Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2006

Μανώλη Χατζηγιακουμή, Χρόνια Πολλά!

Αν ρίξετε μια ματιά στο κυριακάτικο Βήμα (όσοι δεν τον γνωρίζετε ήδη) θα πληροφορηθείτε διάφορα σημαντικά για έναν άνθρωπο που είναι εξαιρετική περίπτωση για τη χώρα(ίσως κάποιος να με βοηθούσε με ένα link?). Δεν τον συναντάτε συχνά στον τύπο, ούτε είναι διάσημος, όπως άλλοι πολλοί. Όσοι τον ξέρουμε και τον αγαπάμε γνωρίζουμε πως είναι ιδιαίτερος και κάπως μονόχνωτος. Πως δεν θα γίνει ποτέ το φιλαράκι που θα θέλαμε. Έχουμε όλοι όμως τους λόγους μας να τον αγαπάμε και να έχει γράψει πολλά στην ψυχή μας.

Ο Μανώλης για πολλούς ήταν και μάλλον συνεχίζει να είναι ένας διάσημος φροντιστής. Ίσως ο διασημότερος της οδού Σόλωνος. Ο Μανώλης δεν σιτίζεται στο Πρυτανείο.

Όσα δεν μας έμαθε το σχολείο ή τα "καλά σχολεία" που φοιτήσαμε, μας τα δίδαξε χαριτωμένα και ταχύτατα ο Μανώλης. Και για πολλούς, τους περισσότερους, ήταν πολύ αποτελεσματικός ως προς τις προσδοκίες των γονέων. 99% επιτυχία στις Πανελλήνιες. Το 1% είχε ή πυρετό ή ατυχία. Είναι αυτό που στο Βήμα αναφέρει ως ιδιωτικό χώρο εργασίας.

Γιατί το Μανώλη δεν τον απασχόλησε ποτέ το Κράτος καθώς το ελληνικό Πανεπιστήμιο ήταν ήδη γεμάτο άφθονους δημοσίους υπαλλήλους για να αντέξει έναν δημιουργικό άνθρωπο. Για το θέμα αυτό όμως ο τόπος οφείλει να κάνει μόνος του την αυτοκριτική του. Τώρα που ο χρόνος τελειώνει ας αυτομαστιγωθεί πριν βγει στους δρόμους για το άρθρο 16 καλή του ώρα.

Πολλοί όμως από τους μαθητές του έχουν και προσωπικούς λόγους να τον αγαπούν. Εκτός από το ότι δηλαδή τους έμπασε ανώδυνα στο Πανεπιστήμιο και έκανε τους γονείς ευτυχισμένους.

Θα σας πω την προσωπική μου ιστορία.

Εμένα με έσυραν το φροντιστήριο γιατί δεν διάβαζα πολύ. Η μόδα διέτασσε τότε ξενύχτι. Παρότι άριστη (κατά τον έλεγχο) μαθήτρια θεωρείτο άκρως πιθανό να αποτύχω. Η λυκειάρχης είχε δηλώσει στη μάνα μου ότι: Κυρία μου είναι πολύ έξυπνη η κόρη σας, επικίνδυνη… μάλλον θα καταλήξει στην ΚΝΕ! (τόσο σοφή η λυκειάρχης σπουδαίου ιδιωτικού). Αρον άρον κατέληξα στο φροντιστήριο όπου θα μελετούσα υποχρεωτικά (ευτυχώς δεν με ανέθεσαν να με ξεστραβώσει η ίδια η λυκειάρχης όπως θα το ποθούσε, μάλλον υπήρξε θεός τότε για μένα).

Ο Μανώλης με γράδαρε λίγο και μετά με κάθισε λίγο παράμερα από τα άλλα παιδιά. Μου έφερνε εξωσχολικά βιβλία με πρώτη τη διατριβή του με αφιέρωση «Και στα δικά σου» και μου μιλούσε για το Σολωμό και άλλους δαιμόνους. Πέρασε η χρονιά, σωρός τα 20άρια στις πανελλήνιες. Όλοι ευχαριστημένοι. Η δεύτερη χρονιά των πανελληνίων (είμαι παιδάκι της εκπαιδευτικής μεταγυθμισης Γάλλη) ήταν εξίσου άνετη. Διαβάζαμε άλλα εξωσχολικά και οι βαθμοί σωρός. Στο τέλος μόνον ενθουσιάστηκε ο Μανώλης και ήθελε πρωτιές. Εκεί λύγισα και κόντεψα να αποτύχω. Ευτυχώς το κατάλαβε και διέταξε να ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΩ ΑΛΛΟ. Φυσικά δεν ήμουν πρώτη, ήμουν όμως στην πρώτη δεκάδα ακόπως (ΟΖΟΡΕΡΕΖΟ Μανώλη!!!).
Τον συναντώ συχνά στο Κολωνάκι, στη Σόλωνος να περπατά με βήμα γοργό. Ποτέ δεν τον ξέχασα στη ζωή μου μέχρι τώρα. Τα νέα μου τα μαθαίνει τυχαία. Γλείψιμο δεν αποζήτησε ποτέ. Λένε μάλιστα κάποιοι ότι είναι «σκοτεινός τύπος…».

Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται μούλεγε, και βιασταί αρπάσουσιν αυτήν. Ο Μανώλης δεν ξέρω αν εβίασε τη βασιλεία των ουρανών είμαι όμως σίγουρη ότι την δημιούργησε με το δικό του τρόπο.

Πολλοί ‘ναι οι δρόμοι πώχει ο νους… μούλεγε. Και αναρωτιόμουν τι εννοούσε τότε. Όταν με απέρριψαν και όποτε με απέρριπταν στη ζωή μου το θυμόμουν. Οι απορρίψεις με έκαναν πιο ενδιαφέροντα άνθρωπο. Καθόλου δημόσιο υπάλληλο βέβαια αλλά πιο δημιουργικό. Η ζωή μου ήταν περιπετειώδης και τσαχπίνα. Όχι βέβαια δημοσιοϋπαλληλική.

Συχνά μου θύμιζε και το Θουκυδίδη. Το αντίπαλον δέος μόνον πιστόν εξ ξυμμαχίαν. Πιστέψτε με και γι’αυτό δεν τον ξεχνώ ποτέ.

Ο μοναχικός αυτός άνθρωπος, για τον οποίο δεν μάθαμε σχεδόν τίποτε ούτε καταλάβαμε πολλά οι μαθητές του μας γέμισε αισιοδοξία και κέφι στο χειρότερο κομμάτι της ζωής μας, αυτό που πάντα επιστρέφει σαν εφιάλτης. Αυτό των Πανελληνίων. Αυτό της εποχής που σφάζεις την εφηβεία σου ενόψει του να γίνεις σαν όλους τους άλλους.
Ο παράξενος και πολυτάλαντος Μανώλης είχε ένα μαγικό τρόπο να κάνει το δικό του παρότι όλοι ήταν σε άλλο μήκος κύματος. Η τουλάχιστον να προσπαθεί. Ένα εθνικό πνευματικό κεφάλαιο που κάνει φροντιστήρια στην Οδό Σόλωνος.
Αναρωτιέμαι συχνά πόσα παιδιά θα μπορούσε να ελευθερώσει όπως εμένα αν ήταν σε ένα δομημένο σύστημα παιδείας. Αλλά σε μια χώρα κατσαπλιάδων τι περιμένεις… Τι θέση έχει ο Χατζηγιακουμής στους πειρατές και τους αρματωλούς…

Χρόνια σου πολλά Μανώλη! Λοιπόν. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα άρω την ανωνυμία μου με το να περιγράψω τα φροντιστηριακά μας μαθήματα. Πολλοί συμμαθητές μου άλλωστε έλαβαν το ίδιο μήνυμα με εμένα όταν με κάθισες παράμερα:

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Το εκπαιδευτικό σύστημα σκοτώνει. Άσε τον εαυτό σου ήσυχο και δεν θα σε προδώσει. Εγώ σε εμπιστεύομαι. Πέτα ψηλά.

Και τα καταφέρναμε όλοι.
Mήπως τελικά η αφιέρωση "και στα δικά σου" ήταν το πολυτιμότερο μήνυμα? Από το κράτος μακρυά, να δημιουργείς μόνος όπως αρμόζει, να αγωνίζεσαι για την οικονομική σου αυτονομία και να σκέπτεσαι χωρίς αμοιβή. Η σκέψη δεν εκπορνεύεται! αυτό εννοούσες Μανώλη?

27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

... Και όπως φαίνεται απο τα posts του παρόντος blog και προφανώς όχι μόνον, ο κ. Χατζηγιακουμής εκτός από τον τρόπο του είχε δίκιο και ως προς την εμπιστοσύνη του!

Και άλλοι δάσκαλοι του φροντιστηριακού χώρου (θετικής ή θεωρητικής κατεύθυνσης) πήγαν πολλούς απο μας ένα-δυο βήματα πιο πέρα και άνοιξαν τα μάτια μας, χωρίς να συνοδεύεται αυτό με άγχος και παραδοσιακή παπαγαλίστικη πίεση...

Αναφέρω τον Σάββα Μαυροειδάκο, τον χημικό που μπορούσε μέσα σε 10 μαθήματα να στρώσει μπροστά σου κατανοητή και σε υψηλό επίπεδο ολόκληρη την ύλη μιας τάξης και τον Αργύρη Πατρινόπουλο, τον φυσικό-παράδειγμα του αεικίνητου!

