Σάββατο, Νοεμβρίου 18, 2006

Γρανίτα από λεμόνι νο 7


Γρανίτα από λεμόνι, εφηβεία, μουσική και … φλερτ στο αυτοκίνητο του μπαμπά. Νιάτα στο δρόμο. Ολη η ομορφιά της ζωής να δοκιμάζει τις δυνάμεις της.
Το αυτοκίνητο που πήρε ο λεβέντης μόνος. Και που όλο μαγκιά και νιάτα το οδήγησε μια νύχτα όλο ξεγνοιασιά. Στα 16 στα 17 χωρίς δίπλωμα βεβαίως.

Και ποιος δεν τόχει ζήσει στο δυτικό κόσμο?
Αρχέτυπο των αμερικανικών ταινιών. Βίωμα των εποχών της αυτοκινητιστικής επανάστασης.
Το αυτοκίνητο και η ελευθερία. Ποιος δεν την πόθησε παράνομη και κρυφή?

Προχθές όμως ένα παιδί σκοτώθηκε μεθυσμένο νιάτα, ξεγνοιασιά και τόλμη.
Ένα άλλο παιδί οδηγούσε. Άλλα δύο πίσω.
Ένα ατελείωτο πένθος. Ένα νεκροταφείο παιδιά.
Γιατί σε εκείνον?
Κανείς δεν μπορεί να δώσει την απάντηση παρότι ο καθένας βιαστικά βγάζει τα συμπεράσματά του. Κριτική στους γονείς, στο άλλο παιδί, στον άλλο γονιό, στην εποχή, στον άλλο οδηγό. Κριτική στο θεό και στη μηχανή του. Αλλά πάλι τόσοι πήραμε αυτοκίνητα, γιατί αυτός?
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος λόγος που άλλοι επιζήσαμε της εφηβείας μας, ούτε αν αξίζει τον κόπο η τόση ταλαιπωρία.
Ίσως και να το αγαπούσε κάποιος θεός αυτό το αγόρι. Που γλύτωσε τα όσα έπονται: πανελλήνιες, σπουδές, ανεργία, αφεντικά, πεθερικά, έναν θάνατο με αρρώστιες και γηρατειά. Ίσως να πεθαίνουν νέοι αυτοί που τους αγαπάει ο θεός.
Αλλά βρε αδερφέ τους υπόλοιπους γιατί μας άφησε πίσω?
Γιατί να γεμίσει ένα νεκροταφείο παιδιά?
Δεν σας το κρύβω: πάντα κάτι τέτοιες ώρες θα προτιμούσα να είμαι στη θέση του νεκρού και να μην πρέπει να αγκαλιάσω τη μάνα! Να λείπω από το δράμα.
Αλλά κάποιος θεός θέλει να είμαι εδώ ακόμη. Το πεπρωμένο βλέπεις.
Το σκέπτομαι κάθε φορά που πέφτει διατροφικός πανικός, σεισμός και κάθε πόνος. Τυχερός ο πρώτος που φεύγει.
Ο επόμενος, ο κάθε επόμενος μαζεύει δάκρυα και κουράγια.
Ελπίζω το αμάξι να ήταν κόκκινο και νάπαιξε μουσική δυνατά όταν έγινε το τρακάρισμα.
Ελπίζω να ξεχάσουν τα παιδιά που επέζησαν και να αντέξουν τη συνέχεια.
Ελπίζω να παρηγορηθούν κάπως οι επιζήσαντες.
Και ελπίζω ο θεός, όποιος θεός υπάρχει να βάλει λίγο μυαλό:
Επιτέλους χάθηκε να επισκεφθεί κανέναν διάσημο πρωθυπουργό, κανέναν διάσημο πλούσιο και σπουδαίο γέροντα? Νάχουν τα μίντια να λένε και οι κληρονόμοι να εισπράττουν?
Ο 16χρονος το έλειψε από τον παράδεισό του? Η εφηβεία στα ντουζένια της? Πότε επιτέλους και αυτός ο θεός θα βάλει λίγο μυαλό?
Έφηβος θεός δεν υπάρχει? Με ένα σαράβαλο αμάξι να τρέχει αντί να θερίζει στην άσφαλτο παιδιά? Να επιτρέπει τόσο πόνο, τύψεις και ενοχές?
Εκείνος δεν υπήρξε έφηβος ποτέ? Μόνο γέροι και πάνσοφοι είναι οι θεοί? Να σταυρώνουν τους γιούς τους?
Και καλά δεν ξέρει, δεν κατάλαβε, είχε και δουλειές σε άλλες χώρες.
Δεν μπορούσε να πάρει ας πούμε εμένα? Την ορθολογική, την ψόφια, την άτολμη, που ποτέ δεν έκλεψε αυτοκίνητο γονιού, που σταμάταγε στα κόκκινα?
Κατάλαβα εγκαίρως ότι το παζάρι αυτό δεν έχει τέλος. Πολλές φορές μέχρι σήμερα διαπραγματεύθηκα με το θεό αλλά δεν με ακούει.

