Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007

Édith Giovanna Gassion- Édith Piaf

Οι γαλλικές εκλογές πλησιάζουν θέτοντας κάποιους από εμάς ενώπιον της ιστορίας της ζωής μας. Tων οραμάτων μας και των ψευδαισθήσεών μας. Της εφηβείας μας και της ωριμότητάς μας.
Ποιος αλήθεια θα μπορούσε να πιστέψει ότι το δίλημμα για τις προεδρικές εκλογές θα ήταν τέτοιου είδους? Ποιος θα πίστευε ότι ο Σαρκοζί θα μπορούσε να είναι ένας υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας? Κάποτε η γαλλική πολιτική ήταν στο νου μας ποίηση περισσότερο, ελευθερία, ισότητα, δημοκρατία, και.... εκείνη η ξεχασμένη fraternite. Κάποτε το κόκκινο κρασί και η φιλοσοφία έχτισαν το παλάτι των φιλελεύθερων κατοίκων ενός ανεκτικού και πλουραλιστικού κόσμου.
Ποιος από όσους από εμάς η Piaf είναι κάτι περισσότερο από μια καινούργια ταινία δεν σκέπτεται κάπως έτσι?
Είδα πολλούς στο σινεμά. Λιώμα στο κλάμα κάποιοι.
Όμως σήμερα όσοι αγάπησαν το όραμα μιας Γαλλίας όπως ενσαρκώθηκε από κάποιες ποιητικές φιγούρες είμαστε πολύ στοχαστικοί.
Η Γαλλία δεν ήταν φυσικά ποτέ τόσο ποιητική όπως την φαντασθήκαμε κάποιοι και ίσως τη βιώσαμε με τα χρώματα της φαντασίας μας ακόμη και επί τόπου.
Με βασιλική παράδοση ποτέ δεν ξέχασε την αριστοκρατική της πάστα.
Οι "άλλοι" ήταν πάντα κατώτεροι.
Με φασιστικές τάσεις λάμπρυνε τον β πόλεμο με απόλεμους προδότες παρότι υπήρξαν και άλλοι.
Με το Παρίσι να διακοσμείται με άπειρους στρατηγούς και μεγαλείο η Δημοκρατία της ήταν πάντα πολύ ιδιαίτερη. Οι ξένοι ήταν πάντα ευπρόσδεκτοι, αλλά όχι ίσοι. Και η Piaf όπως και τόσοι άλλοι μια εύπεπτη ξένη που με την οντότητά της στόλισε το Οlympia και το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Μια κυρία της οποίας άλλαξε το όνομα και ξεχάστηκε η αραβική καταγωγή.

Με γιαγιά την Emma (Aïcha) Saïd ben Mohammed και μητέρα την Annetta Giovanna Maillard μόνον ο ακροβάτης πατέρας Louis-Alphonse Gassion και η Αγία Θηρεσία (όχι βέβαια της Αβιλα! Του Lisieux) που της έδωσε το φως της έμοιαζαν να είναι Γάλλοι στη ζωή της. Ένας ακροβάτης και μία Αγία για ένα παιδάκι που γεννήθηκε σε γειτονιά μεταναστών στο Παρίσι του 1915.
Το όραμα της ιδεολογίας που έχτισαν μερικοί ξεχωριστοί άνθρωποι που υιοθέτησαν τη Γαλλία και ιδίως, το Παρίσι σαν τόσο φιλοξενίας, να το κρατήσουμε.
Το έργο τους και την ψυχή τους να την αγαπήσουμε. Εχει άλλωστε ξεχωριστή γοητεία.
Τα σώματά τους στο νεκροταφείο Pere Lachaise ή στο Pantheon να τα αφήσουμε να αναπαυθούν. Η Γαλλία τους επιστράτευσε στην πορεία για μια δημοκρατική, ώριμη, ποιητική, εναλλακτική, απελευθερωμένη, μοιραία, τραγική, χαριτωμένη, συγκλονιστική και ερωτική φαντασίωση.






12 σχόλια:

philos είπε...

Ελένη, συνέχισε τις καλλιτεχνικές σου αναζητήσεις για να συνεχίσεις να μας δίνεις όμορφα εμπνευσμένα κείμενα σαν τα δύο τελευταία σου.

antvol είπε...

