Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

Ο ήρωας δειπνεί



Όλοι πίστευαν ότι το δύσμορφο πρόσωπό του ήταν από τα βασανιστήρια. Έτσι τουλάχιστον μπορούσαν να φανταστούν όταν τους καλούσε σε τραπέζι στο Πάρκο Ελευθερίας οπότε άρχιζε κάποια στιγμή με νόημα να υπενθυμίζει στην ομήγυρη ότι εδώ δίπλα ήταν οι χώροι βασανιστηρίων της χούντας…
Τόνιζε ότι φυλακίσθηκε.
Σημείωνε τα των δύσκολων ημερών σε κάθε ευκαιρία. Ιδίως εν μέσω διαπραγματεύσεων. Ήταν πια σημαντικό κυβερνητικό στέλεχος και ο ηρωισμός του είχε ανταμειφθεί.
Λογαριασμό δεν πλήρωνε ποτέ. Στο τέλος του γεύματος ερχόταν ο μαιτρ και τον ευχαριστούσε για την τιμή που έκανε στο μαγαζί με ελαφριά υπόκλιση.
Έτσι κάθε φορά που έτρωγαν στο Πάρκο, μετά το Μέγαρο όπου ήταν πάντα προσκεκλημένος ή μετά τη Βουλή όπου είχε διάφορες υποθέσεις κανείς δεν μιλούσε για τα σημάδια στο πρόσωπο. Αντίθετα όλοι αισθάνονταν ένα κάποιο σεβασμό. Ακόμη και όταν ήταν αντιληπτό ότι η πατρίδα εξοφλούσε τα χρέη της με το παραπάνω καθώς συμβαλλόταν με διάφορους διεθνείς εταίρους από τους οποίους ο ήρωας όλο και λάμβανε το κατιτίς του.

Εκείνη ήταν νεαρή σύμβουλος υπουργού. Προοδευτική όπως απαιτούσαν οι εποχές. Με εύσημα αριστεράς. Οι άνδρες που γνώριζε ήταν όλοι τους λιγάκι γιάπηδες και άχρωμοι. Ο ήρωας τη συγκίνησε. Και ας της έριχνε κοντά 20 χρόνια. Όμορφο κορίτσι.
Όταν ήταν φοιτήτρια διάβαζε και δεν είχε καιρό για μεγάλους έρωτες. Η κολλητή της τα είχε με έναν Παλαιστίνιο πελάτη του πατέρα της μεγαλοποινικολόγου της εποχής. Τη ζήλευε θανάσιμα. Ένα Πάσχα που ο Παλαιστίνιος τη συνόδευε, μόλις ο μπαμπάς τον είχε αποφυλακίσει πήγε να τρελαθεί. Ήταν ένα μηδενικό. Ένα μεγάλο μηδενικό. Βιβλία, εφημερίδες τηλεοπτικά σήριαλ, όλα συνηγορούσαν στο ότι ο έρωτας του ήρωα είναι άλλο πράγμα.

Όταν ο ξάδελφος του θείου της έγινε υπουργός (τάλεγε ο Κατσιφάρας ... ότι μέχρι τον Ανδρέα δεν μας ήξερα ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας) την προσέλαβε ως Σύμβουλο. Βέβαια δεν έκανε σχεδόν τίποτε. Ένα μισθό για λίγο καιρό να βγει η υποχρέωση. Φοβόταν μάλιστα ότι μετά τις εκλογές θα έπρεπε να γυρίσει πίσω στη Λάρισα και ήταν όλο άγχος. Τα κεράσματα του ήρωα ήταν εντυπωσιακά. Την πήγαινε παντού. Και παντού του άνοιγαν τις πόρτες.
Η ζωή της άλλαξε με τον ήρωα. Όταν εμφανίσθηκαν αγκαζέ στο Πάρκο λίγο από το αίμα του ΕΑΤ ΕΣΑ έσταζε στο μάγουλό της. Περήφανη που μοιραζόταν αυτή την τιμή δεν σκέφθηκε ότι ο ήρωας ήταν και παντρεμένος και δασκαλεμένος από τους συντρόφους του για τα μπλεξίματα που φτουράνε. Απέκτησε υπόσταση. Και τα έδωσε όλα. Ο ήρωας είχε πια άλλη μια οπαδό. Μια ακόλουθο που στόλιζε το δύσμορφο σώμα και το άσχημο πρόσωπό του με τα νιάτα της και τις ελπίδες της. Με αφοσίωση σχεδόν θρησκευτική. Της πρόσφερε στο τέλος την κρεμ μπρυλέ με καφέ εσπρέσσο και εκείνη ριγούσε.
Γιατί ο ήρωας είχε πολλές πολλές γυναίκες γύρω του. Αυλή που τιμούσε την άσχημη εικόνα του και μοιραζόταν τα πληκτικά βράδια των αναπολήσεών του στο Πάρκο δίπλα στο χώρο του μαρτυρίου. Πάντα με το λογαριασμό πληρωμένο.

