Δεν πήγαινα ακόμη σχολείο, όταν ο πατέρας μου έφερε στο σπίτι την πρώτη μας ασπρόμαυρη Telefunken. Στα αστικά σπίτια της Αθήνας η τηλεόραση ήρθε νωρίτερα από την Urania που είδαμε στο σινεμά αλλά άργησε κάπως και εκεί. Ποδόσφαιρο οι άνδρες έβλεπαν συχνά πυκνά έξω από τα καταστήματα ηλεκτρικών ειδών του κέντρου. Η τηλεόραση πριν τη Χούντα ήταν κάτι σπάνιο. Και η μετάβαση από την πρωϊνή «Θεία Λένα» στο ραδιόφωνο, τον Κωστή και το Μαράκι, στα παιδικά της τηλεόρασης με εικόνα ήταν επανάσταση. Το σπίτι μας έγινε ξαφνικά πολύ σημαντικό. Αποκτήσαμε επισκέπτες και η θέαση συνοδευόταν με κεράσματα και σχόλια. Εγώ, καθόμουν στο χαλί.
Λίγοι είχαν τέτοιο πράγμα στο σπίτι τότε. Ο πατέρας μου είχε μια παράξενη αγάπη γι’αυτή την τεχνολογία. Πρέπει να αγόρασε την ακριβότερη ασπρόμαυρη τηλεόραση και την ακριβότερη έγχρωμη πολλά χρόνια αργότερα. Βιαζόταν να τις κατακτήσει και τις ακριβοπλήρωνε. Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή χωρίς να αποκτήσει Plasma. Λάτρεψε όμως και την οθόνη του υπολογιστή και θεώρησε κατάλληλο δώρο για την κορούλα του τον υπολογιστή το 1988, αν δεν κάνω λάθος…
Στην τηλεόραση που στήθηκε στο σαλόνι βλέπαμε πρόγραμμα μόνον το απόγευμα. Τα κανάλια δύο και αν. Άρχιζαν με κάτι κουδούνια κατσικιών και τέλειωναν με τον Εθνικό Ύμνο. Όταν άνοιγες την τηλεόραση είχε «ψαράκια» που μικρή θεωρούσα σαν μήνυμα ότι κάτι θα φανερωθεί. Συχνά η εικόνα κουνούσε. Οι εκφωνήτριες είχαν όλες φουντωτά μαλλιά και οι κύριοι φορούσαν κοστούμι.
Παιδικά η Λάσση, το άλογο ο Φιούρι, ένα απίθανο δελφίνο ο Φλίππερ. Στη Λάσση πρέπει να οφείλεται και η πρώιμη ζωοφιλία μου περισσότερο από τη μόδα των sixties για ένα παιδί. Πέρσυ στο Σινεμά που τη φέρανε πρέπει να ομολογήσω έκλαιγα από τα γράμματα. Πριν αρχίσει το έργο. Πολλά χρόνια αργότερα το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι και οι Γουώλτονς. Ο Τζων Μπόυ ήταν ένας έρωτας για κάθε κορίτσι του δημοτικού της Αθήνας επί χούντας. Αλλά αυτό χρόνια μετά.
Οι μεγάλοι έβλεπαν Μπονάντσα. Ποδόσφαιρο, Πέιτον Πλέις. Το Πέιτον Πλέις ήταν μια αμερικανική πόλη. Η Κόνστανς, ο Ελιοτ, η Αλισον, ο Μάθιου, ήρωές του που δάνεισαν τα ονόματά τους στις πρώτες μας Μπάρμπυ και τα παιδικά μας παιχνίδια. Είχαν φουντωτά μαλλιά κομμωτηρίου, μίνι φούστες και ήθη αυστηρά. Έβλεπα και εγώ Πέιτον Πλέις μετά τη ρυθμική. Τότε η μαμά μου αποφάσισε να με πάει μαζί με μία φίλη της και την κόρη της. Ακόμη θυμόμαστε συχνά τις εξορμήσεις με τα παπουτσάκια της ρυθμικής, την επιστροφή με τυρόπιττες και τρούφες από τον Ασημακόπουλο, τις μαμάδες να πίνουν καφέ και εμείς να κοιτάμε το κουτί!. Μέχρι να πάρουν και εκείνοι ερχόμασταν στο δικό μας σπίτι. Γιατί το δικό μας σπίτι ήταν μικρό αλλά ήταν μαγικό. Η πρώτη μας Telefunken και η αγάπη του πατέρα μου για την τεχνολογία το έκανε σαν το σπίτι των εξωγήινων στο Enterprise. Ο δόκτωρ Σποκ με τα τραβηχτά αυτιά ήταν φίλος μου από τότε.
