Οι Έλληνες, οι Κύπριοι και οι άλλοι (προκαταλήψεων συνέχεια)

Οι Έλληνες είμαστε μια χούφτα άνθρωποι και δεν ξέρουμε ακριβώς τι και ποιοι είμαστε. Περαστικοί φεύγουμε για τον κόσμο όλο, αλλάζουμε και μισιόμαστε λες για να σβήνουν οι μνήμες. Γκρεμίζουμε μνημεία με πάθος. Απέσβετο κελάλον ύδωρ...
Άλλο πράμα οι Κρητικοί, άλλο οι Μακεδόνες, άλλο οι Καλαματιανοί, Βαβυλωνία !
Μόνον μια γλώσσα μας ενώνει και αυτή πλέον αγγλίζει επικίνδυνα.
Σε αυτούς προστίθενται και οι Κύπριοι. Νέο κράτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιτρέπει να έχουμε δύο δικαστές στο ΔΕΚ, άλλους δύο στο ΠΕΚ, επιτρόπους ελληνόφωνους διπλούς…. Ποιος θα τόλεγε. Μια χούφτα ελληνόφωνοι και τόσα πόστα…
Όμως και στα μπλογκ οι Κύπριοι αφθονούν και διακρίνονται. Και στη ζωή και στις επιχειρήσεις. Εχω ένα σωρό ηλεκτρονικούς φίλους Κύπριους πιά.
Με αφορμή σχόλιο του Ανωνύμου θα προσθέσω… ότι ως πελάτες (και οι Κύπριοι είναι σπουδαίοι επιχειρηματίες) μου έχουν αφήσει δυστυχώς κακές εντυπώσεις. Μίζεροι, σφιχτοί, ποζάτοι με άριστα αγγλικά και κακά ελληνικά δεν χάνουν ευκαιρία να σε προσβάλουν λες και τους φταις για κάτι που δεν το ξέρεις. Και ποτέ μα ποτέ δεν αξίζεις τίποτε. Ακριβώς δηλαδή όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες, αλλά με ένα ν στο τέλος!
Είναι σαφές ότι λυπούνται πολύ που εργάζονται στην Ελλάδα ενώ θα όφειλαν να είναι στο Λονδίνο. Ότι περιφρονούν την Ελλάδα και τους Έλληνες βαθύτατα. Ότι είναι συνήθως ασχημούτσικοι και κάπως γκρινιάρηδες. Απολαμβάνουν προνομίων (θυμόμαστε δα από το πανεπιστήμιο...) και είναι πάντα οι αδικημένοι. Ακριβώς δηλαδή όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες. Αλλά με ένα ν στο τέλος.
Είναι παράξενο λοιπόν. Εγώ που δεν τους ξεχώριζα ως φοιτήτρια, που μόνον η προφορά καμιά φορά με έκανε να διακρίνω ποιος ήταν ποιος τώρα τους ξεχωρίζω και όταν μιλούν αγγλικά. Και γενικεύω. Παρότι δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους υπόλοιπους Έλληνες.
ΑΥΤΟ είναι προκατάληψη. Διότι, αν μερικοί Κύπριοι που συνάντησα και ήταν όντως λίγοι και ξενιτεμένοι, δεν σημαίνει ότι όλοι οι Κύπριοι είναι κάπως έτσι.
Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Και τούτο ισχύει και για τους Κυπρίους. Και για τους Έλληνες (όποιοι και αν είναι).
Αν κάτι μας ενώνει είναι η γλώσσα. Αυτό αρκεί. Διότι για τα άλλα θα διαφωνήσουμε καθότι είμαστε όμοιοι και σε αυτό: τη μουρμούρα.
Η αφεντιά μου, ως μικρασιατικής καταγωγής μετανάστης, για τους Ελλαδίτες θα μείνει πάντα ξένη. Φυσικά και για τους Κυπρίους.
Μόνο που για μας γλώσσα παιδείας ήταν η γαλλική και η γερμανική. Και τα ελληνικά τα αγαπούσαμε πολύ. Τόσοι λογοτέχνες το αποδεικνύουν. Και μέσα μου η αστική Σμύρνη θα στοιχειώνει, όπως η Αλεξάνδρεια, η Θεσσαλονίκη, η Πόλη, η Πάτρα, τα Χανιά, πόλεις αστικές που διόλου δεν θύμιζαν την αλλοτινή και παντοτινή Αθήνα της μίζας και του ευτελισμού.
Και ΑΥΤΟ είναι όμως προκατάληψη, του ξένου. Οι αστικές μνήμες και οι παιδεία δεν επιτρέπουν την απόρριψη του σύγχρονου χαοτικού αχταρμά. Οι καιροί αλλάζουν, οι άνθρωποι περνούν, κινούνται και φεύγουν.
Θα μείνω πάντα ξένη και χωρίς ρίζες. Περαστική και χωρίς χωριό το Πάσχα, θα διεκδικώ την ανεκτικότητα και την επιείκεια. Θα πεθάνω με τούρκικο επώνυμο και αρχαιοελληνικό όνομα. Όπως τόσοι και τόσοι μικρασιάτες. Δεν θα νοσταλγώ πατρίδες γιατί θα έχω τα φτερά των διομολογήσεων στην πλάτη και θα πετάω όπως οι άνθρωποι που δεν είχαν παππούδες αγρότες.
Θα στεναχωριέμαι με τους Έλληνες και τους Κύπριους που με βλέπουν σαν ξένη, εμέ, το τέκνο της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δεν θα τους καταλαβαίνω όταν είναι στενόμυαλοι και επιθετικοί. Θα φεύγω όπως ξέρω να το κάνω από τόσες γενιές. Και θα γράφω όπως ξέρω να το κάνω από τόσες γενιές. Αρχέγονη εντολή για μένα η γλώσσα. Αλλά το Πάσχα δεν θα έχω χωριό να γυρίσω.
Εμέ δεν θα με νοιάζει. Και τις προκαταλήψεις θα τις κατακρίνω. Ακόμη και τις δικές μου. Και αν κάτι αγαπώ και αναζητώ στους αδελφούς μου τους Κύπριους και τους αδελφούς μου τους Έλληνες (όποιοι και αν είναι…) θα είναι η κοινή μας γλώσσα. Αυτή που έμαθα να αγαπώ να γράφω και να διαβάζω σαν ύψιστη εντολή, εγώ η ξένη.

Προκαταλήψεις

Μια συναρπαστική συζήτηση ξεκίνησε ανάμεσα στον Ανώνυμο και την Παράγραφο σε προηγούμενο ποστ με αφορμή το ζήτημα της επιληψίας και το κατά πόσον συνδέεται με κοινωνικές προκαταλήψεις, αν αυτές επιβιώνουν και σε ποιο επίπεδο.

