Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006

Ο μπαμπάς



Ο μπαμπάς που φοβάται να σε πιάσει στα χέρια, που σε σηκώνει όταν είσαι μικρός ψηλά, που σε χαζεύει σαν το 8ο θαύμα, που δεν ξέρει πώς να σε ταΐσει, ο μπαμπάς που μαλώνει, που παραχαϊδεύει, που σε πάει και καμιά βόλτα και σου παίρνει και τα περισσότερα παγωτά, ο μπαμπάς που γυρίζει από τη δουλειά, που όλο λείπει και που όλο τον ψάχνεις αλλά και προτιμάς την απουσία του, ο μπαμπάς που φοβάσαι και υπολογίζεις, που ζηλεύεις και μιμείσαι, που μισείς και φθονείς,
Ο μπαμπάς της ιστορίας και της ψυχανάλυσης, της οικογενειακής φωρογραφίας, που οδηγεί το αυτοκίνητο και έχει τα λεφτά, ο εχθρός της μαμάς και της γιαγιάς, ο πρώην της μαμάς, ο μπαμπάς των παιδιών του νυν της μαμάς, ο μπαμπάς της μαμάς (που όμως εγώ μπαμπά δεν έχω…)
Ο πατέρας της θρησκείας και ο Πάτερ ημών,
Ο πατέρας του Χριστού, του Βαγγέλη, ο Πατερούλης, Ο Πατέρας του Πατερναλισμού, ο πατέρας της επιστήμης (κάθε επιστήμης)
Δεν υπάρχει πια.

Μαμάδες ανεξάρτητες και πληγωμένες τον υποκατέστησαν με δάνειο σπέρμα από δότες
Μαμάδες καταπιεστικές και κυριαρχικές τον οδήγησαν ως γιό προβληματικό να αρνείται την πατρότητα
Μαμάδες εγκαταλελειμμένες σε μαθαίνουν ότι είναι καλύτερα δίχως του
Μαμάδες μόνες που κλαίνε τα βράδια σου θυμίζουν ότι θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε
Μαμάδες προβεβλημένες δηλώνουν ότι περιττεύει

Άνδρες θυμωμένοι προτιμούν να ξεχνούν το θεριό της εφηβείας τους
Άνδρες πληγωμένοι θέλουν να ξεπεράσουν το μπαμπά τους
Άνδρες μόνοι αναρωτιούνται γιατί δεν τους συμπαραστάθηκε ποτέ
Άνδρες τρυφεροί προτιμούν μια γυναίκα μπαμπά …
Κόρες αποκαρδιωμένες λυπούνται που τους βλέπουν με γυναίκες νεότερές τους
Κόρες απογοητευμένες απορρίπτουν για χάρη του όλους τους άνδρες του κόσμου
Κόρες εξαρτημένες απορρίπτουν για χάρη του όλους τους άνδρες του κόσμου….
Υπάρχει όμως πάντα ο άνδρας που μπορεί να είναι ο μπαμπάς κάθε παιδιού.
Γι’αυτό πικραίνομαι πολύ και διαφωνώ κάθε φορά που κάποια γυναίκα δηλώνει ότι επιλέγει (με πάμπολλους τρόπους πλέον) να έχει παιδί (όχι απαραίτητα να το γεννήσει αλλά με κάποιο τρόπο να το έχει) χωρίς μπαμπά.
Γι’αυτό διαφωνώ με τις μαμάδες της προηγούμενης γενιάς που τόσο εύκολα ενίοτε συμβουλεύουν: να κάνεις ένα παιδί και να χωρίσεις, να κάνεις ένα παιδί μόνη σου βρε αδερφέ, τι τους θες τους άνδρες….
Γι’αυτό διαφωνώ με την αρκετών ετών μόδα που θέλει κορίτσια να υποκλέπτουν παντοιοτρόπως σπέρμα και μετά ο άλλος ή να πληρώνει ή να υβρίζεται…
Γι’αυτό προβληματίζομαι με την τόση προβολή της εικόνας του εφήμερου ή ανύπαρκτου μπαμπά του περαστικού αρσενικού το οποίο μας ενδιαφέρει ελάχιστα.
Γι’αυτό τα κίνητρα στις ανύπαντρες μητέρες με βρίσκουν να προβληματίζομαι
Γι’αυτό τα ομοφυλόφυλα ζευγάρια που «τεκνοποιούν» με προβληματίζουν
Γι’αυτό λατρεύω τον Αλμαδοβάρ που συλλογιέται ποιητικά το ζήτημα και απάντηση όπως και εγώ δεν έχει

Το παιδί χωρίς τον πατέρα του για τη γυναίκα πιστεύω είναι ένας άγνωστος τρίτος που θα έρθει στη ζωή της και θα δικαιώσει μια φαντασίωση απλώς μέχρι να μισηθεί για το βάρος που της προσφέρει (έστω και σιωπηλά)
Το παιδί χωρίς, τον έστω και προσωρινό σύντροφο, θα είναι ένα παιδί που θα έχει πατέρα (η μαμά δεν θα έχει τον ίδιο σύντροφο)

Και προτιμώ αν ποτέ αποκτήσω (καθ’οιονδήποτε τρόπο) παιδί να έχει μπαμπά τον άνδρα που θα αγαπώ και μόνον. Πιστεύω ότι παιδί – τέκνο δεν υπάρχει χωρίς μπαμπά. Το πιστεύω βαθειά.

