«'Επικρατεί μεγάλη ταραχή στον κόσμο των θεών και των ανθρώπων»

Πριν από λίγες εβδομάδες (1-2/6) στο Ηρώδειο είχε ένα αφιέρωμα στο Μάνο Χατζηδάκι, με τα κινηματογραφικά του τραγούδια σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού. Τραγούδησαν σπουδαίοι ερμηνευτές κι ανάμεσά τους η Αρβανιτάκη όπως δεν την ξανακούσατε ποτέ. Ήταν μια βραδιά που κυριολεκτικά απογείωσε πολλούς και γέμισε συγκίνηση και ευδαιμονία ένα μεθυσμένο κοινό. Παρέα και τα καροτσάκια του ΕΛΕΠΑΠ με παιδιά να σιγοκελαϊδούνε «έχω ένα μυστικό». Ήμουν ένας από αυτούς που έφυγαν βουρκωμένοι και χαμογελαστοί με τους ήχους της Sweat Suit του Κυπουργού να συντροφεύουν για μέρες τη μικρή μου ζωή παρέα με την απολαυστική εικόνα του λιλιπούτειου και μεγαλειώδους Καρυτινού με τα λουστρίνια του, ένα μαγικό παιδί της μουσικής. Το έλεγα σε όλους μου τους φίλους. Έπαιρνα κουράγιο να υπάρχω σε αυτή τη χώρα, αφού ο Μάνος, αφού ο Καρυτινός, αφού η Φαραντούρη (ήταν εκεί και χειροκροτούσε την Ελευθερία), αφού μια τόσο υπέροχη ορχήστρα, οφείλω να συνεχίσω να εργάζομαι και εγώ (την ξέρετε όλοι δα αυτή την απελπισία…) Τι νύχτα!

Την άλλη μέρα διάβασα στην εφημερίδα ότι επρόκειτο για ένα χάλι μαύρο. Δε νομίζω να υπήρχε καλός λόγος ούτε για το ενδυματολογικό σκέλος.
Αισθάνθηκα να ντρέπομαι για τα χαμόγελα και για τα δάκρυά μου. Πόνεσα αφόρητα για όλα όσα χαιρόμουν την προηγούμενη νύχτα. Ηξερα το λάθος. Ομως οι λέξεις σκοτώνουν.

Προχθές ήμουν στην Επίδαυρο σε μια έξοχη παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Την Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη, σε μετάφραση Κ.Χ.Μύρη ((φιλολογικό ψευδώνυμο του Κώστα Γεωργουσόπουλου) και σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη. Στην παράσταση, που ήδη έχει παρουσιαστεί σε πολλές περιοχές της χώρας, πρωταγωνιστούσαν οι Μαρία Ναυπλιώτου, Νίκος Ψαρράς, Οδυσσέας Σταμούλης, Κώστας Μπάσης, Δημήτρης Καμπερίδης, Αλέξης Σταυράκης και Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη (και ας μην τους ξέρουμε όλοι μας όσο άλλους και άλλους γνωστούς…).
Κορυφαίες και με όλη τη σημασία της λέξης χορωδοί οι Ξανθίππη Καραθανάση και Κατερίνα Γιαμαλή, ενώ συμμετείχε δεκατετραμελής χορός. Η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη.


Μια παράσταση έξοχη. Μια τραγωδία που σε οδηγεί αβίαστα στη σκέψη ότι ζούμε σήμερα στο μεσαίωνα, μια παράσταση που σε κάνει να πιστεύεις ότι γίνονται θαύματα και στον σύγχρονό μας μεσαίωνα.

Το έργο διαδραματίζεται στη «βάρβαρη» χώρα Ταυρίδα (στη χερσόνησο της Κριμαίας, όπου βρισκόταν η αρχαία Σκυθία). Σύμφωνα με το μύθο, η Αρτεμις έκλεψε την Ιφιγένεια από το βωμό της θυσίας της (στην Αυλίδα) και τη μετέφερε στην Ταυρίδα, όπου, με εντολή του βασιλιά Θόα, τελούσε ανθρωποθυσίες, οδηγώντας στη σφαγή Έλληνες αιχμαλώτους. Ο Ορέστης φτάνει στην Ταυρίδα με εντολή του Απόλλωνα, για να κλέψει από το ναό το ιερό άγαλμα της θεάς. Συλλαμβάνεται μαζί με το φίλο του Πυλάδη και κινδυνεύουν να θυσιαστούν από την Ιφιγένεια, αλλά όλα έχουν αίσιο τέλος…(τη συνέχεια σας καλώ να τη δείτε όποτε σας δοθεί ευκαιρία αν δεν την είδατε ήδη).

Κόσμος και ντουνιάς ήταν εκεί. Όπως και στο Χατζηδάκη. Και άλλα και άλλα καροτσάκια. Και 2-3 παπάδες. Ολη αυτή η κοσμοθάλασσα προσκυνητές της ποίησης και της ποιότητας. Υπάρχει λοιπόν παντού μαγεία.

Σας το λέω όμως πολύ συγκρατημένα. Εφημερίδες αρνούμαι να διαβάσω σήμερα. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι θα λένε ποιος ξέρει τι. Είτε καλό, είτε κακό θα είναι ψέμα.

Μην ακούσετε ότι και να διαβάσετε. Θεωρώ περιττό να σχολιάσω τους κριτικούς και τις πέννες τους για άλλη μια φορά. Ούτως ή άλλως η κακία τους πληρώνεται πολύ πολύ φθηνά. Όπως και οι ύμνοι τους.Τις λέξεις τους σήμερα θα τις αγνοήσω. Να γιατί:

Είδα ένα όνειρο τη νύχτα. Τον Καρυτινό με τα λουστρίνια του και την άγια του μπαγκέτα να διευθύνει τις καλές δυνάμεις της ψυχής μου, να τραγουδάει όλη μαζί χαρούμενα που υπάρχει κάποιος λόγος να παλεύει και εκείνη όπως αυτός, χωρίς τη Σκάλα ή τις μεγάλες ορχήστρες. Οπως ο Μύρης, όπως το ΚΘΒΕ προχθές.
Χωρίς καν ένα καλό λόγο.
Μόνο και μόνο για το θαύμα.

Zόμπι ετών 32

Όλες οι κυρίες του καλού κόσμου στις μέρες μας αποφάσισαν να είναι ζόμπι. Παντρεύεται η κόρη! Η μάνα στις φωτογραφίες του lifestyle περιοδικού, 10 χρόνια νεότερη της κόρης.
Συνεχίζεται η καλλιτεχνική καριέρα συνταξιούχου ηθοποιού, επανεμφανίζεται 20 χρόνια νεότερη. Η σύζυγος επιχειρηματία κάθε χρόνο και μικραίνει. Το κέρατο οδηγεί σε ανανέωση κυττάρων της κερατωθείσας. Η υπουργός πριν τη σύσκεψη bottox. Λεπτές, νέες κοπέλες ανατρέπουν κάθε συνθήκη ηλικίας.

