Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23, 2006

Volver


Έναν άνθρωπο που ζηλεύω ολόψυχα τον λένε Πέδρο Αλμαδοβάρ.
Πριν από λίγα χρόνια, ξεκίνησα να γνωρίσω την Ισπανία για χάρη του.
Στο λίγο χρόνο που είχα ανάμεσα σε διάφορες εργασίες της δικής μου ζωής.
Ζηλεύω το έργο του. Τη μοναδικότητα και την ποιότητά του. Τα χρώματα και την τέχνη του. Τη μουσική που διαλέγει. Την έμπνευση που έχει. Τα όσα δεν καταπνίγει. Που έκανε τον κόσμο να τον κοιτάξει και να μας δικαιώσει όλους. Που δημιούργησε ένα καινούργιο σινεμά. Που είναι και ζωγράφος και συγγραφέας και σκηνοθέτης και από όλα τα καλά.
Ζηλεύω τα όσα αισθάνεται. Το πώς τα εκφράζει. Το τι μπορεί να προκαλέσει με μια σκηνή.
Χαίρομαι που υπάρχει και που περιμένω κάθε ταινία του με ανυπομονησία.
Χαίρομαι που δεν ξέρω σχεδόν τίποτε γι’αυτόν αλλά που το όνομά του σημαίνει πολλά από όσα θα ήθελα να είμαι.
Στο Volver υπάρχει μια σκηνή ανεπανάληπτη.
Από χθες που το είδα στοίχειωσε μέσα μου.
Η Πενέλοπε ξεκινά ένα τραγούδι. Τραγουδάει.
-Η γυναίκαι και οι ρόλοι της.
Αραγε θα καταφέρω ποτέ να δημιουργήσω?
ΥΓ Συγγνώμη Νυκτιπόλε που δεν δουλεύω αρκετά τα κείμενά μου. Αλλά από τότε που επισήμανες ότι είναι λίγο επεξεργασμένα σχεδόν μου κόπηκε η όρεξη να γράφω εδώ μέσα. Θα προσπαθήσω και πάλι αυθορμήτως και με αδυναμίες. Δεν συνθέτω δα και την 9η συμφωνία…

11 σχόλια:

Кроткая είπε...

Και αυτό το πάθος το μοιραζόμαστε λοιπόν!

Εξαιρετική η σκηνή στην οποία αναφέρεσαι. Εμένα μου έμεινε και η σκηνή της αναγνώρισης, που μητέρα και κόρη σηκώνουν το κεφάλι από τις δυο πλευρές του κρεβατιού.

Eleni63 είπε...

STENORIMI

ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Eleni63 είπε...

Κροτ.... με βρίσκεις συγκινημένη διότι συναντώ μια ευαίσθητη φίλη, την πρώτη ίσως που ανακάλυψα στο δίκτυο.........
Λοιπόν το μοιραζόμαστε και αυτό το πάθος τυχερούλα μου που φέρνεις τύχη ακόμη και για φίλους που νομίζαμε χαμένους. Για τον Πεδρο τι να πω... Κάτι αυτός κάτι κανένας φίλος και αντέχεται η ζωή...

Ανώνυμος είπε...

Almodovar, υπέροχος, τρυφερός, ανεπανάληπτος. Αγαπώ την ευαισθησία, το χιούμορ, την ηρεμία, τη γλύκα, την έλλειψη κόμπλεξ και προκαταλήψεων που εκφράζει το έργο του. Όσο για τις γυναίκες ηθοποιούς που επιλέγει, τι να πω, εκτός των άλλων φοβερές φατσούλες. Πόσο πολύτιμος σκηνοθέτης, σε μια εποχή που οι καλοί ευρωπαίοι δημιουργοί μετρούνται κυριολεκτικά στα δάκτυλα του ενός χεριού. Τις προάλλες άκουσα και μια φράση που του αποδίδεται, κάπως έτσι: το λογοτεχνικό έργο ή θα είναι αυτοβιογραφικό ή αντικείμενο κλοπής. Δεν ξέρω αν το'πε έτσι ακριβώς, πάντως από τότε το σκέφτομαι. Κι αυτό με φέρνει στο δεύτερο θέμα που θίγεις: στον χώρο αυτό χαίρομαι όσους γράφουν αυθόρμητα, ανεπιτήδευτα, όσους αφήνουν ελεύθερα τα δάχτυλά τους να μεταφέρουν στο πληκτρολόγιο την ψυχή τους και τα συναισθήματά τους, όπως τους κατακλύζουν και ζητούν διέξοδο. Τα λίγα (ή πολλά) λαθάκια δεν αμαυρώνουν το τοπίο και δεν σκιάζουν το νόημα. Αντίθετα εγώ, προσωπικά, τα δέχομαι με συμπάθεια, με ανακούφιση θα'λεγα, ένδειξη αυθορμητισμού και έλλειψης επιτήδευσης (κι ας πάρουν το nobel λογοτεχνίας άλλοι, δεν πειράζει, θα το αντέξουμε νομίζω).

zinon είπε...

