Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006

«'Επικρατεί μεγάλη ταραχή στον κόσμο των θεών και των ανθρώπων»

Πριν από λίγες εβδομάδες (1-2/6) στο Ηρώδειο είχε ένα αφιέρωμα στο Μάνο Χατζηδάκι, με τα κινηματογραφικά του τραγούδια σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού. Τραγούδησαν σπουδαίοι ερμηνευτές κι ανάμεσά τους η Αρβανιτάκη όπως δεν την ξανακούσατε ποτέ. Ήταν μια βραδιά που κυριολεκτικά απογείωσε πολλούς και γέμισε συγκίνηση και ευδαιμονία ένα μεθυσμένο κοινό. Παρέα και τα καροτσάκια του ΕΛΕΠΑΠ με παιδιά να σιγοκελαϊδούνε «έχω ένα μυστικό». Ήμουν ένας από αυτούς που έφυγαν βουρκωμένοι και χαμογελαστοί με τους ήχους της Sweat Suit του Κυπουργού να συντροφεύουν για μέρες τη μικρή μου ζωή παρέα με την απολαυστική εικόνα του λιλιπούτειου και μεγαλειώδους Καρυτινού με τα λουστρίνια του, ένα μαγικό παιδί της μουσικής. Το έλεγα σε όλους μου τους φίλους. Έπαιρνα κουράγιο να υπάρχω σε αυτή τη χώρα, αφού ο Μάνος, αφού ο Καρυτινός, αφού η Φαραντούρη (ήταν εκεί και χειροκροτούσε την Ελευθερία), αφού μια τόσο υπέροχη ορχήστρα, οφείλω να συνεχίσω να εργάζομαι και εγώ (την ξέρετε όλοι δα αυτή την απελπισία…) Τι νύχτα!

Την άλλη μέρα διάβασα στην εφημερίδα ότι επρόκειτο για ένα χάλι μαύρο. Δε νομίζω να υπήρχε καλός λόγος ούτε για το ενδυματολογικό σκέλος.
Αισθάνθηκα να ντρέπομαι για τα χαμόγελα και για τα δάκρυά μου. Πόνεσα αφόρητα για όλα όσα χαιρόμουν την προηγούμενη νύχτα. Ηξερα το λάθος. Ομως οι λέξεις σκοτώνουν.

Προχθές ήμουν στην Επίδαυρο σε μια έξοχη παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Την Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη, σε μετάφραση Κ.Χ.Μύρη ((φιλολογικό ψευδώνυμο του Κώστα Γεωργουσόπουλου) και σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη. Στην παράσταση, που ήδη έχει παρουσιαστεί σε πολλές περιοχές της χώρας, πρωταγωνιστούσαν οι Μαρία Ναυπλιώτου, Νίκος Ψαρράς, Οδυσσέας Σταμούλης, Κώστας Μπάσης, Δημήτρης Καμπερίδης, Αλέξης Σταυράκης και Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη (και ας μην τους ξέρουμε όλοι μας όσο άλλους και άλλους γνωστούς…).
Κορυφαίες και με όλη τη σημασία της λέξης χορωδοί οι Ξανθίππη Καραθανάση και Κατερίνα Γιαμαλή, ενώ συμμετείχε δεκατετραμελής χορός. Η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη.


Μια παράσταση έξοχη. Μια τραγωδία που σε οδηγεί αβίαστα στη σκέψη ότι ζούμε σήμερα στο μεσαίωνα, μια παράσταση που σε κάνει να πιστεύεις ότι γίνονται θαύματα και στον σύγχρονό μας μεσαίωνα.

Το έργο διαδραματίζεται στη «βάρβαρη» χώρα Ταυρίδα (στη χερσόνησο της Κριμαίας, όπου βρισκόταν η αρχαία Σκυθία). Σύμφωνα με το μύθο, η Αρτεμις έκλεψε την Ιφιγένεια από το βωμό της θυσίας της (στην Αυλίδα) και τη μετέφερε στην Ταυρίδα, όπου, με εντολή του βασιλιά Θόα, τελούσε ανθρωποθυσίες, οδηγώντας στη σφαγή Έλληνες αιχμαλώτους. Ο Ορέστης φτάνει στην Ταυρίδα με εντολή του Απόλλωνα, για να κλέψει από το ναό το ιερό άγαλμα της θεάς. Συλλαμβάνεται μαζί με το φίλο του Πυλάδη και κινδυνεύουν να θυσιαστούν από την Ιφιγένεια, αλλά όλα έχουν αίσιο τέλος…(τη συνέχεια σας καλώ να τη δείτε όποτε σας δοθεί ευκαιρία αν δεν την είδατε ήδη).