Ο έρωτας την εποχή εκείνη είχε το στίγμα του αρχηγού. Πολύ ελεύθερος. Πολύ συμβιβασμένος. Πολύ υποταγμένος στην εξουσία του λαού.

Σύντομα έμελε να αντιληφθεί, λόγω και της θέσης της στο Υπουργείο, ότι ο ήρωας δεν είχε φάει ούτε χαστουκάκι από τη Χούντα. Μια πολιτική μάσκα ήταν ο ηρωισμός του που του τη φόρεσε το κόμμα για ομορφιά. Για δικαιολογία. Για ότι θέλεις άλλο εκτός από ιστορική αναφορά.
Ταυτόχρονα της αποκαλύφθηκε ότι η χώρα ήταν γεμάτη δήθεν ήρωες ομοίους του. Εν αγνοία των ξυλοκοπηθέντων. Παραδόξως δεν απογοητεύθηκε όσο φοβόταν. Σχεδόν ηρέμησε αφού έστω και έτσι δικαιολογήθηκε στην ψυχή της ο λόγος που το σεξ ήταν τόσο μα τόσο άνοστο και συνηθισμένο.
Οι ήρωες δεν θα έπρεπε να το κάνουν αλλιώς? Τόσες και τόσες ήταν ερωτευμένες με τον Τσε. Κάτι διαφορετικό θα υπήρχε. Ο δικός της ήρωας ήταν μάλλον μαϊμού. Τον άφησε και αναζήτησε καλύτερον ήρωα. Αν δεν ήταν πρίγκηπας ας ήταν τουλάχιστον ήρωας. Ο ήρωάς της.

Εκείνος στην αρχή δε νοιάστηκε. Είπαμε. Ο έρωτας στην εποχή τους είχε την πατίνα του αρχηγού. Όμως κάποια στιγμή ο αρχηγός απεβίωσε πλήρης ημερών. Το κόμμα μεταμορφώθηκε και εκείνος ήταν ανεπιθύμητος στη νέα τάξη πραγμάτων.

Την αναζήτησε. Τον απέφυγε.
Επέμεινε. Να που τα κινητά είχαν πλέον αποκτήσει νόημα και σκοπό και για κείνον που τόσο κατηγόρησε την κυβέρνηση Μητσοτάκη που τα έφερε. Στην αρχή ήταν όλο θράσος και άνεση. «Θα πέσει» σκεφτόταν. «Θα γυρίσει και θα με λατρέψει όπως παλιά. Θα ξαναγίνω ήρωας».

Δεν άντεξε. Τον αποκάλεσε πουλημένο, ασχημομούρη. Τον έδιωξε με τα πιο βάναυσα λόγια.

