Ξανά παρέα το 2007

H Ελένη και το αγγελουδόσκυλό της σας εύχονται μια Καλή Καλή Χρονιά και μια χαρούμενη Πρωτοχρονιά.

Θα πάνε μια μικρή εκδρομούλα και θα γυρίσουν κοντά σας γρήγορα με ιδέες με εκπλήξεις και με πολύ πολύ κέφι.

Καλή Χρονιά Παιδιά

Πολύ ωραία ήταν που βρεθήκαμε το 2006!!!

Το άρθρο 16 ... sweet sixteen!

Η μαγεία των αριθμών συνεχίζει το έργο της απογύμνωσης.

Σειρά έχει το 16.

Μεγάλο το έργο της Επιτροπής Βερέμη, της σημερινής ανακοίνωσης της Ακαδημίας Αθηνών ( Kαθημερινή σήμερα) συμπάντων των συνταγματολόγων (δείτε και τον έντονο διάλογο Αλιβιζάτου – Βενιζέλου), σημαντικής μερίδας του Τύπου (δείτε τα καθημερινά δημοσιεύματα αφιερώματα κοκ), σημαντικός ο διάλογος και στα blogs ,κλείσαν τόσες φορές και οι δρόμοι, χάθηκαν εξεταστικές, οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται.

Γιατί?

Διότι ομόφωνα, αν και με αποχρώσεις, τα δύο κόμματα εισηγούνται την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. ώστε να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.

Η αναθεώρηση είναι κάτι που απασχολεί τη χώρα κάθε τόσο περισσότερο από την ανεργία ή την ακρίβεια. Περισσότερο από την πολιτική αποτυχία των κομμάτων ή την χωρίς όνειρα και προοπτικές ζωή των πολιτών της. Η αναθεώρηση χρόνια τώρα είναι μια κάποια λύση για να περνά ο καιρός, να προκηρύσσονται εκλογές χωρίς άλλη δικαιολογία. Και όλοι τσιμπάμε. Πριν λίγα χρόνια η αναθεώρηση στόχευσε στη διαπλοκή. Τώρα στοχεύει στο 16.

Θα ήθελα λοιπόν και εγώ η χαζή ξανθειά όπως με βλέπετε στη φωτογραφία, να θέσω έναν αυθόρμητο προβληματισμό προς τους αναθεωρούντες και αναθεωρητές πάσης φύσεως.

Η τύχη των προηγούμενων αναθεωρήσεων δεν μας προβληματίζει διόλου? Η αποτυχία της υπόθεσης των ασυμβιβάστων δεν μας δίδαξε τίποτε? Είτε πρόκεται για το Λυκουρέζο είτε για το Μπόμπολα και τα λοιπά «διαπλεκόμενα» κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να προβεί σε αυτοκριτική που τόσα χρόνια εκθέτει τον τόπο με την αγραμματοσύνη του? Όσοι υπεραμύνονται τώρα του άλλου αριθμού του 14.9 ή κλαίνε για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και τον δυστυχή Λυκουρέζο που έχασε τη θέση του στη Βουλή γιατί δεν μίλησαν τότε, λίγα μόλις χρόνια πίσω?

Τους θυμάμαι στα συνέδρια. Ήταν όλοι τους εκεί.
Τους διάβαζα και στις εφημερίδες. Ήταν όλοι τους εκεί.
Διάβαζα και τα βιβλία τους. Για την ταμπακέρα κουβέντα. Γκρίνιαζαν μόνο για το περιβάλλον (άλλος αριθμός και αυτός: το 24 !)
Διάβασα μετά και τις γνωμοδοτήσεις τους. Το παπί όλοι.
Θυμάμαι μόνο το ζήλο τους να εμπλακούν ως δικηγόροι στις υποθέσεις που άνοιξαν όταν το πράγμα ζόρισε. Τότε το Σύνταγμα (και την κατάντια του) δεν το πόνεσε κανένας. Ούτε έκλαψε στο ενδεχόμενο να καμφθεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το δικό μας μικρό και τιμημένο Συνταγματάκι. Λίγο γκρίνιαζε το Συμβούλιο Επικρατείας και να! Το αναθεωρούμε και αυτό να μάθει να προσέχει.

Αφού λοιπόν γεμίσαμε το Σύνταγμα «Ανεξάρτητες Αρχές» και «Διαπλοκή» τώρα του προσθέτουμε και άρθρο 16. Που είχε βέβαια μπόλικο.
Διότι τόσα χρόνια κανείς μα κανείς δεν γκρίνιαζε για ένα κείμενο ποτάμι που έλεγε τόσα και τόσα άκομψα (πλην της απαγόρευσης για τα ιδιωτικά ΑΕΙ).
Τώρα φυσικά και ορθά θέτει τα θέματα ο κ. Αλιβιζάτος. Και ποιος να διαφωνήσει τάχα μαζί του? Προφανώς και είναι κραυγαλέοι οι αναχρονισμοί του άρθρου 16. Προφανώς και μετά την απόφαση Valentina Neri του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δεν είναι δυνατό να μην αναγνωρίζονται τα πτυχία. Προφανώς και η ελληνοχριστιανική παιδεία είναι κατάλοιπο της Χούντας. Προσωπικά με βρίσκει σύμφωνη.
Έχω όμως βρε καλέ μου κύριε Καθηγητά μια απορία.
Τόσα χρόνια δεν τόβλεπες? Όταν μιλούσες για τον αρχοντοχωριατισμό της προηγούμενης αναθεώρησης φωνούλα δεν είχες να πεις και για τούτο το ρημάδι? Την οδηγία που ερμήνευσε το ΔΕΚ στην Valentina Neri δεν την είχαμε και τότε ολόιδια?
Και εσύ Ευάγγελε που περί πολλά τηρβάζεις και μπλογκάρεις ενεργά γιατί τέκνον δεν σκέπτεσαι τα έργα σου την προηγούμενη φορά που ήσουν αρχι - αναθεωρητής? Γιατί μαλώνεις με το Νικολάκη τώρα που τον φώναξε ο αρχηγός για να γνωμοδοτήσει?