Κόσμος και ντουνιάς ήταν εκεί. Όπως και στο Χατζηδάκη. Και άλλα και άλλα καροτσάκια. Και 2-3 παπάδες. Ολη αυτή η κοσμοθάλασσα προσκυνητές της ποίησης και της ποιότητας. Υπάρχει λοιπόν παντού μαγεία.

Σας το λέω όμως πολύ συγκρατημένα. Εφημερίδες αρνούμαι να διαβάσω σήμερα. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι θα λένε ποιος ξέρει τι. Είτε καλό, είτε κακό θα είναι ψέμα.

Μην ακούσετε ότι και να διαβάσετε. Θεωρώ περιττό να σχολιάσω τους κριτικούς και τις πέννες τους για άλλη μια φορά. Ούτως ή άλλως η κακία τους πληρώνεται πολύ πολύ φθηνά. Όπως και οι ύμνοι τους.Τις λέξεις τους σήμερα θα τις αγνοήσω. Να γιατί:

Είδα ένα όνειρο τη νύχτα. Τον Καρυτινό με τα λουστρίνια του και την άγια του μπαγκέτα να διευθύνει τις καλές δυνάμεις της ψυχής μου, να τραγουδάει όλη μαζί χαρούμενα που υπάρχει κάποιος λόγος να παλεύει και εκείνη όπως αυτός, χωρίς τη Σκάλα ή τις μεγάλες ορχήστρες. Οπως ο Μύρης, όπως το ΚΘΒΕ προχθές.
Χωρίς καν ένα καλό λόγο.
Μόνο και μόνο για το θαύμα.

9 σχόλια:

Walter είπε...

Τι ψάχνεις Ελένη... Το θέμα είναι να αρέσει σε εσένα το κοντσέρτο/η παράσταση...

zinon είπε...

Κάπου είχα διαβάσει ότι συνήθως «οι κριτικοί είναι αποτυχημένοι καλλιτέχνες».

Πάντως Ελένη μη σκας, και γω τις περισσότερες φορές διαφωνώ με τους κριτικούς. Ίσως επειδή δεν είμαι της άποψης ότι ό, τι αρέσει στον πολύ κόσμο είναι για πέταμα.

Μας είπες με το γνωστό και ωραίο σου τρόπο για ένα όνειρο που είδες…

Τι σκάμε όμως, μήπως το Χατζιδάκι δεν τον εβρίζαν και όσο ζούσε. Φασίστας, σνόμπ, ελιτιστής… Άσε που τον διώχνανε και από παντού. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί δε θεωρούσε αρετή τη χυδαιότητα. Καλά τους έκανε και του έριχνε που και που κανένα φάσκελο.

Με το γνωστό σου τρόπο μας μίλησες για ένα όνειρο. Άκου λοιπόν κι ένα άλλο:

Σε ένα πιάνο κάθεται ο Μάνος και δίπλα του η Μελίνα. Ο Μάνος χαϊδεύει τα πλήκτρα και η Μελίνα σιγοτραγουδά. Ίσα που να ακούγεται. Το σκηνικό λιτό και απέρριτο, το έχει στήσει ένας άλλος μεγάλος, ο Κάρολος. Πιο δίπλα ένας κύριος με μούσι, Γιάννη τον ελένε, τα αποτυπώνει όλα αυτά σ’ ένα καμβά.

Σαχλό είναι, αλλά παρήγορο μέσα στο μεσαίωνα που ζούμε.

Να είσαι πάντα καλά…

Eleni63 είπε...

Κάποτε είδα ΖΙΝΟΝ μια φωτογραφία της παρέας εκείνης να κάθεται και να τρώει μεζεδάκι σε καρέκλες σκηνοθέτη και τραπεζάκι πλαστικό.
Με πήρε το παράπονο.
Πράγματι Πορτούλα μου είναι σημαντικό να αρέσει σε εμένα το όποιο τραγουδάκι. Αλλά είναι ο τόπος μας μικρός. Ξέρεις ποιός πουλάει όπλα, ποιός εκδίδεται, ποιός κάνει τι εν γένει. Χρειάζεται και η ενθάρρυνση. Το παράδειγμα. Αλλιώς παιδιά δεν αντέχεται. Εστω και αν ενας αετός, όπως λένε και οι κόρακες μπορεί να μαυρίσει τον ουρανό, η σκέψη ότι "ετσι είναι οι ουρανοί, αδυνατότητα κοράκων" δεν μας αρκεί.

Καπετάνισσα είπε...

Ορθά μιλάς Ελένη.
Η κακόπιστη κριτική είναι μαχαιριά.
Να δίνεις το αίμα της ψυχής σου στη σκηνή κι ο άλλος καμώνεται την αυθεντία και να σε στραγγίζει.

Είναι όμως κι ένας τρόπος αποκαλυπτικός -για το φορέα της.
Καταδεικνύει το ανύπαρκτο ήθος και εν τέλει τον φθόνο που κυριαρχεί εντός του.

