Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2006

Κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο



Το κυριακάτικο τραπέζι τη δεκαετία του 70 είχε συχνά κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο. Η γενιά εκείνη έκανε στις πόλεις ένα δυό παιδιά οπότε έφθανε μια κότα που αγόραζε κανείς από το χασάπη της γειτονιάς. Πήγαινε το κοτόπουλο στο φούρνο σε ένα ταψί που τύλιγαν με εφημερίδα τα χερούλια για να μην καεί- λερωθεί- λερώσει. Την περίμενε ο φούρναρης και σημείωνε με μαύρο μαρκαδόρο το όνομα της οικογένειας: Παπαγεωργίου. Της χαμογελούσε με νόημα. Του στρατηγού. Εκείνη έφευγε για να γυρίσει αργότερα να παραλάβει το έδεσμα έτοιμο. Μέσα σε άφθονο λάδι και ρίγανη με λίγη φέτα στην κοιλιά της κότας και μπόλικη μουστάρδα. Προχωρημένη συνταγή που η μητέρα άκουσε στην καινούργια τηλεόραση στην εκπομπή της Έλλης Ευαγγελίου «Για σας κυρία μου».

Πολλά χρόνια μετά όταν γύρισε από το Λονδίνο κοίταξε τα μαύρα γράμματα στην αγγελία θανάτου του στρατηγού Παπαγεωργίου δίπλα στο φούρνο. Είχε πια γίνει Βενέτης. Και εκείνη είχε χωρίσει με το Φρανκ και ο σκύλος της ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστος στη χήρα του στρατηγού. Ο καημένος της ο Φρέντι...
Τα μαύρα γράμματα σε κείνο το ντουβάρι της έκαψαν την καρδιά. Δεν ήξερα πια που να πάει. Ανέστια!

Μετά την κηδεία έπιασαν την κουβέντα. Θα έφευγε για το Λονδίνο ξανά? Θα έμενε λίγο καιρό στην Αθήνα? Σε κανέναν δεν είχε αποκαλύψει ότι το διαμέρισμα ήταν έτοιμο στο Μεταξουργείο, ένα πολύ νόστιμο λοφτ, ότι ο σκύλος με τον Αλέξανδρο έμεναν ήδη εκεί και ότι εκείνη θα ερχόταν μόλις τα κατάφερνε να πάρει απόσπαση στη Citybank στην Αθήνα.

Η χήρα του στρατηγού ξεκίνησε τα lexotanil για να ηρεμεί. Δεν καταλάβαινε πια αυτό τον κόσμο. Από τις φίλες της μια δυό είχαν εγγόνια και οι άλλες κάτι τρελλόπαιδα που γύρναγαν εδώ και εκεί και έτρωγαν σούσι. Και ας τα έστειλαν στα πιο καλά σχολεία. Και ας τα σπούδασαν. Και ας μη τους στέρησαν τίποτε. Ο θάνατος την περίμενε στη γωνία και η μπιρίμπα δεν ήταν σύμμαχος επαρκής. Ούτε φυσικά ο Χατζηνικολάου που γύριζε από κανάλι σε κανάλι και της έσπαγε τα νεύρα. Ασε πιά αυτός ο Ευαγγελάτος.
Πλησίαζε και Κυριακή και αναρωτιόταν αν θα φώναζε την αχαϊρευτη να φάνε, τώρα που όπως φαίνεται (αν και δεν της έλεγε τίποτε) γύρισε από το Λονδίνο. Και τι να τρώγανε? Σούσι? Επικύνδινη αποστολή έμοιαζε τούτο.

Της τηλεφώνησε να τη ρωτήσει αν θα φύγει και αυτό το σαββατοκύριακο, στα νησιά όπως έλεγε. Δεν άντεχε άλλη μοναξιά. Κόντευε χρόνος μετά που χήρεψε και δεν ήξερε πώς να σερβίρει τον εαυτό της. Δεν είχε πια ιδέα.

