοκρατία, και.... εκείνη η ξεχασμένη fraternite. Κάποτε το κόκκινο κρασί και η φιλοσοφία έχτισαν το παλάτι των φιλελεύθερων κατοίκων ενός ανεκτικού και πλουραλιστικού κόσμου.
Ποιος από όσους από εμάς η Piaf είναι κάτι περισσότερο από μια καινούργια ταινία δεν σκέπτεται κάπως έτσι?
Είδα πολλούς στο σινεμά. Λιώμα στο κλάμα κάποιοι.
Όμως σήμερα όσοι αγάπησαν το όραμα μιας Γαλλίας όπως ενσαρκώθηκε από κάποιες ποιητικές φιγούρες είμαστε πολύ στοχαστικοί.
Η Γαλλία δεν ήταν φυσικά ποτέ τόσο ποιητική όπως την φαντασθήκαμε κάποιοι και ίσως τη βιώσαμε με τα χρώματα της φαντασίας μας ακόμη και επί τόπου.
Με βασιλική παράδοση ποτέ δεν ξέχασε την αριστοκρατική της πάστα.

Οι "άλλοι" ήταν πάντα κατώτεροι.
Με φασιστικές τάσεις λάμπρυνε τον β πόλεμο με απόλεμους προδότες παρότι υπήρξαν και άλλοι.
Με το Παρίσι να διακοσμείται με άπειρους στρατηγούς και μεγαλείο η Δημοκρατία της ήταν πάντα πολύ ιδιαίτερη. Οι ξένοι ήταν πάντα ευπρόσδεκτοι, αλλά όχι ίσοι. Και η Piaf όπως και τόσοι άλλοι μια εύπεπτη ξένη που με την οντότητά της στόλισε το Οlympia και το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Μια κυρία της οποίας άλλαξε το όνομα και ξεχάστηκε η αραβική καταγωγή.

Με γιαγιά την Emma (Aïcha) Saïd ben Mohammed και μητέρα την Annetta Giovanna Maillard μόνον ο ακροβάτης πατέρας Louis-Alphonse Gassion και η Αγία Θηρεσία (όχι βέβαια της Αβιλα! Του Lisieux) που της έδωσε το φως της έμοιαζαν να είναι Γάλλοι στη ζωή της. Ένας ακροβάτης και μία Αγία για ένα παιδάκι που γεννήθηκε σε γειτονιά μεταναστών στο Παρίσι του 1915.
Το όραμα της ιδεολογίας που έχτισαν μερικοί ξεχωριστοί άνθρωποι που υιοθέτησαν τη Γαλλία και ιδίως, το Παρίσι σαν τόσο φιλοξενίας, να το κρατήσουμε.

Το έργο τους και την ψυχή τους να την αγαπήσουμε. Εχει άλλωστε ξεχωριστή γοητεία.

Τα σώματά τους στο νεκροταφείο Pere Lachaise ή στο Pantheon να τα αφήσουμε να αναπαυθούν. Η Γαλλία τους επιστράτευσε στην πορεία για μια δημοκρατική, ώριμη, ποιητική, εναλλακτική, απελευθερωμένη, μοιραία, τραγική, χαριτωμένη, συγκλονιστική και ερωτική φαντασίωση.

Πτυχιούχος Νομικής

Είδα την Τόσκα στη Λυρική ! Είδα την Λετονή Κριστίν Οπολάις και τον Ουκρανό Νίσα Ντίντυκ. Είδα τα εξαίρετα σκηνικά του Νίκου Πετρόπουλου που θα άξιζε να σκηνοθετεί στις καλύτερες σκηνές του κόσμου. Είδα ξανά και το Λουκά Καρυτινό.

Την αδυναμία μου στον Λουκά Καρυτινό την έχετε ξαναδιαβάσει. Μικρόσωμος και συμπαθής αναδίδει μια εξαιρετική λάμψη που μόνον το ταλέντο μπορεί να δημιουργήσει.

Ο αρχιμουσικός Λουκάς Καρυτινός είναι διπλωματούχος νομικής. Όπως και ο Καντίνσκυ.

Αναρωτιέμαι κάθε φορά που συναντώ τέτοιους ανθρώπους πώς θα ήταν όταν σπούδαζαν δικονομία και ποινικό, όταν συνυπήρχαν με αποστειρωμένους και φιλόδοξους νομικούς ενώ τους έκαιγε η ψυχή…
Θυμάμαι τη σχολική βιογραφία του Παλαμά: Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και Αισθητική στο Παρίσι. Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί αυτή η διαδρομή. Στη λογοτεχνία βέβαια είναι αλλιώς.

Ψάχνεις για το συμπολίτη σου και να! Νεοσμυρνιός. Γεννήθηκε το 1952. Έχει δύο εγγόνια. Ενας κανονικός άνθρωπος. Διευθυντής ορχήστρας.

Ενας μικροσκοπικός πρίγκηπας που δίνεται στην επαρχιώτικη Λυρική Σκηνή μας με τόσο πάθος…

Τόσο παράξενη η ζωή.