Μικρή θυμάμαι τη συζήτηση για την Αλίκη. Πόσω χρονώ είναι η Αλίκη? Μεγάλο ερώτημα.
Τώρα το θέμα άλλαξε. 70 χρονών η Σοφία Λώρεν θα κάνει καμπάνια (δεν θυμάμαι για ποιο προϊόν ομορφιάς).
Όλες μα όλες ετών 32. Σιδερωμένες, χειρουργημένες, ευθυτενείς…
Ευτυχώς που ως Μαίριλιν απόθανα εγκαίρως!

Πόσα πρέπει να βιώσει κανείς για να σπάσει τα πρότυπα?
Τι να κάνεις την επιτυχία και το χρήμα αν δεν σου είναι επιτρεπτή μια ρυτιδούλα τόση?
Νομίζω ότι είναι ωραία να γερνά κανείς και να μπορεί και να πεθάνει κάποτε με την ώρα του. Ακόμη καλύτερο είναι να ζει.
Στο μεταξύ χρειάζεται να γίνεται κανείς ζόμπι?

TO TEMENOΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

"Σύμφωνος έσπευσε να δηλώσει ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, λέγοντας ότι «η τελική επίσημη αναγγελία της οριστικής τοποθεσίας για την ανέγερση του τεμένους στον Ελαιώνα μάς ευρίσκει σύμφωνους, όπως άλλωστε τούτο πλειστάκις έχουμε δηλώσει. Το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας είναι αναφαίρετο για κάθε πολίτη ευνομούμενης χώρας, όπως είναι η Ελλάδα, και εκφράζεται με το δικαίωμα λατρείας του Θεού εντός ειδικών χώρων». Θετικά τοποθετήθηκαν στην ανέγερση τζαμιού οι υποψήφιοι δήμαρχοι Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης και Αλέξης Τσίπρας" Ελευθεροτυπία σήμερα.(http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=59731340)


Οι μουσουλμανικές προσευχές φιλοξενήθηκαν λένε για χρόνια σε πολυτελή ξενοδοχεία. Σε κάποια από αυτά είχε, λένε, και βίζιτες. Ερχόντουσαν και φεύγανε πόρνες και προσευχές. Συχνά είχε και γαμήλιες δεξιώσεις.

Χαλάκια στρώθηκαν σε παράγκες στο Μαραθώνα. Νόμιμοι και συνήθως παράνομοι μετανάστες με σοκολατένιο δέρμα από το Πακιστάν υμνούν το θεό που τους επιτρέπει να ζουν, παρόλα αυτά. Στα Μέγαρα δεν άκουσα για ελπίδες και προσευχές. Παρέα με τις ετοιμοθάνατες, ακίνητες όρνιθες των ορνιθοτροφείων, οι μουσουλμάνοι θυμούνται τάχα τον Αλάχ?

Κάποτε έλεγαν θα γίνει τέμενος στη Φιλοθέη. Στην Πλάκα. Μετά στην Παιανία. Τώρα είπαν στο Βοτανικό.

Μουεζίνης δεν ακούστηκε ποτέ στην Αθήνα. Αναζητούσα από παιδί τζαμιά και ρωτούσα τη μαμά μου πώς μετά από 400 χρόνια τουρκοκρατίας δεν έμεινε ούτε ένα. Η δασκάλα με είχε ήδη αποπάρει όταν το ρώτησα. Δεν ήξερε να μου πει. Σβήνουμε με μανία τις άβολες μνήμες.

Ούτε όταν η Σύμβαση της Φιλοξενούσας Πόλης ζήτησε από την Αθήνα ανεξιθρησκία δεν έγινε το Τέμενος, που χωροθετήθηκε με νόμο. Και τότε το θέμα του Τεμένους πέρασε και έφυγε με χίλιες δυό δικαιολογίες. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της ανεκτικότητας άφησαν τους μουσουλμάνους χωρίς εστία. Όχι πώς θα άλλαζε ο κόσμος με περισσότερες εκκλησιές. Ο Κουμπερτίν ονειρεύθηκε την πόλη με στάδια και παλαίστρες της κλασσικής αρχαιότητας. Οι εκκλησιές είχαν και αυτές τη θέση τους. Όλες μαζί. Από τους Αγώνες κρατήσαμε τα συστήματα ασφαλείας. Τέμενος όμως δεν μας έμεινε ως legacy.

Η είδηση της ημέρας ήταν η κατασκευή του Μουσουλμανικού τεμένους στο Βοτανικό. Η συναίνεση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η χρηματοδότηση θα γίνει από την Πολιτεία.

Δεν μπορώ να κρύψω ότι η συμφωνία της Ορθόδοξης Εκκλησίας με ανησυχεί. Δε νομίζω ότι τη ζόρισαν οι καταδίκες στο Στρασβούργο. Μάλλον κάποιος συμβιβασμός (Άλλη συζήτηση όμως οι Παναγιές με τα βγαλμένα μάτια). Ούτε την χουβαρντοσύνη της Ελληνικής Πολιτείας δεν μπορώ να πω ότι δεν με προβληματίζει.
Λυπάμαι όμως για τα παλιά τα χαμένα τα τζαμιά. Αυτά που είχαν μνήμες της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Το καινούργιο, καλοδεχούμενο, αλλά είναι άλλο. Ελπίζω ο μουεζίνης, όταν αρχίσει το κλάμα του σε τακτά χρονικά διαστήματα, να θρηνήσει τα γκρεμισμένα τζαμιά. Αυτά που έφυγαν με τις μνήμες μιας εποχής. Και να σκεφθεί τις προσευχές όλων των μουσουλμάνων αυτής της πόλης, όχι μόνον των επενδυτών που αγοράζουν τράπεζες και εταιρίες ! (καλοδεχούμενοι νάναι και αυτοί).
Το Τέμενος της Αθήνας, αν γίνει κάποτε πραγματικότητα θάναι ένα σπουδαίο γεγονός.
Ας είναι όλοι οι θεοί να βρούν τη θέση τους σ'αυτή την πόλη.
Μήπως σιγά σιγά βρούν λίγο χώρο και οι άνθρωποι.