Η τηλεόραση όμως είχε και άλλα κόλπα. Οι ενημερωτικές εκπομπές ήταν συναρπαστικές. Με έμφαση παρακολουθούσα την προφεμινίστρια Έλλη Ευαγγελίδου στο Γεια σας Κυρία μου να δίνει συνταγές ζωής και μαγειρικής στις πρώτες μικροαστές της πόλης. Αργότερα η κ. Αλίκη Νικολαϊδου μας έδινε μια περισσότερο διανοουμενίστικη εκδοχή της «τότε» γυναίκας. Έβλεπα και την επιστημονική εκπομπή «Οι ειδικοί σας ενημερώνουν» ενός παντογνώστη γιατρού. Έτσι, όταν έπαθα ερυθρά στα 5 ανακοίνωσα στη θεία μου περισπούδαστα ότι είμαι πολύ τυχερή που δεν είμαι έγκυος γιατί η ερυθρά θα ήταν επικίνδυνη για το μωρό. Εξάλλου εκεί είδα το πρώτο σχέδιο μήτρας και αναλύσεις για κάτι πράγματα που λέγονταν σπερματοζωάρια. Όταν αργότερα άρχισαν οι εκπομπές του κ. Γεωργαλά δεν καταλάβαινα τίποτε.
Οι ειδήσεις δεν με πολυέννοιαζαν τότε ούτε τα ποδόσφαιρα. Το ποδόσφαιρο ήταν η χαρά των ανδρών. Από το Καραϊσκάκη με το Γιούτσο, το Δεληκάρη και τον Αττίλιο είμασταν τώρα στο Γουέμπλει και σε άλλα διεθνή γήπεδα. Ο πατέρας μου προτιμούσε αγγλικό ποδόσφαιρο. Μου εξηγούσε τις διαφορές αλλά επειδή δεν υπήρχε Ολυμπιακός στην Αγγλία εμείς ήμασταν όλοι Ολυμπιακοί. Εγώ προτιμούσα το Καραϊσκάκη γιατί μου έδιναν μπαρμπούνια στο Τουρκολίμανο και με είχαν για γούρι στις κερκίδες. Προτιμούσα να φωνάζω ΓΚΟΟΟΟΟΛ εκεί. Ερμήνευα μάλιστα όλες τις κραυγές σαν ΓΚΟΟΟΛ και θεωρούσα ότι κερδίζαμε 100-0.
Αργότερα άρσχισαν τα ελληνικά σήριαλ, ο Αγνωστος Πόλεμος, οι Πανθέοι. Η Μάρμω παραμένει στην τηλεόραση όμως από τότε΄, νομίζω τώρα λέγεται Βέρα στο Δεξί.
Όταν έγινε ο σεισμός το 81 η Ελλάδα έβλεπε σήριαλ. Και όταν άρχισε η ιδιωτική τηλεόραση ήμουν στο Παρίσι. Μαζί με την ΤF1 γνώρισα το Μinitel. Αυτό που επρόκειτο να γίνει ο παππούς του ιντερνετ. Ο κόσμος είχε αλλάξει πολύ. Στα νεώτερα χρόνια η τηλεόραση απέκτησε ΕΣΡ και ασυμβίβαστα. Η Ελλάδα διαπλοκή. Και φυσικά τηλεόραση έχουν όλοι.
Σήμερα που σας γράφω έχει παντού γύρω οθόνες. Πολλές τις κουβαλώ μαζί μου. Και τις αλλάζω συχνά. Σε αντίθεση με την πρώτη μας οθόνη που «βγήκε καλή» και την αποχωριστήκαμε με δυσκολία γιατί όφειλε να ζήσει δεκαετίες, οι τωρινές οθόνες αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Οι τωρινές δεν είναι ίδιες.