Για την επιληψία δεν μπορεί να αρθρώσει κανείς τίποτε παραπάνω των όσων γλαφυρά, ποιητικά θα έλεγα αναφέρει η Παράγραφος στα μπλογκ της. Συχνά όμως εκεί, αν παρακολουθήσει κανείς τη συζήτηση θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν ταμπού, σοβαρά ταμπού και επιβιώνουν ολοζώντανα.

Οι προκαταλήψεις φυσικά δεν σταματούν στην επιληψία, ούτε περιορίζονται στην αρρώστια. Προκαταλήψεις επιβιώνουν από παλιά και νέες δημιουργούνται εντονότερες. Είναι απορίας άξιο γιατί αυξάνουν θα έλεγε κανείς ενώ τα κοινωνικά ήθη υποτίθεται ότι ελευθερώνονται.
Οι προκαταλήψεις δεν προέρχονται από το συντηρητικό τμήμα της κοινωνίας, όπως αυτό προσδιορίζεται. Υπάρχουν σε κάθε κοινωνικό επίπεδο και ηλικία πολλές δε συνδέονται με τον προοδευτικό λεγόμενο χώρο.

Οι προκαταλήψεις δεν έχουν περιορισμένο αριθμό. Εκτός από όσες αφθονούν και μας κληρονόμησε το παρελθόν, υπάρχουν και οι νέες που δημιουργούνται μέρα με την ημέρα συστηματικά.

Οι προκαταλήψεις δεν σχετίζονται, όπως θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος με ζητήματα κοινωνικής προστασίας. Δεν αφορούν αρρώστιες που κολλάνε, ούτε συμπεριφορές που βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο. Πλείστες προκαταλήψεις αφορούν ιδιωτικές συμπεριφορές που δεν είναι ούτως ή άλλως βλαπτικές, ούτε για αυτόν που τις ασκεί ούτε για τους τρίτους.
Οι προκαταλήψεις παραλλάσσουν. Κάτι που σήμερα θεωρείται ως αποδεκτό και σεβαστό χθες μπορεί να αποτελούσε κοινωνική μομφή και λόγο αποκλεισμού. Τούτο βεβαίως πρωτίστως αναιρεί το οιοδήποτε έστω λογικό τους σκοπό ή νόημα.

Οι προκαταλήψεις κατασκευάζονται. Έχουν μόδες και τάσεις. Συνδέονται με την εξουσία αλλά και με εξουσιαστικά μορφώματα τα οποία μπορούν για κάποιο λόγο να τις επιβάλουν. Κάποιες προκαταλήψεις πάντως για διάφορους λόγους αναιρούνται για λόγους ανάλογους της κατασκευής τους.

Το να υποθέτουμε όμως ότι οι προκαταλήψεις δεν υπάρχουν είναι ουτοπικό. Πολλοί θα το ευχόμασταν και θα το επιθυμούσαμε. Αλλά όχι. Η κόλαση των προκαταλήψεων, η κυριότερη ίσως πηγή δυστυχίας του σύγχρονου κόσμου είναι εδώ. Και καμία μα καμία ιδεολογία μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα σύστημα απαλλαγμένο από αυτές.

Η Ελένη63 σήμερα είναι επιληπτική, καπνίστρια, σχιζοφρενής, χοντρή, δεξιά, μαύρη, Εβραία, άτεκνη, ξανθιά, φορά γυαλιά, δεν έχει πτυχίο, είναι λίγο λεσβία και άλλα πολλά. Εσείς?

Δεν τον ξέρω αλλά...

Πρόκειται για σημερινή είδηση:

Αίγυπτος: κατ' οίκον περιορισμός σε blogger
27/11/2006 10:01:55 πμ http://www.lawnet.gr/articlemain.asp?id=12349
Οι αστυνομικές αρχές του Κάιρο έθεσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό έναν αιγύπτιο μπλόγκερ που άσκησε κριτική κατά της Κυβέρνησης της χώρας του. Πρόκειται για τον Rami Siyam, που γράφει σε μπλόγκ του Διαδικτύου, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Ayyoub. Η αστυνομία δεν έδωσε εξηγήσεις για την επιβολή του μέτρου σε βάρος του Siyam. Οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατηγορούν την Κυβέρνηση της Αιγύπτου ότι παραβιάζει την αρχή της ελευθερίας του λόγου, αφού έχει προχωρήσει προσφάτως σε συλλήψεις αρκετών μπλόγκερ. Πριν από είκοσι μέρες η αστυνομία επέβαλε το μέτρο του κατ΄ οίκον περιορισμού σε έναν άλλο μπλόγκερ, τον Abdel Kareem Nabil, κατηγορώντας τον για προσβολή της δημόσια τάξης, για διέγερση θρησκευτικού μίσους και δυσφήμιση σε βάρος του Προέδρου της χώρας. Σύμφωνα με την οργάνωση Διεθνή Αμνηστία, τα μέτρο σε βάρος του Amer λήφθηκε, επειδή διατύπωσε ορισμένες απόψεις κατά του Ισλάμ και τις θρησκευτικές αρχές του al-Azhar.

Πιστεύω ότι αναδεικνύει, μαζύ με το σκέλος των γαλλικών προεδρικών εκλογών τη δύναμη του μέσου.

Στην επικοινωνία χωρίς ταυτότητα

Συνεχίζοντας τον διάλογο που ξεκινήσαμε προχωρώ με τη συνδρομή της τέχνης, στο ζήτημα της γλωσσικής επικοινωνίας που τόσο περίτεχνα αναδεικνύεται στο μπλογκινγκ.

Η γλωσσική επικοινωνία εδώ καθίσταται ουσιωδέστερη και από την ταυτότητα. Αλήθεια Ανώνυμε σε προσέγγισε ο κ. Μητσοτάκης? Χάντρα φοράς?

Λίγα χρόνια πίσω διάσημοι ομιλητές με το "λαό" και τη ντόπια διανόηση, όπως ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης (σας θυμίζει κάτι το όνομά του?) θεωρούσαν ότι με την επώνυμη ταυτότητά τους, ο λόγος τους (ιδίως ο πολιτικός) δημιουργεί ιστορία, εκτός φυσικά από χρήμα. Καθώς οι γλύπτες σπανίζουν όπως και οι μνήμες, φοβάμαι ότι ούτε ανδριάνδας δεν θα μείνει στο Πεδίον του Άρεως από αυτόν. Ηδη έχει την τύχη του ότε βυθισθέντος Χρηματιστηρίου. Αμφίβολο αν θα μείνει και λόγος (ιστορικός ή άλλος).

Ο λόγος όμως υπάρχει και ο διάλογος συνεχίζεται. ΕΥΤΥΧΩΣ!

Χωρίς ταυτότητα, ανώνυμα?

Η μήπως οι επώνυμοι (σύμφωνα με το σκοπό που κατασκευάζονται) πλέον έχουν άλλες εργασίες και σκοπούς οπότε μένει για τους ανώνυμους η επικοιωνία, ο λόγος, ο διάλογος και η ιστορία?

Καλό σαββατοκύριακο σε όλους!