Alcohol and aliens

Γεννήθηκε στο Δελχί το 1954 το χρόνο δηλαδή που καταργήθηκε η πολυγαμία στην Ινδία. Γιος γνωστού Υπουργού της Ιντίρα Γκάντι σπούδασε και διακρίθηκε στα καλύτερα ινδικά πανεπιστήμια, έγινε ορειβάτης στα Ιμαλάια και έκανε και μια εμπορική επιχείρηση ταξειδιών περιπέτειας χρόνια πριν γίνουν μόδα. Μικροπαντρεμένος έφυγε με τη στήριξη του πατέρα για το Παρίσι να σπουδάσει και να προκόψει περαιτέρω. Σίγουρα κάποια θέση Υπουργού θα τον περίμενε μετά. Η ξενιτιά τον πόνεσε και το χρώμα του του κόστισε πολύ. Ξαφνικά από πρίγκηπας έγινε πολίτης β διαλογής. Περίμενε στις ουρές για έγγραφα και τον ήλεγχε η αστυνομία συχνά. Το όμορφο πρόσωπό του ζάρωσε από το πολύ ουίσκι και τα Benson & Hedges που κάπνιζε σαν γνήσιος βρετανικά καλλιεργημένος Ινδός προκαλούσαν ένα συνεχή βήχα. Οι λευκές ερωμένες δεν εμπόδισαν το αίσθημα μειονεξίας που γέννησε η σύγκρουση πολιτισμών και το 1989 ενώ έπεφτε το τοίχος του Βερολίνου ξέσπασε σε δυνατά κλάματα πάνω στο κάστρο της Χαϊδελβέργης: Είμαι τόσο μα τόσο απόλυτα μόνος.
Δύο τρία χρόνια μετά πέθανε από κύρωση του ήπατος στο Δελχί συντετριμμένος από την ένταση της αποξένωσης που γι’αυτόν μικρό ινδουιστή πρίγκιπα ήταν πρωτόγνωρο. Εκείνος πίστευε στο ποτάμι και την αέναη ροή του, ήταν τόσο ανεκτικός και πράος που ο Καρτέσιος και η κληρονομιά τους έβλαψαν πολύ την ισορροπία του. Το αλκοόλ ήταν το μέσα του καυτό ποτάμι που έσβηνε το φόβο, πάντα Black Label.

Γεννήθηκε στα Τίρανα το 1960 όταν ο Χότζα κυβερνούσε απερίσπαστος και η Αλβανία ζούσε στον 17ο αιώνα. Γιός εργάτη με καλές σπουδές στην Αλβανία και γνώστης της μουσικής από παιδί δεν έμαθε να χορεύει παρά το φυσικό ταλέντο του αλλά περιορίσθηκε στο να χρησιμοποιεί το σώμα του για εργασίες χειρωνακτικές στην κοντινή Ελλάδα λίγα χρόνια μετά. Εισήλθε λαθρομετανάστης και πέρασε πολλά πολλά χρόνια χωρίς χαρτιά. 2-3 φορές απελάθηκε και ξαναγύρισε κρυφά από την Πίνδο. Εργάσθηκε σε οικοδομή και στα Μεγάλα Έργα: Αεροδρόμιο Σπάτων και Αττική Οδός. Η οικογένειά του ήρθε και αυτή λίγα χρόνια μετά στην Ελλάδα όπου όμως μέχρι πρότινος ζούσε κρυφά χωρίς χαρτιά και χωρίς ανάσα. Το όμορφο πρόσωπό του ζάρωσε γρήγορα από το φθηνό ούζο και έβηχε συνέχεια καθώς ο άφιλτρος Ασσος τον επιβάρυνε πολύ.
Τα ιστορικά βιβλία και το νέο καθεστώς δεν τον εμπόδισαν όταν τις έφαγε με αφορμή το γνωστό ποδοσφαιρικό αγώνα στην Αθήνα να ξεσπάσει σε λυγμούς: Είμαι τόσο μα τόσο απόλυτα μόνος.
Η γυναίκα του δεν άντεξε το ποτό. Τον έστειλε στην οικογένειά του στην Αλβανία όπου πέθανε από κύρωση του ήπατος λίγο μετά παρέα με δυό ημίαιμα σκυλάκια που κουβάλησε από την Ελλάδα, τη μόνη παρέα που του απέμεινε πιά. Η δυτικότροπη μεταολυμπιακή Αθήνα ήταν πολύ επώδυνη για αυτόν τον ξένο που δεν βαφτίστηκε και δεν είχε καμία αίσθηση ατομικότητας παρεκτός από το αίσθημα της επιβίωσης

Γεμίσαμε ξένους. Όλοι μας πιά ξένοι, πρόσφυγες διάφορων προορισμών και προελεύσεων περνάμε σαν τα ποταμάκια από το χάρτη και το αίμα γίνεται οινόπνευμα για να αντέξει το φόβο και τη συνεχή ανεξέλεγκτη ροή των πραγμάτων.
Γεμίσαμε όμως και άλλους που αποκαλούν αλλήλους ξένους. Ο ξένος που είσαι και ο ξένος που δείχνεις. Άλλοτε η κύρωση του ήπατος λέγεται κατάθλιψη και άλλοτε η κατάθλιψη επιθετικότητα.

Δεν θα γίνει στεριά όλη τούτη η θάλασσα που ρέει εντός μου
και ρέω και χύνομαι και χάνομαι πριν μάθω τι ήμουν…

Έχω ιστορίες με πολλούς ξένους να σας διηγηθώ, δεν προλαβαίνω απόψε όμως. Το καράβι κατεβάζει πρόσφυγες από το Λίβανο και θέλω να διαβάσω και τα blogs των Λιβανέζων που βομβαρδίζονται.

Συμπαθάτε με.

Μετά το Χάιντεγκερ έχουν σειρά και άλλοι…

Nikos Dimou said...
eleni 63 - νομίζω πως είστε υπερβολική. Μπορεί να ηδονίζεστε ακούγοντας για το μ***ί της μάνας αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν τέτοια γούστα. Βέβαια κανείς δεν σας υποχρεώνει (ούτε την Πόρτα) να επισκέπτεστε το blog μου, ιδιαίτερα όταν βρίσκετε τα θέματα τόσο μπανάλ όσο το πορτρέτο της Βιβιέ και τους ΄Ασπρους Ελέφαντες. Αλλά όποιος κατεβαίνει στο γήπεδο να παίξει ποδόσφαιρο σέβεται τους κανόνες - στο μπάσκετ ισχύουν άλλοι.

Το διάβασα σήμερα στο μπλογκ της Πόρτας. Ήταν απάντηση σε κάποιες σκέψεις μου για τον Ωριγένη σε έναν Εφιάλτη της. Απάντησα στης Πόρτας.

Εδώ απλά αναρωτιέμαι γιατί όταν γνωρίζει κανείς το συγγραφέα προβληματίζεται για τα γραφόμενα. Για τα βιβλία και τη μυστική τους ζωή εν αγνοία του γράφοντος και του βίου του. Για τα γράμματα που όταν λαμβάνουν υπόσταση στο χαρτί γίνονται "παιδιά πολλών ανθρώπων", τα λόγια μας.

Είμαι όμως φαίνεται πολύ ζηλιάρα. Τόσες μέρες γράφω και ούτε ένας δεν ήρθε για να βρίσει. Ούτε δύο εβδομάδων μπλογκ και μας μιλούν για κεράσματα και τούρτα ανανά. Μας προσφέρουν μέρα με τη μέρα, χάδια.