Ω, ναι!
Πολλοί κριτικοί, άνθρωποι του "πνεύματος" και της "τέχνης" είναι άθλιες μετριότητες.

Nyktipolos είπε...

Είσαι πολυ μαγκιόρα ελένη63. Σήμερα σε πάω πολύ:)))




Κι ας επιμένεις να μην απαντάς στις ερωτήσεις μου τι είναι αυτό το 63!..

Кроткая είπε...

Ελένη, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κατάφερα να μπω στο μπλογκ σου! Προσπαθούσα εδώ και τρεις μέρες κι όλο έβγαινε μια άσπρη σελίδα!
Τελικά, μπήκα, ξεκίνησα να διαβάζω τούτο εδώ και μετά δεν μπορούσα να σταματήσω και τα διάβασα όλα! Ήταν σα να διαβάζω σκέωψις δικές μου και πολύ χαίρομαι που σε βρήκα και με βρήκες!

Όσο για τους κριτικούς, ΕΙΝΑΙ αποτυχημένμοι συγγραφείς. Κια δεν έχει σημασία τι λένε, εγώ δεν διαβάζω ποτέ κριτικές,. εμπιστεύομαι πολύ περισσότερους τους φίλους μου που τους εκτιμώ και γνωρίζω τυα γούστα και τις απόψεις τους και ξέρω πως δεν θα κριτικάρουν με τη λογική να κρατήσουν ισορροπίες ή να ξεχρεώσουν χατήρια. Θα πουν μόνο αυτά που νιώθουν, είτε καλά είτε άσχημα, με απόλυτη ειλικρίνεια.

Τη συναυλία για τον Χατζηδάκι την παρακολούθησαν κι οι γονείς μου -και θα ήθελα να ήμουν κι εγώ εκεί, αλλά ας όψεται η ξενητιά!- και ήταν ενθουσιασμένοι! Κια δεν είναι ακούλτοθ\υροι οι γονείς μου και τον Χατζηδακι τον έχουν μες την ψυχή τους. Κι ας λένε ότι θέλουν οι κριτικοί. Ποιος νοιάζεται;

Eleni63 είπε...

Nyktipolos said...
Κι ας επιμένεις να μην απαντάς στις ερωτήσεις μου τι είναι αυτό το 63!..
Καλέ μου φίλε νυχτοπερπατησιάρη, το 63 είναι το 1963! έτος γεννήσεως! Το Ελένη μόνο του δεν το δέχθηκε το σύστημα διότι το είχε άλλος. Προφανώς η της Τροίας!
Πάντως δεν είναι ότι δεν απαντώ. Προσπαθώ να μάθω έναν τρόπο συμπεριφοράς στα Μπλογκ στα οποία είμαι καινούργια. Ειλικρινά. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Η κουβεντούλα (η οποία είναι το δίχως άλλο ελκυστική και διώχνει τη μοναχικότητα) ή η απόσταση με τα ποστ και η ευχέρεια του αναγνώστη να κρίνει. Τρόμαξα λίγο με το φαινόμενο κάποιων μπλογκ που τα σχόλια δεν είναι γνώμες και απόψεις αλλά καλόπιασμα και έπαινοι χωρίς ουσία. Ιδίως διότι στα μπλογκ που ψάχνω βρήκα κάποια πραγματικά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ!!! Πες μου τη γνώμη σου και εσύ.

Nyktipolos είπε...

Κι εγώ Ελένη μου 63 καινούργιος είμαι εδώ. Αλλά δεν ψάχνομαι, το κάνω όπως μού 'ρθει. Ωραίες είναι και οι κουβεντούλες και τα "τι κάνεις μαρία σήμερα;" κάτω από ποιήματα, ή βαρύγδουπα κείμενα για πολέμους και σκοτωμούς.

Εγώ προσωπικά, όπως θα έχεις διαπιστώσει από τα ποστ μου, δεν έφτιαξα το μπλογκ για να ανεβάσω κανένα μανιφέστο, ούτε να αλλάξω τον κόσμο. Ανεβάζω κανένα κείμενο, κανένα ποιηματάκι, (ή κανένα τραγουδάκι τώρα που βρήκα τον τρόπο) - δίνω αφορμές δηλαδή για καμιά κουβεντούλα, καμιά καλημέρα, κι αν κανείς μου πει ότι του αρέσουν αυτά που ανεβάζω μια χαρά ικανοποιημένος είμαι.

Δεν ξέρω τι θέλω, αλλά ξέρω πολύ καλά τι ΔΕΝ θέλω: Ένα μπόγκ σαν του Δήμου...

Χαιρετώσε

Deepak Gopi είπε...

Hai Eleni
How are you