Εκείνος χωρίς μάσκα υποκρίθηκε το θιγμένο. «Μουνόπανο» σκέφθηκε.
Προφανώς δεν αυτοκτόνησε. Το βράδυ που τρώγανε στο Πάρκο με τους συντρόφους του σκεφτόταν πως έπρεπε να είχε δώσει και αυτό το κτίσμα του Λαμπράκη να το εντάξει στο Μέγαρο. Τι το άφησε εκεί το ΕΑΤ ΕΣΑ?
Τι τη χρειάζεται κανείς τη μνήμη χωρίς ήρωες?
Ηταν ένας ακόμη ψεύτης, άσχημος, ένας συνηθισμένος πελάτης του εστιατορίου, που σιγά σιγά θα έπρεπε να αρχίσει να πληρώνει και το λογαριασμό.

28 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τι τη χρειάζεται κανείς τη μνήμη χωρίς ήρωες?
---
Δυστυχώς τη χρειάζεται. Γιατί κάθε λαός έχει ανάγκη από ήρωες, πώς αλλιώς θα διαπλάσει, σιγά σιγά, τον μύθο του, πώς θα ξεχωρίσει απ' όλους τους άλλους, που, ναι μεν και αυτοί έχουν κάποιους ήρωες, όχι όμως σαν τους δικούς μας ...

Μόνο που, αν σπανίζουν οι αληθινοί ήρωες ή αν αυτοί που υπήρξαν (γιατί κάποιοι υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν) δεν δέχονται να συνεργασθούν στην εκδοχή της ιστορίας που βολεύει τη νέα τάξη πραγμάτων, τους κατασκευάζουμε. Σιγά σιγά, μεθοδικά. Φροντίζοντας, πρώτ' απ' όλα, να παραμερίσουμε τους αληθινούς, εκείνους που δεν καταδέχτηκαν, ενώ μπορούσαν, να περάσουν απ' το ταμείο, όταν αυτό άνοιξε κι άρχισε να πληρώνει, για να εισπράξουν το αντίτιμο των υπηρεσιών τους. Και που, όταν οι δύσκολες μέρες πέρασαν, αποτραβήχτηκαν στην καθημερινότητά τους, βιώνοντας (επώδυνα φαντάζομαι) την παραχάραξη της ιστορίας (εξάλλου, όπου νάναι θα πεθάνουν, οπότε μικρό το κακό).

Ακόμη χειρότεροι όμως από τους ψεύτικους ήρωες, οι οποίοι στη δύσκολη περίοδο απλά λούφαζαν, είναι οι "ήρωες" που αποτελούσαν στήριγμα της παλαιάς τάξης πραγμάτων και που, τώρα, σπεύδουν να υπηρετήσουν τη νέα, ξαναγράφοντας το παρελθόν τους, και, μαζί βέβαια, και την ιστορία.

Και, για να μη κατηγορούμε μόνο τους συμπατριώτες μας, ακούστε τι λέει ο Pavel Kohout στο βιβλίο του "Χιονίζω" για την κατάσταση στην Τσεχοσλοβακία μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού: "... Η Τσεχοσλοβακία δεν θα καταντούσε έτσι όπως κατάντησε αν μετά τον πόλεμο δεν περνούσε στις τάξεις των κομμουνιστών σαν τη λάσπη μετά τον κατακλυσμό ο ίδιος αριθμός ανθρώπων που πριν υπηρετούσαν τους ναζί και κατέδιδαν, για παράδειγμα, τους αλεξιπτωτιστές αντάρτες ... Και που τώρα ανεμπόδιστα εισέβαλαν στα φόρουμ των πολιτών ... Το κοινωνικό στρώμα τους είναι αθάνατο, διαιωνίζεται με γεωμετρική πρόοδο. Τώρα αποτελείται από ανθρώπους που ναι μεν χρόνια υπηρετούσαν την Κρατική Ασφάλεια, μα χωρίς τύψεις δοξάζουν σαν άγιοι το νέο καθεστώς ..." (σ. 125-6).
Ίδιες σκέψεις και στο βιβλίο του Milan Kundera "Η άγνοια".

Τι όμορφη πράγματι διαδρομή, τι ζηλευτή καριέρα, τι αθάνατο παράδειγμα: συνεργάτες ναζί, κομμουνιστές ηγέτες, στηρίγματα του νέου καθεστώτος, όλος ο εικοστός αιώνας σε λίγες λέξεις ...