Αλλά καθώς σας νοιώθω να κοιτάτε την οθόνη αναζητώντας τη νοσταλγία στις γραμμές μου, θέλω κάτι να σας εξομολογηθώ. Περιμένω με αγωνία την «καινούργια» και τα κόλπα της. Κληρονομιά στο DNA και εθισμός παιδείας περιμένω την νέα οθόνη που θα έρθει και θα επιτρέπει νέα πράγματα.
Ναι. αγαπητέ Pascal, για κάποιους η παιδική ηλικία δεν τελειώνει ποτέ. Μόνο το σκυλί βγαίνει από το γυαλί και κάθεται στα πόδια σου. Και σιγά σιγά ότι μαθαίνεις από το γυαλί φέρνεις στην πραγματική ζωή τις εικόνες του αν είσαι άξιος.
Όταν έγινε ο σεισμός το 81 η Ελλάδα έβλεπε σήριαλ. Και όταν άρχισε η ιδιωτική τηλεόραση ήμουν στο Παρίσι. Μαζί με την ΤF1 γνώρισα το Μinitel. Αυτό που επρόκειτο να γίνει ο παππούς του ιντερνετ. Ο κόσμος είχε αλλάξει πολύ. Στα νεώτερα χρόνια η τηλεόραση απέκτησε ΕΣΡ και ασυμβίβαστα. Η Ελλάδα διαπλοκή. Και φυσικά τηλεόραση έχουν όλοι.
Σήμερα που σας γράφω έχει παντού γύρω οθόνες. Πολλές τις κουβαλώ μαζί μου. Και τις αλλάζω συχνά. Σε αντίθεση με την πρώτη μας οθόνη που «βγήκε καλή» και την αποχωριστήκαμε με δυσκολία γιατί όφειλε να ζήσει δεκαετίες, οι τωρινές οθόνες αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Οι τωρινές δεν είναι ίδιες.
Αλλά καθώς σας νοιώθω να κοιτάτε την οθόνη αναζητώντας τη νοσταλγία στις γραμμές μου, θέλω κάτι να σας εξομολογηθώ. Περιμένω με αγωνία την «καινούργια» και τα κόλπα της. Κληρονομιά στο DNA και εθισμός παιδείας περιμένω την νέα οθόνη που θα έρθει και θα επιτρέπει νέα πράγματα.
Ναι. αγαπητέ Pascal, για κάποιους η παιδική ηλικία δεν τελειώνει ποτέ. Μόνο το σκυλί βγαίνει από το γυαλί και κάθεται στα πόδια σου. Και σιγά σιγά ότι μαθαίνεις από το γυαλί φέρνεις στην πραγματική ζωή τις εικόνες του αν είσαι άξιος.
Η οθόνη σε μαθαίνει.
Δεν σου αρκεί.
25 σχόλια:
Να που το 13 είναι το τυχερό μου μήπως κάνω σεφτέ στο πανέμορφο κείμενο;
Ετσι όπως τα περιγράφεις Ελένη ζωντανεύεις και τις δικές μου μνήμες.
Προφανώς μεγαλύτερός σου, πήραμε την πρώτη SABA το '73. Αργήσε τότε γιά μιά τηλεόραση η μητέρα μου που πήγαινε 2 φορές την βδομάδα στον "Φοίνικα" της Τούμπας και έβλεπε 4 ταινίες την βδομάδα.
Ηταν και πιό δύσκολες εποχές, ο πατέρας μεροκαματιάρης. Μάλιστα μικρότερο με έπαιρνε και μένα. Τετάρτη και Παρασκευή λαικές τιμές 3,5 δρχ. το εισιτήριο.
Μετά ήρθε η TV, το σινεμά αραίωσε.
Τι να θυμηθώ!