Και τόσα χρόνια που διδάσκεται παιδιά δεν σκεφθήκατε ότι αυτό το πανεπιστήμιο που υπηρετείτε τα σακατεύει? Τόσα χρόνια που ανήκετε στο μαγαζί αυτό δεν ξέρατε αυτά που δηλώσατε με την Επιτροπή Βερέμη? Αλλά και οι Ακαδημαϊκοί μας από ποιο Πανεπιστήμιο προέρχονται? Αν θυμάμαι καλά εκείνο τον αμερικάνο τον έδιωξαν. Το ελληνικό πανεπιστήμιο τους άνδρωσε και τους προήγαγε στην ακαδημία. Εκεί που ήταν τότε λοιπόν άλλο 16 τους καθοδηγούσε?
Καλά εμείς οι απέξω να λέμε. Αλλά εσείς πώς άντεξατε?

Μετά το νόμο πλαίσιο του Πασοκ «τω καιρώ εκείνο» και την αποχουντοποίηση «τω καιρώ εκείνω» τα πανεπιστήμια της χώρας γέμισαν βοηθούς και καθηγητές πάσης φύσεως που με τα χρόνια έγιναν κατεστημένο. Φυσικά τα χρόνια αυτά έγιναν και Πασοκ και λειτούργησαν ως ΠΑΣΟΚΟΙ ή συνεργάτες τους. Μετά που έγινε η Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση και ήθελε και αυτοί τις elites της (καθότι ο κ. Βαρβιτσιώτης δεν αρκεί για αναθεωρητής… προδήλως ενώ ο κ. Παυλόπουλος καταδικάσθηκε σε αναθεωρητική σιγή μετά το φιάσκο του άλλου μαγικού αριθμού του 14.9) έπρεπε να βρούμε φωνές να μας στηρίζουν. Κάτι βέβαια γίνεται και με τους υπάρχοντες. Αλλά …λίγα πράγματα.
Έτσι αφού γέμισε η χώρα διάφορα τοπικά πανεπιστήμια (κάθε πόλη και στάδιο κάθε χωριό και γυμναστήριο) και δεν έχει φοιτητές να βάλει μέσα ούτε πτυχία να τους δώσει σοβαρά προχωρεί στα περαιτέρω. Μαγικός αριθμός αυτή τη φορά το άρθρο 16.

Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ της δομημένη αστική τάξη ούτε κατάφερε να τη δημιουργήσει μέχρι τώρα. Κινείται εκδικητικά κάθε κύμα συμπολιτών που αποκτά χρήμα κατσαπλιάδικο και θρασύ. Να φάει τους άλλους. Κάτω η σημαία του Αλβανού. 40% οι συγγενείς στην Ιατρικοί, σίγουρες καριέρες οι βοηθοί... Σπουδάζει για να μπορεί να βρίζει έγκυρα. Όχι για να σκέπτεται. Διδάσκει για να κονομάει. Ή να περνά στην πολιτική. Και να αναπαράγεται με γαλήνη.

Οι «άλλοι» είναι αλλού σε χώρες άλλες. Τόσα παιδιά που αξίζουν έφυγαν και ευτυχώς γι’αυτά. Και αν έχετε παιδιά και σεις εκεί να τα στείλετε.

Ελπίζω το άρθρο 16 να αναθεωρηθεί. Κακό δεν θα είναι. Δεν σας κρύβω όμως ότι θα επιθυμούσα να αφαιρεθούν κάποια πτυχία για όσους ασελγούν στο Σύνταγμα χρόνια τώρα και δεν ντρέπονται να επανέρχονται με δικαιολογίες άσχετες. Τόσες αποτυχίες δεν δίδαξαν τίποτε? Κανείς δεν ντρέπεται ποτέ?

Αν λοιπόν γίνει κάποτε ένα πάρτυ για τους πονεμένους αριθμούς αυτού του τόπου, για τη μαγεία τους που ξεγυμνώνει, θάθελα όλοι οι κουμπούρες που δυστυχώς μα με ρουσφέτι μα με αντιγραφή πέρασαν και πήραν πτυχίο να είναι εκεί. Να μετρηθούν τα λάθη που μας κόστησαν τόσα χρόνια. Και να λάβουν τον «έπαινό» τους αντί να εκλέγονται βουλευτές και να γίνονται Υπουργοί.

Στο πάρτυ αυτό θα τραγουδώ Happy birthday sweet sixteen αλλά δεν θα είναι για το άρθρο 16.

Θα είναι για όλα τα δεκαεξάρια αυτού του τόπου που αριστεύουν και με κάποιο απόλυτο μαγικό αριθμό (19.7... 19,4...) περνούν στα Ιδρύματα (που διόλου δεν μας νοιάζει αν είναι ιδιωτικά ή δημόσια) για να μαδήσουν από ελπίδες και φαντασία. Για να ισοπεδωθούν και να υμνήσουν την αγραμματοσύνη. Για τα επιτυχημένα «δεκαεξάρια» αυτά που έκαναν περήφανους τους γονείς και πήραν δώρο αυτοκίνητο.
Θα είναι, ακόμη πιο πολύ, για τα άλλα δεκαεξάρια που δεν πήραν τους μαγικούς βαθμούς και έμειναν απέξω. Που έτρεξαν στα Κολλέγια, στην Αγγλία και τη Ρουμανία που έγιναν άνεργοι και μόνοι συμπολίτες σε απόγνωση. Τα λυπημένα δεκαεξάρια της «αποτυχίας». Αυτά με τις θυμωμένες μαμάδες και την ήττα στην όψη.
Θα τους τραγουδήσω και θα χορέψω την εφηβεία τους που πέρασε και πάει. Και: Ας αχίσουν οι χοροί...