Να και ακόμα κάτι λοιπόν, στο οποίο συμφωνούμε, Ελένη63.

Κι εμένα ο Αλμοδοβάρ είναι από τους πολύ αγαπημένους μου.

Κυρίως επειδή μας αποδεικνύει ότι για να κάνεις τέχνη δε χρειάζεται να είσαι ούτε περίεργος ούτε τρομερά σοβαροφανής.

Αρκεί να έχεις να πεις μια ωραία και ενδιαφέρουσα ιστορία και να ξέρεις να πώς να τη σερβίρεις καλά.

Όπως περίπου κάνεις κι εσύ στο blog σου.

ΥΓ: Δεν ξέρω τι και ποιος σου είπε για τα κείμενά σου. Εμένα πάντως μου αρέσουν και τα ψάχνω. Άσε που μου φτιάχνουν και τη μέρα…
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μερικές φορές η πολλή επεξεργασία καταστρέφει την (αυθόρμητη και όχι μόνο) έκφραση…

Eleni63 είπε...

να παρατηρήσω μόνον ότι ο Νυκτίπολος είχε δίκαιο και το είπε καλοπροαίρετα. Αλλά με ζόρισε γιατί αυτό το παιχνίδι δεν μπορεί να είναι τόσο σοβαρό. Ευχαριστώ για τη συμπαράσταση πάντως.
Ζίνον σε περίμενα. Πιστός φίλος. Σήμερα έχω χαρά γιατί η φίλη μου η Stenorymi (αλήθεια τι να σημαίνει) ξαναγύρισε. Θα σου αφιερώσω λοιπόν μια ιστορία.
Αntvol καλό το γατάκι της ΝΔ. Διαβάστε το αξίζει (φυσικά στο καινουργιο (μεγειά!!!) Blog του καλού μας φίλου)

dodo είπε...

"Ζηλεύω το έργο του".
Πολλοί το ζηλεύομε, νομίζω...

Nyktipolos είπε...

Αυτό το κείμενο το προσπέρασα και το είδα μόλις τώρα, καθυστερημένα. Έχασα δύο πράγματα: Το σχόλιο μιας πολύ καλής φίλης που εμφανίστηκε χάρη στη μεγάλη αγάπη για την Ελένη και τα ποστ της,

και βέβαια τη δημόσια δήλωση της φίλης ελένης για το πόσο κακό παρολίγον να της κάνει μια δήλωση μου. Μια δήλωση που έγινε ιδιωτικώς, και βέβαια, μόνο και μόνο επειδή πιστεύω πως ο τρόπος που "βλέπει" τα πράγματα και ο δρόμος που επιλέγει να τα παρουσιάσει, είναι από τους πιο ενδιαφέροντες που έχω συναντήσει στην περιήγηση μου στην μπλογκόσφαιρα όπως την αποκαλούν οι παλιοί κατοικοί της και πως με (πολύ λίγη) δουλειά θα ήταν άξια δημοσίευσης - αυτό ήταν και το νόημα της παρατήρησης μου.

Ελένη, χαίρομαι που επιλέγεις να γράψεις τη "δήλωση" μου στα παλιά σου τα παπούτσια και να συνεχίσεις να γράφεις όπως σου αρέσει... Δεν θα άντεχα το βάρος μιας διαφορετικής απόφασης


ΥΓ: Στενορύμι... μεγάλο χαμόγελο

Eleni63 είπε...

Nyktipole μου, επιμένω ότι έχεις δίκιο. Ομως επιμένω και ότι αν το παραδούλευα το πράγμα δεν θα το έκανα καθόλου. Α propos μήπως κρίβεις μέσα σου τον ΔΑΣΚΑΛΟ?

Nyktipolos είπε...

Πολύ πιθανόν Ελένη μου, πολύ πιθανόν...

Αλλά και σένα μήπως σε πείραξε λίγο παραπάνω από όσο άξιζε, ή μήπως δεν διάβασες καλά την διατύπωση στο mail?

Ανώνυμος είπε...

γραφε eleni γραφε! Γραφουμε για μας οχι για τους αλλους. Κι εγω τον λατρευω τον almodovar. Σημερα παω να δω το volver.