Φυσικά δεν είναι ένα πολυσύχναστο μπλογκ. Ούτε και πολύ ενημερωμένο. Η Ελένη63 είναι εργαζόμενο κορίτσι. Σκληρά.

Το χρόνο που απομένει για ποστ, τον δαπανά διαβάζοντας τα μπλογκ των άλλων. Να τους καταλάβει. Σιγά σιγά. Να μάθει και να νοήσειτο καινούργιο αυτό φαινόμενο. Εξαντλείται η ηδονοβλεψία της στην ανάγνωση των γραφομένων των άλλων. Είναι πολλοί από αυτούς απολαυστικοί.

Είμαι ως φαίνεται πράγματι, ως άνθρωπος, ζηλιάρα. Το έφερα λοιπόν μόνη μου το βρισίδι, από της Πόρτας. Μήπως και η ύβρις γίνει σκέψη. Μήπως και ο συγγραφέας αντιληφθεί με αυτή την αφορμή το νόημα της αυτογνωσίας, και της επικοινωνίας.

Ακόμη και οι υβριστές λοιπόν καλοδεχούμενοι.

Δεν ξέρω αν θα γίνουμε πολυκατάστημα, αλλά την ελευθερία του λόγου θα την υπερασπιζόμαστε μέχρι το τέλος.

Ηλεκτρονικοί φίλοι

Παρατηρώ τα μπλογκ και αναρωτιέμαι τι αποζητούμε περισσότερο μέσα από τη διαδικασία αυτή.
Την ανάδειξη του εγώ μας? Του ταλέντου μας? Της ιστορίας μας? Κάποιου προβλήματος που μας απασχολεί? Τι τέλος πάντων?

Παρατηρώ τα πολυσύχναστα. Όλα για λίγη παρέα. Κουβέντα άσχετη συνήθως από το ποστ με αφορμή το οποίο γράφονται.
Παρατηρώ τα λιγότερο σχολιαζόμενα. Tα μοναχικότερα. Μια πιο μικρή παρέα.

Για λίγη παρέα και λίγη επαφή με το πληκτρολόγιο.
Τελευταία γνώρισα κάποιους και εγώ.

Νοιάζονται και για το αν δουλεύω, αν χάνομαι με αποζητούν.
Νοιάζομαι για τα παιδιά τους, αν ξέρω ότι έχουν, τις οικογένειές τους, τη μοναξιά τους. Περιμένω να τους δω… λίγες γραμμές χρωματισμένες στην οθόνη.

Φίλοι μου ηλεκτρονικοί θέλω να ψάξω και να μάθω σιγά σιγά
πώς στήνει κανείς μια μεγάλη ηλεκτρονική αγκαλιά,
Πώς μαγειρεύει μακαρονάδα για τους ηλεκτρονικούς του φίλους
Πώς τους κερνάει παγωτό και ουζάκι,
Πώς τους μαζεύει τα ξέστρατα χαμόγελα ή δάκρυα και πώς σαχλαμαρίζουν καθημερινά με τη ρουτίνα της ασφάλειας οι ... ηλεκτρονικοί φίλοι.
πώς κινούν για το ηλεκτρονικό τους αθάνατο νερό
και να σας το κεράσω σε δροσερό ποτήρι...
έτσι καλοκαιράκι που είναι και έχει ζέστες

Το αεροδρόμιο της Βηρυτού. Δύο -τρία πράγματα που ξέρω γι’αυτό

«Οι πυκνοί καπνοί από τις φλεγόμενες δεξαμενές καυσίμων του διεθνούς αερολιμένα σκεπάζουν τον καλοκαιρινό ουρανό της Βηρυτού. Το αδιάκοπο σφυροκόπημα του Λιβάνου από τους Ισραηλινούς συνεχίζεται και άπαντες απεύχονται τη μετουσίωση του εφιαλτικού σεναρίου μιας γενικευμένης σύρραξης στη Μέση Ανατολή σε πραγματικότητα..» Η Καθημερινή, Σάββατο 15 Ιουλίου 2006-07-15

Όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη μεταξύ 90-1993 ξεκίνησε να δημοπρατεί το νέο διεθνή αερολιμένα των Σπάτων προσέλαβε ομάδα διεθνών συμβούλων. Οι υποψήφιοι κατασκευαστές του σημερινού ΕλΒελ το αυτό. Ο διάλογος απαιτούσε γνώση αγγλικής, διεθνή εμπειρία, κοινοτικό δίκαιο, πολύ ρεαλισμό… Έτσι συνεχίσθηκε και με το ΠΑΣΟΚ μέχρι το 1995 οπότε και ανετέθη σε Όμιλο εταιριών όπου πρωταγωνιστικό ρόλο είχε η γερμανική εταιρία Hochtief.
Οι σύμβουλοι της Κυβέρνησης είχαν προσκομίσει σχέδιο σύμβασης και άφθονο υλικό όλα στην αγγλική από κάποιο ασιατικό αεροδρόμιο που αφορούσε νησί. Το θυμάμαι σαν τώρα. Έπρεπε να εξηγείς προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν επρόκειτο περί νησιωτικού αερολιμένα. Ήταν η παγκοσμιοποίηση όπως την βίωσα στην κάθε μου μέρα.
Οι σύμβουλοι των Γερμανών παρέα με τα καλύτερα στελέχη τους μύριζαν όλοι Λίβανο. Είχαν μόλις ολοκληρώσει το αεροδρόμιο της Βηρυτού. Οι συμβάσεις τους, οι σκέψεις τους οι άνθρωποί τους κατάλληλοι για Μέση Ανατολή.
Τα παραδείγματα στη συζήτηση: εμείς στη Βηρυτό έτσι το κάναμε…
Οι όψεις των μηχανικών, πολλοί εκ των οποίων desperados του ανατολικού μπλοκ, έτοιμες για μάχη και δουλειά και λιβανέζικο φαγητό.
Τα κέφια των στελεχών ανάλογα. Θα μείνουμε στην Αθήνα (πίστευαν φαίνεται ότι θα ήταν και εδώ σαν το Παρίσι της Ανατολής). Θα χορεύουμε μαζί τους, θα τρώμε το έξοχο φαγητό τους (όπως το γνώρισα αργότερα είναι αριστουργηματικό), θα ζούμε την ζωή τους. Σκεπτόντουσαν Λίβανο, μόνον Λίβανο. Ήταν φυσικά στην Αθήνα.

Πολλοί από αυτούς μετά την ανάθεση χάθηκαν στον κόσμο. Άλλοι ξέμειναν. Κάποιοι όπως το σκέπτομαι, οι νεότεροι θα είναι έτοιμοι για την ανοικοδόμηση … Πίσω, θα ονειρεύονται να γυρίσουν στη Βηρυτό.