Όσο για το άρθρο 16, κανείς δεν δικαιούται δια να ομιλεί γι’αυτό, και ιδίως οι νυν πανεπιστημιακοί και ακαδημαϊκοί. Χρόνια τώρα επιτέλεσε το σκοπό του: τους έδωσε άφθονη δημοσιουπαλληλική εργασία και παράλληλες ενασχολήσεις, τους έδωσε ψευδαίσθηση μεγαλείου, τους έστειλε σε αξιώματα, τους έδωσε μαχαίρι και πεπόνι.
Μόνον να το υμνούν μπορούν.

Διότι τους επέτρεψε να υπάρχουν ενώ χρόνια τώρα θα όφειλαν να είχαν αργά αργά και διακριτικά αποσυρθεί,μετά από τόσα σφάλματα και τέτοια κατάντια της παιδείας.

τα φροντηστήρια στου Μίκυ δεν καταφέρνω να μάθω τα links, μπορείτε όμως μόνοι σας να τα καταφέρετε αν πάτε στο coogle)

Μανώλη Χατζηγιακουμή, Χρόνια Πολλά!

Αν ρίξετε μια ματιά στο κυριακάτικο Βήμα (όσοι δεν τον γνωρίζετε ήδη) θα πληροφορηθείτε διάφορα σημαντικά για έναν άνθρωπο που είναι εξαιρετική περίπτωση για τη χώρα(ίσως κάποιος να με βοηθούσε με ένα link?). Δεν τον συναντάτε συχνά στον τύπο, ούτε είναι διάσημος, όπως άλλοι πολλοί. Όσοι τον ξέρουμε και τον αγαπάμε γνωρίζουμε πως είναι ιδιαίτερος και κάπως μονόχνωτος. Πως δεν θα γίνει ποτέ το φιλαράκι που θα θέλαμε. Έχουμε όλοι όμως τους λόγους μας να τον αγαπάμε και να έχει γράψει πολλά στην ψυχή μας.

Ο Μανώλης για πολλούς ήταν και μάλλον συνεχίζει να είναι ένας διάσημος φροντιστής. Ίσως ο διασημότερος της οδού Σόλωνος. Ο Μανώλης δεν σιτίζεται στο Πρυτανείο.

Όσα δεν μας έμαθε το σχολείο ή τα "καλά σχολεία" που φοιτήσαμε, μας τα δίδαξε χαριτωμένα και ταχύτατα ο Μανώλης. Και για πολλούς, τους περισσότερους, ήταν πολύ αποτελεσματικός ως προς τις προσδοκίες των γονέων. 99% επιτυχία στις Πανελλήνιες. Το 1% είχε ή πυρετό ή ατυχία. Είναι αυτό που στο Βήμα αναφέρει ως ιδιωτικό χώρο εργασίας.

Γιατί το Μανώλη δεν τον απασχόλησε ποτέ το Κράτος καθώς το ελληνικό Πανεπιστήμιο ήταν ήδη γεμάτο άφθονους δημοσίους υπαλλήλους για να αντέξει έναν δημιουργικό άνθρωπο. Για το θέμα αυτό όμως ο τόπος οφείλει να κάνει μόνος του την αυτοκριτική του. Τώρα που ο χρόνος τελειώνει ας αυτομαστιγωθεί πριν βγει στους δρόμους για το άρθρο 16 καλή του ώρα.

Πολλοί όμως από τους μαθητές του έχουν και προσωπικούς λόγους να τον αγαπούν. Εκτός από το ότι δηλαδή τους έμπασε ανώδυνα στο Πανεπιστήμιο και έκανε τους γονείς ευτυχισμένους.

Θα σας πω την προσωπική μου ιστορία.

Εμένα με έσυραν το φροντιστήριο γιατί δεν διάβαζα πολύ. Η μόδα διέτασσε τότε ξενύχτι. Παρότι άριστη (κατά τον έλεγχο) μαθήτρια θεωρείτο άκρως πιθανό να αποτύχω. Η λυκειάρχης είχε δηλώσει στη μάνα μου ότι: Κυρία μου είναι πολύ έξυπνη η κόρη σας, επικίνδυνη… μάλλον θα καταλήξει στην ΚΝΕ! (τόσο σοφή η λυκειάρχης σπουδαίου ιδιωτικού). Αρον άρον κατέληξα στο φροντιστήριο όπου θα μελετούσα υποχρεωτικά (ευτυχώς δεν με ανέθεσαν να με ξεστραβώσει η ίδια η λυκειάρχης όπως θα το ποθούσε, μάλλον υπήρξε θεός τότε για μένα).

Ο Μανώλης με γράδαρε λίγο και μετά με κάθισε λίγο παράμερα από τα άλλα παιδιά. Μου έφερνε εξωσχολικά βιβλία με πρώτη τη διατριβή του με αφιέρωση «Και στα δικά σου» και μου μιλούσε για το Σολωμό και άλλους δαιμόνους. Πέρασε η χρονιά, σωρός τα 20άρια στις πανελλήνιες. Όλοι ευχαριστημένοι. Η δεύτερη χρονιά των πανελληνίων (είμαι παιδάκι της εκπαιδευτικής μεταγυθμισης Γάλλη) ήταν εξίσου άνετη. Διαβάζαμε άλλα εξωσχολικά και οι βαθμοί σωρός. Στο τέλος μόνον ενθουσιάστηκε ο Μανώλης και ήθελε πρωτιές. Εκεί λύγισα και κόντεψα να αποτύχω. Ευτυχώς το κατάλαβε και διέταξε να ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΩ ΑΛΛΟ. Φυσικά δεν ήμουν πρώτη, ήμουν όμως στην πρώτη δεκάδα ακόπως (ΟΖΟΡΕΡΕΖΟ Μανώλη!!!).
Τον συναντώ συχνά στο Κολωνάκι, στη Σόλωνος να περπατά με βήμα γοργό. Ποτέ δεν τον ξέχασα στη ζωή μου μέχρι τώρα. Τα νέα μου τα μαθαίνει τυχαία. Γλείψιμο δεν αποζήτησε ποτέ. Λένε μάλιστα κάποιοι ότι είναι «σκοτεινός τύπος…».

Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται μούλεγε, και βιασταί αρπάσουσιν αυτήν. Ο Μανώλης δεν ξέρω αν εβίασε τη βασιλεία των ουρανών είμαι όμως σίγουρη ότι την δημιούργησε με το δικό του τρόπο.

Πολλοί ‘ναι οι δρόμοι πώχει ο νους… μούλεγε. Και αναρωτιόμουν τι εννοούσε τότε. Όταν με απέρριψαν και όποτε με απέρριπταν στη ζωή μου το θυμόμουν. Οι απορρίψεις με έκαναν πιο ενδιαφέροντα άνθρωπο. Καθόλου δημόσιο υπάλληλο βέβαια αλλά πιο δημιουργικό. Η ζωή μου ήταν περιπετειώδης και τσαχπίνα. Όχι βέβαια δημοσιοϋπαλληλική.

Συχνά μου θύμιζε και το Θουκυδίδη. Το αντίπαλον δέος μόνον πιστόν εξ ξυμμαχίαν. Πιστέψτε με και γι’αυτό δεν τον ξεχνώ ποτέ.

Ο μοναχικός αυτός άνθρωπος, για τον οποίο δεν μάθαμε σχεδόν τίποτε ούτε καταλάβαμε πολλά οι μαθητές του μας γέμισε αισιοδοξία και κέφι στο χειρότερο κομμάτι της ζωής μας, αυτό που πάντα επιστρέφει σαν εφιάλτης. Αυτό των Πανελληνίων. Αυτό της εποχής που σφάζεις την εφηβεία σου ενόψει του να γίνεις σαν όλους τους άλλους.
Ο παράξενος και πολυτάλαντος Μανώλης είχε ένα μαγικό τρόπο να κάνει το δικό του παρότι όλοι ήταν σε άλλο μήκος κύματος. Η τουλάχιστον να προσπαθεί. Ένα εθνικό πνευματικό κεφάλαιο που κάνει φροντιστήρια στην Οδό Σόλωνος.
Αναρωτιέμαι συχνά πόσα παιδιά θα μπορούσε να ελευθερώσει όπως εμένα αν ήταν σε ένα δομημένο σύστημα παιδείας. Αλλά σε μια χώρα κατσαπλιάδων τι περιμένεις… Τι θέση έχει ο Χατζηγιακουμής στους πειρατές και τους αρματωλούς…

Χρόνια σου πολλά Μανώλη! Λοιπόν. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα άρω την ανωνυμία μου με το να περιγράψω τα φροντιστηριακά μας μαθήματα. Πολλοί συμμαθητές μου άλλωστε έλαβαν το ίδιο μήνυμα με εμένα όταν με κάθισες παράμερα:

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Το εκπαιδευτικό σύστημα σκοτώνει. Άσε τον εαυτό σου ήσυχο και δεν θα σε προδώσει. Εγώ σε εμπιστεύομαι. Πέτα ψηλά.

Και τα καταφέρναμε όλοι.

Mήπως τελικά η αφιέρωση "και στα δικά σου" ήταν το πολυτιμότερο μήνυμα? Από το κράτος μακρυά, να δημιουργείς μόνος όπως αρμόζει, να αγωνίζεσαι για την οικονομική σου αυτονομία και να σκέπτεσαι χωρίς αμοιβή. Η σκέψη δεν εκπορνεύεται! αυτό εννοούσες Μανώλη?

Z4 M

Το αυτοκίνητο ήταν για κείνη λιγάκι φετίχ. Όπως και για πολλούς νεοέλληνες. Είχε βέβαια τους δικούς της λόγους γι’αυτό. Που δεν έχουν και τόση σημασία εν τέλει.

Αγόρασε ολομόναχη το πρώτο της αυτοκίνητο αρκετά μεγάλη ήδη και με τη δουλειά της. Ομως το μόνο που κατάφερε ως προς την επιλογή του τότε ήταν το χρώμα. Ηταν κατακκόκινο. Ηταν και Alfa Romeo αλλά όχι το μοντέλο που ήθελε. Όφειλε να επιλέξει συμβατικά και όσο το δυνατό πιο σύμφωνα με τα γούστα των άλλων. Με το ρόλο της. Με αυτό που οι άλλοι περίμεναν από εκείνη.

Το δεύτερο αυτοκίνητο ήταν πιο νευρικό και δίπορτο. Ήταν και πάλι όμως το αυτοκίνητο που θα ενέκριναν οι άλλοι. Δεν την πήγε και πολύ μακριά. Στα 40.000 χλμ το άλλαξε και αυτό.

Το τρίτο αυτοκίνητο ήθελε να το διαλέξει. Ξεκίνησε μια και δυό να βρει τα θέλω της. Είχε πιά κερδίσει τα προς το ζην. Είχε καταφέρει κάποια πράγματα στη ζωή. Δεν όφειλε να δώσει λόγο σε κανέναν. Οι συμπτώσεις την έκαναν να επιλέξει και πάλι συμβατικά. Μια στραβή κουβέντα του πωλητή όταν πήγε να δει το αυτοκίνητο που ήθελε, μια στραβή κουβέντα ενός άνδρα που τα ήθελε όλα δικά του, λίγο και ο φόβος του τι θα πει ο κόσμος… Πήρε ένα καλύτερο αυτοκίνητο, δίπορτο και δυνατό. Αλλά με μεγάλο πορτ- μπαγκαζ, ικανοποιητικό για τα μάτια όλων. Ήταν λίγο κουπέ, λίγο σπορ, ήταν ακριβότερο αλλά βρε αδερφέ πολλοί του κύκλου της θα το επέλεγαν. Ήταν άλλωστε και intellectuel ως αυτοκίνητο. To κράτησε περισσότερα χρόνια. Πήγε και κάποια ταξίδια με αυτό καθώς πλέον η δυνατή του μηχανή ταίριαζε με τη ζωή της που είχε λίγο ελεύθερο χρόνο από καιρού εις καιρόν. Στο πορτ μπαγκαζ εκτός από ψώνια και άπειρες μετακομίσεις, φόρτωνε και τα βιβλία που έγραφε. Με αυτό το αυτοκίνητο ερωτεύθηκε τον μόνο άνθρωπο που επιθύμησε ποτέ αληθινά.