Να είναι καλά οι πραγματικοί δάσκαλοι του καθενός μας...

αθεόφοβος είπε...

Ενα μάθημα μου φαινόταν αδιανόητο ότι μπορεί να μάθει κανείς και αυτό ήταν η Χημεία.
Χαρις στον μακαρίτη τον Μανωλκίδη όχι μόνο την έμαθα αλλά την αγάπησα.
Χάρις στο φροντιστήριο έμαθα να γράφω Ελληνικά πράγμα που δεν είχα μάθει τόσα χρόνια στο σχολείο.
Πολλά από τα φροντιστήρια διαθέτουν τα καλύτερα μυαλά της πιάτσας γιατί αμα δεν είσαι καλός, δεν καταφέρνεις να επιβιώσεις εκεί.

Walter είπε...

Τα φροντιστήρια είναι το χασάπικο της παιδείας. Προφανώς Ελένη μιλάς για έναν άνθρωπο που ενθουσίαζε και ενθουσιάζει. Ναι - αυτό πρέπει να είναι ο δάσκαλος - και είσαι τυχερή που θήτευσες κοντά σε έναν τέτοιον.

Μην το ξεχάσω: χρόνια πολλά και πάντα δυνατή!

Ανώνυμος είπε...

Δάσκαλοι που εμπνέουν.
Ζηλεύω...

Walter είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Eleni63 είπε...

Παιδιά να εξηγούμαστε, ο Μανώλης Χατζηγιακουμής ήταν ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να κάνει τη χώρα υπερήφανη διεθνώς. Οπως βλέπω από τα σχόλιά σας υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι. Γιατί τώρα να λάχει να είναι καθηγητές σε φροντιστήριο και εγώ να καταλάβω δεν μπορώ.

Walter εννοείται ότι συμφωνούμε. Οπως είδες και εγώ εκβιάστηκα να θητεύσω και γλύτωσα τη φρίκη επειδή με άφησε να κάθομαι στην άκρη ένας καλός άνθρωπος.

Δοδούλη αναζήτησα δασκάλους όλη μου τη ζωή. Σε καταλαβαίνω.

Ευχαριστώ για τις ευχές σας. Είστε όλοι πολύτιμοι φίλοι.

zinon είπε...

Έχω κι εγώ αντίστοιχες αναμνήσεις από «Φροντιστηριάδες» και είναι οι καλύτερες από καθηγητές των μαθητικών μου χρόνων. Παρά το γεγονός ότι, όπως πολύ σωστά παρατηρείς, αυτοί συνήθως συνδέονται με το μεγαλύτερο εφιάλτη, τις εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Τις εξετάσεις που σε κάνουν να ξεχάσεις ότι είσαι παιδί.

Το χειρότερο με τα φροντιστήρια πάντως είναι ότι τελικά λειτουργούν όπως τα πυρηνικά την εποχή του ψυχρού πολέμου: πρέπει να κάνεις φροντιστήριο ακόμα κι αν δε χρειάζεται.
-Γιατί;
-Μα επειδή κάνουν όλοι!!!

Τώρα μάλιστα ξεκινάνε από το δημοτικό, αν όχι από το νηπιαγωγείο. Παρά τα πολλά μαθήματα όμως οι Έλληνες παραμένουν αμόρφωτοι!!!

Εμένα πάντως μου προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι πολλές αν όχι όλες οι ευχάριστες σχολικές μνήμες είναι από «Φροντιστηριάδες». Το είδαμε και με αφορμή το ποστ της Ελένης άλλωστε…

Eleni63 είπε...

Πράγματι Ζήνων, νομίζω ότι συμβαίνει. Οι δάσκαλοι δίνουν εκεί τον καλύτερο εαυτό τους. Πολλοί όμως είναι και μήποτε διορισθέντες. Ο συγκεκριμένος είναι ένας άνθρωπος με σπουδαίες επιστημονικές αρετές τις οποίες επέλεγε να μην εκπορνεύει.
Οσο για την "υποχρεωτικότητα" της παραπαιδείας και σε αυτό συμφωνώ. Εγώ υποχρεώθηκα σε ιδιαίτερα μαθηματικών παρά τους άριστους βαθμούς μου διότι "κορόϊδευα" και "εξαπατούσα" τους καθηγητές της σχολής Ουρσουλινών. Πάντως και εκεί δεν έκανα ιδιαίτερα με καθηγητή του σχολείου. Πείσμα των γονιών μου. Η παραπαιδεία, όπως την κατάλαβα εγώ προέκυπτε εκβιαστικά από το "κανονικό" σχολείο.

Walter είπε...

eleni63 said...
Η παραπαιδεία, όπως την κατάλαβα εγώ προέκυπτε εκβιαστικά από το "κανονικό" σχολείο.

