HABITAT

H είδηση ότι το Ηabitat δεν κατάφερε να επιβιώσει την ελληνική αγορά σημαίνει πολλά. Δεν γνωρίζει η γράφουσα ούτε τον επιχειρηματία που έφερε στην Ελλάδα το κατάστημα, ούτε τους προσωπικούς λόγους για τους οποίους αναγκάσθηκε να το κλείσει. Η είδηση όμως καθ΄εαυτή έχει μια ιδιαίτερη σημασία λόγω του είδους της δραστηριότητας: την ευρωπαϊκή εικόνα της καθημερινότητας στο σπίτι.

Η νοικοκυρεμένη Ελλάδα από τα κοφτά και τα προικιά πέρασε μια στιγμή στο Habitat για να ξαναγυρίσει θριαμβεύτρια στους κινέζους.

Ένα από τα πράγματα που με ενθουσίασαν στις σπουδές μου στο εξωτερικό ήταν το Habitat. Το άλλο ήταν η FNAC. Η χαρούμενη γνώση με καταναλωτικό πρόσωπο, η ποιοτική εικόνα του σπιτιού και της ζωής που μπορούσες να εκφράσεις γούστο χωρίς τα σεμέν. Πέρσι βίωσα την δημιουργία μιας κουτσουρεμένης εκδοχής της FNAC στην Αθήνα και φέτος το κλείσιμο του επίσης κουτσουρεμένου αν και όχι στο βαθμό της FNAC, Habitat.

Η ευρωπαϊκή εικόνα της καθημερινότητας, με σχεδιασμό, ποιότητα, καλές τιμές, χρώματα, άριστη εξυπηρέτηση, άφθονες αλλά επιλεγμένες επιλογές ήταν το παράπονο κάποιου που άφησε το ΑΚΡΟΝ ΙΛΙΟΝ ΚΡΙΣΤΑΛ στις μνήμες της εφηβείας του από τη μια και την COSTA BODA ως σπουδαία εκδοχή από την άλλη. Πριν περάσουμε στα μεγάλα πολυκαταστήματα και τις φθηνές απομιμήσεις για τους πολλούς η μέση τάξη ήθελε και αυτή τη θέση της. Την έψαξε με κέφι. Κάποιος έφερε το Habitat εδώ. Και επιχείρησε να εκπαιδεύσει τον κόσμο σε τέτοιες επιλογές.

Ο μετασχηματισμός των αντιλήψεων προσέγγισε κάποτε και την ελληνική αγορά. Λίγο στην Κηφισίας, μετά στην παραλιακή τέλος στο κέντρο της πόλης το Habitat επιχείρησε να στολίσει την καθημερινότητα με μια αίσθηση ελευθερίας και ποιότητας που ήταν αναπάντεχη για το νεοέλληνα που είχε μάθει τα κοφτά της μαμάς. Ηταν μια ξαφνική ευρωπαϊκή αστικοποίηση.

Υπήρχε όμως μέση τάξη στην Αθήνα του 2000?

Η αισθητική και η στάση ζωής δεν αρκούν όταν προσφέρονται στο πλαίσιο μιας διεθνοποιημένης επιχείρησης. Η προσαρμογή στα τοπικά χαρακτηριστικά αλλοίωσε τη γνωστή επιχείρηση.

Το Habitat της Αθήνας δεν είχε παρά ελάχιστα προϊόντα ετοιμοπαράδοτα. Όφειλες να περιμένεις συχνά 2 και 3 μήνες. Πού είναι η αντίληψη του καταστήματος που ήξερα από το Παρίσι λοιπόν?
Δεν είχε ούτε το σύνολο των προϊόντων του καταλόγου. Όφειλες να νοιώθεις κάπως επαρχιώτης.
Ηταν αισθητά ακριβότερο. Οι μεταφορές μας έλεγαν κοστίζουν. Για κάποιο περίεργο λόγο επέλεξε η εθνική εκδοχή του να απευθύνεται στα ψώνια που πληρώνουν «φύκια για μεταξωτές κορδέλλες». Κάτι που συμβαίνει επιτυχώς για πολλές άλλες φίρμες πάντως. Το πληρώναμε και πολλοί άλλοι πότε πότε, από νοσταλγία, από κέφι αλλά ξέραμε ότι ήταν υπερβολή.
Η εξυπηρέτηση ήταν, όπως συμβαίνει συνήθως με τον μέσω έλληνα πωλητή, βασισμένη στην περιφρόνηση του πελάτη. Το κατάστημά μας είναι Grande. Εσείς που εισέρχεσθε χάσατε κάθε ελπίδα. Καμία διευκόλυνση, καμία συζήτηση, όλοι απασχολημένοι, όλοι κάπως μπλαζέ, ενοχλημένοι που σου μιλούν, έντονα γκει (ανεξάρτητα του αν ήταν ή όχι στην αλήθεια)… Πολλές φορές σηκώθηκα και έφυγα εξαγριωμένη που δεν έβρισκα το παραμικρό έλεος όταν ζητούσα να αντικαταστήσω πιάτο του καθημερινού σερβίτσιου που είχα και συμπλήρωνα χρόνια τώρα. Πάρτε τα καινούργια μου έλεγαν. Μα συνεχίζουν να κυκλοφορούν αυτά που έχω. Γιατί να πάρω σερβίτσιο αν χρειάζομαι 2-3 πιάτα και μία γαλατιέρα? Καμία απάντηση.
Διότι το συγκεκριμένο μαγαζί υιοθέτησε μια αντίληψη διαφορετική από την αγγλική ή τη γαλλική εκδοχή. Εκεί θα βρεις το αγαπημένο σου σερβίτσιο για χρόνια να υπάρχει και ο πωλητής θα εκτιμήσει ότι υποστηρίζεις ένα προϊόν του και είσαι πελάτης σταθερός.

Η ξιπασιά, στοιχείο και αυτό της έλλειψης παιδείας δεν ταίριαξε στη φύση μιας φίρμας που απευθύνεται σε ευρωπαίο καταναλωτή.

Οσο γράφω αυτό το σημείωμα παρατηρώ ότι επαναλαμβάνω μερικές λέξεις ως αυτονόητες. Αισθητική, ευρωπαίος, αστικοποίηση… και θέλω να μαλώσω το χέρι μου που συνεχίζει να χτυπά το πληκτρολόγιο.

Λυπάμαι για το Habitat αλλά λυπάμαι και για τη FNAC. Που στεγάσθηκε σε αυθαίρετο και μικρή μικρή και χαρωπή πωλεί εμπορικό βιβλίο.

Λυπάμαι για την ευρωπαϊκή μας εικόνα που αργεί. Αν έλθει.

Και για τα παιδιά που θα μείνουν στο δρόμο αγκαλιά με την ξιπασιά που πρόσφεραν ως πωλητές κάποιου «προϊόντος» που ούτε κατάλαβαν ούτε εκτίμησαν ποτέ.