..............

Τα κείμενα τελείωσαν και λίγο καιρό μετά ολοκληρώθηκε και το ΕλΒελ ..(δεν ακούγεται κάπως μεσανατολικό αυτό το όνομα?)
Όποτε πηγαίνω στο ΕλΒελ σκέπτομαι ότι έγινε από αυτούς που ήρθαν από τη Βηρυτό. Ότι το αδελφάκι του το μεγάλο είναι στο Λίβανο. Ότι αν προσπαθήσεις θα διακρίνεις μικρά κέδρα να σκάνε μύτη και γαλλικά να ανακατεύονται με τα γερμανικά και τα αγγλοαμερικάνικα. Άσε στα Goodies που μου μυρίζει φαλάφελ.

..............
Σήμερα δεν θέλω να το σκέπτομαι.
Εκείνος ο ταλαίπωρος ο γερμανός γεμάτος τύψεις από το Αουσβιτς, οικονομικός μετανάστης και αλκοολικός από το Λίβανο ερχόταν και το Λίβανο ονειρευόταν. Δεν ξέρω αν απογοητεύθηκε με την Αθήνα αλλά μέσα μου, όποτε τον έβλεπα, ήταν σαν να γονάτιζε ικέτιδα η ανάπτυξη της Ευρώπης (πολύ πριν τη διεύρυνση) στη Μέση Ανατολή για καμιά δουλίτσα. Ν'ανασάνει!

Οι λέξεις στις συμβάσεις που θυμάμαι, (άλλαξαν βέβαια πολύ) χορεύουν έκτοτε στα μάτια μου. Οι δικηγόροι διέγραφαν τη λέξη «Βηρυτός» από το σχέδιο σύμβασης που επεξεργαζόμαστε για ευκολία.

Και μετά το cut, paste : Αθήνα.

Τι έκανε ο Βολτέρος την 11η Σεπτέμβρη?

Τελετή γνωστή… μαθητές της τελευταίας τάξης καίνε τα σχολικά βιβλία. Με μίσος τα πετάνε στη φωτιά. Χαμένοι ή κερδισμένοι των εξεταστικών συστημάτων εκδικούνται τη νεότητα που πέρασαν καθισμένοι στην καρέκλα. Ακίνητοι.

Ο Βολτέρος είπε κάποτε τη γνωστή φράση από τα σχολικά μας χρόνια: "Διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα έδινα και την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για να συνεχίσεις ελεύθερα να λες όσα πιστεύεις".

Μετά την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για κάθε μαθητή ο Διαφωτισμός είναι κεφάλαιο βιβλίου πληκτικού και ανούσιου, που το πέρασε εξετάσεις και ξεμπέρδεψε και ο Βολτέρος όνομα που πρέπει να αποστηθίσει.
Μετά την δευτεροβάθμια εκπαίδευση αρχίζει η υποχρεωτική συμφωνία.
Η γνώμη είναι πράγμα επικίνδυνο και αναποτελεσματικό.

..............

Ο όχλος και η συμφωνία με την εξουσία είναι αποτελεσματικότερη.
Στο ντύσιμο, η μόδα μας βοήθησε. Καμιά διαφωνία.
Στο φαγητό, πάντα υπάρχει κάποια ενιαία γραμμή. Θρησκεύεις? Η νηστεία θα σου προσφέρει τον Παράδεισο. Σπουδάζεις? Ίσως είναι καλύτερα να είσαι χορτοφάγος
Στις απόψεις? Την πολιτική? Την εργασία? Τους θεούς? Και αν μ’αγαπάς γιατί διαφωνούμε για το χρώμα του καναπέ μωρό μου?
Μέχρι την 11η Σεπτέμβρη.
Την τραγική εκείνη ημέρα για τον κόσμο έγινε κάτι μεγαλοφυές και συμβολικά σπουδαίο. Με τη χρήση του μέσου άρσης της διαφωνίας, της τηλεόρασης δηλώθηκε (έστω και αν ίσως ήτανε μαϊμού) δημόσια και φανερά διαφωνία.

Με το ίδιο το μέσον της απόλυτης συμφωνίας: την τηλεόραση.

Με τρόπο προφανή αναμφισβήτητο και με πλήρη ανάληψη συνεπειών. Νομίζω ότι τα αεροπλάνα τα χάζευε γελώντας ο Βολτέρος εκμεταλλευόμενος την «ΑΛ ΚΑΙΝΤΑ» για να μας νουθετήσει που τον κάψαμε μαζί με τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Καβάλησε τις φλόγες και ξεκίνησε τη βόλτα του.
Μετά ήρθε το διαδίκτυο. Μια ξέφρενη ελευθερία άρχισε να ανθίζει. Στα μπλογκ έγινε η επανάσταση. Φυσικά εφευρέθηκε η moderation.
Υπάρχουμε και μονολογούμε καθείς στη θεσούλα του με τη βοήθεια ενός πληκτρολογίου.
Είναι ασφαλές. Ακόμη και αν κάποιος σε βρίσει δύσκολα θα σε χαστουκίσει. Είναι και ανώνυμο αν θέλουμε. Οπότε και άλλη περισσότερη ελευθερία. Μόνο συνδετικό στοιχείο η γλώσσα και ο χρόνος.
Και ο Βολτέρος βολτάρει στον πλανήτη. Ξαναγύρισε.

και η παρέα του μπλογκινγκ αν το σκεφθείτε είναι δεν είναι 16- 17 χρονώ..
Παρά τα καμένα μας βιβλία, παρά την πλήξη μας, παρά την ανυπόληπτη ιδεολογία μας, από τις φωτιές των πύργων ξεπήδησε η ανάγκη για διαφωνία εναργής. Σαν εικόνα. Αυτή η εικόνα δεν ήταν (ως φαίνεται) τηλεοπτικά προσχεδιασμένη. Δεν έπεσαν διαφημίσεις με το κοίταγμά της.
Ο Βολτέρος ξαναγύρισε και επιτρέπει τη διαφωνία.

Στατικά προς το παρόν.
Ηλεκτρονικά.
Αλλά επιτρέπεται.
Βολτάρει ο Βολτέρος και μας παρακινεί για μια βόλτα και διάλογο.
Έτσι προστατευμένοι που καθόμαστε στην οθόνη μας άλλωστε δεν έχουμε και πολλά να φοβηθούμε.
Ούτε την τρελή την αγελάδα, ούτε τη γριπιασμένη την κότα, ούτε τα ανεξέλεγκτα πέη που στάζουν εητζ.
Με ασφάλεια και περίσκεψη … ας διαφωνήσουμε. Ας διαλεχθούμε.
Μετά την ακινησία μια βόλτα με το Βολτέρο.
Πεθαμένος από χρόνια δεν μπορεί να μας κολλήσει ούτε συναχάκι.