Ναι Ελένη γιατί ο δάσκαλος του σχολείου είναι στο sleep mode και προσπαθεί να βάλει στο sleep mode και τα παιδιά.

Το ξύπνημα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) είναι από πολλές πλευρές κουραστικό: ο δάσκαλος πρέπει να γίνει πρωτότυπος, πρέπει να προετοιμάζει το μάθημά του και να παραμελεί την προετοιμασία των ιδιαιτέρων του και τις άλλες δουλειές του.

Το επάγγελμα του δασκάλου είναι ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ αν γίνεται με συνέπεια. Και από αυτή την άποψη φτάνουμε πάλι να λέμε "για όλα φταίει το σύστημα" που δεν αφήνει περιθώρια ποιότητας στην ελληνική εκπαίδευση.

Οι χαμηλές αμοιβές των σχολικών δασκάλων είναι κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο εμπόδιο προς μια ποιότητα...

Eleni63 είπε...

Walter συμφωνώ σε όλα όσα λες. Η περίπτωση Χατζηγιακουμή βέβαια άπτεται και των πανεπιστημίων. Οπως μ πορείς να δεις στο τελευταίο Βημαγκαζίνο ο άνθρωπος αυτός έχει προσόντα καθηγητού ΑΕΙ με αντικειμενικές προδιαγραφές εδώ και δεκαετίες. Επέλεξε την ιδιωτική οδό. Αρα από το νηπιαγωγείο και μέχρι το τέλος

Eleni63 είπε...

Walter να επισημάνω ακόμη ότι για κάποιο λόγο το μπλογκ σου δεν παίρνει τα σχόλια που του στέλνω επιμόνως. Ελεγα ότι είναι δικό μου λάθος. Οπως σήμερα πάλι .... Μπορείς να ρίξεις μια ματιά μια και ξανάρχισες Πορτούλα?

gb είπε...

Αφιέρωσες!! το καλύτερο σου, νάτο τό δώρο σου μέσα στις γιορτές!
πιάσανε οι ευχές στο δίκτυο!

ξεχωρίζω δύο άξια ερωτήματα
Αναρωτιέσαι συχνά πόσα παιδιά θα μπορούσε να ελευθερώσει όπως εμένα αν ήταν σε ένα δομημένο σύστημα παιδείας;
κανένα, και ο ίδιος στα δεσμά θα κατέληγε.
Το σχολείο θέλει ελευθερίες έκφρασης. Απρουπόθετο, άνευ όρων, όπως λέει και ο Ντεριντά,
Veritas, non auctoritas
Αλήθειες, όχι εντολές, όπως λέει ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός και τα πανεπιστήμια εν Αμερική.

"Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Το εκπαιδευτικό σύστημα σκοτώνει."
γειάσου μανώλη χατζηγιακουμή!
Ξέρεις επειδή όλοι παίρνουμε τη δόση μας από εντολές και καταστολές
μέσω ΜΜΕ, κλπ. Τί χρειαζόμαστε;
τί συμβουλεύουν οι γιατροί αν καταπιούμε χαλασμένες τροφές!
Κλί... και εμ..ό ή απλά αποεκπαίδευση,

Walter είπε...

Ελένη κατά λάθος είχα βάλει moderation. Τώρα το έβγαλα. Όλα δείχνουν ότι λειτουργούν καλά. Αν προλάβεις... θα το διακορεύσεις πάλι - όπως έκανες και με την Porta :))))

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω την τύχη να τον γνωρίζω. Φαντάζομαι απο τα τόσο ωραία λόγια σου οτι πρόκειται περί ενός αξιότιμου ανθρώπου.
Όσο για δασκάλους πολλές φορές δεν τους συναντάς ούτε σε σχολεία ούτε σε φροντιστήρια. Η ζωή πάντα κρύβει δασκάλους εκεί που δεν το περιμένεις.

anonymos είπε...

Ηρεμήστε βρε αδέρφια! Το επάγγελμα του δασκάλου είναι λειτούργημα, υπό την έννοια ότι ο σκοπός του είναι να απαλείψει την ανάγκη για την ύπαρξή του. Οι καλοί επαγγελματίες είναι σπάνιο (ευτυχώς όχι μουσειακό) είδος πια.
Βέβαια είναι λογικό, εφόσον το "καλό" έχει γίνει πλεον μια υποκειμενικής αντίληψης έννοια.

Καλοί δάσκαλοι βρίσκονταν και βρίσκονται και σε δημόσια σχολεία, Eleni63. Προφανώς δεν έχεις άμεση αντίληψη του γεγονότος εφόσον φοίτησες σε ιδιωτικά.
Δεν νομίζω όμως ότι προσεγγίζεις σωστά το περιεχόμενο του άρθρου 16. Ιδιωτική εκπαίδευση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, το μεγάλο όμως σφάλμα είναι η συγχώνευσή τους, αυτό δηλ. που γίνεται στις μέρες μας.