Ο μπαμπάς είναι το όνειρο κάθε μαμάς, ας είμαστε ειλικρινείς.
Και το παιδί. Αλλά το παιδί είναι ένα άγνωστο πρόσωπο, ένα αίτημα για δικαίωση και αθανασία πριν το μπαμπά.
Μ’αυτό τον τρόπο και χωρίς Πατέρες, πατερναλισμούς και Πάτερ Ημών, εν επιγνώσει ότι ένας σύγχρονος γιος δεν επιθυμεί τη σταύρωση για να φέρει τη βασιλεία των ουρανών στον κόσμο του Πατέρα του, εγκαταλελειμμένος από ΑΥΤΟΝ αιώνες και δεκαετίες, ο μπαμπάς ξεσηκώνεται να αναγεννάται.
Θα τον βρείτε ακόμη και σε γειτονικά μπλογκ να λατρεύει το παιδί του
Θα τον βρείτε να ποζάρει με τα παιδιά της Αντζελίνας ή να ζητά μοσχεύματα για το υιοθετημένο του παιδί (το θυμάστε αλήθεια εκείνο το απίστευτο παλικάρι πέρσι στην τηλεόραση?)
Θα τον βρείτε παντού να δημιουργεί τη νέα του ταυτότητα. Μη σας αποθαρρύνει που σπανίζει. Ίσως να αλλάζει και όνομα, κέλυφος και εικόνα.
Απαντήσεις για όλα δεν έχουμε. Ούτε πατέρα να τις προσφέρει.
Αυτή είναι η μαγεία της αναζήτησης. Ο μπαμπάς είναι μαζί μας σε αυτή.

19 σχόλια:

zinon είπε...

Για μια ακόμη φορά η Ελένη μας εντυπωσιάζει με ένα επίκαιρο post και με ενδιαφέρουσες απόψεις.

Εμείς οι άντρες, λένε, δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πλήρως το αίσθημα της μητρότητας, άρα και την αντίστοιχη ανάγκη που νιώθει μια γυναίκα. Από την άλλη βέβαια και να θέλαμε δε θα μπορούσαμε, ακόμη τουλάχιστον, να κάνουμε παιδιά μόνοι μας.

Ο πατέρας είναι ούτως ή άλλως ένα παρεξηγημένο όν. Όντως τις περισσότερες φορές είναι απών και το βάρος παραδοσιακά πέφτει στη μάνα. Από την άλλη αναπτύσσει και αυτός μία αυτόνομη σχέση με τα παιδιά του, η οποία δεν μπορεί να είναι άνευ σημασίας.

Ούτως ή άλλως, όπως το αναφέρει και το post έχουμε χάρη στην τεχνολογία εισαχθεί στην εποχή των sui generis οικογενειών, οι οποίες σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν είναι «αρτιμελείς» και σε απαρτία δε θυμίζουν σε τίποτα τις οικογένειες, όπως μας τις περιγράφουν στα παραμύθια και όπως τις βλέπουμε στις Χριστουγεννιάτικες κάρτες.

Ελένη63 ελπίζω κάποια στιγμή αυτά που γράφεις και σκέφτεσαι να τα βγάλεις περισσότερο προς τα έξω, μπας και ξεστραβωθούμε καλύτερα!!!

Καπετάνισσα είπε...

Υπέρμαχος της πατρότητας και γω.
Του μπαμπά που ζει το ρόλο του, οκ?

Και θεωρώ ότι η αγωνιώδης επιθυμία απόκτησης ενός παιδιού από γυναίκα μόνη, σεβαστή, ναι αλλά μεταξύ άλλων, σημαίνει και:
-χτυπάει το βιολογικό μου ρολόι
-πρέπει να φροντίσω για την συνέχειά μου στο χρόνο
-άγχος να βιώσω το θαύμα της μητρότητας
-μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου
-δεν τον έχω ανάγκη
-έχω την ικανότητα να τον υποκαταστήσω.

Υπάρχουν μπαμπάδες, πανάξιοι.
Κι ο ρόλος του γονιού τους ανήκει.