Τώρα, να κάνουμε διάφορους συνειρμούς και τη χώρα μας, ή να το αφήσουμε; (μιας κι εδώ τέτοιες αθλιότητες ποτέ δεν συνέβησαν, αστεία πράγματα, ο λαός μας είναι ο πιο ηρωικός που υπάρχει, ταγμένος σταθερά κατά κάθε μορφής τυρανίας, αν δεν το πιστεύετε το λένε και τα σχολικά βιβλία).

NinaC είπε...

Εξαιρετικό, Ελένη, εξαιρετικό!
Πικρό, αιχμηρό, βρίσκει κόκκαλο.
Γιατί είναι αληθινό.

Συγχαρητήρια!

AnEmOdArMeNi είπε...

Πρώτη φορά διαβάζω κείμενά σου και πραγματικά έχω εντυπωσιαστεί .
Συγχαρητήρια

Ymeli είπε...

............

Χαρυβδιςς είπε...

Σωστη καταγραφη μιας πλευρας που ειδαμε -και βλεπουμε- που μας θυμωσε που την καταγραφουμε ξανα και ξανα που την προβαλουμε ως ''εικονα της εποχης''...η αλλη πλευρα δεν καταγραφεται γιατι δεν πηγαινει στο παρκο Ελευθεριας ,δεν κυκλοφορει σε ιν στεκια δεν μας θυμιζει την υπαρξη της και δεν μας την επιβαλει...ετσι τη ξεχναμε κι ειναι σαν να μην υπαρχει.. Και Από τις καταγραφες δυστυχως συνθετονται οι εποχες ...

anonymos είπε...

Aπό τις καταγραφές συντίθεται η ιστορία Χάρυβδη...

Και ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι σαν και σένα ώστε να τις αξιολογούν.

Τους ήρωες τους γεννάμε ή τους ανακαλύπτουμε. Αν και απ' ότι λέει η Eleni63 η βεβαιότητά μας και στις δύο περιπτώσεις αναζητεί το ίδιο πράγμα, ένα άλοθι.

Δεν ξέρω...

Eleni63 είπε...

Antvol αν και νομίζω ότι είμαστε οι μόνοι νομικοί της παρέας μάλλον σήμερα έδωσες ρέστα. Το κείμενό σου ενδιαφέρει φυσικά και τους μη νομικούς. Δείτε το. Θα σήμαινε τίποτε άραγε αν έλεγα ότι στα παιχνίδια εξουσίας που έπαιξε ο ήρωας που δειπνεί, υπήρχαν πολλοί νομικοί?

Composition Doll/ αδαμαντία μου που πλήγωσες με την Κροτούλα τον πρωθυπουργό και δεν το συγχωρεί συμπάσχω. Διάβασα την ξυπόλητη στα αγκάθια και ταυτίσθηκα. Μάλλον φταίναι ίσως κάποια κοινά σημεία.

ανεμοδαρμένη καλώς ήρθες. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια αλλά πάλι βρε παιδάκι μου πώς σου ήρθε αυτό το όνομα?

υμελη χαίρε. Βγάζεις ωραίες φωτογραφίες στον αέρα.

χάρυβδιςς με κάλυψε ο ανώνυμος. Ο οποίος πλέον είναι πολυ ύποπτο πρόσωπο και πάντως τονίζω δεν είμαι εγώ. Εχει κάτι απίθανα γνωμικά που με κάνουν να κλαίω από τα γέλια μια δυό φορές την ημέρα. Ενίοτε εν μέσω συσκέψεων εφόσον το απαραίτητο laptop του επαγγέλματος συνδέεται πλέον με βοδαφον και μπορείς να πάρεις και καμιά ανάσα...

Αν με αναγνώρισε κανείς ας κάνει πώς δεν ξέρει στο επόμενο meeting!

αθεόφοβος είπε...