Έχει κανείς σας άποψη γιατί?

12 σχόλια:

emfortos είπε...

Διαπραγματεύθηκες;ή μίλαγες στο βουνό και άκουγες τη φωνή σου;ορθολογίστρια γαρ!
Μεταφυσική κάλυψη με λογική;με διάλογο;
Η γιαγιά μας έχει καλύτερη προοπτική να περάσει το σκόπελο. Τα κάνει,μας τα φέρνει για να μας δοκιμάσει! την πίστη μας!

Προαιώνιο το ερώτημα και ο πόνος.Όχι μόνο για το θάνατο αλλά κυρίως για το θάνατο του νέου.Είναι μπορετό,είναι ανώδυνο,υπάρχει μετά ,όταν οι γονείς θάβουν παιδί και μάλιστα έτσι, για μια "τρέλα", έστω εφηβική;

Και έχουν όλοι οι οργανισμοί αυτή την πίκρα στο χαμό,στο κενό που αφήνει ο θάνατος.Γέρνουν προς τα'κεί.
Πάντα όμως αυτός ο χαμός αυτό το χάσμα γίνεται πηγή νέας ζωής,κάτι θα φυτρώσει εκεί,οι άλλοι θα καλύψουν λίγη απουσία,θα πάρουν τη σκυτάλη να πάνε στο βουνό να δουν γιατί δεν ακούει ο θεός(μου,σου...)και μετά στο άλλο βουνό...

Είμαστε μικροί,ασήμαντοι, όμως είμαστε, και όσο και όσοι είμαστε και γλυτώνουμε από του χάρου τα δόντια,μπορούμε να ζούμε παλεύοντας για τη ζωή, που θα τη ζήλευε και ο κουφός,αλλά και πονηρός και άφαντος στα δύσκολα θεός, φίλη Ελένη

Ρωξάνη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
anonymos είπε...

Τι έγινε?

Μεταφέρεις εμπειρίες από επιθανάτιους λόγους? Καμιά φορά δεν ξέρουν τι λένε.

Λυπάμαι. Τι άλλο να πω...

Ανώνυμος είπε...

... Πολλές φορές μέχρι σήμερα διαπραγματεύθηκα με το θεό αλλά δεν με ακούει.
Έχει κανείς σας άποψη γιατί?

------------

Υποτίθεται πως ακούει αλλά θα απαντήσει μετά. Μαζεμένα.

Μέχρι τότε, ερωτήματα σαν κι αυτά που θέτεις θα παραμείνουν αναπάντητα.

Και, για κάποιους, θ' ακούγονται ως ύβρις. Για άλλους, στους οποίους ανήκω κι εγώ, ως απόλυτα αληθινά, ανθρώπινα και συγκινητικά.

Κι αν πράγματι υπάρχει Θεός, ίσως πιο πολύ να χαίρεται γι αυτούς που τα θέτουν. Κι ας μην παίρνουν απάντηση.

Παρά για τους άλλους, τους "δικούς του", που θεωρούν πως ό,τι γίνεται, ακόμη κι η πιο ακατανόητη συμφορά, γίνεται για τη δόξα Του. Αρκεί, βέβαια, να μην αφορά αυτούς. Και τους δικούς τους ανθρώπους.

Ρωξάνη είπε...

Είχα γράψει ένα σχόλιο το οποίο έσβησα μετά. Λυπούμαι γι' αυτό, μα θεώρησα πως δεν είχε λόγο ύπαρξης.

Περνώντας για να ξαναδιαβάσω το σπαραχτικό κείμενο, πρόσεξα και το σχόλιο του antvol.

Λέει όλα αυτά που ένιωσα διαβάζοντάς σε Ελένη.

Να είσαι καλά! Να είστε όλοι καλά!

Σύθαμπο ή αλλιώς στενορύμι.
(Δεν σας ξεχνώ)

Ανώνυμος είπε...

Δεν σε ακούει, γιατί δεν υπάρχει. Αν υπήρχε δεν θα έπαιρνε τον Κωστή, το μικρό του σογιού μας δέκα χρόνια μετά από τότε που πήρε και τον πατέρα του σε τροχαίο. Και δεν θα έκανε και άλλα πολλά.

zinon είπε...