Ιδίως όταν στο πρόγραμμα της Λυρικής φιγουράρουν πάντα, ναι ΠΑΝΤΑ, στο Διοικητικό της Συμβούλιο διάφοροι νομικοί «διορισμένοι» από ευγνωμοσύνη της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Το πλεονάζον κατεστημένο που δεν δημιουργεί τίποτε από τη μια και η πηγαία έμπνευση από την άλλη.

Ο Λουκάς Καρυτινός (τον οποίο γνωρίζω μόνον από το έργο του και το CV του προγράμματος της Λυρικής) έρχεται συχνά στα όνειρά μου με τα λουστρίνια του, το μαύρο του κοστούμι και τα ανακατεμένα του μαλλιά. Σαν παρηγοριά κάθε φορά που θέλω απλώς να φύγω και να αφήσω σκάνδαλα και αηδία σε όσους δεν νοιάζονται και τόσο.

Αρχιμουσικός στην Ελλάδα, κολύμπησε μέσα στη Νομική Σχολή της Αθήνας και επέζησε, διευθύνει στη Λυρική της Αθήνας και αντέχει.

Vici d' Arte...

Πλάνες και αλήθειες

Με αφορμή το Μαύρο Βιβλίο της Ψυχανάλυσης επιστρέφω σε έναν συγγραφέα που διάβαζα με ζήλο μερικά χρόνια πριν για τον οποίο έγραφα και σε ένα σχόλιο στο Doncat πριν λίγο καιρό.
Το βιενέζο ψυχαναλυτή Μπρούνο Μπετελχάιμ (1903- 1990).

Εβραίος, πρότυπο πανεπιστήμονα, φιλόσοφος, λογοτέχνης, ψυχολόγος με διδακτορικό στην αισθητική, πήγε στην Αμερική στο πανεπιστήμιο του Σικάγο αφού φυγαδεύθηκε από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Μπούχενβαλντ. Η θεωρία του βασίσθηκε πολύ στα βιώματα των στρατοπέδων συγκεντρώσεως και στο υπερβολικό άγχος που μπορεί να προκληθεί στον άνθρωπο. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ανάλυση παιδιών με αυτισμό και ίδρυσε ένα ειδικό σχολείο το ορθογενικό σχολείο. Η θεωρία του αγαπήθηκε πολύ ιδίως στη Γαλλία ιδίως μετά μια διάσημη τηλεοπτική σειρά του 1974 και παράλληλα με τον Νηλ και το Σάμερχιλ αποτέλεσε παιδαγωγικό πρότυπο του προοδευτικού ανθρώπου της εποχής. Ένα βιβλίο που πολλοί μελέτησαν με ζήλο, ιδίως για τις προσεγγίσεις του: Η ψυχανάλυση των παιδικών παραμυθιών.
Λίγα χρόνια μετά το θάνατό του ο δημοσιογράφος Richard Pollak δημοσιεύει μια τελείως διαφορετική εκδοχή της ζωής και του έργου του ανθρώπου αυτού μετά από εκτεταμένες έρευνες.
Ο δόκτωρ της αισθητικής και πανεπιστήμονας είναι ένας απλός και εύπορος ξυλέμπορος. Ο μάρτυρας του Νταχάου και του Μπούχενβαλντ ένας τυχερός Εβραίος που γλύτωσε ήδη από το 1939 μέσω του οικογενειακού του πλούτου και της σχέσης της συζύγου του με τις ΗΠΑ.
Όλα τα λοιπά δεν αποτελούν παρά μια έξυπνη επινόηση που δημιούργησε ο ίδιος και έπεισε μεθοδικά τους άλλους αντλώντας οφέλη.
Το «μαύρο γάλα» και η μομφή για όλες τις μανάδες παιδιών με αυτισμό πέρασε και ξεχάστηκε με τα χρόνια
Εξοχος παραμυθάς το δίχως άλλο πλάσαρε συστηματικά ως επιστήμη μια διήγηση η οποία αποδείχθηκε με τα χρόνια ανεπαρκής. Όχι τόσο αυτή της ζωής του όσο αυτή των επιστημονικών του θεωριών.
Διαβάζοντας για το θέμα κοντοστέκομαι.
Σκέπτομαι τις μανάδες με τα παιδιά τους αγκαλιά καταδικασμένες επειδή είναι "μανάδες ψυγεία" όπως τις ονόμαζε να αναρωτιούνται γιατί η αγάπη τους δεν φθάνει. Σκέπτομαι πόση φιλολογία περνά ως αλήθεια χωρίς καμία απολύτως βάση.
Ξυλέμπορος ή επιστήμονας? Τσαρλατάνος ή εμπνευσμένος?
Φιλόσοφος ή απατεώνας?
Το ερώτημα παραμένει. Και μαζί η πλάνη όσων λαχτάρησαν μια απάντηση.

Πλάνη ή άλήθεια?