Πόσοι τέτοιοι κυκλοφορούν ....

Кроткая είπε...

Marilένη, ξέρεις, τέτοιοι υπάρχουν σε όλες τις εποχές. Και μετά την πτώση του παραπετάσματος, δλδ.

Πολύ αιχμηρό κείμενο. Ακριβέστατο, χωρίς ακρότητες και σαφές και πλήρες!

Εμένα μου έφερε στο νου τη Φοιτητριούλα του Διονυσάκη. (πολύ τον μελετάω τώρα τελευταία).

dodo είπε...

Χαίρομαι που έδωσες αυτό ακριβώς το τέλος- που τής "άνοιξες τα μάτια", χωρίς όμως να την αφήσεις να λιώσει στην απογοήτευση...

Χαρυβδιςς είπε...

kale moy anwnyme katagrafh mias epoxhs shmainei katagrafh ths istorias ...kai isvw den hmoyn safhs alla den anaferomoyn dioloy stoys hrwes yparktoys h kataskeuasmenoys,alla sthn synthesh toy klimatos mias epoxhs
Giati gia paradeigma fobamai oti sthn istoria genia tou polytexneioy tha meinei ws h genia ths M.Damanakh an o istorikos toy mellontos den ksefygei kai den psaksei pera apo ta prwtoselida...

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Ωραιότατο. Προπαντός αιρετικό, κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία. Καλημέρα!

anonymos είπε...

Δεν διαφωνούμε καθόλου Χάρυβδη!
Απλά αυτό που εννοώ είναι ότι η προσωπική κριτική είναι αυτή που έχει αξία στην ιστορική μνήμη. Διότι η ιστορική καταγραφή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας χάρτης που επάνω παραβάλεις το τσιγαρόχαρτο της καθημερινής σου πρακτικής για να κατορθώσεις να οδηγηθείς.

Για παράδειγμα η ιστορία της Ελληνικής επανάστασης έχει καταγραφεί από τον Παπαρηγόπουλο, τον Φωτάκο και τον Φωτιάδη. Καθένας απ' αυτούς αναφέρει και μια προσωπική του εκδοχή. Είναι υποχρέωση σου να ψάξεις τις πηγές εκ νέου αν θες να ωφεληθείς.

Διότι συνήθως οι επίσημες καταγραφές δεν παρέχουν τίποτε άλλο παρά ένα άλοθι για τα σύγχρονα λάθη.

Eleni63 είπε...

Αθεόφοβε, όντως

Κροτ η φοιτητριούλα είναι λίγο πιό ρομαντική. Η σύμβουλος του Υπουργού ήταν πιό συμβιβασμένη ακόμη και στην αναζήτηση ηρώων. Ομως έχεις δίκαιο.

Δόδο δεν το είχα και σκοπό. Απλά έτσι είχε γίνει εν τοις πράγμασι.

εαρινή συμφωνία έτσι συμβαίνει με την αλήθεια.

στο διάλογο ανωνύμου και "χαρύβδεως" δεν παρεμβαίνω. Για του λόγου το αληθές απλά επισημαίνω ότι οπως ήδη αναφέρθηκε υπάρχει μέρος αλήθειας στην ιστορία. Αν και πολλοί θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους.

Χαρυβδιςς είπε...

συμφωνουμε απολυτως ανωνυμε
eleni53 και βεβαια υπαρχει αληθεια το...επιβεβαιωνω

καλο απογευμα σε ολους

Χαρυβδιςς είπε...

63 eleni ...sorry mallon ...presbywpia

Χρήστος Φασούλας είπε...