Θα διαβάσω εφημερίδες (παλιές συνήθειες) ηλεκτρονικούς φίλους (νέες αγάπες), το νέο βιβλίο του Σουρούνη, θα δω φίλους σε σενάριο ρετρό (στο Δάκη που έμαθα ότι ζει και τραγουδά!), θα βολτάρω και με το σκύλο ... Στο σινεμά τα είδα σχεδόν όλα.

Χρόνια πολλά στις Κατερίνες και τους Στέλιους. Τους επώνυμους με τα μικρά τους ονόματα.

Η ηλεκτρονική δημοκρατία της ανωνυμίας

Συνεχίζει τη συζήτηση για τα blogs σήμερα η Καθημερινή (http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_9_21/11/2006_1) με ειδικότερο θέμα τα blogs με ονοματεπώνυμο.

Αφορμή φυσικά η ενεργός ανάμειξη επωνύμων στο συγκεκριμένο άθλημα γεγονός το οποίο μοιάζει να δημιουργεί κάτι το διαφορετικό και το νέο ή νεωτερικό στην καθημερινότητα των αναγνωστών.

Θα ήταν πραγματικά σημαντικό αν η υποφαινόμενη στην εικόνα κυρία, που όπως ξέρουμε στην πραγματικότητα δεν πέθανε ποτέ, διατηρούσε δικό της blog και μπορούσε ο καθείς να της απευθύνει τα σχόλιά του:

· Σήμερα Mέριλιν δεν μου άρεσε το κόκκινο φουστάνι σου
· Χθες Μέριλιν φάνηκε η λευκή σου κιλότα στην τηλεόραση
· Ερωτεύσου με θεά…
· Τραγούδα στα γενέθλιά μου
· Καλύτερος ήταν ο Αρθουρ από μένα ?
· Είσαι η ωραιότερη γυναίκα στον κόσμο..
Όμως όχι. Η υποφαινόμενη στην εικόνα δεν συγγράφει. Η eleni63 δοκιμάζει τις δυνάμεις της παίζοντας με τη δύναμη του μέσου και της ανωνυμίας. Αρνείται να δώσει και το όνομα του γάτου της στον πολύ πολύ αγαπητό της Δοδούλη, αρνείται να αποκαλυφθεί καθώς επέλεξε την διαδρομή της ανωνυμίας. Το ζήτημα το αναλύει στο μπλογκ του ο Ανώνυμος. Ας τον ρωτήσουμε να μας εξηγήσει το νόημα της ανωνυμίας και δη της συνειδητής. Ευχαρίστως να έχει ένα ποστ εδώ αλλά τονίζω ότι τα λέει αρκούντος και στο blog του (http://anonymos-anonymos.blogspot.com/) .

Ερχόμαστε τώρα στο επώνυμο blog.

«Blogs με όνομα και επώνυμο
Μουδιασμένοι παρακολουθούν οι «παραδοσιακοί» Έλληνες μπλόγκερς την επέλαση στα δικά τους «λημέρια» επώνυμων προσώπων από το χώρο της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και των γραμμάτων

αναφέρει ο δημοσιογράφος Κώστας Ονισένκο. Και μας λέει τα καλά νέα.
Θα διαφωνούσα μαζί του μόνο για το μούδιασμα. Μάλλον διασκεδάζουμε πολύ.
Εκλογές έρχονται άλλωστε. Ένας ακόμη τρόπος επικοινωνίας. Μετά την προεκλογική συγκέντρωση, μετά τη χαρτούρα και η ηλεκτρονική προσέγγιση. Καιρό λαμβάνουμε newsletters από τον κ. Βαρβιτσιώτη υιό και άλλους πολιτικούς. Η διαφορά είναι μόνον στη δυνατότητα σχολιασμού. Μόνον αυτή. Εάν φυσικά κανείς τα διαβάζει τα σχόλια. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται κοινότητες. Και δεν χρειάζεται η σύναξη στα σπίτια με κεφτέδες προεκλογικά. Άλλωστε διαφορετικό είναι και το target group. Ετσι τους λένε οι διαφημιστές. Οι πολιτικοί διαφημιστές.

Αλλά αυτά είναι φαινόμενα blogs μόνον. Όπως ειδική κατηγορία είναι τα blogs επαγγελματικών που προβάλλουν την επαγγελματική τους ταυτότητα. Είναι γνωστός ο blogger δικηγόρος που δεν σηκώνει και από χιούμορ κυκλοφορώντας με την εικόνα του.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε ένα εύσημο στον Νίκο Δήμου ο οποίος κατανοώντας ως καλός διαφημιστής τον προβληματισμό πρόσφερε στο γάτο του Don την κυριότητα του ιστοχώρου. Επώνυμα σχολιάζει αλλά το blog είναι του Don. Φυσικά ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο Don παρά ο από αιώνες γατόφιλος και καλός συγγραφέας Νίκος Δήμου? Παίζει με τους κανόνες του παιχνιδιού και η ανωνυμία προσπερνιέται.
Το ίδιο συνέβη με την Παράγραφο. Νομίζω πιά όλοι την ξέρουμε. Και την κορούλα της και την οικογένεια αυτοπροσώπως τους αγαπάμε σαν συγγενείς. Αλλά η Παράγραφος αγαπήθηκε ανώνυμα. Και με κάποιο τρόπο γι’αυτό μπήκε στην καρδιά μας. Έστω και αν κατορθώσει να πετύχει την εκστρατεία που έχει ξεκινήσει για την εκπαίδευση και την απελευθέρωση των απολύτως υγιών ανθρώπων (και όχι των επιληπτικών)!

Έτσι, με την ανωνυμία. αποφεύγει μάλιστα κανείς τον κίνδυνο σύγχυσης όπως την έπαθε είτε πραγματικά είτε κατά συνειρμό ο καλός δημοσιογράφος της Καθημερινής που μας είπε: Όσον αφορά τα πολιτικά ημερολόγια, τα σκήπτρα κρατάει το ΠΑΣΟΚ με τρεις επώνυμους bloggers στο ενεργητικό του. Αντίθετα με τον Γιώργο Παπανδρέου που δεν βρίσκει χρόνο να μπλογκάρει τα τελευταία δύο χρόνια, οι κύριοι Μίμης Ανδρουλάκης και Ελευθέριος Βενιζέλος διατηρούν μια τακτική επαφή με τα ηλεκτρονικά ημερολόγιά τους.

Μην το αναζητήσετε όμως πιά. Εχει διορθωθεί. Ο «Ελευθέριος» εκτός από κέρινο ομοίωμα έγινε αυθημερόν Ευάγγελος.
Ας σημειωθεί ότι και η κ. Σεγκολέν μπλογάρει ανωνύμως ως http://www.desirsdavenir.org/ επιθυμίες του μέλλοντος.

Λοιπόν να μην τα πολυλογώ. Ο λόγος στους Ανωνύμους και τα κέφια τους. Η ελευθερία και η ανωνυμία έχουν το λόγο.