Βρε λες να φανεί και ο Σωκράτης από καμιά γωνιά σιγά σιγά…

Στο Ηλιόδενδρο με την θερμή παράκληση ανεμπόδιστα να διαφωνεί όσο αντέχει.

Lila Pause και Βασικός Μέτοχος! Σκέψεις για την 14η Ιουλίου.

Συνταγματική προστασία των εταιριών από κρατικές αυθαιρεσίες ζητά ο ΣΕΒ. Παράδειγμα προς αποφυγήν ο «Βασικός Μέτοχος» τόνισε ο Πρόεδρος του Συνδέσμου κ. Δ. Δασκαλόπουλος…Ημερησία 12/7/06

Στην Ελβετία το Σύνταγμα λαμβάνει πρόνοια για τις αγελάδες. Είναι φυσικό, αποτελεί εθνικό τους πλούτο. Είναι και συμβολικό. Αν οι Ινδοί τις έκαναν ταμπού, οι Ελβετοί τις αγκάλιασαν στο Σύνταγμα. Στην Ελλάδα μετά την γνωστή "υπόθεση Ανδρεάδη" και την καταδίκη μας στο Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, μετά πολλές άλλες ανάλογες υποθέσεις, ρυθμίζεται συνταγματικά το ασυμβίβαστου του «βασικού μετόχου» στο άρθ. 14.9 Σ. Ποιος είναι ο λόγος? Μας είπανε η διαπλοκή. Η ρύθμιση του άρθ. 14.9 ήταν εξαρχής και για τον αδαή προβληματική και εσφαλμένη. Γιατί τόσοι σοφοί νομικοί ομόφωνα τη στήριξαν? Γιατί στην Ελλάδα η ισχύς (του χρήματος, του τύπου) διώκεται με τόση ευκολία?

Θα μπορούσαν να γνωμοδοτήσουν για το θέμα πολλές επιστήμες.Το να διώκει ένα Σύνταγμα τον πλούτο και να ρυθμίζει την απαξία του είναι παρανοϊκό σε φιλελεύθερα καθεστώτα. Ιδίως αν αυτό το ενισχύουν ηγέτες που λατρεύουν την αμερικάνικη σημαία, σπούδασαν στην Αμερική και δηλώνουν φιλελεύθεροι. Οι εθνικοί ψυχίατροι δεν μίλησαν για το θέμα. Προτίμησαν να κρατήσουν ένα υπουργείο και την ησυχία τους.

Το να διώκει ένα φιλελεύθερο καθεστώς την ελευθεροτυπία, αποστερώντας την από πόρους είναι αντιδημοκρατικό. Αν επιδοτούντο όλες οι εφημερίδες από κρατική διαφήμιση θα διαβάζαμε μόνον Ριζοσπάστες ή ανάλογα έντυπα. Τι ενοχλεί ο ιδιωτικός πλούτος την ελευθεροτυπία? Οι εθνικοί δημοσιογράφοι συντάχθηκαν με τις διώξεις των «βασικών μετόχων». Προτίμησαν να κρατήσουν ένα υπουργείο και την ησυχία τους.

Το να ρυθμίζεται σε ένα Σύνταγμα μια διάταξη σε ευθεία αντίθεση με το κοινοτικό δίκαιο ένα θέμα που είναι γνωστό ότι θα «πέσει» ήδη από το 1995 όταν ρυθμίσθηκε νομοθετικά και κινδύνεψε δικαστικά είναι απλή και αδικαιολόγητη άγνοια. Οι εθνικοί συνταγματολόγοι συνήνεσαν. Προτίμησαν να κρατήσουν ένα υπουργείο και την ησυχία τους.

Χωρίς να σημαίνει ότι θεωρώ ορθό να εκβιάζεται από τον τύπο ο πολιτικός βίος της Χώρας, θα άφηνα τον πολιτικό βίο να διατηρήσει την ηθική του ακεραιότητα από τη μια και τον τύπο τη δική του από την άλλη.Το ζήτημα παραμένει.

Μια ρύθμιση στο Σύνταγμα που "δείχνει" συγκεκριμένα πρόσωπα.Αυτό είναι για μένα ένα μεγάλο θέμα. Πρόσωπα και όχι αγελάδες όπως στην Ελβετία, ή αξίες. Ένα Σύνταγμα που φθονεί, όπως ο καθένας μας, και το δηλώνει με λέξεις στο κείμενό του. Ένα Σύνταγμα που επιθυμεί να διώκονται συγκριμένοι πολίτες και επιχειρήσεις ως ασυμβίβαστοι. Η λέξη αυτή τέθηκε με αφθονία στην αναθεώρηση του 2001. Ασυμβίβαστο.Οι κανόνες του ανταγωνισμού χρησίμευσαν σε πολλές φιλελεύθερες δημοκρατίες για την εκβιαστική συχνά ηθικοποίηση των συναλλαγών. Στην Ελλάδα το προνόμιο είναι στο Σύνταγμα. Το μεγάλο εθνικό καλαμάρι προγράφει ότι το θίγει… στο χαρτί.Θα επισήμαινα ακριβώς το αυτό αν το Σύνταγμα, αντί πχ να απαγορεύει τα βασανιστήρια «έδειχνε» συγκεκριμένο πρόσωπο ως βασανιστή και τόνιζε ότι το κακό πρέπει να πέσει και στα παιδιά του.

Ετσι φθάσαμε και στις εθνικές ύβρις. Στους νταβατζήδες με ονοματεπώνυμο. Λιλα Πάουζε. Αγελάδα με ονοματεπώνυμο. Διαπλοκή με ονοματεπώνυμο. Από θεσμικά χείλη. Φιλελεύθερα. Αν δεν είχε στηριχθεί η θέση αυτή και από το ΠΑΣΟΚ θα έλεγε κανείς ότι είναι κληρονομικό.Και το Σύνταγμα προς το παρόν περιγράφει πρόσωπα και τα παιδιά τους. Αν αύριο είσαι εσύ?Αν δεν κατάφερε ένας ισχυρός και η φαμίλια του να εξορίσει τις «κατάρες» από τους Κανόνες, τις κατάρες που στρέφονται εναντίον του, τι θα κάνει η κυρία Μαρία? Τι θα κάνει ο κύριος Αγρόν? Τι θα κάνω εγώ?Τα εκδικητικά νομοθετήματα έστω και αν λέγονται Συντάγματα, τα εμπαθή χαρτιά δεν μπορούν να έχουν θέση σε οποιαδήποτε Δημοκρατία.Θα ήταν πολύ πιο λογικό να προστατευθεί συνταγματικά η εθνική μας φέτα ή ο χαβαλές παρά να διωχθεί κάποιος συγκεκριμένος επιχειρηματίας, καλλιτέχνης, πολιτικός...
Ο κύριος λόγος που πρέπει λοιπόν να γίνει η αναθεώρηση είναι η διαγραφή των διατάξεων με ονοματεπώνυμο από τον Καταστατικό Χάρτη.

