Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

O El Greco της Ημερησίας

Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να φαντασθώ, οι εφημερίδες μοιράζουν βιβλία.
Βιβλία ποιοτικής λογοτεχνίας, βιβλία τέχνης, βιβλία εξαίρετα.
Η Ημερησία λοιπόν φθάνει στα χέρια μου με δώρα. Μετά τα εξαίρετα cd κλασσικής μουσικής τώρα και οι τέχνες. Τόσες οι κακές ειδήσεις. Αλλες τόσες οι ψευδείς. Κάτι είναι και τα δώρα.

Ευγνωμονώ την καλή εφημερίδα για το απροσδόκητο δώρο που μοιάζει να απευθύνεται σε μένα προσωπικά που τόσο μου λείπει μια φορά την εβδομάδα ένας ζωγράφος. Αγνοώ τα κίνητρα που οι εκδότες με νοιάζονται αλλά συμβαίνει. Κανείς πιά δεν μου χαρίζει ανάλογα δώρα και αναρωτιέμαι σοβαρά.

Στο σκοτάδι της καθημερινότητας αναδύεται ο Δομίνηκος.
Πριν λίγα χρόνια είχα πάει στην Ισπανία για να τον επισκεφθώ στο Τολέδο και να δω το μουσείο Guggenheim στο Βilbao.
Από τότε έχω να νοιώσω το ρίγος της άφθονης τέχνης παντού. Σε πόλεις και χωριά. Από τότε που προβληματίσθηκα ευκαιριακά και για το θεσμό της βασιλείας σε σχέση με την τέχνη.

Εδώ που κάθομαι και διαβιώ ριγώ πότε πότε μόνον με το κουράγιο των συντελεστών της Λυρικής να ανεβάζουν παραστάσεις και ακούω τις πρόβες στην Οδό Τζαβέλα, τις ηρωϊκές πρόβες των τραγουδιστών που στερούνται ακόμη και το κρύο νερό.

Ε λοιπόν ο El Greco της Ημερησίας μου θύμισε σήμερα τη μόνη στιγμή στη ζωή μου που χάρηκα που γεννήθηκα ελληνίδα: Στο Τολέδο όταν διαπίστωσα ότι ο Δομίνικος υπέγραφε σε γλώσσα ελληνική.

Είχαμε λοιπόν την ίδια γλώσσα.
Αυτή ήταν και η μόνη μου στιγμή εθνικής εξύψωσης. Τη θυμάμαι στοργικά όταν (όπως συμβαίνει συνήθως) έχω σοβαρούς λόγους να ντρέπομαι για τον ίδιο λόγο.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να φαντασθώ, οι εφημερίδες μοιράζουν βιβλία. Βιβλία ποιοτικής λογοτεχνίας, βιβλία τέχνης, βιβλία εξαίρετα....

-----

Ο λόγος είναι απλός, κι είναι θλιβερός: Η εφημερίδα δεν πωλείται πια τόσο για το περιεχόμενό της, αλλά για τα δώρα που προσφέρει. Δεν είναι μια η φορά που έχω δει ανθρώπους να αγοράζουν ένα έντυπο ζητώντας το όχι με το όνομά του, που αγνοούν, αλλά με το προσφερόμενο είδος, να σχίζουν τη συσκευασία, να παίρνουν το λάφυρο και να πετούν το έντυπο.

Κι αν αυτό συνεχιστεί, όπως και φοβάμαι,είναι σίγουρο ότι θα επιταχύνει την πορεία του έντυπου τύπου προς την ολοκληρωτική του εξαφάνιση.

Πάντως, κι έτσι που είναι τα πράγματα, μπράβο στην Ημερησία για τα βιβλία που προσφέρει. Γιατί, χάντρα από χάντρα διαφέρει, κι αυτό οι ιθαγενείς το έμαθαν σύντομα.

zinon είπε...

Καλώς την...

Μου είχες λείψει πολύ!!!

zinon είπε...

Καλώς την...

Μου είχες λείψει πολύ!!!

Eleni63 είπε...

Zήνων και εγώ σε αποθύμησα και χαίρομαι που σε βρίσκω.

Antvol, προδήλως και πάλι συμφωνώ. Ομως αλήθεια ενδιαφέρονται οι αναγνώστες της Ημερησίας για τέχνη? πολύ αμφιβάλω. Ιδίως στο μέτρο που μοιράζεται επί το πλείστον δωρεάν ! Αναρωτιέμαι δηλαδή για το είδος του λαφύρου.. Δεν μπορούσαν να βάλουν πχ κάτι πιο πιασάρικο για το αναγνωστικό κοινό: συνδρομή σε σουβλατζίδικο, δωρεάν συμμετοχή σε μπουζούκια, κουπόνια για αγορά αυτοκινήτου τέτοια.

Walter είπε...

Γεια σου Ελένη.

Και χαλί από την Μιραράκη να μου χαρίζανε δεν θα αγόραζα ελληνική εφημερίδα!

dodo είπε...

Η γλώσσα δεν είναι, αλήθεια, αυτό που κυρίως μάς ενώνει με το (καλό ή κακό) παρελθόν μας;

Καπετάνισσα είπε...

Γλώσσα ταλαίπωρη, κύτταρο ζωντανό, ψυχή και πατρίδα...
Χαρά να λες, Ελλάδα!

Eleni63 είπε...

Καλή η περίσκεψη αλλά οι φίλοι μου μου είχαν λείψει.
Γειά σας όλοι.
Walter, Kαπετάνισσα, Dodouli
μου λείψατε πολύ.
Σας διάβαζα όμως.