Μακάρι να είχαμε τις σκέψεις του Ανώνυμου για το θέμα σε μαιλ! Ώστε να τις αναρτήσω πάραυτα! Ή φυσικά όποιου άλλου προαιρείται! Ζήνων, Antvol, Αθεόφοβε, Συνήγορε του Διαβόλου? Θα ιντριγκάρω κανέναν σας? Ποιος ξέρει τάχα ποιος να κρύβεται πίσω από τα παράξενα ονόματά σας και τα εικονίδια που ενίοτε τα συνοδεύουν?

20 χρόνια συντροφιάς

Ιδού λοιπόν, μερικές εβδομάδες αφού εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, ο αλήτης που επιβίωσε 20 χρόνια και έγινε η σκιά της κάθε σελίδας που διάβαζα ή έγραφα. Μια που κατάφερα να ανεβάσω φωτογραφίες νομίζω ότι του χρωστούσα μια εμφάνιση στους γατόφιλους της μπλογκοχώρας. 20 ανθρώπινα χρόνια γνώρισε κάμποσους πρωθυπουργούς, σοσιαλιστές, εκσυγχρονιστές και εβίωσε την επάνοδο της ΝΔ. Αδιαφόρησε πλήρως. 20 χρόνια γι'αυτόν ήταν μόνον χάδια.

Την ίδια άποψη συμμερίζεται και ο σκύλος που πλέον συγγράφουμε παρέα: Το ανθρώπινο γένος δημιουργήθηκε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για να τους χαϊδεύει και ... να τους ταϊζει.

Το λευκό τιγράκι

Και ένα δωράκι επειδή τα κατάφερα να ανεβάσω φωτογραφία!

Η επιβεβαίωση

Σχετικά με τη Σεγκολέν και τα blogs δείτε σημερινό άρθρο στην Καθημερινή σε http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_17_18/11/2006_172909

δείτε επίσης το blog της Σεγκολέν Ρουαγιάλ σε http://www.desirsdavenir.org/.
Στο δημοσίευμα της Καθημερινής (ένα μεταξύ πολλών για το θέμα πρέπει να τονίσουμε) υπάρχουν και οι διευθύνσεις των δημοκρατικών.
Να λοιπόν που το θέμα είναι επίκαιρο και το δίχως άλλο θα αποτελέσει trend στις δικές μας επικείμενες εκλογές. Πιάστε τα μετερίζια!

Χίλαρι και Σεγκολέν

Μετά την Αγκελα Μέρκελ, οι δύο κυρίες της αμερικανικής και γαλλικής πολιτικής συγκεντρώνουν τους προβολείς. Και πλέον υπάρχει ένα επίκαιρο θέμα:

Οι γυναίκες είναι παρούσες στην πολιτική.

Τονίζεται από τον τύπο ότι προβάλλουν τη γυναικεία τους υπόσταση και το γεγονός ότι είναι μαμάδες, σε αντίθεση με τη Θάτσερ και την Μεγίρ που έπρεπε να είναι σκληρές, ανδρόγυνες.
Είναι εντελώς γυναίκες με τα μαγιώ τους και τα ωραία πόδια τους και με τα κέρατά τους.

Χαιρετίζουμε τη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική σκηνή. Με κάθε τρόπο την επιδοκιμάζουμε.
Και ως πολίτες και ως γυναίκες.
Αλλά θα προτιμούσαμε οι γυναίκες πολιτικοί να στέκουν στα πόδια τους μόνες τους
Να μην είναι σύζυγοι κάποιου (με ή χωρίς γάμο)
Να μην είναι κόρες κάποιου
Να μην είναι φιλενάδες κάποιου
Να μην είναι χήρες κάποιου
Να μην προσδιορίζονται σε σχέση με κάποιον ζωντανό ή νεκρό πατέρα ή σύζυγο.
Θα προτιμούσαμε να έχουν ολόδική τους οντότητα. Αυτοπροσδιορισμό.
Θα προτιμούσαμε να μην είναι το φύλο που τις καθιστά συμπαθείς και διαφορετικές, αλλά η αξία τους. Το έργο τους.
Και δεν ξέρω τι θα έχουν να εισφέρουν στον τομέα αυτό τα σχετικά παραδείγματα.
Ξέρω επίσης ότι πολλές άλλες γυναίκες με έργο και διαδρομή ανακόπτονται από την πολιτική διότι κάποιον σύζυγο ενόχλησαν ή η προσωπική τους ζωή δεν πολυάρεσε.
Τις είδα να σέρνονται στο έδαφος γιατί δεν ήταν «καλά κορίτσια»
Ακόμη και τις Μπάρμπι της πολιτικής τις προτιμώ καθώς έστω και έτσι έχουν το δικό τους τρόπο και στυλ.
Και θυμίζω… η Γαλλία είχε πρόσφατα μια άλλη κυρία πρωθυπουργό. Την κυρία Κρεσόν. Μαύρο φίδι που την έφαγε. Την θυμόμαστε ως «σκάνδαλο» και αν.

Αν με ρωτάτε λοιπόν ναι. Ναι στη Σεγκολέν. Καθώς ελπίζω να κατατροπώσει το Σαρκοζί. Αλλά φοβάμαι ότι χρόνια πριν όταν διάβασα την «Αλήθεια μιας Γυναίας» που μου χάρισε ο καλός εκδότης των εκδόσεων Πόλις (όπου και εκδίδετο) αδιάφορη μου φάνηκε, κουραστική και τώρα μόνον νοστιμούλα και γελαστή. Καλή κοπέλα.

Και το χειρότερο είναι ότι όπως πάμε έτσι ισχύει και για τους άνδρες.
Καλά παιδιά να μοιάζουνε και τα άλλα τι μας νοιάζουνε?
Παραδόξως οι γκει προτάσεις διατηρούν κάποια πάθη και συχνά τολμούν να είναι αντιπαθείς.

Γρανίτα από λεμόνι νο 7

Γρανίτα από λεμόνι, εφηβεία, μουσική και … φλερτ στο αυτοκίνητο του μπαμπά. Νιάτα στο δρόμο. Ολη η ομορφιά της ζωής να δοκιμάζει τις δυνάμεις της.
Το αυτοκίνητο που πήρε ο λεβέντης μόνος. Και που όλο μαγκιά και νιάτα το οδήγησε μια νύχτα όλο ξεγνοιασιά. Στα 16 στα 17 χωρίς δίπλωμα βεβαίως.

Και ποιος δεν τόχει ζήσει στο δυτικό κόσμο?
Αρχέτυπο των αμερικανικών ταινιών. Βίωμα των εποχών της αυτοκινητιστικής επανάστασης.
Το αυτοκίνητο και η ελευθερία. Ποιος δεν την πόθησε παράνομη και κρυφή?

