Z4 M

Το αυτοκίνητο ήταν για κείνη λιγάκι φετίχ. Όπως και για πολλούς νεοέλληνες. Είχε βέβαια τους δικούς της λόγους γι’αυτό. Που δεν έχουν και τόση σημασία εν τέλει.

Αγόρασε ολομόναχη το πρώτο της αυτοκίνητο αρκετά μεγάλη ήδη και με τη δουλειά της. Ομως το μόνο που κατάφερε ως προς την επιλογή του τότε ήταν το χρώμα. Ηταν κατακκόκινο. Ηταν και Alfa Romeo αλλά όχι το μοντέλο που ήθελε. Όφειλε να επιλέξει συμβατικά και όσο το δυνατό πιο σύμφωνα με τα γούστα των άλλων. Με το ρόλο της. Με αυτό που οι άλλοι περίμεναν από εκείνη.

Το δεύτερο αυτοκίνητο ήταν πιο νευρικό και δίπορτο. Ήταν και πάλι όμως το αυτοκίνητο που θα ενέκριναν οι άλλοι. Δεν την πήγε και πολύ μακριά. Στα 40.000 χλμ το άλλαξε και αυτό.

Το τρίτο αυτοκίνητο ήθελε να το διαλέξει. Ξεκίνησε μια και δυό να βρει τα θέλω της. Είχε πιά κερδίσει τα προς το ζην. Είχε καταφέρει κάποια πράγματα στη ζωή. Δεν όφειλε να δώσει λόγο σε κανέναν. Οι συμπτώσεις την έκαναν να επιλέξει και πάλι συμβατικά. Μια στραβή κουβέντα του πωλητή όταν πήγε να δει το αυτοκίνητο που ήθελε, μια στραβή κουβέντα ενός άνδρα που τα ήθελε όλα δικά του, λίγο και ο φόβος του τι θα πει ο κόσμος… Πήρε ένα καλύτερο αυτοκίνητο, δίπορτο και δυνατό. Αλλά με μεγάλο πορτ- μπαγκαζ, ικανοποιητικό για τα μάτια όλων. Ήταν λίγο κουπέ, λίγο σπορ, ήταν ακριβότερο αλλά βρε αδερφέ πολλοί του κύκλου της θα το επέλεγαν. Ήταν άλλωστε και intellectuel ως αυτοκίνητο. To κράτησε περισσότερα χρόνια. Πήγε και κάποια ταξίδια με αυτό καθώς πλέον η δυνατή του μηχανή ταίριαζε με τη ζωή της που είχε λίγο ελεύθερο χρόνο από καιρού εις καιρόν. Στο πορτ μπαγκαζ εκτός από ψώνια και άπειρες μετακομίσεις, φόρτωνε και τα βιβλία που έγραφε. Με αυτό το αυτοκίνητο ερωτεύθηκε τον μόνο άνθρωπο που επιθύμησε ποτέ αληθινά.

Όμως μεγάλωσε και σκεπτόταν ότι οφείλει στον εαυτό της πριν τη χώσουν στο μεγάλο μαύρο αυτοκίνητο (που προφανώς δεν θα ήταν υπουργικό) να κάνει του κεφαλιού της.
Ο πωλητής ήταν ευγενέστατος και αγνόησε τις κάπως εντονότερες μετά από τόσα χρόνια ρυτίδες της. Αγνόησε επίσης το γεγονός ότι ήταν γυναίκα.

Της έδωσαν τη Ζ4 της έκθεσης. Ένα υπέροχο μοντέλο Μ. Που για να προχωρήσει λίγο αξιώνει 4η ταχύτητα. Που δε ρολάρει. Πετάει. Και που θυμίζει με το θόρυβο της μηχανής του ότι το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς είναι να πετάει. Της είπαν μάλιστα ότι θα είναι άριστη διαφήμιση για το μοντέλο. Το καινούργιο πανέμορφο μοντέλο…
Το πήρε ανενδοίαστα.