Δεν καταλαβαίνω γιατί η μάθηση και η απόδειξή της, στερεί από έναν άνθρωπο την παιδικότητα. Ίσα ίσα η παιδικότητα είναι συνιφασμένη με την μάθηση.

Η σκέψη δεν εκπορνεύεται ούτε και πουλιέται. Από κανέναν. Προσφέρεται μόνον.
Αυτοί που νομίζουν ότι πουλούν την σκέψη τους στην πραγματικότητα πουλούν την σκέψη άλλων που τους χαρίστηκε απλόχερα.
Και είναι λογικό. Η σκέψη δεν έχει καμία χρήση. Χρήση έχει μόνο η εφαρμογή της.

Ανώνυμος είπε...

Ελένη, η δικές μας γενιές είχαν εντελώς διαφορετικά φροντιστήρια. Με ανθρώπους οι οποίοι είτε ήταν Αριστεροί και άρα δεν είχαν πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για να διοριστούν, είτε για κάποιο λόγο δεν θέλησαν να ενταχθούν στο σύστημα. Η Αριστερά, όμως, τότε, αγαπούσε τη γνώση. Και οι άλλοι ανυπότακτοι άνθρωποι (έστω και «σκοτεινοί» όπως λες) αγαπούσαν κι εκείνοι τη γνώση, την παιδεία, τα παιδιά.
Σήμερα είναι όλα αλλιώς, επειδή έχει εισχωρήσει και εδώ ο ωχαδερφισμός και το να τελειώνουμε, να πάρουμε τον όποιο μισθό μας και να φύγουμε.
Εγώ προέρχομαι από τα Φροντιστήρια Τζουγανάτου, όπου με δύο καλοκαίρια μόνον, πέρασα στη Φιλοσοφική και με άνεση, αν και δεν διάβαζα του σκοτωμού, που λέμε. Γιατί τότε τους ενδιέφερε να σου ενδυναμώσουν αυτό που εσύ ξέρεις, περισσότερο από όλα, ώστε να πατήσεις στα πόδια σου στις εξετάσεις και να μην τρελαθείς.

anonymos είπε...

Και όμως υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν σε δύσκολα ΑΕΙ χωρίς την συνδρομή ιδιωτικών φροντιστηρίων.
Αυτό που σε οδηγεί στην επιπλέον έξωθεν βοήθεια είναι η ανασφάλεια. Κι αυτό συμβαίνει παντού, όχι μόνο στην εκπαίδευση.

Eleni63 είπε...

Ανώνυμε δεν διαφωνούμε. Προς Θεού δεν υπεραμύνομαι των φροντιστηρίων.

Θα συμφωνήσω όμως με τον Advocatus θα συμφωνήσω εντελώς.

Επίσης νομίζω ότι πολλοί καλώς δεν πήγαν φροντιστήριο. Και εγώ όπως σας είπα διασώθηκα από την πίεση του σχολείου να κάνω ιδιαίτερα μέσω ενός ανθρώπου που με άφησε παραπέρα να διαβάζω τα δικά μου.
Είνα όμως σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι η "ιδιωτική οδός" για έναν άνθρωπο ανάλογου διαμετρήματος είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις.

Nikos Tsivikis είπε...

Ελένη, πότε ήσουν στον Μανόλη?

Τον ζήσαμε τον Μανόλη αρκετοί από εμάς και συμφωνώ με πολλά απ' όσα λες. Είναι εντυπωσιακό πόσα χρόνια μετά ακόμη μας ακολουθεί το μάθημα του.

lenaki είπε...

επειδη υπηρξα και εγω μαθητρια του Μανολη Χατζηγιακουμη (πάντα έγραφε το όνομα του με 'ο' επειδή με ωμεγα γραφεται το εξωλης προωλης κλπ. που έχουν αρνητικη έννοια) θέλω να πω με τη σειρα μου οτι πράγματι είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος ισως λίγο παράξενος και 'γραφικός'ορισμενες φορές που όμως κατάφερνε να κάνει το κάθε μάθημα του μια ξεχωριστη εμπειρία γιατί δεν τον απασχολούσε μόνο να μας μαθεί άγνωστο και λατινικά αλλά να μας κάνει σωστότερους ανθρώπους και όσο μεγαλώνουμε τόσο καταλαβαίνουμε την τύχη να έχουμε για δάσκαλο μας έναν τέτοιο άνθρωπο.

Unknown είπε...

