Δυό χρόνια σε σανατόριο μετά τον πόλεμο και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου δεν είναι απλή υπόθεση. Ο κόσμος πέθαινε από φυματίωση σαν τις μύγες στη Νταού Πεντέλη. Ούτε ο πνευμοθώρακας τους έσωζε. Γκέτο θανάτου όπου όσοι επιβίωσαν της κατοχής πήγαιναν να πεθάνουν από τη φριχτή αρρώστια. Έφυγε από το χωριό του με αιμοπτύσεις για την Πεντέλη, έφηβος ακόμη. Όταν συνειδητοποίησε ότι είχε επιβιώσει ήταν στο χείλος του τάφου, εξήντα χρόνια μετά.
Όλη του η ζωή ήταν η ζωή με το χτικιό.
Επιστρέφοντας στην πατρίδα ήταν γεμάτος πίκρα. Κανένας δεν πήγε να τον δει. Ήταν νεκρός για όλους. Και όταν γύρισε όλοι ήταν ανήσυχοι. Διάλεγαν σχολαστικά τα μαχαίρια, τα πιρούνια, τα κουτάλια, τα ποτήρια, και τα δικά του τα έπλεναν ξεχωριστά. Ίσως να ήταν καλύτερα να είχε πεθάνει εντελώς.
Όλη του η ζωή ήταν η ζωή με το χτικιό.
Επιστρέφοντας στην πατρίδα ήταν γεμάτος πίκρα. Κανένας δεν πήγε να τον δει. Ήταν νεκρός για όλους. Και όταν γύρισε όλοι ήταν ανήσυχοι. Διάλεγαν σχολαστικά τα μαχαίρια, τα πιρούνια, τα κουτάλια, τα ποτήρια, και τα δικά του τα έπλεναν ξεχωριστά. Ίσως να ήταν καλύτερα να είχε πεθάνει εντελώς.
Εκείνη έπινε νερό από το ποτήρι του. Ήταν ξανθιά και γαλανή και ζωντανή όπως ονειρευόταν τις γυναίκες τόσα χρόνια. Ήταν αφράτη και χαρούμενη. Γεμάτη αισιοδοξία. Και ήθελε έναν καλό και κατάλληλο σύζυγο. Είναι άγνωστο αν τον αγαπούσε. Κάποια τηλεφωνήματα χρόνια μετά που χώρισαν θα μπορούσαν να σε κάνουν να πιστέψεις ότι μέσα της υπήρχε κάτι. Τότε όμως δεν άντεξε. Περπάτησαν σε μερικά ακρογιάλια, βόλτες στην εξοχή, πονεμένα γράμματα και βαρύτατες λέξεις και ο γάμος με τον φαρμακοποιό ήταν γεγονός. Πήγε μάλιστα και στην Αθήνα. Τα κατάφερε.
Όσα χρόνια και να πέρασαν δεν την ξέχασε στιγμή. Μακάρι νάξερε και εκείνη πόσο πολύ πόσο συχνά την μελετούσε. Η γυναίκα του, η κόρη του όλοι του οι φίλοι τη θεωρούσαν την γνωστή άγνωστη με τα καταγάλανα μάτια. Κάποιοι αναρωτιόντουσαν περιπαιχτικά μήπως την φανταζόταν έτσι αγγελουδόμορφη, μήπως ήταν μια απλή χωριατοπούλα σαν τις άλλες.
Και εκείνος πάλι παράξενος άνθρωπος.
Όταν μιλούσε για το χτικιό δεν ήξερες: ήταν η μεταπολεμική φυματίωση ή ο έρωτας ο μεγάλος που τον έκανε να ζήσει τη ζωή ολόκληρη βαρυγκομώντας.
9 σχόλια:
Ανολοκλήρωτα όνειρα, επιθυμίες που δεν πραγματώθηκαν, έρωτες που παρέμειναν στη σφαίρα της σφοδρής επιθυμίας, τελικά, ίσως η ζωή μας ορίζεται καλύτερα απ' ότι δεν έλαβε σάρκα και οστά, απ' ότι ζει μέσα μας ολοζώντανο, χωρίς καμία φθορά ...