Την προσελήνωση που χάζευα στην βιτρίνα ενός καταστήματος ηλεκτρικών;
Τα βράδια του Παγκοσμίου Κυπέλλου που μόλις ακούγονταν "γκόοοολ" από την κερκίδα των 40 ατόμων και βάλε από το απέναντι πεζοδρόμιο, με έστελνε ο καθηγητής των αγγλικών που κάναμε εκείνη την ώρα, να μάθω ποιά ομάδα προηγείται, και γω ξεχνούσα να γυρίσω στη τάξη;
Την "Σύγχρονη γεννεά" όπου ένας λευκός γκόμενος μιά ξανθειά πιτσιρίκα και ένας μαύρος, κάτω από τις οδηγίες ενός αόρατου αφεντικού, προσπαθούσαν να πατάξουν το κακό στην τότε Αμερική;
Την "Χαβάη 5-0" και πόσα άλλα;
Τώρα υπάρχουν 4 συσκευές στο σπίτι και αποβλακώνεται ο καθένας μας όπου και όποτε τον βολεύει.
Αλλοι καιροί, άλλα έθιμα.
Πολύ όμορφο κείμενο, νοσταλγικό αλλ' όχι λυπητερό.
Ναι, σωστά, όλοι μας σήμερα περιβαλλόμαστε από οθόνες. Όλο και καλύτερες. Κι αν είμαστε τυχεροί και ζήσουμε λίγο ακόμη, ίσως δούμε και τις οθόνες - ολογράμματα. Οπότε δεν ξέρω, μπορεί και ν' αποφασίσουμε να μετακομίσουμε εκεί μέσα.
Την απίστευτη όμως γλύκα της προσμονής που ένιωθα μικρός, περιμένοντας η γκρίζα οθόνη να πάψει πια να τρεμουλιάζει και ν' αρχίσει, επιτέλους, το ασπρόμαυρο πρόγραμμα που ήθελα να παρακολουθήσω, δεν νομίζω ότι θα την ξανανιώσω. Κι ας βγει κι η οθόνη των χιλίων ιντσών και των εκατομμυρίων πίξελ.
Ε ναι λοιπόν Γίγαντα. Σεφτές. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να γινόταν μια συλλογή αναμνήσεων της γενιάς της πρώτης τηλεόρασης στην Ελλάδα. Εχουμε πολλά να πούμε πιστεύω. Εγώ πράγματι γεννήθηκα το 1963. Με ραδιόφωνο και τρανζίστορ η μάνα μου μέχρι τη γέννα. Ακούσματα από πρωϊνά μυθηστορήματα το πρωί: Το σπίτι των ανέμων και άλλα. Η οθόνη άλλαξε τη ζωή. Ηπια αλλά την άλλαξε. Τη Χαβάη την έβλεπα και εγώ. Σαββατόβραδα που βγαίναν οι γονείς υπήρχε να δεις και το Επικύνδινες Αποστολές!
Τα περιμένω όλα Antvol ανυπόμονα. Είναι όπως εξήγησα και κληρονομικό. Ο πατέρας μου δικηγόρος και αυτός, χωρίς καμία έφεση στην τεχνολογία, τα κυνηγούσε με μανία. Συχνά δεν ήξερα πώς δουλεύουν αλλά τόψαχνε. Η δείψα για γνώση.
Τα περιμένω όλα Antvol ανυπόμονα. Είναι όπως εξήγησα και κληρονομικό. Ο πατέρας μου δικηγόρος και αυτός, χωρίς καμία έφεση στην τεχνολογία, τα κυνηγούσε με μανία. Συχνά δεν ήξερα πώς δουλεύουν αλλά τόψαχνε. Η δείψα για γνώση.
Όλοι όσοι μεγαλώσαμε πριν την ιδιωτική τηλεόραση οπωσδήποτε καταλαβαίνουμε όλα όσα αναφέρεις στο post σου Ελένη.
Πράγματι υπήρχε κάποτε η μαγεία των δύο καναλιών και των ελάχιστων ωρών προγράμματος. Των πρόχειρων σκηνικών και των περίεργων παρουσιαστών. Υπήρχε όμως ένας ρομαντισμός και μία γλύκα.
Ειδικά όταν εμφανίστηκαν εκπομπές όπως το Μουσικόραμα ή το Μουσικό Καλειδοσκόπιο ή η Μουσική Βιντεοθήκη εγώ τουλάχιστον είχα τεράστια χαρά. Θυμάμαι πώς περιμέναμε το καινούριο βίντεο κλιπ του Peter Gabriel, η προβολή του οποίου είχε εξαγγελθεί βδομάδες πριν, σα να ήτανε ταινία.
