Απ το ΠΑΣΟΚ απέναντι

Στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, απ' το ΠΑΣΟΚ απέναντι, υπάρχει ένα βουλκανιζατέρ.

Τα κόκκινα χρώματα και τα ελαστικά το κάνουν να ξεχωρίζει απέναντι από τις πράσινες σημαίες και τις τηλεοπτικές κάμερες που περιμένουν κάποιο πολιτικό γεγονός.

Η άλλη πλευρά δεν περιμένει τίποτε έκτακτο. Η καθημερινότητα του αρκεί.
Το βουλκανιζατέρ ανήκει σε ένα παλικάρι που αποτελεί τον ορισμό της λέξης. Λεβέντης, μορφονιός με ένα γέλιο που φωτίζει όλη την Αθήνα. Ευγενικός και πρόθυμος όσο ο καλύτερα εκπαιδευμένος μάνατζερ. Αυθόρμητος σαν τη γάτα που πηδάει στην αγκαλιά σου. Φιλικός όπως ο κολλητός από το δημοτικό που έχεις να δεις χρόνια. Πάντα με τον πληθυντικό, πάντα με το κέρασμα, πάντα με ένα καλό λόγο. Ας τον πούμε Γιάννη, αφού το πρόσωπο υπάρχει και ζει και βασιλεύει.
Η σύγκριση αδύνατο να μη συμβεί. Τόσοι διάσημοι από τη μία πλευρά του δρόμου, τόσοι άσημοι από την άλλη. Συνήθως ταξιτζήδες, μηχανάκια μέσα στην πόλη εξυπηρετούνται άμεσα και χαρούμενα. Από την άλλοι πρώην υπουργοί, πρώην διοικητές ΔΕΚΟ ή και νυν θυμάμαι στο παρελθόν.
Το σημείο είναι κρίσιμο.
Κάθε φορά που με φέρνει ο δρόμος σκέπτομαι το ίδιο πράγμα:

Γιατί να μην είναι ο Γιάννης ο Πρωθυπουργός (ή έστω ο πρώην) της χώρας. Γιατί. Και τηλεοπτικός θα ήταν και ξηγημένος λεβεντιά, και νοικοκύρης άνθρωπος και λεβεντόπεδο.
Εγώ λοιπόν ψηφίζω για πρωθυπουργό το «Γιάννη» απέναντι από το ΠΑΣΟΚ. Όποτε περνάτε κοιτάξτε κατά κει. Θα με θυμηθείτε. Παλικάρια δεν γεννιούνται κάθε μέρα.

Μια μόνο πινελιά νοσταλγίας με κάνει να συμπαθώ την άλλη πλευρά. Όποτε θυμάμαι τη Μελίνα που πιστεύω ότι θα συμφωνούσε μαζί μου και θα του έγνεφε με ανάλογη γοητεία.

Ε ναι . Αυτοί οι δυό θα έκαναν ένα υπέροχο ζευγάρι.