Το αεροδρόμιο της Βηρυτού. Δύο -τρία πράγματα που ξέρω γι’αυτό

«Οι πυκνοί καπνοί από τις φλεγόμενες δεξαμενές καυσίμων του διεθνούς αερολιμένα σκεπάζουν τον καλοκαιρινό ουρανό της Βηρυτού. Το αδιάκοπο σφυροκόπημα του Λιβάνου από τους Ισραηλινούς συνεχίζεται και άπαντες απεύχονται τη μετουσίωση του εφιαλτικού σεναρίου μιας γενικευμένης σύρραξης στη Μέση Ανατολή σε πραγματικότητα..» Η Καθημερινή, Σάββατο 15 Ιουλίου 2006-07-15

Όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη μεταξύ 90-1993 ξεκίνησε να δημοπρατεί το νέο διεθνή αερολιμένα των Σπάτων προσέλαβε ομάδα διεθνών συμβούλων. Οι υποψήφιοι κατασκευαστές του σημερινού ΕλΒελ το αυτό. Ο διάλογος απαιτούσε γνώση αγγλικής, διεθνή εμπειρία, κοινοτικό δίκαιο, πολύ ρεαλισμό… Έτσι συνεχίσθηκε και με το ΠΑΣΟΚ μέχρι το 1995 οπότε και ανετέθη σε Όμιλο εταιριών όπου πρωταγωνιστικό ρόλο είχε η γερμανική εταιρία Hochtief.
Οι σύμβουλοι της Κυβέρνησης είχαν προσκομίσει σχέδιο σύμβασης και άφθονο υλικό όλα στην αγγλική από κάποιο ασιατικό αεροδρόμιο που αφορούσε νησί. Το θυμάμαι σαν τώρα. Έπρεπε να εξηγείς προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν επρόκειτο περί νησιωτικού αερολιμένα. Ήταν η παγκοσμιοποίηση όπως την βίωσα στην κάθε μου μέρα.
Οι σύμβουλοι των Γερμανών παρέα με τα καλύτερα στελέχη τους μύριζαν όλοι Λίβανο. Είχαν μόλις ολοκληρώσει το αεροδρόμιο της Βηρυτού. Οι συμβάσεις τους, οι σκέψεις τους οι άνθρωποί τους κατάλληλοι για Μέση Ανατολή.
Τα παραδείγματα στη συζήτηση: εμείς στη Βηρυτό έτσι το κάναμε…
Οι όψεις των μηχανικών, πολλοί εκ των οποίων desperados του ανατολικού μπλοκ, έτοιμες για μάχη και δουλειά και λιβανέζικο φαγητό.
Τα κέφια των στελεχών ανάλογα. Θα μείνουμε στην Αθήνα (πίστευαν φαίνεται ότι θα ήταν και εδώ σαν το Παρίσι της Ανατολής). Θα χορεύουμε μαζί τους, θα τρώμε το έξοχο φαγητό τους (όπως το γνώρισα αργότερα είναι αριστουργηματικό), θα ζούμε την ζωή τους. Σκεπτόντουσαν Λίβανο, μόνον Λίβανο. Ήταν φυσικά στην Αθήνα.

Πολλοί από αυτούς μετά την ανάθεση χάθηκαν στον κόσμο. Άλλοι ξέμειναν. Κάποιοι όπως το σκέπτομαι, οι νεότεροι θα είναι έτοιμοι για την ανοικοδόμηση … Πίσω, θα ονειρεύονται να γυρίσουν στη Βηρυτό.

..............

Τα κείμενα τελείωσαν και λίγο καιρό μετά ολοκληρώθηκε και το ΕλΒελ ..(δεν ακούγεται κάπως μεσανατολικό αυτό το όνομα?)
Όποτε πηγαίνω στο ΕλΒελ σκέπτομαι ότι έγινε από αυτούς που ήρθαν από τη Βηρυτό. Ότι το αδελφάκι του το μεγάλο είναι στο Λίβανο. Ότι αν προσπαθήσεις θα διακρίνεις μικρά κέδρα να σκάνε μύτη και γαλλικά να ανακατεύονται με τα γερμανικά και τα αγγλοαμερικάνικα. Άσε στα Goodies που μου μυρίζει φαλάφελ.

..............
Σήμερα δεν θέλω να το σκέπτομαι.
Εκείνος ο ταλαίπωρος ο γερμανός γεμάτος τύψεις από το Αουσβιτς, οικονομικός μετανάστης και αλκοολικός από το Λίβανο ερχόταν και το Λίβανο ονειρευόταν. Δεν ξέρω αν απογοητεύθηκε με την Αθήνα αλλά μέσα μου, όποτε τον έβλεπα, ήταν σαν να γονάτιζε ικέτιδα η ανάπτυξη της Ευρώπης (πολύ πριν τη διεύρυνση) στη Μέση Ανατολή για καμιά δουλίτσα. Ν'ανασάνει!

Οι λέξεις στις συμβάσεις που θυμάμαι, (άλλαξαν βέβαια πολύ) χορεύουν έκτοτε στα μάτια μου. Οι δικηγόροι διέγραφαν τη λέξη «Βηρυτός» από το σχέδιο σύμβασης που επεξεργαζόμαστε για ευκολία.

Και μετά το cut, paste : Αθήνα.