ΜΟΝΙΚΑ

Με αφορμή το συμπαθές μαζικό μήνυμα του δίγλωσσου, ως φαίνεται, μπλογκερ για την ακαδημία επιστημών της Αλβανίας θα σας πω μια μικρή ιστορία που ίσως δεν είναι πολύ σχετική, μου τη θύμισε όμως έντονα. Μια αληθινή ιστορία.

Πριν λίγα χρόνια η γραμματέας μας αρρώστησε με αβέβαιη ημερομηνία επιστροφής στην εργασία. Αποφασίσαμε να την περιμένουμε όσο περισσότερο καιρό γινόταν. Για το σκοπό αυτό μάλιστα μετά από 6-7 μήνες πήραμε ένα κοριτσάκι να καλύψει προσωρινά το κενό που δεν θα κινδύνευε να της δημιουργήσει ανασφάλεια ως προς το ενδεχόμενο επιστροφής στην εργασία της αφού δεν είχε κανένα απολύτως τυπικό προσόν για την εργασία. Ενα κοριτσάκι που μας σύστησε η κυρία που καθάριζε. Μια πατριώτισά της.

Δεν ήξερε την δουλειά της γραμματέως καθόλου.
Δεν ήξερε την τεχνολογία ολωσδιόλου.
Ητάν αλλοδαπή, αλβανίδα.
Ήταν σχεδόν αγράμματη. Εγραφε λίγα αλβανικά μονάχα.
Δεν ήξερε παρά ελάχιστα ελληνικά να μιλάει. Στο τηλέφωνο τραύλιζε για καιρό.
Δεν ήξερε ούτε αγγλικά ούτε άλλη δικηγορική διάλεκτο
Ήταν μικρομάνα και ήθελε λίγες μόνο ώρες δουλειά να πηγαίνει στο παιδί της.
Ήταν μάνα χωρίς άνδρα και βοήθεια
Ήταν μια πανέμορφη εικοσάχρονη καλλονή που δεν την προσλάμβαναν ούτε ως οικιακή βοηθό αφού οι κυρίες φοβόντουσαν τους συζύγους τους.
Ήθελε να δουλέψει σε πείσμα της οικογένειάς της και του περιβάλλοντος, σε πείσμα της μεγάλης της ομορφιάς που θα την οδηγούσε το δίχως άλλο αργά ή γρήγορα στο πεζοδρόμιο ως φαινόταν.
Αν δεν ήταν τόσο τίμια, αξιοπρεπής και ηθική κοπέλα.

Αυτό το παιδί, γιατί ήταν 20 χρονώ όταν βρέθηκε απρόσμενα στη ζωή μου ήταν σαν ένα ξαφνικό δώρο. Το πιο γλυκό χαμόγελο. Η πιο τρυφερή αξιοπρέπεια. Χαδιάρα και καταφερτζού μπήκε γρήγορα στην καρδιά όλων μας.
Δεν πέρασε εύκολες μέρες. Οι πατριώτες της που μας την σύστησαν άρχισαν να την πολεμάνε όταν είδαν ότι την αγαπήσαμε. Ο άγνωστος σύζυγος (τρόφιμος αλβανικών φυλακών όπως μάθαμε αργότερα) απείλησε να μας κάψει το μαγαζί αφού ζήλευε υπερβολικά «το δικηγόρο που την πήδαγε» όπως σωστά φοβήθηκε αφού το κορίτσι δεν είχε προσόντα. Στο νου του φυσικά γυναίκα δικηγόρος και καλοί άνθρωποι ήταν κάτι αδύνατο. Οι γονείς της θα προτιμούσαν να είναι καθαρίστρια. Γι’αυτούς ήταν κάτι πιο ξεκάθαρο.
Εμάς όμως έλειπε μόνον η γραμματέας. Είχαμε καθαρίστρια και δεν θέλαμε να χάσει τη δουλειά της.