Όμως μεγάλωσε και σκεπτόταν ότι οφείλει στον εαυτό της πριν τη χώσουν στο μεγάλο μαύρο αυτοκίνητο (που προφανώς δεν θα ήταν υπουργικό) να κάνει του κεφαλιού της.
Ο πωλητής ήταν ευγενέστατος και αγνόησε τις κάπως εντονότερες μετά από τόσα χρόνια ρυτίδες της. Αγνόησε επίσης το γεγονός ότι ήταν γυναίκα.

Της έδωσαν τη Ζ4 της έκθεσης. Ένα υπέροχο μοντέλο Μ. Που για να προχωρήσει λίγο αξιώνει 4η ταχύτητα. Που δε ρολάρει. Πετάει. Και που θυμίζει με το θόρυβο της μηχανής του ότι το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς είναι να πετάει. Της είπαν μάλιστα ότι θα είναι άριστη διαφήμιση για το μοντέλο. Το καινούργιο πανέμορφο μοντέλο…
Το πήρε ανενδοίαστα.

Για κάποιο λόγο δεν σκέπτεται πιά τους άλλους τόσο. Δε νοιάζεται που δεν θα χωράει όλη η παρέα σε αυτό. Μπορεί να πάνε με το άλλο. Με κάποιο άλλο. Δεν υποχρεούται να μεταφέρει στο αμάξι όλη της τη ζωή. Το πορτ μπαγκάζ χωράει το σήμερα και μόνον.
Δεν νοιάζεται ούτε για τον επαγγελματικό ή κοινωνικό της περίγυρο. Θεωρεί τις σκούρες τους μερσεντές ή τα τεράστια τζιπ ασήκωτα και άξια να κουβαλάνε την κατάθλιψη της χωρίς νόημα ζωής τους και μόνον. Το δικό της κουρσάκι χωράει μόνον τον έρωτά της ή ένα φίλο ή ένα σκύλο. Μια μοναδική αγάπη. Και την ίδια. Της αρκεί.
Δεν νοιάζεται ούτε για την οικογένεια. Λίγο που βοήθησε η μοίρα, λίγο που αλλάξανε μυαλά και οι μεγάλοι «το τετράθυρο να μας πάει και σε κανένα γιατρό» δεν την αφορά. Ας πάει όποιος θέλει στο γιατρό πετώντας με το διθέσιο. Η καλύτερα ας μην πάει στο γιατρό. Αυτό το αμάξι δεν φιλοξενεί εκ φύσεως την αρρώστια και το θάνατο. Μονάχα το παιγνιώδες ύφος της ζωής.
Είναι φυσικά και ακριβό. Αλλά όχι πλέον ενοχές. Ο αυτοδημιούργητος άνθρωπος δικαιούται και αυτός τη χαρά. Ο διανοούμενος δικαιούται και αυτός το γέλιο και την ταχύτητα, την ανεμελιά και την τρέλα. Οι ιδέες του χωράνε μόνον στο μυαλό και τα αισθήματα μονάχα στο στήθος. Οι φίλοι με τα 2 CV, τα SAAB, και τα Passat, ας κρατήσουν τη συμβατική τους σκέψη για τους υπουργούς που επισκέπτονται ταπεινά… μήπως και κάτι τσιμπήσουν.
Είναι βέβαια και το γεγονός ότι είναι ανδρικό αμάξι. Θα την κλείνουν στο δρόμο, θα της μπαίνουν από δω και από εκεί, θα την στριμώχνουν οι νταλίκες. Τι φταίει που γεννήθηκε στην εποχή που οι γυναίκες κερδίζουν και μπορούν? Όχι δεν τη νοιάζει πια. Η εποχή που κάποιος της έλεγε: Αν οδηγούσες ένα Peugeot 205 θα ήταν αλλιώς, έχει περάσει. Η εποχή που την κατηγορούσαν γιατί είχε «οργασμό» παρόλα αυτά είναι φευγάτη. Το Ζ4 επιτρέπει οργασμούς και χαρές. Σε άνδρες και σε γυναίκες. Και σε άλλα φύλα προφανώς. Οι νταλικέρηδες ας κάνουν τη δουλειά τους. Εκείνη τη δική της.

Αν τη δείτε να πετάει αυτές τις μέρες κάπου δώθε μην απορήσετε. Παρότι μοιάζει να οδηγεί μια Ζ4Μ δεν είναι αυτό που νομίζετε απλά. Ο δρόμος μέχρι το κουρσάκι αυτό ήταν πολύ μακρύς και δύσβατος. Τόσα τα όχι, τόσα τα εμπόδια. Όμως πρόλαβε και το έκανε. Σιγά σιγά θα κάνει και άλλα πράγματα. Όταν τη συναντήσετε λοιπόν να θυμάστε ότι δεν τρέχει με τα γκάζια του, δεν μοστράρει, δεν προκαλεί. Μόνον υπόσχεται και μοιράζεται μαζί σας μια ευχή. Όλα τα θέλω επιτρέπονται, παλεύονται και κερδίζονται. Η ελευθερία επιτρέπεται. Το παιχνίδι επιβάλλεται. Η χαρά είναι εδώ. Και δεν τρέχει. Πετάει.

ΜΟΝΙΚΑ

Με αφορμή το συμπαθές μαζικό μήνυμα του δίγλωσσου, ως φαίνεται, μπλογκερ για την ακαδημία επιστημών της Αλβανίας θα σας πω μια μικρή ιστορία που ίσως δεν είναι πολύ σχετική, μου τη θύμισε όμως έντονα. Μια αληθινή ιστορία.