Προχθές όμως ένα παιδί σκοτώθηκε μεθυσμένο νιάτα, ξεγνοιασιά και τόλμη.
Ένα άλλο παιδί οδηγούσε. Άλλα δύο πίσω.
Ένα ατελείωτο πένθος. Ένα νεκροταφείο παιδιά.
Γιατί σε εκείνον?
Κανείς δεν μπορεί να δώσει την απάντηση παρότι ο καθένας βιαστικά βγάζει τα συμπεράσματά του. Κριτική στους γονείς, στο άλλο παιδί, στον άλλο γονιό, στην εποχή, στον άλλο οδηγό. Κριτική στο θεό και στη μηχανή του. Αλλά πάλι τόσοι πήραμε αυτοκίνητα, γιατί αυτός?
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος λόγος που άλλοι επιζήσαμε της εφηβείας μας, ούτε αν αξίζει τον κόπο η τόση ταλαιπωρία.
Ίσως και να το αγαπούσε κάποιος θεός αυτό το αγόρι. Που γλύτωσε τα όσα έπονται: πανελλήνιες, σπουδές, ανεργία, αφεντικά, πεθερικά, έναν θάνατο με αρρώστιες και γηρατειά. Ίσως να πεθαίνουν νέοι αυτοί που τους αγαπάει ο θεός.
Αλλά βρε αδερφέ τους υπόλοιπους γιατί μας άφησε πίσω?

Γιατί να γεμίσει ένα νεκροταφείο παιδιά?
Δεν σας το κρύβω: πάντα κάτι τέτοιες ώρες θα προτιμούσα να είμαι στη θέση του νεκρού και να μην πρέπει να αγκαλιάσω τη μάνα! Να λείπω από το δράμα.
Αλλά κάποιος θεός θέλει να είμαι εδώ ακόμη. Το πεπρωμένο βλέπεις.
Το σκέπτομαι κάθε φορά που πέφτει διατροφικός πανικός, σεισμός και κάθε πόνος. Τυχερός ο πρώτος που φεύγει.
Ο επόμενος, ο κάθε επόμενος μαζεύει δάκρυα και κουράγια.
Ελπίζω το αμάξι να ήταν κόκκινο και νάπαιξε μουσική δυνατά όταν έγινε το τρακάρισμα.
Ελπίζω να ξεχάσουν τα παιδιά που επέζησαν και να αντέξουν τη συνέχεια.
Ελπίζω να παρηγορηθούν κάπως οι επιζήσαντες.
Και ελπίζω ο θεός, όποιος θεός υπάρχει να βάλει λίγο μυαλό:
Επιτέλους χάθηκε να επισκεφθεί κανέναν διάσημο πρωθυπουργό, κανέναν διάσημο πλούσιο και σπουδαίο γέροντα? Νάχουν τα μίντια να λένε και οι κληρονόμοι να εισπράττουν?
Ο 16χρονος το έλειψε από τον παράδεισό του? Η εφηβεία στα ντουζένια της? Πότε επιτέλους και αυτός ο θεός θα βάλει λίγο μυαλό?
Έφηβος θεός δεν υπάρχει? Με ένα σαράβαλο αμάξι να τρέχει αντί να θερίζει στην άσφαλτο παιδιά? Να επιτρέπει τόσο πόνο, τύψεις και ενοχές?
Εκείνος δεν υπήρξε έφηβος ποτέ? Μόνο γέροι και πάνσοφοι είναι οι θεοί? Να σταυρώνουν τους γιούς τους?
Και καλά δεν ξέρει, δεν κατάλαβε, είχε και δουλειές σε άλλες χώρες.
Δεν μπορούσε να πάρει ας πούμε εμένα? Την ορθολογική, την ψόφια, την άτολμη, που ποτέ δεν έκλεψε αυτοκίνητο γονιού, που σταμάταγε στα κόκκινα?
Κατάλαβα εγκαίρως ότι το παζάρι αυτό δεν έχει τέλος. Πολλές φορές μέχρι σήμερα διαπραγματεύθηκα με το θεό αλλά δεν με ακούει.

Έχει κανείς σας άποψη γιατί?

Στη Γενιά του Πολυτεχνίου

Σας είδαμε στους δρόμους τότε που ήμασταν μικρά, με δέος και απορία. Κοιτούσαμε τα μακρυμάλλικα αγόρια όταν η μαμά μας τράβαγε να μην κολλάμε το μυτάκι στο τζάμι. Σας είδαμε στην τηλεόραση να πετάτε πέτρες. Μετά είδαμε, στην ασπρόμαυρη τότε τηλεόραση, την πύλη. Και πολλά μικρά κλαίγανε στο σχολικό. Οι γονείς ακούγανε Ντοϊτσε Βελλε. Η διπλανή κυρία θυμόταν τα δεκεμβριανά. Μικρούλα είχα διαβάσει και για την «Ηλένια» και να το μαύρο δάκρυ. Αυτά τα παιδιά ήταν για όλους μας πρότυπα. Τα παιδιά της γενιάς του πολυτεχνείου.

Μετά γίνατε σχολική γιορτή και δεν μας πολυάρεσε. Ως αργία κάτι προσφέρατε αλλά ως σχολική γιορτή θύμωνα τόσο!! Σιγά σιγά ως γιορτή γίνατε η αφορμή ο κόσμος να κλείνει το μαγαζάκι του μη του το σπάσουν. Γνωστή η κίνηση. Με τρόπο πέφτουν τα ρολλά. Ο αφεντικούλης κλείνει το μαγαζάκι. Περνάνε τα παιδιά και σπάνε. Πορείες μνήμης και βόμβες μνήμης.

Φυσικά η 17 Νοέμβρη έγινε και Οργάνωση. Αλλά αυτό ήταν άλλη ιστορία.

Αργότερα είσαστε όλοι βοηθοί στο πανεπιστήμιο. Μουστακαλήδες, γενάτοι, κοπελιές με φούστες και καθρεφτάκια, ταγάρι και απλησιά, όλες βοηθίνες. Λίγη η παιδεία σας πολλή η μαγκιά σας και τα χρονάκια σας Κάπως αιώνιοι φοιτητές, κάπως αιώνιοι βοηθοί, ελαφρώς . Τσιγάρο, αριστερίστικο λεξιλόγιο και άπειρες δάφνες. Με πόζα περπατούσατε στα αμφιθέατρα και οι τελευταίοι παλιοί καθηγητές (όσοι δεν έφυγαν με την αποχουντοποίηση) σας σέβονταν περισπούδαστα για να έχουν την ησυχία τους. Είσασταν ΜΕΣΑ στο σύστημα λίγα χρόνια μετά. Δημιουργήσατε το επιστημονικό κατεστημένο. Χωρίς μεγάλη επιστημοσύνη. Αλλά δεν πείραζε. Είσασταν η γενιά του Πολυτεχνείου. Τώρα τα αδιέξοδα στην Παιδεία τα πληρώνουν τα παιδιά. Πολλά από αυτά είναι και δικά σας. Αν και για να πούμε την αλήθεια τα δικά σας παιδιά είναι στο εξωτερικό και σπουδάζουν.