· Άντε βρε παιδί μου επιτέλους. Αφού θα είσαι εδώ έρχεσαι να φάμε? Μόνο πες μου τι θές.
· Έξω? Έ όχι και έξω. Μια φορά θα έρθεις στο σπίτι σου και να φάμε έξω, δεν συμφωνώ.

Να της έλεγε για τον Αλέξανδρο? Δεν έμοιαζε καλή ιδέα. Δε βαριέσαι όμως. Της το είπε.

· Φίλος σου? Άλλο και τούτο! Και γιατί δεν είπες τίποτε? Δεν αντέχεις άλλο τη γκρίνια? Ε προφανώς με τις τρέλλες σου τι να κάνω και εγώ! Τέλος πάντων και τι τρώει ο φίλος σου?
· Τι? 15 χρόνια μικρότερός σου?

…………….
Το κυριακάτικο τραπέζι μετά το 2000 σπάνια γίνεται στο σπίτι. Ποιόν να βρεις και τι να φας, μεγάλο το πρόβλημα. Άλλος εδώ άλλος εκεί. Οι περισσότεροι γονείς ή συναντούν το παιδί που πέρασε την εβδομάδα με τον άλλο, ή κοιτάνε να κοιμηθούν που το παιδί είναι στον άλλο και να ξεκουρασθούν λιγάκι. Και τι να φας κυριακάτικο. Πάλι μακαρόνι?
Ο Αλέξανδρος όμως μεγάλωσε αργότερα από εκείνη. Στην εποχή του δεν υπήρχε πια κοτόπουλο με πατάτες τις Κυριακές. Έτρωγαν έξω και όταν οι γονείς του πήγαν ο ένας στο Λονδίνο και η άλλη στη Σύρο εκείνος έτρωγε μόνος του, συνήθως κάτι πρόχειρο. Θάθελε πολύ να δοκιμάσει ένα κοτόπουλο με πατάτες, όπως εκείνη το διηγείτο όταν του μιλούσε για την παιδική της ηλικία. Ηθελε να μυηθεί στο δικό της παράδεισο έλεγε.
Η χήρα του στρατηγού μαγκώθηκε. Και καλά κοτόπουλο, καλά πατάτες, καλά φέτα και μουστάρδα. Στο φούρνο όμως ποιος θα το πήγαινε?
Αισθάνθηκε πιο μόνη από ποτέ. Ούτε άντρα, ούτε παιδί, μόνο εκείνη να περιμένει να πεθάνει. Ο χάρος θα το πήγαινε στο φούρνο?
Την έπιασε το ψυχοπόνιο όμως για το παλλικαράκι που θα γνώριζε. Είπε να δοκιμάσει. Έψαξε και βρήκε και το ταψί. Ο Βενέτης όμως δεν έψηνε φαγητό. Δεν υπήρχε πια κυριακάτικο φαγητό να ψήσει. Έτσι της είπε.
Θα δοκίμαζε στο φούρνο της κουζίνας.

Όταν σερβίρισε στο τραπέζι (τελικά δεν ήταν κακό παιδί ο Αλέξανδρος) είδε την κόρη της να κλαίει με μαύρο δάκρυ. Και καλά παιδάκι μου. Γιατί? Αφού στα έκανα όλα όπως τα ήθελες. Και Αλέξανδρος και κοτόπουλο με πατάτες και το βρωμόσκυλο σου έφερες να φάει τις πέτσες είπες μόνον και όχι τα κόκκαλα. Γιατί να κλαις?
Ο Φρέντυ ανησύχησε και κούνησε την ουρά με νεύρο. Ο Αλέξανδρος όλο αμηχανία έβλεπε τον παράδεισο των seventees να καταρέει.
Κάθε προσπάθεια συμβιβασμού θα αποτύγχανε πλέον δηλαδή?
Και όμως παιδί μου το κοτόπουλο έγινε καλούτσικο και στην κουζίνα λοιπόν... είπε δήθεν αδιάφορα. Ηταν ακριβώς ή ίδια συνταγή. Και ήταν τρείς όπως και τότε στο τραπέζι.
Δεν ήταν όμως ίδιο το κοτόπουλο αυτό. Δεν είχε τα μαύρα γράμματα επάνω. Που έγραφε με μαρκαδόρο στο ταψί...
Παπαγεωργίου
Αυτό έκανε το κοτόπουλο με τις πατάτες αξέχαστο. Το όνομα της οικογένειας. Παπαγεωργίου. Και ήταν μια λέξη για όλους. Αυτή που διάβαζε όταν με τα χεράκια της παιδάκι έφερνε το ταψί από το φούρνο.
Παπαγεωργίου ...