ελένη, γεια χαρά,

είμαι η Ιωάννα, μαθήτρια κι εγώ του Χατζηγιακουμή. με το κείμενό σου για τον δάσκαλο αγγίζεις πιστεύω τις σκέψεις και τα συναισθήματα όλων όσοι είχαμε την τύχη να ζήσουμε κοντά του και να μυηθούμε έστω κατ'ελάχιστο στην ελευθερία της σκέψης του και στα ιδανικά του. Δεν ξέρω αν γνωρίζεις ότι στο facebook υπάρχει group για τον Χατζηγιακουμή. Αν όχι, δες το!

gian είπε...

ΑΝ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΟΠΩς ΛΕΤΕ ΓΙΑ ΣΑΣ Ο Κ. ΜΑΝΟΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΚΟΥΜΗΣ ΘΑ ΣΑς ΕΙΧΕ ΚΙ ΕΣΑς ΜΕΤΑΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΣΩΣΤΑ...
ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΑ ΚΟΥΩ ΒΕΡΕΣΕ

rolling stone είπε...

Δυστυχώς η κατάσταση δεν είναι όπως την περιγράφετε. Πράγματι, μπορώ να αναγνωρίσω την αξία του Χατζηγιακουμή ως πνευματικού κεφαλαίου αυτού του τοπου, έχει αδιαμφισβήτητα προσφέρει πολλά στη διατήρηση της ελληνικής ιστοριας, ωστόσο, έχει τραυματίσει πολλά παιδιά μέσω της "παιδείας" του.
Ισως παλαιότερα η κατάσταση να ήταν διαφορετική, οι μαθητές του Χατζηγιακουμή έμπαιναν μετά βαϊων στην Νομική Αθηνών και γίνονταν δικαστικοί (όπως αν δεν κάνω λάθος συνέβη και με την eleni63), μεγαλοδικηγόροι, υπουργοί κ.ο.κ.
Τώρα πάντως τα πράγματα έχουν αλλάξει! Όλοι μας τόν κοιτούσαμε με δέος να παραδίδει Λατινικά, όχι όμως για πολύ, γιατί πάντα κάτι θα συνέβαινε και κάποιος από εμάς θα εξευτελιζόταν από τον "μεγάλο σας παιδαγωγό", θα έβαζε τα κλάματα και θα γυρνούσε σπίτι του σε άθλια ψυχολογία. Κάποια παιδιά ήταν τυχερα: κόρες υπουργών, γιοι παλιών του μαθητών κ.τ.λ. Όλοι οι άλλοι?? Έπρεπε να υποστούν αδιαμαρτύρητα τον αυταρχισμό, τον κομπλεξισμό και την στενομυαλιά ενός εβδομηντάρη που κάποτε υπήρξε δάσκαλος. Κάποτε..
Όταν κάποιος, μετά απο μεγάλη εσωτερική παλη (ξέρετε ότι δεν είναι εύκολο), έβρισκε πια το σθένος να υποστηρίξει την άποψή του και να εκφράσει την απορία του στα τσιτάτα του Χατζηγιακουμή το μόνο που εισέπραττε ήταν πικρόχολα και υποτιμητικά σχόλια! Σκεφτείτε πόσο οδυνηρό είναι για έναν μαθητή της τρίτης Λυκείου -ειδικά- να έχει να αντιμετωπίσει τον εξευτελισμό μπροστά σε όλη την τάξη κάθε φορά που του γεννάται μια φυσιολογική, μαθητική απορία.
Δεν θα ξεχάσω ένα βράδυ που είχε κάνει σκουπίδια τη μισή τάξη βγήκαμε στην Σόλωνος δεκα-δεκαπέντε άτομα κλαίγοντας και μας σταματούσαν στο δρομο να ρωτήσουν αν είμαστε καλά.
Το περίεργο είναι πως ήμουν από τους καλύτερους μαθητές εκείνης της φουρνιάς: 19-19,5! Εκείνος όμως συνέχιζε να με χλευάζει γιατί είχα "το θράσος να του αντιμιλήσω" υποστηρίζοντας έναν κακομοίρη συμμαθητή μου που προσπαθούσε να βρει το δίκιο του απέναντι στο δικτάτορα!
Ίσως γνωρίσατε έναν άλλο Χατζηγιακουμή, με κέφι, διάθεση για διδασκαλία και πρόθυμο να βοηθήσει τον μαθητή εκμεταλλευόμενος τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Εγώ γνώρισα μια ντίβα, εναν άνθρωπο που προτιμούσε να εκθιάζει τους παλιούς του μαθητές παρά να στηρίζει τη νέα γενιά.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι τις πρωτιές σπάνια τις κατέκτησαν παιδιά του Χατζηγιακουμή. Πρώτοι ακόμα και τώρα είναι κάποια αξιοζήλευτα παιδιά απο τη δύσβατη επαρχία που πάλεψαν μόνοι τους για να σπάσουν τα δεσμά της δικής τους φυλακής, παιδιά σαν αυτά που ο κομπλεξικός Χατζηγιακουμής ονομάζει ΠΛΕΜΠΑ!! επειδή αποφάσισαν να πετύχουν μόνα τους, χωρίς τα δεκανικια που προσφέρει αυτός.

anwnymos είπε...

