Λογοκρισία και διαφήμιση

Ολοι διαβάζουμε με ενδιαφέρον την ιστορία της θυγατέρας Στεφανή ήδη και λέκρορος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με το έργο τέχνης κατά του οποίου έδρασε ο Υπουργός Πολιτισμού.

Ανώνυμη καταγγελία οδήγησε την ελληνική αστυνομία στην αυνανιζόμενη κυρία υπό τους ήχους του εθνικού μας ύμνου.

Και έγινε το έλα να δεις.

Ολοι μάθαμε για το κορίτσι που δημιούργησε το "έργο" όλοι θυμηθήκαμε το Outlook, όλοι γράψαμε παντού τις σκέψεις και τις ιδέες μας. Απίστευτη προβολή. Το κόλπο γνωστό. Λίγη λογοκρισία, κανένα δικαστήριο και το κάθε Μ στη ν γίνεται σπουδαίο και λαοπρόβλητο. Είδατε τα καμώματα του Κωδικού Ντα Βίντσι! Το καλύτερο διαφημιστικό γεγονός. Μέχρι και τα θρησκευτικά αισθήματα των κινέζων έθιξε...

Εμένα πάλι ένα μόνο με προβλημάτισε.

Πώς την πάτησε πάλι ο νυν Υπουργός Πολιτισμού.

Δεν είδε τα παθήματα του προκατόχου του επί του αυτού θέματος? Γιατί έσπευσε να γίνει ρεζίλι? Να προβεί σε αυτόφορες συλλήψεις?

Μόνον δύο απαντήσεις έρχονται στο νου μου!

-Συμφώνησε στην προβολή της δημιουργού και του δημιουργήματος κατά τον αποτελεσματικότατο αυτό τρόπο αναλαμβάνοντας το ρίσκο των σχολίων υπό το δέος Καρατζαφέρη και λοιπών θερμοκέφαλων εθνικιστών...

ή δεύτερη

-ούτως ή άλλως κανείς δεν ξέρει τι του γίνεται...

Εσείς τι λέτε για το θέμα?

Γενικεύσεις

H μεγάλη κινητοποίηση της κοινωνίας των μπλόγκερς για διάφορα ζητήματα κατά καιρούς δίνει έρεισμα για πολλές σκέψεις.

Πόσο αλήθεια ανάγκη υπάρχει για εξεύρεση κοινού πεδίου αλληλεγγύης σήμερα?

Πόσο πολύ πιστεύει κανείς ότι με τον τρόπο αυτό ανήκει σε μία ομάδα και αναζητά κοινά αγαθά?

Πόσο έντονα το μέσον υπηρετεί τις προσδοκίες μας για τη ζωή?

Πόσο έντονη είναι η ανάγκη "αναγνωσιμότητας" των εσωψύχων των ανθρώπων ώστε να κινούνται κατά τον τρόπο αυτό?

αλλά και γιατί τέτοιες γενικεύσεις?

Γιατί άνθρωποι με τόση ποιότητα και αναζητήσεις τείνουν να ονομάζουν "αλμπάνηδες" ομάδες ανθρώπων?

Γιατί με τόση προχειρότητα καθιστούν τη λύπη τους για την απώλεια ενός ανθρώπου κόλαφο κατά ενός ολόκληρου επαγγελματικού κλάδου?

Το κορίτσι πάει. Και όπως κάθε ψυχή που χάνεται τόσο νέα είναι κρίμα και άδικο.

Το ξέρει πρώτα η ίδια. Και θυμώνει.

Το ξέρουμε όλοι. Και προσκηνούμε τα πάθη της.

Αλλά γιατί τέτοιες γενικεύσεις από ανθρώπους που ανοίγουν τις ψυχές τους στην δικτυακή κοινότητα?

Μήπως και αυτό δεν είναι ένας άλλος θάνατος? ενας μικρός αθώος φόνος?

...

όπως το καταλάβατε!

Κάποιο γιατρό, κάποια γιατρίνα θάψαμε με τα χεράκια μας που ίδρωνε να κάνει τη ζωή μας καλύτερη.

Ξέρετε πόσοι παλεύουν με ζήλο και αυτοθυσία για μια επιπλέον ανάσα μας?