Άλλο φοβερό ήταν οι αθλητικές εκπομπές: περίμενες να δεις έναν αγώνα αγγλικού πρωταθλήματος, ή έναν αγώνα ΝΒΑ σαν τρελός. Ή τις περίφημες Πέμπτες ώρα 9:45 μμ τον Άρη στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Μπάσκετ.
Ύστερα ήρθε πρώτα η δορυφορική. Ξένα κανάλια, όχι απαραίτητα τα πιο καλά, μεταξύ αυτών όμως (τι χαρά!!!) το MTV. Και απαραίτητα βέβαια το CNN (ήταν βλέπεις η εποχή της Αλεπούς της Ερήμου, η πρώτη εισβολή κατά του ΙΡΑΚ και δε γινόταν να μη βλέπουμε τον General Schwarzkopf ατελείωτες ώρες, με ένα διάλειμμα για τον περίφημο Κορμοράνο, ο οποίος όμως ήταν από άλλο ανέκδοτο… συγγνώμη από άλλο πόλεμο).
Και καταλήγουμε στην απελευθέρωση της τηλεόρασης και τη δημιουργία των ιδιωτικών καναλιών. Τα πρώτα χρόνια έδωσαν έναν πλουραλισμό και μερικές καλές προσπάθειες, αλλά μετά μας πήρε ο διάολος. Ενημέρωση κίτρινη και ανούσια, εκπομπές επιπέδου τουαλέτας και ένα σωρό αγράμματοι να κακοποιούν τη γλώσσα και το γούστο. Βέβαια πάντα υπάρχουν οι φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά αυτές μάλλον επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Κατά τα λοιπά στο σύνδρομο της κλειδαρότρυπας σε όλο του το μεγαλείο.
Δε διαφωνώ με την τηλεόραση. Θεωρώ ότι είναι ένα μέσο που έδωσε πολλά και στην ενημέρωση και στην εκπαίδευση του σύγχρονου ανθρώπου. Πιστεύω απλώς ότι σήμερα περνάει μια κρίση.
Very nice memory trip. I remember the early days of Greek tv (though much of the content was imported).
Yes, it did change our lives and made me notice the power relations in my family... when it came to decide what & when to watch.
Memories are part of who we are, so much of what Eleni describes was a common experience for many of us.
I think we are a generation that has gone through so many technical innovations unlike anyone in the past. Just think about it. For hundreds of years, life was the same, not much technology to speak of. Do you remember the big hit of the tape recorders?!
Anyway, I didn't experience the tv transformation in Greece. When I left the country, Ert and Yened and black & white was on the menu still...
Ζίνων συμφωνώ. Συχνά σκέπτομαι το πρώτο μου μαγνητοφωνάκι. Θα κάνω ένα ποστ γι΄αυτό.
Andros! what a nice surprise!
Wellcome! Your blog is very interesting too. Do you also write in Greek?
Αξίζει να γράψεις ένα post για το πρώτο μαγνητοφωνάκι ή το πρώτο πικάπ ή ακόμα ακόμα το πρώτο video. Ήταν πράγματα πολύ μεγάλες επαναστάσεις και οι τιμές τους σχεδόν απαγορευτικές.
Για μένα πάντως εκείνα τα χρόνια τουλάχιστον ό,τι είχε σχέση με την τεχνολογία με τραβούσε. Ακόμα και αν δεν καταλάβαινα πολύ καλά τι ακριβώς έκανε…
Το μεγαλύτερο μέρος του ελεύθερου χρόνου μου τότε το περνούσα στα δισκάδικα…
Μου άρεσε πολύ το κείμενό σας.
Δεν έχουμε οικειότητα,αλλά- αν δεν σας πείραζε-θα ήθελα να μάθω αν αντιμετωπίζετε με χιούμορ τη ζωή;
Eleni63,
Γραφω, αλλα ειναι πολυ πιο δυσκολο αντι Αγγλικα. Μιλω Ελληνικα μια χαρα αλλα εχω να γραψω κατι αιωνες (ασε που μπερδευομαι στο πληκτρολογιο... και η ορθογραφια θελει πολυ τεχνη!)