Να ανακαλύψεις έναν ήρωα; Πανεύκολο. Να τον κατασκευάσεις; Παιχνιδάκι. Κι ακόμα πιο εύκολο να τον απομυθοποιήσεις.
Αυτή, με δυο λόγια, είναι η ιστορία του ανθρώπινου γένους.
Όπως έλεγε και το άσμα... "Ήρωες, άπαρτα βουνά, ήρωες, με δώδεκα ζωές...". Και στη δέκατη τρίτη, καίγονται. Κι αν δεν μας κάνουν τη χάρη να αυτοπυροποληθούν, τους ρίχνουμε εμείς στο πυρ το εξώτερον (κι εδώ δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε ήρωες και "ήρωες"...).
Είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, δεν είναι κακό. Ανάγκη ενστικτώδης, ζωτικής σημασίας η διαδικασία "Ηρωοποίηση - Αποθέωση - Αποκαθήλωση". Ίσως αυτό ακριβώς να εννοούσε ο Μπρεχτ όταν είπε ότι οι χώρες που χρειάζονται ήρωες είναι δυστυχισμένες. Και είναι δυστυχισμένες επειδή τους τέλειωσαν οι ήρωες. Και ψάχνουν γι' άλλους...

mavroforos είπε...

Εγώ θα ήθελα περισσότερο να σταθώ στο πως πλάθεται ο ήρωας από γενιά σε γενιά.
Η περίοδος που «κατασκεύασε» τον ήρωα σου είναι λίγο πολύ γνωστή από το γεγονός ότι μπορούσε με άνεση να κατασκευάσει πλήθος αντίστοιχων ηρώων οι οποίοι στο μέλλον και μέσα από μια γενικότερη αντιφατική κατάσταση κατάφερναν να επιβιώσουν στηριζόμενη στο παρελθόν τους.
Ακόμα και έτσι όμως κάτι κινούταν.
Τώρα όμως τι…;
Για σκέψου ποιοι θεωρούνται οι σημερινοί ήρωες και ποιοι είναι αυτοί που ψάχνουν να τους ανακαλύψουν και να στηριχθούν πάνω τους.
Μου άρεσε το κείμενο σου.

anonymos είπε...

Μαυροφόρε, έχω την άποψη ότι από εκεί που πρέπει να ξεκινήσει κάποιος που θέλει να μελετήσει το θέμα είναι από τον ορισμό.
Τι είναι "ήρωας"? Το πρόσωπο που υπερβάλει τον εαυτό του ώστε να εναρμονιστεί με τις αξίες της κάθε εποχής. Κατά βάθος λειτουργεί ως πρότυπο.
Η ανάδειξή του μπορεί να γίνει από το λαϊκό αίσθημα ή να είναι κατευθυνόμενη. Πλασματικοί και κατασκευασμένοι είναι οι ήρωες των παραμυθιών και τα παραμύθια έχουν τον σκοπό τους ανα τους αιώνες.

Αυτό που σε τελική ανάλυση πρέπει να διερευνηθεί είναι ποιοί φτιάχνουν τα σύγχρονα παραμύθια και τι ακριβώς αξίες προσπαθούν να εισάγουν.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς "ήρωες";
Οι "ήρωες", βρε αδελφέ, ήταν μια κάποια λύσις...
Τώρα πια, χωρίς "ήρωες", ποιον θα ψηφίσουμε; ποιον θα ερωτευθούμε;
ποιοι αλήθεια θα μας κυβερνήσουν, αν όχι οι "ήρωες";
αλλά ξέχασα... έχει πλέον αναδυθεί η νέα γενειά ηρωών... Ψωμιάδηδες, Καρατζαφέρηδες και σία

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Αλήθεια οι ήρωες πηδάνε καλύτερα;;

Eleni63 είπε...

Σύνα, δεν ξέρω αν οι ήρωες πηδάνε καλύτερα. Το δίχως άλλο όμως υπάρχει μεγάλη μυθολογία γι'αυτό. Νομίζω ότι ούτε η Μαίριλιν Μονρό θα ερωτοτροπούσε καλύτερα από την κυρία Κούλα αλλά και ποιός δεν θα ονειρευόταν τη Μαίριλιν...

Στη συζήτηση του Μαυροφόρου με την Ανώνυμο δεν μπορώ να προσθέσω και πολλά. Με προβληματίζει το όνομα του νέου μας φίλου του Μαυροφόρου όπως και το χαριτωμένο ασκαρδαμυκτί τους οποίους καλωσορίζω.

anonymos είπε...