ο κυριος με τα σου εχει απολυτο δικιο.πραγματικα δεν γνωριζω πως ηταν παλια το μαθημα αυτου του "χαρισματικου" δασκαλου παντως πλεον ειναι σαν να ζεις 12ωρες την εβδομαδα σε ενα ιδιορρυθμο τρελοκομειο.λεω ιδιορρυθμο,γιατι στην προκειμενη περιπτωση ο πιο τρελος της παρεας παριστανει τον
θεο που αναλαμβανει να οδηγησει τους λιγοτερο τρελους μεσα απο μια οδυνηρη διαδικασια οπως αυτη των πανελληνιων.αδιαφορια για το τωρινο συστημα εξετασεων,αγνοια για το υλικο που εξεταζεται,αρνηση να εκσυγχρονιστει και να προσαρμοστει στα σημερινα δεδομενα(ως απορροια του κομπλεξισμου του) ειναι μερικα απο τα χαρακτηριστικα του.πλεον το μαθημα εχει παρει την μορφη της αρπαχτης: "οκ εχουμε φτιαξει ενα ονομα τωρα,οποτε ας βγαλουμε οσα περισσοτερα φραγκα μπορουμε πλασαρωντας αυτο το ονομα"(συμφωνα με προχειρους υπολογισμους εργαζεται 10ωρες την εβδομαδα και βγαζει 500ευρω/ωρα).ειναι σαν να την πληρωνουν οι μαθητες,επειδη πολυ απλα θελει να βγαζει χρηματα,για να χρηματοδοτει τις αλλες δραστηριοτητες του.παραλληλα ομως ασκει στους μαθητες του μια μορφη ψυχολογικης βιας και κανει τις πανελληνιες να φανταζουν μαρτυριο.πολλες φορες μαλιστα ειρωνευεται τους μαθητες(ακομα και ατομα με αναπηριες) σε σημειο που ολοι να κοιταζουν τους αλλους με ενα βλεμμα που λεει "καντε τον να παψει επιτελους".δαπαναει ωρες λεγοντας μας ιστοριες για παλιους και "φτασμενους" μαθητες(χαρακτηριστικο παραδειγμα λιαπη) "με ηθος και προσωπικοτητα",σε αντιθεση με εμας που ημασταν απλα η "νεα κακομαθημενη,ανευθηνη και εν μερει ανικανη (κωλο)γενια" και απο την αλλη βαζει τις φωνες και συμπεριφερεται σαν κακομαθημενο 5χρονο,οταν ενας μαθητης αργησει να απαντησει πανω απο 3δευτερολεπτα,δεν συμβιβαστει με τις ιδιορρυθμιες του η κανει καποιο λαθος(ακομα και αν δεν φταιει αυτος).μας κανει πλυση εγκεφαλου για τους μπαμπινιωτηδες και τους μωραιτηδες λες και ο ιδιος ειναι καλυτερος.πληρωσαμε 7000ευρω(ναι ακριβως),για να μας ρωταει ποια ειναι η υλη στο γνωστο και για να μας καλυψει μονο στο αγνωστο---απαραδεκτη η αναθεση της ιστοριας και της εκθεσης σε μια ανικανη για μαθημα καθηγητρια/η κατασταση με τα 22-23 ατομα στην ταξη(βεβαια εμεις δεν ημασταν συνοικιακο φροντιστηριο που παει η πλεμπα,αλλα η "ελιτ").σαν μια συγχρονη ντιβα μπορει να κανει οτι θελει και να μενει στο απυροβλητο,ενω εμεις σαν κοινα ανθρωπακια πρεπει απλα να συμμορφωνομαστε στις παραλογες απαιτησεις του.