Πριν λιγο καιρο ανακαλυψα το μπλογκ το Νικου Δημου, κατα τυχη, και μετα εχω βρει μερικα αλλα ωραια.
Εγω αφησα την Ελλαδα μαυρο-ασπρη, και πηρα κασετεσ στην τσαντα....
Το πρωτο μαγνητοφωνο το θυμαμαι. Ηταν μεγαλο σαν ενα τετραδιο και πιο χοντρο, και οι μπαταριες ζυγιζαν ενα τονο. Να σκεφτεις οτι γραφαμe κασετες με τραγουδια απο δισκους και το ριαδοφωνο, ετσι με το μαγνητοφωνο διπλα στο ηχειο. To δικο μου μαγνητοφωνο ηταν πολυ απλο αλλα ηταν κατι που το χρησιμοποιουσα σχεδον καθε μερα. Η ποιοτητα δεν ητα πολυ καλη αλλα δεν μας ενοιαζε. Δεν ειχαμε και λεφτα να αγοραζουμε πολους δισκους.. Μοιραζομαστε την μουσικη με τις κασετες...
Δεν ηταν αυτο το θεμα εδω, αλλα οπως ειπα στο προηγουμενο ποστ, μετα την τηλεοραση για μενα το μαγνητοφωνο ηταν η μεγαλη ανακαλυψη. Δεν θυμαμαι ποτε πηραμε record player. Μαλλον οι γονεις μου θα το ειχαν απο παλια (κι αυτο πεπαλαιωμενο μηχανημα, αλλα δουλευε μια χαρα), ετσι δεν ηταν αυτο κατι το καινουργιο για μεα.
Cheers,
Τηλεόραση πρωτοείδα στους γείτονες- ασπρόμαυρη εννοείται. Εκείνο που δεν είδα, ήταν το πρώτο βήμα του Αρμστρονγκ στο φεγγάρι, γιατί είχε χαλάσει η κεραία και έδειχνε απαίσια. Μια εποχή γεμάτη θαύματα για μας που ήμασταν πιτσιρίκια, αλλά και για τους μεγάλους που δεν ήταν τότε τόσο μεγάλοι όσο είναι σήμερα.
Μια άσχετη ερώτηση: θυμάσαι το μικρό όνομα του Λαμπίρη από το Σπίτι των Ανέμων, γιατί θα σκάσω;
Τυχερό παιδί, σε ανοιχτόμυαλη οικογένεια.
Δέος οι 21 ίντσες -ή πολλές λέω;- και στολισμένη η μαγική συσκευή με χειροτέχνημα εκλεκτό, κατάλευκο, φρεσκοσιδερωμένο!
Αλλιώτικη αίγλη σε μια Ελλάδα τόσο διαφορετική!
Όλη η γειτονιά συγκεντρωμένη -ιεροτελεστία πιά- να δει το Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού και να τραγουδήσει μαζί με τον Βαβάτσικο!
Στην αυλή της θείας δίπλα, με το βλέμμα καρφωμένο στο γυαλί και μια ανατριχίλα για τα σπουδαία, μα μια ανατριχίλα!
Σήμερα που σας γράφω έχει παντού γύρω οθόνες. Πολλές τις κουβαλώ μαζί μου. Και τις αλλάζω συχνά.
Έτσι απλά!
Ζήνων πράγματι αξίζει. Ο Ανδρος άρχισε ήδη την ιστορία. Ας πάμε από το ραδιοπικάπ!!!
be frank-gr. Eυχαριστώ για τα καλά σας λόγια και την επίσκεψη. Το ερώτημά σας δε νομίζω ότι απαιτεί ιδιαίτερη οικειότητα. Ευχαρίστως να σας απαντήσω. Νομίζω πως έχω ένα ιδιαίτερο σαρκασμό για τη ζωή μου. Παίρνω στα σοβαρά τη ζωή των ανθρώπων που αγαπώ. Κάνω χιούμορ στην καθημερινότητα πολύ. Ομως φοβάμαι πως τη ζωή δεν την αντιμετωπίζω με χιούμορ.