Πριν λίγα χρόνια η γραμματέας μας αρρώστησε με αβέβαιη ημερομηνία επιστροφής στην εργασία. Αποφασίσαμε να την περιμένουμε όσο περισσότερο καιρό γινόταν. Για το σκοπό αυτό μάλιστα μετά από 6-7 μήνες πήραμε ένα κοριτσάκι να καλύψει προσωρινά το κενό που δεν θα κινδύνευε να της δημιουργήσει ανασφάλεια ως προς το ενδεχόμενο επιστροφής στην εργασία της αφού δεν είχε κανένα απολύτως τυπικό προσόν για την εργασία. Ενα κοριτσάκι που μας σύστησε η κυρία που καθάριζε. Μια πατριώτισά της.

Δεν ήξερε την δουλειά της γραμματέως καθόλου.
Δεν ήξερε την τεχνολογία ολωσδιόλου.
Ητάν αλλοδαπή, αλβανίδα.
Ήταν σχεδόν αγράμματη. Εγραφε λίγα αλβανικά μονάχα.
Δεν ήξερε παρά ελάχιστα ελληνικά να μιλάει. Στο τηλέφωνο τραύλιζε για καιρό.
Δεν ήξερε ούτε αγγλικά ούτε άλλη δικηγορική διάλεκτο
Ήταν μικρομάνα και ήθελε λίγες μόνο ώρες δουλειά να πηγαίνει στο παιδί της.
Ήταν μάνα χωρίς άνδρα και βοήθεια
Ήταν μια πανέμορφη εικοσάχρονη καλλονή που δεν την προσλάμβαναν ούτε ως οικιακή βοηθό αφού οι κυρίες φοβόντουσαν τους συζύγους τους.
Ήθελε να δουλέψει σε πείσμα της οικογένειάς της και του περιβάλλοντος, σε πείσμα της μεγάλης της ομορφιάς που θα την οδηγούσε το δίχως άλλο αργά ή γρήγορα στο πεζοδρόμιο ως φαινόταν.
Αν δεν ήταν τόσο τίμια, αξιοπρεπής και ηθική κοπέλα.

Αυτό το παιδί, γιατί ήταν 20 χρονώ όταν βρέθηκε απρόσμενα στη ζωή μου ήταν σαν ένα ξαφνικό δώρο. Το πιο γλυκό χαμόγελο. Η πιο τρυφερή αξιοπρέπεια. Χαδιάρα και καταφερτζού μπήκε γρήγορα στην καρδιά όλων μας.
Δεν πέρασε εύκολες μέρες. Οι πατριώτες της που μας την σύστησαν άρχισαν να την πολεμάνε όταν είδαν ότι την αγαπήσαμε. Ο άγνωστος σύζυγος (τρόφιμος αλβανικών φυλακών όπως μάθαμε αργότερα) απείλησε να μας κάψει το μαγαζί αφού ζήλευε υπερβολικά «το δικηγόρο που την πήδαγε» όπως σωστά φοβήθηκε αφού το κορίτσι δεν είχε προσόντα. Στο νου του φυσικά γυναίκα δικηγόρος και καλοί άνθρωποι ήταν κάτι αδύνατο. Οι γονείς της θα προτιμούσαν να είναι καθαρίστρια. Γι’αυτούς ήταν κάτι πιο ξεκάθαρο.
Εμάς όμως έλειπε μόνον η γραμματέας. Είχαμε καθαρίστρια και δεν θέλαμε να χάσει τη δουλειά της.

Ετσι η Μόνικα ξεκίνησε να ελπίζει. Να ελπίζει σε μία ευπρεπή εργασία γραφείου ανάμεσα σε γραμματιζούμενους που ήταν νέοι και φιλικοί. Και με «μαμά» την Μαριλένη, όπως με λέει και η φίλημου η Κροτκάγια.
Η ομιλούσα έκανε ότι μπορούσε για να της δείξει ότι αξίζει και ότι θα πρέπει κάτι να μάθει να κάνει στη ζωή ώστε να ζήσει καλύτερα. Έσπευσε να της μάθει για τις σχολές κομμωτικής. Κουβέντιαζε μαζί της. Φυσικά την πλήρωνε και της πλήρωνε και ΙΚΑ. Φυσικά, γιατί αυτό για το κορίτσι δεν ήταν αυτονόητο….
Εκείνη όμως ήλπιζε να γίνει γραμματέας. Γραμματέας της Μαριλένης και του γραφείου με τα καλά παιδιά…
Όταν η κανονική γραμματέας μας διεμήνυσε ότι δεν θα επιστρέψει και έπρεπε να προσλάβουμε μία μόνιμη, η Μόνικα έπρεπε να βρει το δρόμο της στη ζωή. Οι πελάτες ήξεραν πιά για ένα όμορφο ξένο κορίτσι που όμως μιλούσε τσάτρα πάτρα... και δεν έγραφε.
Την τελευταία μέρα έκλαιγε στην αγκαλιά μου. Είπε πως θα σκεφθεί τι θα κάνει στη ζωή και θάρθει να δούμε σε ποια σχολή θα πάει. Υποσχέθηκε γεμάτη αξιοπρέπεια ότι θα συνεχίσει να προσπαθεί.
Δεν ξαναγύρισε ποτέ.
Όταν έφυγε, η Μαριλένη έφαγε ένα μεγάλο χαστούκι από το θεό των πανέμορφων νεαρών αλβανίδων για την ύβρι.