Πολλοί παραμείνατε βοηθοί. Άλλοι ψευτοκάνατε και διδακτορικά και γίνατε καθηγητές σιγά σιγά. Καταλάβατε σχεδόν όλες τις άλλες δημόσιες θέσεις. Αλλά και τις επιχειρήσεις. Η πληροφορική του 90 και οι μεγάλες εταιρίες στελεχώθηκαν από εσάς. Ήταν ωραία εικόνα. Φευγάτοι νεαροί με μεγάλους μισθούς. Άλλωστε και ο Κόκκαλης ήταν γιός του Πέτρου Κόκκαλη. Η αριστερά ήταν εδώ. Είχε την χρυσή της ευκαιρία.
Φυσικά δικαιωθήκατε και στο χώρο της πολιτικής. Τόσοι υπουργοί μα την αλήθεια.
Πασόκ και Νέα Δημοκρατία σας τιμούν. Φυσικά και οι άλλοι. Είσαστε νέοι και ωραίοι κρατάτε καλά. Όλοι οι ρόλοι είναι δικοί σας. Και ως δημοσιογράφοι. Και ως καλλιτέχνες. Και φυσικά ως δημόσιοι υπάλληλοι. Καθίσατε καλά στην καρέκλα σας. Αποζητώντας πάντα και άλλη μία. Ακόμη να ξεκουμπηστείτε, δυστυχώς.

Εξηνταρίζετε πια.

Κανείς σας δεν μετάνιωσε ποτέ για τη συνέχεια. Είσαστε απασχολημένοι με τη δόξα την τοτινή, τα διαζύγια, τις γκόμενες, τις κοπελίτσες και τα αγόρια που σας αγαπούσαν τυφλά μαζί με τις ελπίδες τους. Είσαστε απασχολημένοι όταν μας έπνιγαν και μας πνίγουν τα σκάνδαλα και η διαφθορά. Με τις δουλειές σας ή με τη συμμετοχή σας σε αυτά.

Στήσατε τη χειρότερη Ελλάδα. Ξενόφοβη, απελπισμένη, συντηρητική, δημοσιουπαλληλική, μίζερη και πετύχατε να επανέλθει η χειρότερη «βασιλεία». Οι Παπανδρέοι και οι Καραμανλήδες. Καθώς και οι Μητσοτάκηδες. Αποκαταστήσατε τους Γλύξμπουργκ. Σε κάθε κοσμική σοβαρή εφημερίδα είναι παρόντες. Και γίνανε καλοί γαμπροί για τις εκαλιώτισες του πλουτισμού της γενιάς του Πολυτεχνείου. Τις κόρες σας.
Κατακρεουργήσατε την αριστερά. Φτερά και πούπουλα κάθε ιδεολογίας. Όμως φοράτε Tods και Prada. Με στυλ ελαφρά ατημέλητο.
Δεν θα επεκταθώ ούτε θα γενικεύσω.

Με θυμώνατε όταν γίνατε σχολική γιορτή.
Με θυμώνετε όταν στρογγυλοκαθήσατε αμετακίνητοι σε ότι μπορούσαμε να ονειρευτούμε και το χαλάσατε.
Με θυμώσατε όταν απαγορεύσατε στους άλλους να προχωρήσουν. Όταν τους είπατε άμυαλους, απολιτικούς, ξεχαρβαλωμένους.
Δε λέω μπορεί να είμαστε.

Αλλά ποιος τάχα θάθελε να σας μοιάσει?

Καλωσορίσματα στη μπογκόσφαιρα που δεν θα διαβασθούν ποτέ.

Ολοι μας όταν ξεκινήσαμε το άθλημα, πολλοί με παρακίνηση του Νίκου Δήμου, άλλοι επειδή γνώριζαν αρχίσαμε διαβάζοντας. Πολλοί περάσαμε καιρό πριν αρθρώσουμε μια αράδα.

Αλλοι προσπάθησαν να γίνουν γνωστοί σε άλλα πολυσύχναστα μπολγκς. Από ανάγκη επικοινωνίας και απόκτησης ταυτότητας. Ποιός δεν γνώρισε την Παράγραφο και την Αφροδίτη στο Doncat ποιος δεν λάτρεψε την Κροτούλα και την παρέα της, τη φίλη που ονομάζω Αδαμαντία και έχει γενέθλια την ίδια μέρα με τον Πρωθυπουργό κοκ πριν δειλά δειλά δεν αφήσει ένα ίχνος του όντος του στον ηλεκτρονικό μας κόσμο. Και η αφεντιά μου ξεκίνησε δραστήρια μετά το πρώτο Νικοδήμιο βρισίδι. Τον ευχαριστώ πάντα γι'αυτό.

Και ποιος δεν προβληματίσθηκε όπως ο Νυκτιπόλος πρόσφατα για το αν πρέπει τάχα να σταματήσει? Ήδη κάποιοι φίλοι μας λείπουν σοβαρά. Και ας μην ξέρουμε πώς λέγονται. Και ας μην γνωρίζουμε το πρόσωπό τους. Για μένα μάλιστα μερικοί ξέρουν πως η Απουσία τους μου κόστισε και μου κοστίζει.

Η ελληνική μπλογκόσφαιρα όσο την γνώρισα μέχρι σήμερα (και η άτιμη η καθημερινότητα δεν μου επιτρέπει να την εμβαθύνω όσο της αξίζει) έχει πολλά να δώσει. Ερασιτέχνες ποιητές, μοναχικούς αγίους (γλυκέ μας Ζήνων δεν σε ξεχνάμε), ζωόφιλους Αδέσποτους και άλλους, δημοσιογράφους, διαφημιστές και πολλούς πολλούς ανώνυμους συνειδητούς όπως ο Ανώνυμος και άλλους με παράξενα Αβατάρ που αφήνονται στην γλυκειά ελευθερία του Τρολ ή της ποίησης.

Ξαφνικά μάθαμε για την εμφάνιση του Υπουργού. Το είπαν οι εφημερίδες, προφανώς δόθηκε δελτίο τύπου. Ηταν λίγες μέρες μετά την διάδοση της πληροφορίας ότι οι γαλλικές εκλογές συζητούνται στη Μπλογκόσφαιρα. Πρόκειται για μια εξέλιξη της ιστοσελίδας του κ. Βενιζέλου με αναφορές στα πολιτικά του κείμενα. Του εύχομαι να γίνει όπως ποθεί τόπος λαϊκού δημοψηφίσματος για τις απόψεις του και την ποθητή αρχηγεία του κόμματος που εκπροσωπεί. Γιατί όχι άλλωστε. Αλλοι ποθούν τη βασιλεία των ουρανών, τη συγγραφική δικαίωση γιατί όχι και την πολιτική συναίνεση?