Στο ταψί και όχι στο ντουβάρι.

18 σχόλια:

zinon είπε...

Τί πράγμα είσαι τέλος πάντως εσύ ρε παιδί μου!!! Και κυρίως πού πας και τις βρίσκεις τις ιδέες. Και τέλος πόσο παραστατικά τα περιγράφεις. Είχα την εντύπωση πως ήμουνα εκεί, στ φούρνο, το τραπέζι, στο λοφτ στο Μεταξουργείο… Και όπως το διάβασα μου φάνηκε πως με ακούμπησε ο… Φρέντι. Εντάξει ψυχραιμία δε μεταμορφώθηκα στον ήρωα του προηγούμενου ποστ, απλά ήταν ο δικός μου σκύλος που ήθελε να φάει. Τον έχω ξελιγώσει στο περπάτημα σήμερα και ξέχασα να του βάλω να φάει… του φουκαρά. Ευτυχώς με αφύπνισε η Ελένη.

Πάντως εγώ σήμερα κοτόπουλο με πατάτες έφαγα, αλλά όχι σε οικογενειακό τραπέζι…

Eleni63 είπε...

εκανα όμως λάθος και την Ευαγγελίδου την έγραψα Ευαγγελίου Ζίνων. Βλέπεις έγραψα δυό αράδες πριν πιάσω δουλειά για εκτόνωση. Σίγουρα θα έχω και άλλα λάθη. Τι να κάνω. Δώσε φρίσκις σου σκύλου σου. Ο δικός μας έφαγε καλά σήμερα. Αλλά χθες παραλίγο να τον φάει ένας άλλος σκύλος μοναχικού περιπατητή...Καλό βράδυ.

dodo είπε...

Τι ωραίο που είναι! Έξυπνο, τρυφερό, πρωτότυπο- Συγχαρητήρια...

andy dufresne είπε...

Διαβάζοντας το ποστ πίστεψα ότι είναι αυτοβιογραφικό.

Διαβάζοντας τα σχόλια, μένω με την εντύπωση ότι δεν είναι.

Πρόσωπα και μυρωδιές μου φάνηκαν πολύ αληθινά για να 'ναι fiction, κάνω λάθος;

Eleni63 είπε...

Δοδούλη ...είπε ο γάιδαρος στον πετεινό κεφάλα. Παρότι φαίνεται κιτσ να ανταλλάσσουμε επαίνους.

Αντι, εν μέρει είναι. Η εμπειρία με το κοτόπουλο και το φούρναρη δηλαδή. Τα άλλα είναι στοιχεία από δω και απο εκεί.Οπως κάθε τι όμως που αισθάνεται κανείς μπορεί να μοιάζει να το έχει ζήσει.
Νομίζω ότι την εποχή μας δεν την διηγούμαστε αρκετά. Την περιγράφουμε σε ακρότητες αλλά αποφεύγουμε την καθημερινότητά της. Υπήρξε όμως. Και έχει και αυτή ένα νόημα να την κατανοήσει κάποιος.
Οπως σου έλεγα για τον Johny Cash, ήταν αγαπημένος του πατέρα μου. Πώς τώρα, κύριος είδε.

anonymos είπε...