Στο τραπέζι της γραμματέως ένα τετραδιάκι έμεινε εκεί ξερό και παγωμένο. Ένα τετραδιάκι γεμάτο απόπειρες ελληνικής γραφής και αριθμητικής. Καθώς και λίγα αγγλικά. Ένα τετραδιάκι που μου καρφώθηκε στην ψυχή σαν τις ελπίδες της που διέψευσα άθελά μου.
Οσο καιρό ήταν κοντά μας προσπαθούσε να μάθει. Γράμματα σπουδάγματα. Να αλλάξει τη μοίρα της. Σκαλισμένα σαν παιδιού της πρώτης δημοτικού με μπικ, αντιγραφές των λέξεων που έβρισκε χωρίς να ξέρει τι σημαίνουν. Οποια λέξη έβλεπε ήταν εκεί. Τόσα ορνιθοσκαλίσματα και τόση αγωνία...
Η Μόνικα πριν φύγει μου χάρισε μια ζωγραφιστή εικόνα της Παναγίας. Μια κιτς απεικόνιση της Παναγιάς που εκείνο τον καιρό δεν την βοήθησε και πολύ.
Συχνά όταν τη σκέπτομαι παρακαλώ εκείνη την κιτς Παναγία του αλβανού ζωγράφου να τη φυλάει και να την προστατεύει. Και να με συγχωρήσει για το κακό που της έκανα.
Αγαπητέ φίλε που μεριμνάς για τις επιστήμες στην Αλβανία προσευχήσου και συ στην πράσινη κιτς Παναγία για να συχωρεθώ εγώ πρώτη. Κάθε γράμμα από το αλφαβητάριο που σκάλισε κρυφά ήταν ένα όνειρο. Και όλα τα γράμματα μαζύ μια διάψευση. Πες λοιπόν μαζύ μου και συ (πριν λύσουμε το ζήτημα της αβέβαιης σκοπιμότητας Ακαδημίας Επιστημών της καλής μας Αλβανίας):

Παναγία της Μόνικας και του μικρού της γιού, κάνε μέρες πούναι ένα θαύμα να είναι η Μόνικα καλά και να γελά
Κάνε να μην έχει βγει στο πεζοδρόμιο και να την αγαπούν σαν παιδάκι όλοι οι καλοί άνθρωποι του κόσμου
Κάνε να φωτισθούν οι δικοί της, ο άνδρας της να την αφήσουν να ανασάνει και να ελπίζει
Κάνε οι Έλληνες να συγχωρήσουν την τόση ομορφιά στο κορμάκι ενός ξένου παιδιού
Κάνε Παναγία της όμορφης Μόνικας να ανθίσει αυτό το λουλούδι και να ελπίζει χαρούμενο όπως όταν σκάλιζε τα γραμματάκια στο τετράδιο των δικηγόρων…
Και καλή μας Παναγία της Μόνικας συγχώρεσε τους αλλαζόνες που παίζουν με τις ελπίδες της και την κάνουν να νομίζει ότι μπορεί η μοίρα της να αλλάξει μόνο και μόνο με λίγα γράμματα και λίγα αγγλικά…Συγχώρεσε ιδίως τη χαζή λυπημένη Μαριλένη…

Τα νοητά και τα ανόητα όρια - Συνέχεια στη βόλτα στα Πομακοχώρια

βουρ για τα Πομακοχώρια!!!

Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές και ο καταναλωτισμός, η κατάθλιψη και η μανία των πελατών να προλάβουν όσα δεν έγιναν όλο το χρόνο αυξάνει, σκέπτομαι τα Πομακοχώρια.

Καλοκαίρι κατάφερα να διασχίσω τη Θράκη όπως χρόνια ονειρευόμουν.
Η Θράκη ήθελε καιρό. 10-15 μέρες. Που διακοπές τόσες μέρες για την αφεντιά μου. Ως ΕΚΑΒ περνούσα τη ζωή μου περιμένοντας το μοιραίο για να σπεύσω. Έσπευδα αλλά συνήθως ήταν η γκρίνια κάποιου κακοπαντρεμένου επιχειρηματία που ξεκαλοκαίριαζε στην Αθήνα προσποιούμενος ότι πλουτίζει.

Έτσι σιγά σιγά το αποφάσισα να πάω στη Θράκη.

Στη Θράκη δεν πάει κανείς γιατί διαφημίζεται από οδηγούς και σπόνσορες(αν και πολλά έχουν αλλάξει πιά και στο επίπεδο αυτό).

Πρέπει να έχει λόγους. Και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί. Φύση, ιστορία, καλοί άνθρωποι, καλό φαγητό, εκτός τουριστικού συρμού….

Το καλοκαίρι λοιπόν έκανα φίλο ένα γάιδαρο και ένα μωρό χελωνάκι στα Πομακοχώρια, χάρηκα τα ποτάμια, κολύμπησα στη ρηχή θρακική θάλασσα και χάζεψα τα ωραιότερα ψιλόλιγνα ξανθά κορίτσια.

Έφαγα υπέροχο φαγητό, άναψε το αυτοκίνητο πάνω κάτω τα χιλιόμετρα σε μεγάλους φιλικούς δρόμους, βουνά, θάλασσες, σύνορα, περάσματα, ηλιοτρόπια, έκανα ένα σωρό φίλους κάθε λογής, θρησκεύματος και προέλευσης.

Θυμάμαι όμως τρυφερότερα τα Πομακοχώρια. Πίσω σε μια άλλη εποχή με τα τζαμάκια τους (σεμνά σεμνά), τα γεφύρια στο ποτάμι, τους ξενητεμένους τους με τις μερσεντές το καλοκαίρι στην πλατεία, τη γλώσσα τους που την κρατούν ζωντανή με σεβασμό, την απλότητα και την έξοχη μαγειρική τους.

Όταν ρωτάς κατά που πέφτει η ραχούλα ανεβαίνει ο παππούς στο τζιπ να σε πάει μέχρι εκεί και κοτσονάτος να γυρίσει με τα πόδια… Όταν φθάνεις στο τελευταίο χωριό παιδιά παίζουν ελεύθερα στους δρόμους και κρεμάνε κουρελάκια στα δένδρα.

Οι γλώσσες που χάνονται ήταν πάντα ένα θέμα που με συνάρπαζε. Οι τόποι που ζουν και υπάρχουν χωρίς να νοιάζονται για το τρεντ κύμα της Μυκόνου, ήταν για μένα προσκύνημα.

Α και να σημειώσω για τους ζωόφιλους: Παντού ο σκύλος ήταν ευπρόσδεκτος. Στην Τουρκία, στη Βουλγαρία, στη Θράκη, στα Πομακοχώρια, στην Ξάνθη, στη ρηχή θάλασσσα όπου το να τον βλέπεις να χοροπηδά ήταν η εικόνα της ευτυχίας. Τα ξενοδοχεία ανοιχτά, στα εστιατόρια του έδειναν μεζέ. Τα αδέσποτα δεν του επιτέθηκαν ποτέ (τα διωγμένα αδέσποτα είναι πιο επιθετικά) και όλοι μα όλοι του χρωστούσαν ένα χάδι.

