«'Επικρατεί μεγάλη ταραχή στον κόσμο των θεών και των ανθρώπων»

Πριν από λίγες εβδομάδες (1-2/6) στο Ηρώδειο είχε ένα αφιέρωμα στο Μάνο Χατζηδάκι, με τα κινηματογραφικά του τραγούδια σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού. Τραγούδησαν σπουδαίοι ερμηνευτές κι ανάμεσά τους η Αρβανιτάκη όπως δεν την ξανακούσατε ποτέ. Ήταν μια βραδιά που κυριολεκτικά απογείωσε πολλούς και γέμισε συγκίνηση και ευδαιμονία ένα μεθυσμένο κοινό. Παρέα και τα καροτσάκια του ΕΛΕΠΑΠ με παιδιά να σιγοκελαϊδούνε «έχω ένα μυστικό». Ήμουν ένας από αυτούς που έφυγαν βουρκωμένοι και χαμογελαστοί με τους ήχους της Sweat Suit του Κυπουργού να συντροφεύουν για μέρες τη μικρή μου ζωή παρέα με την απολαυστική εικόνα του λιλιπούτειου και μεγαλειώδους Καρυτινού με τα λουστρίνια του, ένα μαγικό παιδί της μουσικής. Το έλεγα σε όλους μου τους φίλους. Έπαιρνα κουράγιο να υπάρχω σε αυτή τη χώρα, αφού ο Μάνος, αφού ο Καρυτινός, αφού η Φαραντούρη (ήταν εκεί και χειροκροτούσε την Ελευθερία), αφού μια τόσο υπέροχη ορχήστρα, οφείλω να συνεχίσω να εργάζομαι και εγώ (την ξέρετε όλοι δα αυτή την απελπισία…) Τι νύχτα!

Την άλλη μέρα διάβασα στην εφημερίδα ότι επρόκειτο για ένα χάλι μαύρο. Δε νομίζω να υπήρχε καλός λόγος ούτε για το ενδυματολογικό σκέλος.
Αισθάνθηκα να ντρέπομαι για τα χαμόγελα και για τα δάκρυά μου. Πόνεσα αφόρητα για όλα όσα χαιρόμουν την προηγούμενη νύχτα. Ηξερα το λάθος. Ομως οι λέξεις σκοτώνουν.

Προχθές ήμουν στην Επίδαυρο σε μια έξοχη παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Την Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη, σε μετάφραση Κ.Χ.Μύρη ((φιλολογικό ψευδώνυμο του Κώστα Γεωργουσόπουλου) και σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη. Στην παράσταση, που ήδη έχει παρουσιαστεί σε πολλές περιοχές της χώρας, πρωταγωνιστούσαν οι Μαρία Ναυπλιώτου, Νίκος Ψαρράς, Οδυσσέας Σταμούλης, Κώστας Μπάσης, Δημήτρης Καμπερίδης, Αλέξης Σταυράκης και Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη (και ας μην τους ξέρουμε όλοι μας όσο άλλους και άλλους γνωστούς…).
Κορυφαίες και με όλη τη σημασία της λέξης χορωδοί οι Ξανθίππη Καραθανάση και Κατερίνα Γιαμαλή, ενώ συμμετείχε δεκατετραμελής χορός. Η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη.


Μια παράσταση έξοχη. Μια τραγωδία που σε οδηγεί αβίαστα στη σκέψη ότι ζούμε σήμερα στο μεσαίωνα, μια παράσταση που σε κάνει να πιστεύεις ότι γίνονται θαύματα και στον σύγχρονό μας μεσαίωνα.

Το έργο διαδραματίζεται στη «βάρβαρη» χώρα Ταυρίδα (στη χερσόνησο της Κριμαίας, όπου βρισκόταν η αρχαία Σκυθία). Σύμφωνα με το μύθο, η Αρτεμις έκλεψε την Ιφιγένεια από το βωμό της θυσίας της (στην Αυλίδα) και τη μετέφερε στην Ταυρίδα, όπου, με εντολή του βασιλιά Θόα, τελούσε ανθρωποθυσίες, οδηγώντας στη σφαγή Έλληνες αιχμαλώτους. Ο Ορέστης φτάνει στην Ταυρίδα με εντολή του Απόλλωνα, για να κλέψει από το ναό το ιερό άγαλμα της θεάς. Συλλαμβάνεται μαζί με το φίλο του Πυλάδη και κινδυνεύουν να θυσιαστούν από την Ιφιγένεια, αλλά όλα έχουν αίσιο τέλος…(τη συνέχεια σας καλώ να τη δείτε όποτε σας δοθεί ευκαιρία αν δεν την είδατε ήδη).

Κόσμος και ντουνιάς ήταν εκεί. Όπως και στο Χατζηδάκη. Και άλλα και άλλα καροτσάκια. Και 2-3 παπάδες. Ολη αυτή η κοσμοθάλασσα προσκυνητές της ποίησης και της ποιότητας. Υπάρχει λοιπόν παντού μαγεία.

Σας το λέω όμως πολύ συγκρατημένα. Εφημερίδες αρνούμαι να διαβάσω σήμερα. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι θα λένε ποιος ξέρει τι. Είτε καλό, είτε κακό θα είναι ψέμα.

Μην ακούσετε ότι και να διαβάσετε. Θεωρώ περιττό να σχολιάσω τους κριτικούς και τις πέννες τους για άλλη μια φορά. Ούτως ή άλλως η κακία τους πληρώνεται πολύ πολύ φθηνά. Όπως και οι ύμνοι τους.Τις λέξεις τους σήμερα θα τις αγνοήσω. Να γιατί:

Είδα ένα όνειρο τη νύχτα. Τον Καρυτινό με τα λουστρίνια του και την άγια του μπαγκέτα να διευθύνει τις καλές δυνάμεις της ψυχής μου, να τραγουδάει όλη μαζί χαρούμενα που υπάρχει κάποιος λόγος να παλεύει και εκείνη όπως αυτός, χωρίς τη Σκάλα ή τις μεγάλες ορχήστρες. Οπως ο Μύρης, όπως το ΚΘΒΕ προχθές.
Χωρίς καν ένα καλό λόγο.
Μόνο και μόνο για το θαύμα.