Εδώ και χρόνια, η Γαλλία, δυστυχώς, δίνει μάχες χαρακωμάτων.

Και δεν βλέπω τι θα μπορούσε να το αλλάξει, αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς τι μετριότητες είναι οι δύο βασικοί υποψήφιοι (παρ' τον ένα και χτύπα τον άλλον).

Τέλος πάντων, εμείς θα την αγαπάμε πάντα. Έστω και στην παρακμή της.

dodo είπε...

Με την τελευταία φράση σου τα είπες όλα!

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσες οι σκέψεις σας για τη Γαλλία και την Πιάφ. Πραγματικά εμπνευσμένες. Καλημέρα (αν και βροχερή)

Eleni63 είπε...

Καλή μέρα σε όλους. Ευχαριστώ!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο το κείμενο σου eleni.
Τη Γαλλία την έζησα μέσα από την εμπειρία μου στο βέλγιο. Μου άρεσε πάντα αλλά μου έδινε την εντύπωση της γερασμένης καλλονής.

zinon είπε...

Δεν είμαι ιδιαίτερα γαλλόγιλος, αλλά πάντα η Γαλλία απέπνεε ένα στυλ, μια άλλη γοητεία. Είχες την εντύπωση ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν μεγαλύτερη λεπτότητα. Από την άλλη και τελείως παράλογοι. Είναι ας πούμε δυνατό η ΒΒ να έχει τόσο στενές σχέσεις με την άκρα δεξιά;

Έχω την εντύπωση ότι και τους Γάλλους τον τελευταίο καιρό, όπως άλλωστε και όλους μας, τους έχει πάρει ο διάολος...

giant13 είπε...

Καλοί οι Γάλλοι, αλλά επειδή παλαιότερα έτυχε να συνεργαστώ μαζί τους, είναι και πολύ σωβινιστές.
Ενώ γνώριζαν όλοι τους αγγλικά, δεν μιλούσε κανένας τους. Προτιμούσαν τα νοήματα και τις παντομίμες. Το σλόγκαν τους ήταν γιατί εμείς οι Ελληνες να γνωρίζουμε αγγλικά και όχι γαλλικά.

IdentityCafe είπε...

Ομορφο!

Γαμωτο την ταινια την εχασα στο Βερολινο, εφτασα αργα...

Η γαλλια ολο απογοητευσεις μου δινει τελευταιως...
Σαν να ειναι κι αυτη βουτηγμενη σε μια κινουμενη αμμο...
Αμα δεν κοιταχτει στον καθρεφτη, πως να ξελασπωσει, αλλα αυτο φυσικα ισχυει για ολους μας!
Τσιαο!

gitsaki είπε...

Καλησπέρα.Είδα την ταινία για την Πιάφ.Μου άρεσε αλλά δε μπορώ να πω ότι με συνεπήρε.Έχω πολλά cd με όλα τα τραγούδια της και θυμάμαι όταν είχα επισκεφθεί τον τάφο της.Ήταν ενα σύμβολο.

Aphrodite είπε...

"Η Γαλλία δεν ήταν φυσικά ποτέ τόσο ποιητική όπως την φαντασθήκαμε κάποιοι και ίσως τη βιώσαμε με τα χρώματα της φαντασίας μας ακόμη και επί τόπου."

Αλλά την έχουμε ανάγκη μέσα μας αυτή τη Γαλλία (και τα παριζιάνικα αρώματα της μαμάς, και τα γαλλικά βιβλία του μπαμπά, και ό,τι ήταν αυτό που ήταν τότε... τι να τα κάνω που τώρα τα βρίσκω όλα με το κιλό στο Χόντο ή στον Ελευθερουδάκη?!)

Χριστός Ανέστη!

και Καλό Από-Πασχα Ελένη μου!!!
(πώς λέμε απόγιομα, απόνερα, απόκαμα, αποθύμησα...)
;))))

ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

Elias είπε...

Ωραία η Edith Piaf, αλλά πάντα θεωρούσα πολύ καλύτερη φωνή την (σύγχρονή της) Kate Kuehl.