Andros, γράφεις άριστα ελληνικά! τι λες τώρα. Και επαναλαμβάνω έχεις ένα έξοχο blog. Πέρασα πολύ ώρα μελετώντας το σήμερα. Αυτά είναι τα καλά του blogging. Εκπλήξεις από την άλλη άκρη της γης.
Συνήγορε εγώ τα πρώτα βήματα τα είδα. Η γιαγιά μου (άτιμη τύπησα) είχε εκφράσει δυσπιστία για την γνησιότητα της εικόνας. Σιγά μην είναι αλήθεια έλεγε. Οσο παιρνούν τα χρόνια νομίζω ότι μάλλον είχε δίκαιο. Και αν όχι είχε δίκιο στην ουσία. Οι Αμστρογκ, Ουόλντριν και Κολλινσ όπως μας τους έλεγαν τότε ήταν ήρωες στην παιδική μας ηλικία. Τα αγόρια όταν παίζαμε άρχιζαν το παιχνίδι λέγοντας ότι θα είναι ο Αμστρογκ. Και αμέσως ο άλλος της παρέας έλεγε Οχι, εγώ ο Αμστρογκ.
Ο Λαμπίρης ίσως να λεγόταν Γιάννης. Η καλη του λεγότα Τζοβάνα οπωσδήποτε.Το Τζοβάνα είχε γράψει στο κεφάλι μου. Κόλλημα. Τότε όλες "φορούσαν" ονόματα διόλου ελληνοπρεπή. Μετά άρχισαν οι Δάφνες και οι Δανάες...
Καπετάνισσά μου εμείς στην τηλεόραση δεν είχαμε σεμέν.Την είχαμε όμως επάνω σε σεμέν. Και δεν θέλω να θυμηθώ τα τραπεζάκια που αλλάξαμε όσπου να ταιριάξει με το σαλόνι. Αυλή η θεία δεν είχε. Ζούσα σε διαμέρισμα από τότε που γεννήθηκα.
Σιγματάφ, έτσι απλά. Υπάρχουν σε καλές τιμές παντού. Ανθρωποι μας λείπουν.Και λουλούδια πάμε αμα μας λείπουν στο Μπλογκ του Κάτσαρη του Σταύρου...
Σας ευχαριστώ για την απάντησή σας.Είσαστε on line ;;
Βεβαίως και είμαι!
Αdvocatus έχω μια φλασιά. Το Λαμπίρη τον έλεγαν Ορέστη. Ναι, νομίζω Ορέστη. Ετσι τον έλεγε δηλαδή η Τζοβάνα...
Τότε,θα ήθελα-και αφού μου είπατε ότι έχετε χιουμοριστική διάθεση-να σας ρωτήσω:Μήπως,όταν γράφατε......"Και σιγά σιγά ό,τι μαθαίνεις από το γυαλί φέρνεις στην πραγματική ζωή τις εικόνες του αν είσαι άξιος.
Η οθόνη σε μαθαίνει.
Δεν σου αρκεί." ,μας υποδηλώνατε ότι -πέραν ,βέβαια,και της οικογενειακής παραδόσεως -παρακολουθούσατε,όταν είσασταν νεώτερη, τον Θάνο Λειβαδίτη(ως δικηγόρο Άγγελο Καρνέζη)και τους Δικηγόρους του Λος Άντζελες,αλλά δεν σας ήταν αρκετά;;
Πάντως,αν θεωρείτε κακής ποιότητας το χιούμορ που επιχειρώ,δεν πειράζει σβήστε το σχόλιο.
Kανενα πρόβλημα be frank-gr.Αυτές τις δύο σειρές δεν τις έβλεπα πάντως. Αλλά όχι, σίγουρα η τηλεόραση δεν λειτούργησε ως επαγγελματικός προσανατολισμός. Η εργασία την οποία κάνω (όποια και αν είναι) προέκυψε ως ιστορικός συμβιβασμός και εκ τύχης περισσότερο παρά ως επιλογή.
Eleni63 said...
Ο Λαμπίρης ίσως να λεγόταν Γιάννης...
Oρέστης Λαμπίρης λεγόταν ο δαιμόνιος δικηγόρος
Δημοσίευση σχολίου