Ετσι η Μόνικα ξεκίνησε να ελπίζει. Να ελπίζει σε μία ευπρεπή εργασία γραφείου ανάμεσα σε γραμματιζούμενους που ήταν νέοι και φιλικοί. Και με «μαμά» την Μαριλένη, όπως με λέει και η φίλημου η Κροτκάγια.
Η ομιλούσα έκανε ότι μπορούσε για να της δείξει ότι αξίζει και ότι θα πρέπει κάτι να μάθει να κάνει στη ζωή ώστε να ζήσει καλύτερα. Έσπευσε να της μάθει για τις σχολές κομμωτικής. Κουβέντιαζε μαζί της. Φυσικά την πλήρωνε και της πλήρωνε και ΙΚΑ. Φυσικά, γιατί αυτό για το κορίτσι δεν ήταν αυτονόητο….
Εκείνη όμως ήλπιζε να γίνει γραμματέας. Γραμματέας της Μαριλένης και του γραφείου με τα καλά παιδιά…
Όταν η κανονική γραμματέας μας διεμήνυσε ότι δεν θα επιστρέψει και έπρεπε να προσλάβουμε μία μόνιμη, η Μόνικα έπρεπε να βρει το δρόμο της στη ζωή. Οι πελάτες ήξεραν πιά για ένα όμορφο ξένο κορίτσι που όμως μιλούσε τσάτρα πάτρα... και δεν έγραφε.
Την τελευταία μέρα έκλαιγε στην αγκαλιά μου. Είπε πως θα σκεφθεί τι θα κάνει στη ζωή και θάρθει να δούμε σε ποια σχολή θα πάει. Υποσχέθηκε γεμάτη αξιοπρέπεια ότι θα συνεχίσει να προσπαθεί.
Δεν ξαναγύρισε ποτέ.
Όταν έφυγε, η Μαριλένη έφαγε ένα μεγάλο χαστούκι από το θεό των πανέμορφων νεαρών αλβανίδων για την ύβρι.

Στο τραπέζι της γραμματέως ένα τετραδιάκι έμεινε εκεί ξερό και παγωμένο. Ένα τετραδιάκι γεμάτο απόπειρες ελληνικής γραφής και αριθμητικής. Καθώς και λίγα αγγλικά. Ένα τετραδιάκι που μου καρφώθηκε στην ψυχή σαν τις ελπίδες της που διέψευσα άθελά μου.
Οσο καιρό ήταν κοντά μας προσπαθούσε να μάθει. Γράμματα σπουδάγματα. Να αλλάξει τη μοίρα της. Σκαλισμένα σαν παιδιού της πρώτης δημοτικού με μπικ, αντιγραφές των λέξεων που έβρισκε χωρίς να ξέρει τι σημαίνουν. Οποια λέξη έβλεπε ήταν εκεί. Τόσα ορνιθοσκαλίσματα και τόση αγωνία...
Η Μόνικα πριν φύγει μου χάρισε μια ζωγραφιστή εικόνα της Παναγίας. Μια κιτς απεικόνιση της Παναγιάς που εκείνο τον καιρό δεν την βοήθησε και πολύ.
Συχνά όταν τη σκέπτομαι παρακαλώ εκείνη την κιτς Παναγία του αλβανού ζωγράφου να τη φυλάει και να την προστατεύει. Και να με συγχωρήσει για το κακό που της έκανα.
Αγαπητέ φίλε που μεριμνάς για τις επιστήμες στην Αλβανία προσευχήσου και συ στην πράσινη κιτς Παναγία για να συχωρεθώ εγώ πρώτη. Κάθε γράμμα από το αλφαβητάριο που σκάλισε κρυφά ήταν ένα όνειρο. Και όλα τα γράμματα μαζύ μια διάψευση. Πες λοιπόν μαζύ μου και συ (πριν λύσουμε το ζήτημα της αβέβαιης σκοπιμότητας Ακαδημίας Επιστημών της καλής μας Αλβανίας):

Παναγία της Μόνικας και του μικρού της γιού, κάνε μέρες πούναι ένα θαύμα να είναι η Μόνικα καλά και να γελά
Κάνε να μην έχει βγει στο πεζοδρόμιο και να την αγαπούν σαν παιδάκι όλοι οι καλοί άνθρωποι του κόσμου
Κάνε να φωτισθούν οι δικοί της, ο άνδρας της να την αφήσουν να ανασάνει και να ελπίζει
Κάνε οι Έλληνες να συγχωρήσουν την τόση ομορφιά στο κορμάκι ενός ξένου παιδιού
Κάνε Παναγία της όμορφης Μόνικας να ανθίσει αυτό το λουλούδι και να ελπίζει χαρούμενο όπως όταν σκάλιζε τα γραμματάκια στο τετράδιο των δικηγόρων…
Και καλή μας Παναγία της Μόνικας συγχώρεσε τους αλλαζόνες που παίζουν με τις ελπίδες της και την κάνουν να νομίζει ότι μπορεί η μοίρα της να αλλάξει μόνο και μόνο με λίγα γράμματα και λίγα αγγλικά…Συγχώρεσε ιδίως τη χαζή λυπημένη Μαριλένη…