Eleni63, δεν γίνεται να είμαστε πάντα τέλιοι...

Το μόνο που ένωνε την οικογένεια του μικρού κοριτσιού ήταν το κοινό όνομα των μελών της πάνω στο ταψί? Λυπηρό για τον ενήλικα αλλά σκέψου από που μπορεί να κρατηθεί ένα παιδί για να μην φλιπάρει!

advocatus diaboli είπε...

Καλά, υπέροχο! Μέχρι τις μυρωδιές από το ταψί ασθάνθηκα. Τόσο όμορφα γραμμένο, με τόσο έξοχο τρόπο δοσμένη η εποχή! Ονειρο!

paragrafos είπε...

Οταν καταφέρουμε και περάσουμε από εκεί, θα φροντίσουμε να είναι... Κυριακή!

Αφου μας περιποιηθείς (κοτόπουλο στο φούρνο), θα σε βάλουμε να διαβάζεις τις ιστορίες σου μέχρι πρωίας!

Κι εμείς αραχτοί στις πολυθρόνες θα σε χαιρόμαστε!

Σε φιλώ

με αγάπη

Α.

αθεόφοβος είπε...

Η ιστορία εξαιρετική μόνο που θα έλεγα ότι το κοτόπουλο στο φούρνο της γειτονιάς ήταν τουλάχιστον μία 10ετία νωρίτερα!
Την 10ετια του 70 λίγο πολύ όλοι είχαν κουζίνες με φούρνους και τα κοτόπουλα δεν ήταν πλέον ένα ξεχωριστό φαγητό για τις Κυριακές.

anonymos είπε...

Αθεόφοβε, είναι εμφανές ότι είσαι παιδί των βορείων προαστίων ή του Κολωνακίου.

Ξεχνάς ότι τις Κυριακές η οικογένεια πήγαινε συνήθως στην Εκκλησία και οι μαμάδες δεν είχαν τον χρόνο για την προετοιμασία φαγητού. Οπότε ο φούρνος ήταν στην ημερήσια διάταξη της Κυριακής.

Η κατάσταση άλλαξε την δεκαετία του 80.

Eleni63 είπε...

αρχικά να τονισω ότι το βίωμα του κοτόπουλου είναι αληθές και ορθό. Οπως και άλλες τροφές πήγαιναν στο φούρνο αν και υπήρχε φούρνος στο σπίτι.Δεν θυμάστε το κρέας και τα μακαρόνια στο πακέττο? Ισως όμως να είμαι πολύ γηραιότερη...Αθεόφοβε νομίζω ομως ότι είμαι σωστή στη δεκαετία. Εσύ είσαι πιπινάκι..

Αθεόφοβε να σημειώσω ότι αν και ορθά ομιλείς το σενάριο ήταν ανάλογο και σε σπίτια που δεν πολυπήγαιναν εκκλησία. Η λαμαρίνα πήγαινε στο φούρνο και ήταν πολύ συνηθισμένη εικόνα η μεσημαριανή συνάντηση με τα ταψιά. Παρότι η ΙΖΟΛΑ έφτειαχνε κουζίνες με φούρνο ...
Νομίζω ότι θα πρέπει κάποιος να αναδείξει τελικά την εποχή εκείνη που την έχουμε εν γένει ξεγραμμένη για πολλούς πολλούς λόγους.

Συνάδελφε του διαβόλου δεν σε προλαβαίνω. Καταπιάνεσαι με ένα θέμα που επιστημονικά αγαπώ ιδιαίτερα (και έχω γράψει και πολύ!) και λόγω υποχρεώσεων δεν προλαβαίνω να πω και τα δικά μου στο μπλογκ σου. Για τα μνημεία και τα αρχαία εννοώ.