Τον καλωσορίζουμε εγκάρδια.
Μόνον ένα μικρό παράπονο από την μπλογκόσφαιρα προς έναν άξιο νομικό και κάποτε παλαιότερα … δικηγόρο. Δεν ξέρουμε αν έμαθε την πρόσφατη λογοκρισία που έλαβε χώρα στον κόσμο μας. Δεν ξέρουμε αν γνωρίζει ολωσδιόλου ποιοι είμαστε και αν τον ενδιαφέρει.

Όμως αν (έστω ο καλός άνθρωπος που χειρίζεται το μπλογκ του) ενδιαφέρεται να το κάνει επιτυχημένο θα πρέπει να θυμάται ότι το πρώτο έργο του συνταγματολόγου στο «μαγαζί» μας είναι, πριν τον ανακηρύξουμε αρχηγό, να μας πει την άποψή του για τον φιμωμένο της παρέας.
Ποιος είναι και τι λέω?
Θα πρέπει λιγουλάκι να ψάξει.

Μετά, αν το βρει και το καταλάβει, θα τον καλωσορίσουμε με την καρδιά μας.
Ετσι η κίνηση θα είναι Και πολιτική πράξη.
Γιατί αν είναι μόνον μόδα ή τάση θα γεμίσουμε σε λίγο πολιτικούς και θα ζητάμε και ρουσφέτια από θέση ισχύος.

Μισθοδικείο ή Συνταγματικό Δικαστήριο?

Πολλά διαβάσαμε και ακούσαμε αυτόν τον καιρό για το μισθοδικείο που πρόσφερε στους δικαστές μισθολογικές αυξήσεις και διάφορα άλλα ανεπιθύμητα κοινωνικώς οφέλη. Πολλά θα ακούσατε τους τελευταίους μήνες και για την επικείμενη αναθεώρηση του συντάγματος και την πιθανή ίδρυση συνταγματικού δικαστηρίου.

Παρότι το μπλογκ δεν ειδικεύεται στη μαντική, σημειώστε την πρόβλεψη:

Πολλά τα δεινά που θα σημάνει για την ούτως ή άλλως αδύναμη δημοκρατία μας και τους θεσμούς της η συγκεκριμένη, αν και από έτη αναμενόμενη, σύγκρουση με τους δικαστές.

Στην αρχή έφταιγε ο Δεκλερής. Μετά ο Κόκκινος. Μετά είχαμε πρόεδρο για 11 χρόνια τον ίδιο. Και μετά έφταιγαν όλοι.

Επί μήνες τονίζεται η διαφθορά τους και τα παραδικαστικά κυκλώματα
Επί μήνες ιδρύονται όργανα να τους ελέγξουν και να τους ελέγχουν συνεχώς.
Επί μήνες συζητείται με έμφαση η έκδοση άδικων και στημένων αποφάσεων.

Και φυσικά δεν λέει κανείς. Υπάρχει βαθμός αλήθειας σε όλα τούτα. Διαφορετικής από όσα λένε τα κανάλια αλλά υπάρχει βαθμός αλήθειας. Υπάρχει πάντως και αντίθετη αλήθεια. Υπάρχουν και μάγκες δικαστές.
Κοίτα όμως ποιος μιλάει… τα κανάλια, οι πολιτικάντηδες, οι δικηγοράντζες. Οι κερδισμένοι με ημερομηνία λήξεως. Με τις πληρωμένες τηλεοπτικές παρουσίες. Κοίτα ποιός μιλάει.

Και γιατί τάχα στο στόχαστρο τώρα οι δικαστές?
Μήπως δεν συνεμορφθώθησαν εις τας υποδείξεις?
Μήπως δεν υπηρέτησαν σθεναρά την εκτελεστική εξουσία και τα καμώματά της?
Μήπως όλοι οι Πρόεδροι δεν φίλησαν την χείρα του εκάστοτε αρχηγού?
Γιατί τους μαλώνουν?

Μικρή έλεγα στη μάνα μου όταν με νουθετούσε για την αντιδραστικότητα και τις ανυπακοές μου ότι οι υπάκουοι, διαπίστωνα, ότι τιμωρούνται περισσότερο. Όμως λίγο αργότερα. Πάντως πιο σκληρά αφού έχουν σκύψει το κεφάλι. Ενώ οι άλλοι, οι ανυπάκουοι και οι λιγότερο ελεγχόμενοι, προκαλούν με τα χρόνια κάποιο δέος. Και παρότι τους μαλώνουν και δεν τους κάνουν όλοι παρέα, με τα χρόνια και την ησυχία τους την έχουν περισσότερο και κάποιοι τους εκτιμούν. Αυτά έλεγα στη μάνα μου και ακόμη και σήμερα τα πιστεύω με πάθος. Καλύτερα να καταβάλεις το κόστος του ανθρώπου που έχει γνώμη και σκέπτεται. Και για σένα και για όλους.

Ε λοιπόν σαν «καλόπαιδα» οι δικαστές την πάτησαν. Τους ροκάνισαν αφού τους δημοσιουπαλληλοποίησαν, τους αποδυνάμωσαν με μικροποινές, τους εξεφτέλησαν αφού πολλοί το επέτρεψαν και τώρα τους κουρεύουν εντελώς.
Γιατί κάποιος πρέπει να φταίει. Γιατί κάποιος πρέπει να γίνει ο αποδιοπομπαίος. Γιατί δεν ξέρω να σας πω.
Όμως σημειώστε ότι οι μέρες που έρχονται δεν θα είναι εύκολες. Οχι μόνον για την ελληνιική δικαιοσύνη αλλά και για την όλη δημοκρατία μας.
Οι δικαστές θα αντιδράσουν όσο μπορούν.
Θα στείλουν στο ΔΕΚ το Βασικό Μέτοχο και την αναθεώρηση του 2001.
Θα κρίνουν ως αντισυνταγματικά διάφορα νομοθετήματα όσο προλαβαίνουν.
Θα βγάλουν σκληρές αποφάσεις και αρκετές. Παρότι τους λένε τεμπέληδες.
Θα συγκρουσθούν πολλές δικαστικές ομάδες μεταξύ τους.

Οι αγράμματοι θα απογυμνωθούν με πατέντα. Οι πολύξεροι θα κατακεραυνωθούν.

Οι λύσεις που θα προταθούν θα είναι για γέλια.

Αν γίνει η αναθεώρηση θα κριθεί ως ανεπίτρεπτη για τα θέματα αυτά που άπτονται της διάκρισης των λειτουργιών. Ο σπόρος υπάρχει ήδη στην απόφαση του ΑΕΔ για τον κ. Λυκουρέζο. Το λένε και διάφοροι «συνταγματολόγοι» ότι η αναθεώρηση πλέον θα ελέγχεται ως προς τη νομιμότητά της. Ακόμη και ο κοντός.
Θα γίνουν και άλλα.
Αλλά το πράγμα δεν θα μείνει έτσι.
Αν πετύχω την προφητεία σιγά σιγά θα ανοίξω και μπλογκ προβλέψεων.

Ομως και αν γίνω Κόπερφιλντ ποιό το κέρδος?