Eleni63, αντιλαμβάνομαι ότι είναι ορθογραφικό λάθος, αλλά σε παρακαλώ διόρθωσε την ηλεκτρονική αλλαγή φύλου.

Ελπίζω να μην σε ενοχλούν οι τοποθετήσεις μου, εννοείται ότι δεν απαντώ αντ' εσού. Αν σε ενοχλούν όμως δεν έχεις παρά να μου το πεις.

Ο ανώνυμος

Καπετάνισσα είπε...

Θαυμάσιο Ελένη. Αιχμηρό, ξέχειλο απ' αλήθειες.
Σχεδόν τρέχουν οι στιγμές κι οι άνθρωποι να γλυτώσουν απ' τις λέξεις, να κρυφτούν...

Eleni63 είπε...

anonyme να απαντάς ελεύθερα και να ξέρεις ότι το απολαμβάνω. Μακάρι και να γράφεις ότι θέλεις.

καπετάνισσα ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

synas said...
Αλήθεια οι ήρωες πηδάνε καλύτερα;;
---

Δεν νομίζω. Θάλεγα μάλλον το αντίθετο (αν και δεν έχω εμπειρία).

Οι γυναίκες όμως που πάνε με ήρωες - με ή χωρίς εισαγωγικά αδιάφορο, το θέμα είναι αυτές να το πιστεύουν, όλοι ξέρουμε πως η πίστη και βουνά μετακινεί - ναι, νομίζω πως νιώθουν τυχερές, εκλεκτές, διαφορετικές. Κι αυτό, δεν χρειάζεται ανάλυση, βοηθά πολύ στην ερωτική σχέση και επαφή. Ακόμη και τους ήρωες (άλλο τώρα το τι γίνεται όταν αυτοί αρχίζουν να πιστεύουν ότι, ακόμη και στον τομέα αυτό, είναι ακατανίκητοι, ξέρουμε όμως ότι η γελοιότητα δεν απέχει και πολύ από το μεγαλείο).

Кроткая είπε...

Marilένη, πού χάθηκες; όλα καλά;;

Aphrodite είπε...

WOW!

Καταπληκτικό κείμενο! Δεν σήκωσα τα μάτια μου από την οθόνη - και αναγνώρισα -δυστυχώς- και κόσμο στις περιγραφές σου, δεν έχει σημασία αν είναι φανταστικοί οι ήρωές σου ή πραγματικοί, αλλά είναι απίστευτο το πόσο ΑΛΗΘΕΙΑ βγάζεις....

Εχω τέτοιο γνωστό και η μόνη διαφορά είναι ότι είναι ακόμη όμορφος, παρ'όλα τα χρόνια του, και το πώς χρησιμοποιεί το παρελθόν του (το οποίο ΦΥΣΙΚΑ και δεν υπήρξε ποτέ τόσο ένδοξο, μην τρελλαθούμε!!!) σε αφήνει σέκο: τι θράσσος!

Και όμως, νεαρές υπάρξεις γεμάτες πτυχία και όρεξη για αναρρίχηση λιγώνονται (και ξελιγώνονται) χωρίς καν να σκεφτούν το πώς ο ίδιος που "πολέμησε" κάποια "κολλημένα" μυαλά και στρεβλωμένα ιδανικά, τώρα συντρώγειμαζί τους και ίσα που δεν έχει γίνει και χορηγός τους (λόγω αφραγκίας...). Κιαναι, έχει αρχίσει καιελαφρώς το "μμμμναι, αλλά την επόμενη φορά συγνώμη, αλλά η τακτική του μαγαζιού λέει ότι οφείλετε..." - του όποιου "μαγαζιού"...

Αχ, Ελένη, μου λείπεις που δεν σε διάβαζα τόσα χρόνια - κι ας μην σχολιάζω πολλές φορές...

χχχχχχχχχχχχχχχ