Παράγραφε όποτε και νάρθεις σε περιμένουμε. Αλλά και η Κύπρος διπλα είναι. Οπως πάμε θα μισθώνονται αεροπλάνα για να σας γνωρίσουν και να πάρουν ζωή και κουράγιο και έμπνευση.

Nyktipolos είπε...

Είπα να σου κρατήσω μούτρα αλλά δεν μου πάει, μου άρεσε πολύ και το κοτόπουλο και δεν κρατήθηκα να μην τσιμπισω λιγάκι από αυτό το νόστιμο πιάτο...

Χρήστος Φασούλας είπε...

Κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο...
Μου θύμισες, με τη μοναδική σου γλαφυρότητα,την αίσθηση που μας προκαλούσε τότε.
Και τη -μη- αίσθηση που μας προκαλεί τώρα...

αθεόφοβος είπε...

Ελένη μου χαρηκα ιδιαίτερα που δίνω την εντύπωση ότι είμαι πιπινάκι,μου άρεσε πολύ.
Δυστυχώς έχω κουβαλήσει στο φούρνο πρίν από το 70 και κοτόπουλο και αρνάκι στο φούρνο και ντομάτες γεμιστές !

Кроткая είπε...

Marilένη, έτσι όπως πας, εμείς οι υπόλοιποι ας το αφήσουμε το μπλόγκινγκ.
Κι επίσης έπιασα κάτι για ενδιαφέρον για τα αρχαία.
Της ΦΛΣ κι εσείς; Μη μου πειτε! Ιστορικό-Αρχαιολογικό; Αλλά πριν να χωριστεί η ΦΛΣ σε τμήματα; Ε, δεν πειράζει!

Eleni63 είπε...

Oχι και δυστυχώς καλέ μας Αθεόφοβε. Οχι δυστυχώς!!! Το να μοιάζεις όμως πιπινάκι είναι καλό ακόμη και αν είσαι 90.

Κροτούλα να μην αφήσει κανείς τίποτε και όλοι να είμαστε εδώ. Χωρίς εσάς δεν θα έγραφα και μόνον για σας γράφω. Οσο για την ποιότητα είναι και αυτή συνάρτηση του σε ποιούς απευθύνεσαι νομίζω. Καθένας από τους φίλους αλλά και άλλοι πολλοί που δεν έχουμε το χρόνο να επικοινωνούμε είναι πολύτιμος. Συνεπώς για το πρώτο δεν θα το άκουγα ούτε ως τρόπο του λέγειν.
Οσον αφορά το δεύτερο σημείο σου και πάλι Οχι. Δεν είναι της φιλοσοφικής. Μούχε πει μια καθηγήτριά μου στο σχολείο να μην πάω, γιατί φτωχό παιδάκι όπως ήμουν θα καταντούσα δασκαλίτσα. Ετσι ακριβώς. Ετσι πήγα στη νομική. Και έκτοτε παριστάνω το δικηγόρο (επιτυχώς θα έλεγε κάποιος τρίτος) με πολλά πολλά απωθημένα. Ενα από αυτά είναι και το πολιτιστικό περιβάλλον. Με κολακεύει πάντως πολύ να θεωρούμαι της φιλοσοφικής...

Eleni63 είπε...

Νυκτιπόλε thanks. διάβασε προσεκτικά τι είπα στην Κροτούλα τη φίλη μου. Ισχύει ιδίως για σένα. Μούχε χαλάσει λίγο το κέφι δίχως σου. Φταίνε όμως και τα απωθημένα που σέρνει κανείς. Πάλι δες τι λέω στην Κροτ. Για μένα απαιτεί μεγάλη προσπάθεια να αφήσω το χέρι στο πληκτρολόγιο ελεύθερο.

Ανώνυμος είπε...

Αν και το κοτόπουλο με τις πατάτες δεν μου αρέσει ιδιαίτερα,θέλω να σου πω ότι συγκινήθηκα με την αφήγησή σου.Κυρίως το τέλος της ιστορίας μου άρεσε.