Πες μου φίλε ΑΝΤVOL που είσαι νομικός.

Οσα δικαστήρια και να κλείσουν όσα και να ανοίξουν με νέα ονόματα, όσους "φίλους" και να συνταξιοδοτήσουμε πάντα η ξεφτίλα θα μας λούζει.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν δικαστές στα μπλογκς αλλά καλά θα κάνουν σιγά σιγά να μιλάνε πιό χύμα.

Α! και να πάτε να δείτε τις Σημαίες των προγόνων μας στο σινεμά. και να θυμόμαστε όλοι ότι:

Οι ήρωες περπατούν στα σκοτεινά.

O El Greco της Ημερησίας

Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να φαντασθώ, οι εφημερίδες μοιράζουν βιβλία.

Βιβλία ποιοτικής λογοτεχνίας, βιβλία τέχνης, βιβλία εξαίρετα.
Η Ημερησία λοιπόν φθάνει στα χέρια μου με δώρα. Μετά τα εξαίρετα cd κλασσικής μουσικής τώρα και οι τέχνες. Τόσες οι κακές ειδήσεις. Αλλες τόσες οι ψευδείς. Κάτι είναι και τα δώρα.

Ευγνωμονώ την καλή εφημερίδα για το απροσδόκητο δώρο που μοιάζει να απευθύνεται σε μένα προσωπικά που τόσο μου λείπει μια φορά την εβδομάδα ένας ζωγράφος. Αγνοώ τα κίνητρα που οι εκδότες με νοιάζονται αλλά συμβαίνει. Κανείς πιά δεν μου χαρίζει ανάλογα δώρα και αναρωτιέμαι σοβαρά.

Στο σκοτάδι της καθημερινότητας αναδύεται ο Δομίνηκος.
Πριν λίγα χρόνια είχα πάει στην Ισπανία για να τον επισκεφθώ στο Τολέδο και να δω το μουσείο Guggenheim στο Βilbao.
Από τότε έχω να νοιώσω το ρίγος της άφθονης τέχνης παντού. Σε πόλεις και χωριά. Από τότε που προβληματίσθηκα ευκαιριακά και για το θεσμό της βασιλείας σε σχέση με την τέχνη.

Εδώ που κάθομαι και διαβιώ ριγώ πότε πότε μόνον με το κουράγιο των συντελεστών της Λυρικής να ανεβάζουν παραστάσεις και ακούω τις πρόβες στην Οδό Τζαβέλα, τις ηρωϊκές πρόβες των τραγουδιστών που στερούνται ακόμη και το κρύο νερό.

Ε λοιπόν ο El Greco της Ημερησίας μου θύμισε σήμερα τη μόνη στιγμή στη ζωή μου που χάρηκα που γεννήθηκα ελληνίδα: Στο Τολέδο όταν διαπίστωσα ότι ο Δομίνικος υπέγραφε σε γλώσσα ελληνική.

Είχαμε λοιπόν την ίδια γλώσσα.
Αυτή ήταν και η μόνη μου στιγμή εθνικής εξύψωσης. Τη θυμάμαι στοργικά όταν (όπως συμβαίνει συνήθως) έχω σοβαρούς λόγους να ντρέπομαι για τον ίδιο λόγο.

Δάνειο Θέρμανσηςκαι Θαλπωρής

Νέο είδος δανείου εμφανίστηκε στην ελληνική αγορά μετά τα δάνεια για την εκπλήρωση των στεγαστικών, καταναλωτικών, ταξιδιωτικών και λοιπών ονείρων των νεοελλήνων.
Δάνεια θέρμανσης.

Τούτο σημαίνει ότι πολλά νοικοκυριά τώρα που χειμώνιασε αδυνατούν να πληρώσουν το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο για να ζεστάνουν τα σπίτια τους. Και … η καλή μαμά το τραπεζικό σύστημα το προσφέρει έναντι δανείου.

Σκοπός του σημειώματος δεν είναι η κριτική στο τραπεζικό σύστημα. Αυτό διερευνά την προσφορά και τη ζήτηση και πράττει αναλόγως.

Η εθνική αυτογνωσία όμως δεν μας περίσσεψε διόλου. Καθώς όταν κανείς δανείζεται για να πληρώσει το πετρέλαιο για το εξίσου δανεικό του (με στεγαστικό) σπίτι είναι πλέον στο όριο της πενίας.

Αλλά αυτό δεν το συνομολογεί. Αντίθετα χαίρεται ο λαός ολόκληρος και η κυβέρνηση που βγαίνουμε από την επιτήρηση της ΕΕ. Ανεβαίνει και το χρηματιστήριο.
Τι μπορεί αλήθεια μια μάνα που δανείζεται για το πετρέλαιο να συμβουλέψει το παιδί της? Πώς να του πει για το καλό και το κακό?

Δανεικά τα όνειρα, δανεική και η καθημερινότητα.

Θα πρέπει μήπως τώρα που τη θαλπωρή την εξασφαλίζει μια κάποια τράπεζα να μας πει τις απόψεις της και για τα συναισθήματα?

Η τράπεζα κάνει τη δουλειά της. Και κατ'αυτό είναι έντιμη. Αυτός είναι ο ηθικός της κώδικας.

Αυτός μας μεταλαμβάνεται με την κάθε δόση του δανείου.

Εμείς όμως?

Γνωρίζουμε το κόστος της θέρμανσης? Μήπως αυτό της θαλπωρής?

Σεγκολέν και Blogging

Με ιδιαίτερη περίσκεψη σταμάτησα να γράφω και άρχισα να σκέπτομαι.
Ο ναρκισσισμός μου δεν ήταν τόσος που να θέλω η ζωή και η ιστορία μου να αφορά την οικουμένη.
Το ταλέντο μου στο είδος, συνηθέστατο.
Και η ανάγκη μου για έπαινο από παλιά κιόλας αφορά συγκεκριμένους και επώνυμους κριτές. Με χαρά διάβασα τον έπαινο ή την κριτική και έκανα κλικ στο όνομα του επαινούντος η του κρίνοντος όπως θα το επιθυμούσε.

Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές όμως κρίνονται στα blogs. Το φαινόμενο αποκτά γιγαντισμό. Ας μην απουσιάζουμε λοιπόν.
Ας το παρακολουθούμε όσο πιο συχνά γίνεται, από κοντά και με περίσκεψη.
Έτσι αποφάσισα να μείνω. Να δοκιμάσω διάφορα πειράματα και να προσπαθήσω να είμαι μέσα στα γεγονότα. Να συνεχίζω να διαβάζω.
Δεν ξέρω αν οι γαλλικές εκλογές θα ψηφίσουν ηλεκτρονική επικοινωνία και θα επιλέξουν τον καταλληλότερο.

Κάτι πάντως θα πρέπει να πούμε, κάτι να σκεφθούμε και να συντάξουμε.
Κάτι να βρούμε και κάτι να είμαστε.