Όλοι λίγο πολύ έχουν να πουν μια ανάλογη ιστορία. Άλλωστε ο θάνατος είναι ούτως ή άλλως ένα θέμα απόλυτα φυσιολογικό μεν, αλλά και τρομακτικό για πάρα πολλούς δε. Πόσοι δεν είναι αυτοί που φοβούνται να πάνε σε μια κηδεία, ακόμη και αν ο θανών δεν είναι ιδιαίτερα προσφιλής τους.

Όταν τώρα πρόκειται για νέο άνθρωπο, για ένα παιδί, τα πράγματα είναι τραγικά…
Κυρίως επειδή το αναμενόμενο είναι οι γονείς να μη θάψουν τα παιδιά τους. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις όμως.

Όσο για τις νεανικές τρέλες, ποιος δεν τις έχει κάνει βρε παιδιά. Άμα ρωτήσεις, όλοι έχουν λίγο ως πολύ παίξει κρυφτό με το μοιραίο, το οποίο ούτε καν φαντάζονται ότι τους προσπέρασε παρά τρίχα.

Να σας πω πάντως τι με εκνευρίζει εμένα αφόρητα; Που όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ένα μοιραίο τροχαίο ας πούμε, όλοι φτιάχνουν πηγαδάκια και αρχίζουν την αμπελοφιλοσοφία…

Τρέχανε πολύ, λέει…
Κοιμήθηκε στο τιμόνι, ήταν πτώμα…
Είχε πιει…
Τίποτα δεν είμαστε, ματαιότης ματαιοτήτων…

Και άλλα τέτοια ηρωικά.

Ελένη, το ερώτημα που θέτεις στο θεό είναι βασανιστικό, αλλά φοβάμαι πως δεν έχει απάντηση…

Πάντως εγώ, και νομίζω και η υπόλοιπη παρέα, σε ευχαριστώ για ένα ακόμη ωραίο κείμενο!!!

Eleni63 είπε...

Φίλοι μου το γεγονός είναι πραγματικό και φρέσκο. Γνωστό και από τις ειδήσεις. Ετυχε να περάσω κάπως κοντύτερα.
Τις μέρες που ακολούθησαν έκανα ότι μπορούσα να ξεχαστώ. Σας χάλασα λίγο το κέφι.

Eleni63 είπε...

Gitsaki είσαι το ίδιο πρόσωπο με την Γεωργία Μ και την rednet69? Γιατί ψάχνω καιρό την ΓεωργίαΜ! Δεν έχει όμως τόση σημασία. Από το καλωσόρισμα μέχρι τώρα τα ψευδώνυμα ξεχνιούνται. Οποια και αν είσαι λοιπόν καλωσόρισες !

anonymos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

Καταγράφεις, διαπιστώνεις, κρίνεις, κατακρίνεις αλλά, κατ΄εμένα, δεν βγάζεις συναίσθημα για το γεγονός.
Συγγνώμην.

jo είπε...

πολλές φορές αντιμετοπίζουμε καταστάσεις και γεγονότα που οι πρώτες ερωτήσεις που ακουμπαν τα χείλη είναι: γιατό αυτόν; πώς;...και αμέσως μετά πέφτεις σ΄ένα σκοτάδι, σ'ένα λίθαργο και αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; δε θα πρωτοτυπήσω...έχω και εγώ μια ιστορία σαν όλους σας μόνο που δε θα την πω. ήδη την ξέρετε. έψαχνα τον τίτλο της ταινίας γρανίτα από λεμόνι στα αγγλικά και το google με εβγαλε εδώ. τυχαία; ή όχι; απώλειες, για πάντα ή σχεδόν για πάντα...κ ανάβεις το ραδιόφωνο και ακούς εκείνο το τραγούδι που λέγατε παρέα, και φτιάχνεις καφέ και το σπίτι μοσχοβολάει όπως τότε..κ διστιχώς ακούγεται περίεργα όπως θα το ΄πω αλλά σε όλες τις σχέσεις ένας φεύγει πρώτος, και ο άλλος μένει και θα μαζέψει τα κομμάτια του κυνηγώντας μια μαύρη κουκιδα π εμφανιζεται στην όραση του,και κάποια στιγμή θα ξανασηκωθεί και θα ξαναχαμογελάσει.τότε θα έχει επιστρέψει κ ο άλλος.με οποιοδήποτε τρόπο.
ευχαριστώ
τζο