Αύριο θα μπορούσα να είμαι εγώ, ή το παιδί μου που έχει σύνδρομο ντάουν. Αν δεν μπορεί το Σύνταγμα να προστατεύσει το κεφάλαιο τι να περιμένει ο αλβανός μετανάστης και ο σημαιοφόρος γιός του?… η επιστήμη σιγά.Προτίμησε να κρατήσει ένα υπουργείο και την ησυχία της.

Κι όμως το Σύνταγμα είναι πρώτα πρώτα σύμβολο. Και ως τέτοιο θα όφειλε να θυμάται τις αρχές της δημοκρατίας.

LIBERTE, EGALITE, FRATERNITE

Που είναι η φρατερνιτέ, η εθνική αλληλεγγύη?

Το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε όσους θεωρούν ότι στην Ελλάδα πάσχουν οι αδικημένοι της φύσης και οι ανήμποροι.

4 σοφοί άνθρωποι

1. Η Μαρία Παπαδοπούλου
Εικοσιτετράχρονη δικηγόρος, με ποιότητα και ήθος αλλά ιδίως με ένα τεράστιο εγκέφαλο που στέκεται περήφανος πάνω στο παχύσαρκο σώμα της. Ντυμένη πάντα εξαιρετικά κομψά και με περίσσευμα αξιοπρέπειας δεν επέτρεψε σε κανέναν είτε να την λυπάται είτε να αντιλαμβάνεται κάποια μειονεξία. Η Μαρία κατηγορήθηκε πολλές φορές για την αδυναμία της να τιθασεύσει το σώμα της, λόγω ιδίως των αρίστων επιδόσεών της. Στην Μαρία Παπαδοπούλου δεν δόθηκε συστατική επιστολή για να συνεχίσει τις σπουδές της παρά μετά από πίεση έκπληκτου συνανθρώπου με γνωριμίες. Το πάχος σημαίνει για κάποιους βλακεία, ιδίως εφόσον το άτομο που κουβαλά τα κιλά του συμβαίνει να είναι καλός άνθρωπος. Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι σοφός άνθρωπος διότι δεν κρατά κακία σε κανέναν και σύντομα θα κάνει τον τόπο μας περήφανο διότι παρόλη την προσπάθεια να περιορισθεί στην καταπολέμηση της παχυσαρκίας της συνεχίζει να ζει και να ανθίζει.
2. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος
Ηλικιωμένος πια άνεργος συμπολίτης μας που φέρεται να πάσχει από σχιζοφρένεια παρότι δεν έχει ψευδαισθήσεις. Αρκείται σε 1-2 ευρώ και ένα παγωτό και έχει πάντα ένα χαμόγελο για όλους. Ντροπή για πολλούς διατηρήθηκε στη ζωή λόγω του πείσματος της οικογένειάς του. Διόλου δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Κανείς δεν τον φωτογραφίζει ούτε θαυμάζει την απίστευτη μνήμη του. Κανείς δεν τον αναφέρει στα πρόσωπα που δόξασαν την οικογένεια και ίσως, ίσως λέω αποσιωπάται η ύπαρξή του, παρότι είναι φανερά ένας εξαιρετικής ευφυΐας άνθρωπος. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι ένα κληρονομικό βάρος για τους συγγενείς του και όταν πηγαίνει περίπατο όλοι απομακρύνονται. Ποτέ φυσικά δεν πείραξε κανέναν. Απλώς κάποτε υπήρξε μια ιατρική διάγνωση. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι ένας σοφός άνθρωπος γιατί όταν πηγαίνει στα σπίτια των συγγενών του και βλέπει στο σαλόνι τις φωτογραφίες όλων εκτός του ιδίου δεν παραπονιέται. Χαίρεται μόνον επειδή τον καλούν καμιά φορά παρόλα αυτά και επειδή υπάρχει.
3. Η Ελένη Παπαδοπούλου
Νεαρή επιληπτική με τα καλύτερα ελληνικά που έχω ακούσει (έχει και η λογοθεραπεία τα καλά της). Κουτσή, άφησε βλέπεις και άλλα δεινά η μηνιγγίτιδα, τελείωσε το κανονικό σχολείο , μιλά ξένη γλώσσα, ιππεύει, εκτελεί άριστα χειροτεχνήματα και είναι γεννημένη αρχηγός. Ένας προικισμένος άνθρωπος που ζει με βαρύτατα φάρμακα τα οποία την καθιστούν μειονεκτική. Όταν παθαίνει κρίσεις σου ζητά συγγνώμη αν σε τρόμαξε (!) και αναρωτιέται γιατί ο θεός την άφησε να ζήσει. Δεν ζηλεύει ποτέ τις φίλες της που κάνουν παιδιά παρότι της απαγορεύεται (άγνωστο γιατί) αντίθετα λατρεύει τα μωρά, τη ζωή, τους ανθρώπους και τα ζώα. Σε πείσμα της πραγματικότητας που αντιμετωπίζει είναι εξαιρετικά κεφάτη και καλοφαγού. Γεννημένη για πρωθυπουργός (τουλάχιστον) δεν θα δει ποτέ τέτοιους τίτλους να κοσμούν το βιογραφικό της. Η Ελένη Παπαδοπούλου είναι ένας σοφός άνθρωπος γιατί γνωρίζει τις δυνάμεις της, γνωρίζει την κατάστασή της και συνεχίζει να ζει.
4. Ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
Ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος γεννήθηκε με το λώρο στο λαιμό και δεν περπάτησε, ούτε μίλησε ποτέ. Πέρασε τη σύντομη ζωή του στο ΕΛΕΠΑΠ και στην αγκαλιά της μάνας του η οποία κάποια στιγμή πέθανε νεότατη. Ένα χρόνο μετά πέθανε και ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος. Στην κηδεία του ήταν όλοι ανακουφισμένοι. Οι συγγενείς αμίλητοι και σκεπτικοί αναλογίζονταν τις καλύτερες μέρες που έρχονται γι’αυτούς μετά όσα είχαν περάσει. Οι τρίτοι τους μακάριζαν. Η πιο χαρούμενη κηδεία. Η ματαιωμένη ζωή του τελείωσε και όλοι μπορούσαν να πάνε να βγάλουν λεφτά και να δημιουργήσουν τον ωραίο μας κόσμο. Ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος ήταν ένας σοφός άνθρωπος διότι πέθανε από αγάπη και διότι είχε την ευφυΐα να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο στους παραγωγικούς συμπολίτες του όταν ο μόνος άνθρωπος που τον αγαπούσε χάθηκε για πάντα.

Τα πρόσωπα είναι (σχεδόν) πραγματικά. Τα ονόματα είναι φανταστικά.

Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στο Νίκο Δήμου που εκτιμώ απεριόριστα

Eπιστροφή των Εβραίων στην Ισπανία

Διώχθηκαν από την Ισπανία κάποτε.

Επέστρεψαν στο Bilbao με ένα έργο τέχνης: το Μουσείο Guggenheim.

Eνόψει Δημοτικών Εκλογών

Γνωρίζετε τον Κανέλο?

Ο Κανέλος είναι κακοποιημένος αδέσποτος σκύλος με προβλήματα προσωπικότητας, επιθετικός ενίοτε και ζόρικος. Έχει φάει καμπόσους μεταξύ των οποίων και η κυρία Χ. που περπατούσε αμέριμνη με το σκύλο της δεμένο δίπλα. Στο Λαϊκό όπου την πήγε το ασθενοφόρο μετά από πρόσκληση των Δημοτικών Φρουρών της είπαν ότι την προηγούμενη έφαγε και ένα παιδάκι εκεί… στο πάρκο που τον είχαν αποθέσει οι υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων αφού του έβαλαν περιλαίμιο.
Η κ. Χ. θεώρησε καλό να ειδοποιήσει το Δήμο ηλεκτρονικά για να προφυλάξει τα λοιπά αμέριμνα παιδάκια. Επί δημαρχίας Θεοδώρας Μπακογιάννη κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Ευγενικά και τυπικά.

Την επομένη έξω από το σπίτι της κ. Χ. έξαλλες κυρίες συνοδευόμενες από τον Κανέλο απειλούν θεούς και δαίμονες. Η έγκυος φίλη της λιποθυμά.

Η κ. Χ. ρώτησε το Δήμο πώς η έξαλλες κυρίες έμαθαν την ταυτότητά της. Μα είστε διάσημη της απάντησαν. Προστασία δεδομένων.
Οι έξαλλες κυρίες ταΐζανε τα αδέσποτα του Δήμου και επιδοτούντο γι’αυτό με κοινοτικά κονδύλια του Υπουργείου Γεωργίας ενόψει τον Ολυμπιακών Αγώνων.
Η κ. Χ. για να καταφέρει να βγει από το σπίτι της χρειάσθηκε να ειδοποιήσει το MEGA.

Η αστυνομία δεν ήρθε ποτέ.
Η τύχη του Κανέλου αγνοείται. Προεκλογικά όμως τα αδέσποτα θα παίξουν πολύ... θα το δείτε.

Στο Κολωνάκι αγέλη δεκαμελής αδεσπότων σεργιανάει με περιλαίμια κόκκινα και μπλέ. Του Δήμου τα αδέσποτα.
Των συμπολιτών η παραφροσύνη.
Τα εγκαταλελειμμένα ζώα τι φταίνε?
Τα δαγκωμένα παιδιά τι φταίνε και αυτά?
Πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζήσουν με το κοινοτικό κονδύλι για τα αδέσποτα αν γινόταν μια συστηματική προσπάθεια φιλοξενίας τους σε κάποιο μεγάλο δημόσιο κτήμα?

Πού πήγαν αυτά τα τόσα κονδύλια εξανθρωπισμού των φιλοζώων?

ΒΟΛΤΑ?

Σχολείο Συγγραφέων

Σχολείο Συγγραφέων


Όλοι θέλουν να είναι ποιητές. Στη χώρα μας εκδίδονται τόσες ποιητικές συλλογές που δεν το φαντάζεται κανένας. Όλοι θέλουν να είναι και μυθιστοριογράφοι. Παραμυθάδες. Με ή χωρίς ταλέντο. Τόσοι πολλοί που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί.
Μετά έγιναν μόδα τα σχολεία συγγραφέων. Κάποια με θεσμικό υπόβαθρο. Μια και δυό με ενθάρρυνση φίλων και καινούργιο τετράδιο, πήγα και εγώ. Ο δάσκαλος, του δημοτικού περηφανευόταν ότι είναι, δήλωνε μεγάλος συγγραφέας και τους κολάκευε όλους. Με λίγη πατίνα αμερικάνικου πανεπιστημίου. Προσπαθούσε να πηδήξει και καμιά γκομενίτσα ο παππούς. Οι μαθητές κάθε καρυδιάς καρύδι . Τα κορίτσια τα έδιναν όλα για ένα μπράβο. Τα αγόρια λίγο πιο μπλαζέ δεν περίμεναν ούτε το μπράβο. Ένας σάχλας μια μέρα δήλωσε μεγαλόφωνα πώς είναι ο Προύστ. Ούτε καν ομαδική ψυχοθεραπεία. Το αντίθετο. Κόλλαγε ο ένας τον άλλο τρέλλα.Όλοι τους άνεργοι. Μα όλοι τους. Παρότι τα δίδακτρα ήταν ακριβούτσικα. Την πρώτη φορά που βγήκαμε έγιναν φέσι. Τη δεύτερη 6 το πρωί δεν είχα τι να τους κάνω. Δεν ήταν μόνο το στυλ του συγγραφέα. Ήταν και η απόγνωση. Ο καθηγητής στο μεταξύ απαξίωνε τις τελείες και τα κόμματα. Έβριζε το συντακτικό. Με αμερικάνικα επιχειρήματα.
Δεν ξέρω τι απογίνανε. Έφυγα γιατί η τόση θλίψη με πλάκωσε και δεν μπορούσα. Έλεγα ότι ίσως ήταν για την παρέα που πήγαιναν όλοι. Όμως όχι, στο δεύτερο μάθημα ήταν τόσοι οι μεταξύ τους εχθροί.
Είναι τάχα άνθρωποι που κάτι θέλουν να πουν οι τόσοι υποψήφιοι συγγραφείς?Είναι απλά άνθρωποι που ονειρεύονται τη διάκριση που τόσο λείπει στον καθένα?Προσέξτε όμως και τους πολιτικούς. Γράφουν δήθεν βιβλία. Γράφουν όλοι τους βιβλία με μανία. Νομιμοποιούνται με κάποιο τρόπο.
Τελικά το βιβλίο παραμένει πράγμα ιερό. Και το ιερατείο, οι ραββίνοι του θείου λόγου είναι τόσοι πολλοί.
Και οι ποιητές, οι συγγραφείς? Άλλοι παραθερίζουν στο επιδοτούμενο κέντρο διακοπών για … συγγραφείς του τόπου μας. Άλλοι αναζητούν το ταλέντο τους, άλλοι πουλάνε με πάθος άφθονες κοτσάνες, κάτι το εντελώς αντιοικολογικό.
Κάποιοι άλλοι κοιλοπονάνε. Και πολλοί πάνε σχολείο. Δείτε, γέμισε ο τόπος σχολεία συγγραφέων. Creative writing, αλλιώς.
Για την ιερότητα του λόγου όμως, το ζήτημα είναι άλλο. Χρειάζεται ΚΑΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, και ολίγον Αλμαδοβάρ