Στο υπέροχο βιβλίο του Milan Kundera "Η Αθανασία" ο ήρωας αναρωτιέται γιατί δεν μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη του τις στιγμές που έκανε έρωτα, τις ηδονές που έχει ζήσει ...
Κι έχει απόλυτο δίκαιο, αφού τελικά θυμόμαστε πιο πολύ εκείνο που δεν ζήσαμε, αν και πολύ θα θέλαμε, απ' ότι αποτελούσε ή αποτελεί την πραγματικότητά μας.
Μήπως, εν τέλει, πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον όρο "πραγματικότητα";
Επιθυμίες ανικανοποίητες που μάς τρώνε από μέσα σαν ύπουλη αρρώστεια.
Γράφεις όμορφα...
Η λέξη Χτικιό, σοφά επιλεγμένη από την ωραία και σοφή Ελένη63, χρησιμεύει ως έκφραση και για τις ερωτικές απογητεύσεις "Την τρώει το χτικιό του έρωτα". Πολύ ωραία αφήγηση, με πολύ ζουμί για περισσότερη ανάπτυξη.
Την καλημέρα μου
Μου άρεσε ιδιαίτερα ο προβληματισμός σχετικά με το ακριβές περιεχόμενο του «χτικιού». Είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του πώς κάτι, το οποίο όλοι μας θεωρούμε ωραίο, όπως ας πούμε ο έρωτας, μπορεί να εξελιχθεί σε «χτικιό» και να μας στοιχειώνει μια ολόκληρη ζωή… και όχι μόνο εμάς τους ίδιους, αλλά και του γύρω μας.
Γιατί ο ήρωας της ιστορίας σου ξεπέρασε την αρρώστια, όχι όμως και το ανεκπλήρωτο έρωτα.
Συμφωνώ πάντως και εγώ με τον Antvol σχετικά με την ανθρώπινη αχαριστία, η οποία μας οδηγεί στο να επικεντρώνουμε μόνο σε όσα δε συνέβησαν για κάποιο λόγο… τι γίνεται όμως με αυτά που έχουν συμβεί ρε παιδιά, γιατί τα ξεχνάμε και γιατί τα θεωρούμε αυτονόητα… ή γιατί τα ακυρώνουμε μόλις συμβεί κάτι κακό;;;
Και βέβαια, αν είχα διαβάσει το προηγούμενο ποστ, θα ήμουν πιο προσεκτικός στο εδώ (προηγούμενο) σχόλιό μου...
το διάβασα με μουσικ΄λη υπόκρουση τη μουσική που έχω βάλει στο μαγαζί μου, και ήταν πολύ υπόκωφο, καταχθόνιο και από κείνα που σε τραβάνε κάτω, σε κάνουν να βουλιάζεις.
και βούλιαξα κάπως.
καλημέρα σε όλους
antvol συμφωνώ η πραγματικότητα είναι έντονα υποκειμενική
dodouli και εσύ ζωγραφίζεις περίφημα
νυκτιπόλε μου σε ευχαριστώ για όσα μου λες ούτως ή άλλως. Απλώς σου εξήγησα ότι έχω αφήσει προς το παρόν την προοπτική για nobel. είναι κάτι πολύ λιγώτερο αυτό που κάνω και αρκεί. Ωραία η Ελένη σου, η συνονόματι στο σημερινό ποστ σου.
Κροτ συγνώμη, δεν το ήθελα αλλά έβγα πάνω στον αέρα. Κανένας λόγος για βύθιση.
Μα δεν το είπα για αρνητικό. Είναι καλό πράγμα να βουλιάζουμε μερικές φορές, γιατί μετά, η άνωση μας ανεβάζει ιλιγγιωδώς! σωστά;
:)))))
Από την φυματίωση θεραπεύεσαι,από τον ανεκπληρωτο έρωτα ποτέ.
Δημοσίευση σχολίου