Για κάποιο λόγο δεν σκέπτεται πιά τους άλλους τόσο. Δε νοιάζεται που δεν θα χωράει όλη η παρέα σε αυτό. Μπορεί να πάνε με το άλλο. Με κάποιο άλλο. Δεν υποχρεούται να μεταφέρει στο αμάξι όλη της τη ζωή. Το πορτ μπαγκάζ χωράει το σήμερα και μόνον.
Δεν νοιάζεται ούτε για τον επαγγελματικό ή κοινωνικό της περίγυρο. Θεωρεί τις σκούρες τους μερσεντές ή τα τεράστια τζιπ ασήκωτα και άξια να κουβαλάνε την κατάθλιψη της χωρίς νόημα ζωής τους και μόνον. Το δικό της κουρσάκι χωράει μόνον τον έρωτά της ή ένα φίλο ή ένα σκύλο. Μια μοναδική αγάπη. Και την ίδια. Της αρκεί.
Δεν νοιάζεται ούτε για την οικογένεια. Λίγο που βοήθησε η μοίρα, λίγο που αλλάξανε μυαλά και οι μεγάλοι «το τετράθυρο να μας πάει και σε κανένα γιατρό» δεν την αφορά. Ας πάει όποιος θέλει στο γιατρό πετώντας με το διθέσιο. Η καλύτερα ας μην πάει στο γιατρό. Αυτό το αμάξι δεν φιλοξενεί εκ φύσεως την αρρώστια και το θάνατο. Μονάχα το παιγνιώδες ύφος της ζωής.
Είναι φυσικά και ακριβό. Αλλά όχι πλέον ενοχές. Ο αυτοδημιούργητος άνθρωπος δικαιούται και αυτός τη χαρά. Ο διανοούμενος δικαιούται και αυτός το γέλιο και την ταχύτητα, την ανεμελιά και την τρέλα. Οι ιδέες του χωράνε μόνον στο μυαλό και τα αισθήματα μονάχα στο στήθος. Οι φίλοι με τα 2 CV, τα SAAB, και τα Passat, ας κρατήσουν τη συμβατική τους σκέψη για τους υπουργούς που επισκέπτονται ταπεινά… μήπως και κάτι τσιμπήσουν.
Είναι βέβαια και το γεγονός ότι είναι ανδρικό αμάξι. Θα την κλείνουν στο δρόμο, θα της μπαίνουν από δω και από εκεί, θα την στριμώχνουν οι νταλίκες. Τι φταίει που γεννήθηκε στην εποχή που οι γυναίκες κερδίζουν και μπορούν? Όχι δεν τη νοιάζει πια. Η εποχή που κάποιος της έλεγε: Αν οδηγούσες ένα Peugeot 205 θα ήταν αλλιώς, έχει περάσει. Η εποχή που την κατηγορούσαν γιατί είχε «οργασμό» παρόλα αυτά είναι φευγάτη. Το Ζ4 επιτρέπει οργασμούς και χαρές. Σε άνδρες και σε γυναίκες. Και σε άλλα φύλα προφανώς. Οι νταλικέρηδες ας κάνουν τη δουλειά τους. Εκείνη τη δική της.

Αν τη δείτε να πετάει αυτές τις μέρες κάπου δώθε μην απορήσετε. Παρότι μοιάζει να οδηγεί μια Ζ4Μ δεν είναι αυτό που νομίζετε απλά. Ο δρόμος μέχρι το κουρσάκι αυτό ήταν πολύ μακρύς και δύσβατος. Τόσα τα όχι, τόσα τα εμπόδια. Όμως πρόλαβε και το έκανε. Σιγά σιγά θα κάνει και άλλα πράγματα. Όταν τη συναντήσετε λοιπόν να θυμάστε ότι δεν τρέχει με τα γκάζια του, δεν μοστράρει, δεν προκαλεί. Μόνον υπόσχεται και μοιράζεται μαζί σας μια ευχή. Όλα τα θέλω επιτρέπονται, παλεύονται και κερδίζονται. Η ελευθερία επιτρέπεται. Το παιχνίδι επιβάλλεται. Η χαρά είναι εδώ. Και δεν τρέχει. Πετάει.