Ευτυχώς δηλαδή γιατί αυτός έχει την βαθύτατη πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα δημιουργήθηκε για να τον χαϊδεύει.

Δεν θα μακρηγορήσω γιατί όλοι έχουμε δουλειές. Ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας που όλα πρέπει να γίνουν. Βλέπω τις εφημερίδες της Κυριακής και με πιάνει δέος με τα ένθετα. Εγώ θα βάλω αυτά τα βρακιά? Εγώ θα φάω στα εστιατόρια αυτά? Εγώ θα μαγειρέψω αυτές τις κάπως συνταγές? Εγώ θα αγοράσω όλα αυτά τα τζομπαίρια? Εγώ θα ταξιδέψω στο Μαλιμπού?

Ε λοιπόν όχι. Εγώ, θα κάνω του κεφαλιού μου. Θα πηγαίνω όπου θέλω και με τραβάει η ψυχή μου. Θα αποχωρίζομαι το ξενοδοχείο Ελενα της Ξάνθης με δάκρυα στα μάτια και θα θυμάμαι το Edirne όπου έκανα τόσους φίλους μέσα στο δρόμο, μόνο και μόνο γιατί έψαχνα στραγάλια για τη μάνα μου. Θα φοράω ότι μου καπνίσει νάναι και βολικό και θα περιδιαβαίνω στα Πομακοχώρια όπου τα παιδάκια αναρωτιούνται αν ο σκύλος είναι λύκος, αρκούδα ή αρνί… να τους επιβεβαιώνω ότι είναι κατσικόσκυλο…. Θα τρώω σουτζούκια και θα κάνω φίλη μια Πομάκα χελωνίτσα μισή χούφτα που την άφησα εκεί για νάχω ένα λόγο να ξαναπάω.

Αρκεί να υπάρχουν οι μέρες οι καλές. Οι μπόλικες. 10-15 μέρες ελευθερίας… κάθε τόσο.

Και γιατί όχι όλη μας η ζωή?

Ο τελευταίος μήνας του χρόνου

Οι πόλεις είναι ολοστόλιστες και γιορτινές. Ο Δεκέμβρης ξεκινά με ελπίδα και κέφι για γλέντι, γιορτές και προσδοκίες για το νέο χρόνο. Ξέρω ότι τα μελομακάρονα θα τα αγοράσετε και μαζί τους και τους κουραμπιέδες. Ότι το σπίτι δεν θα μοσχομυρίσει. Ξέρω ότι το «οικογενειακό» τραπέζι δεν θα είναι όπως στο σινεμά ή την παιδική ηλικία κάποιων, ξέρω ότι παρά τις εντυπώσεις των πολιτικών μας πολλοί δεν θα μπορέσουν να αγοράσουν δώρα στα παιδιά τους. Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα είναι μόνοι και μελαγχολικοί.
Δείτε τα περιοδικά με ωροσκόπια: πόσες σκόρπιες προσδοκίες, πόσα όνειρα για το νέο χρόνο…

Μια νέα ζωή, και ποιος δεν θα την ήθελε. Καλός φίλος που χωρίζει είπε στα παιδιά του ότι έτσι ελπίζει να αποκτήσει μια άλλη ζωή. Και ποιος δεν θάθελε μια άλλη ζωή για το 2007!

Ο ΓΑΠ θέλει και αυτός μια άλλη ζωή. Πάει η Μαριλίζα του!
Η Σεγκολέν ξεκινά. Ο ΟΛΠ διαμαρτύρεται.
Ο Πάπας Βενέδικτος θέλει και αυτός τη δική του άλλη ζωή.

Ο τελευταίος μήνας του χρόνου όμως είναι αυτή η ζωή. Πριν την αλλαγή τη μεγάλη. Η πραγματικότητα που ναι, τελειώνει, αλλά υπάρχει ακόμη.
Η ζωή που ζούμε, η δική μας ζωή είναι ακόμη εδώ.

Αυτός λοιπόν ο τελευταίος μήνας ενσαρκώνει το ζευγάρι αυτής και της άλλης ζωής, της πράξης και του ονείρου.
Προσωπικά δεν πιστεύω σε «άλλες ζωές» ούτε σε ωροσκόπια.
Ελπίζω όμως ολόψυχα ο τελευταίος μήνας του 2006 που ξεκινά σήμερα να μην είναι μόνον καταναλωτικός, γκρινιάρης, καταθλιπτικός και ονειροπόλος. Να μην έχει μάταιους απολογισμούς και άπειρα σχέδια. Να μην είναι μήνας δίαιτας ενόψει της κραιπάλης που φθάνει.

Εύχομαι να είναι ένας μήνας σαν όλους τους άλλους, ένας μήνας της πραγματικής ζωής. Εύχομαι επίσης και οι άλλοι μήνες του χρόνου να επιτρέπουν τα όνειρα και τα σχέδια.

Ο τελευταίος μήνας του χρόνου είναι πολύ ζόρικος για όλους. Όταν περπατώ με το σκύλο στο δρόμο ανταλλάσσω καλημέρες με την νέα τάξη των ζωόφιλων που αποτελεί πλέον σθεναρή κοινωνική ομάδα. Ξέρετε τι μου λένε όλοι χαϊδεύοντας το μουσούδι του σκύλου μου? Ότι ζηλεύουν το σκοτωμένο κυνηγό που τον έκλαψε το σκυλί του! Ότι μόνο τα σκυλιά πλέον αγαπούν… Τόσες γιαγιάδες της γειτονιάς την ίδια κουβέντα. Τόσοι νεαροί την ίδια κουβέντα.
Όλοι ονειρεύονται αφοσίωση και συναίσθημα! Το βλέπω τόσες φορές τη μέρα.

Αυτοί είμαστε εμείς. Αυτή είναι η πραγματική ζωή.

Καλό μήνα να έχουμε!