υστερογραφο1:πιστευω οτι αυτα που γραφω δεν θα φανουν σαν εμπαθη σχολια,αλλα σαν ειλικρινη απαντηση στο ποστ.αλλωστε τον μανολη τον εκτιμω σαν ανθρωπο(οχι ομως και σαν καθηγητη) και σεβομαι τις ιδιορρυθμιες του σε βαθμο που δεν προσπαθει να μου τις επιβαλλει σαν "θεια βουληση".ειμαι απο τους λιγους μαθητες των τελευταιων χρονων που δεν τον μισησαν(αν και θα ηταν απολυτα δικαιολογημενο) και φυσικα δεν ανηκω σε αυτους που λογω εφηβικης ευαισθησιας του φορτωσαν την αποτυχια τους.συμφωνα με τον μανολη ημουν απο τα "ατομα εξαιρετικης ευφυιας,διεθετα σπανια προσωπικοτητα και ηθος και ημουν πλασμενος για σπουδαια πραγματα"(δεν ξερω αν ηταν γλειψιμο),αλλα παρολα αυτα οταν διαφωνησα με την τακτικη του και ηρθα εμμεσα σε ρηξη μαζι του μεταμορφωθηκα σε εναν "πανεξυπνο μεν,αλλα ανωριμο νεαρο" που θεωρησε σωστο οτι επρεπε να τον θαψει στους συμμαθητες του και στους γνωστους του και να τον χρησιμοποιει στο εξης σαν παραδειγμα ανωριμοτητας και ανηθικοτητας(γιατι και καλα τον χρησιμοποιησα οσο πηγαινα στα μαθηματα-λες και τα 7000ευρω που πηρε τα εδωσα απο την καλη μου την καρδια)
υστερογραφο2: συγγνωμη για την εκταση του ποστ μου

Πέπε είπε...

Είδα τυχαία αυτό το κείμενο ενάμιση χρόνο μετά τη δημοσίευσή του. Αυτά που λένε οι δύο τελευταίοι σχολιαστές μού προξενούν πόνο: είναι πολύ δυσάρεστα, αλλά δε διακρίνω καμία εμπάθεια στα λόγια τους. Άρα πολύ φοβούμαι ότι λένε αλήθεια.

Τι κρίμα!

Κοντεύει εικοσαετία που ήμουν μθητής του, και σε γενικές γραμμές συμμερίζομαι τη γνώμη και τα αισθήματα που εξέφρασαν η Ελένη και οι άλλοι παλιοί συμμαθητές. Ήξερα βέβαια τα στραβά του, αλλά ΔΕ ΜΕ ΕΙΧΑΝ ΒΛΑΨΕΙ, ούτε εμένα ούτε κανέναν άλλο συμμαθητή όσο γνωρίζω, γιατί δεν το είχε επιτρέψει εκείνος. Ενώ αντίθετα έχω λάβει, όπως και πολλοί άλλοι, σημαντικές ωφέλειες από αυτόν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της ζωής μου.

Και τώρα έχουμε φτάσει εκεί όπου περιγράφετε; Να είναι λίγοι οι μαθητές που δεν τον μίσησαν;

Ειλικρινά θλίβομαι. Ήθελα να αναφωνήσω "όρμπις πίσκις φάσκις μένσις", αλλά πλέον δεν έχω καμία όρεξη. Κρίμα, κρίμα.

Ανώνυμος είπε...

Οι μισοι εδω προφανως δεν κατανοειτε την αξια του Δασκαλου και ειναι εμφανες. Αν ακουγατε εστω τα μισα απ οσα λεεο θα γνωριζατε τουλαχιστον οτι ειναι ΜΑΝΟΛΗΣ ο Χατζηγιακουμης. Οχι Μανωλης. Αν δεν πιανεις ουτε το ονομα πως να πιασεις αλλα κι αλλα. Και ημουν μαθητρια το '12 οχι το '70...

DP είπε...

Ο Κύριος Μανόλης απέδρασε χθες. Ίσως και να ανακουφίσθηκε.
Υπήρξε η μεγαλύτερη επιρροή της ζωής μου. Κατανοώ τα αρνητικά σχόλια. Ίσως οι μαθητές μετά το 2000 να θίγονται ευκολότερα ή να είναι πιο ευαίσθητοι.Κι εμείς πληρώναμε ακριβά το μαθημα. Αλλά κανείς δεν θεώρησε ότι αυτό μας έδινε κάποιο διαφορετικό δικαίωμα ή ότι τα λεφτα μας θα έκαναν τον δαάσκαλό μας υπάλληλό μας. Μαζί του λάτρεψα τα αρχαία και τα λατινικά. Η τεράστια αγάπη μου για τους γλώσσες οφείλεται κυρίως σε εκείνον. Annus, domus, manus, idus, specus, porticus και tribus: οι εξαιρέσεις που ακόμη θυμάμαι. Αρκετές φορές ξεκινούσε απαγγέλοντας Θουκιδίδη. Θα τον θυμάμαι με σορτς και καπέλλο σε μία σκιά στο Ασφενδιού του να μεταφράζει την Οδύσσεια, αυτήν για την οποία βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Να μπαίνει στην αίθουσα κρατώντας τον βαρύτιμο τόμο με το ερευνητικό του έργο, έκδοση του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης και δυσκολεύομαι να καταλάβω την σημασία του.
Αιωνία του η μνήμη.