Eleni63 είπε...

Καπετάνισσα για τη μαμά λέω να συζητήσουμε στο επόμενο ποστ.
Ζήνων με κάνεις να κοκκινίζω.

advocatus diaboli είπε...

Λοιπόν: ο πατέρας έχει μια βαρειά σκιά στο σπίτι. Είναι ο εν δυνάμει προστάτης σου. Ακόμα και όταν τα χρόνια έχουν περάσει και έχει γίνει προστατευόμενός σου. Είναι ο δυνατός, ο ανίκητος. Ετσι τον έβλεπα όταν ήμουν παιδί, γιατί ήταν λεβέντης. Χαρά στους ανθρώπους που μεγαλώνουν και με τους δύο γονείς τους. Είναι, νομίζω, η μεγαλύτερη ευλογία που μου έτυχε στη ζωή μου.

dodo είπε...

Διάβασα πολύ προσεκτικά. Και ξαναδιάβασα. Δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτε...

BionicBuddha είπε...

Very interesting blogsite.



www.bionicbuddha.com

ovi είπε...

:)

A! Κι ο μπαμπάς μπορεί να ζήσει την 'μητρότητα', νομίζω οτι δεν χρειάζεται ο πατέρας να μπεί σε κάποιο ρόλο, αρκεί να δώσει αυτό που έχει!!! Κι αν κοιτάξω όλα τα παραπάνω πρώτυπα ...χάθηκα!!! :D

Δεν ξέρω τι έρχεται και ζώ τη κάθε μέρα του σαν μια καινουργια περιπέτεια, αλλά με τη κόρη μου ήδη έχουμε μιά σχέση συντροφικότητας που ελπίζω να κρατήσει...

Eleni63 είπε...

Γειά σας Δόδο και Οβι, με χαρά μου σας υποδέχομαι, φανατική σας αναγνώστρια.

Stavros Katsaris είπε...

Καλησπέρα!
Για το θέμα του ποστ θα σχολιάσω αύριο που θα έχω περισσότερο χρόνο μια που το θέμα είναι εξαιρετικά λεπτό και ενδιαφέρον!
Απλά ήθελα να σε ενημερώσω οτι το ποστ σου ανέβηκε στο μπλογκ!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Nyktipolos είπε...

Σου αρέσει ελένη να βάζεις δύσκολα και μου αρέσει πολύ που το κάνεις υπογράφοντάς τα με την πιο υπέροχα χαζοχαρούμενη φωτό... (Πριν σε "γνωρίσω" νόμιζα πως είχε μπει κατά λάθος, τώρα είμαι σίγουρος πως ήτα·ν μια πολύ καλά μελετημένη κίνηση...)



Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθώ τα ποστ σου και την εξέλιξή σου στη 'μεγάλη κυρία' του πλογκ :))))

Eleni63 είπε...

παιδιά σιγά!!! και με το μαλακό. Την ιδέα για το ποστ την έλαβα μεταξύ άλλων από ένα παλιότερο ποστ του αχρείου τύπου του ανθοφιλόσοφου Κάτσαρη που με ανήρτησε όπως διαπιστώσατε, από τον Andy και τη μπαμπίνα του, το Μπαμπάκι το φίλο της Κροτ, και φυσικά τον Οvi που ανακάλυψα πρόσφατα και δεν προλαβαίνω να μελετάω. Φυσικά και σε πολλά περιστατικά που συνάντησα στη ζωή.
Οι μέρες που ζούμε είναι ενδιαφέρουσες. Λέω τι σκέπτομαι. αυτό είναι όλο.
Σας διαβάζω και με ξεσηκώνεται.Ειδικά τα σεξουαλικά του νυχτοπερπατησιάρη.
Εν τω μεταξύ είναι αδύνατο να βάλω λινκ, φωτογραφίες κλπ. Σα ξανθιά θεόχαζη προσπαθώ και ξαναπροσπαθώ και τίποτα...

Eleni63 είπε...

Ο Σταύρος είχε μια απίθανη ιδέα. Με θέμα κάτι που αγαπά μας έβαλε όλους σε δουλειά. Από τότε που τον γνώρισα μου ξύπνησε η επιθυμία να μεταφράσω ένα ωραίο γαλλικό βιβλίο που είχα διαβάσει κάποτε για τον κηπουρό του Λουδοβίκου του 14ου.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία Σταύρο.

Eleni63 είπε...

Ο καινούργιος μου φίλος ο Δοδούλης έκανε μια έξοχη εικόνα του μπαμπά στο μπλογκ του. Χίλιες λέξεις.

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Προσπάθησε να χρησιμοποιήσεις firefox αντί internet explorer. Εχει πρόβλημα τον τελευταίο καιρό και συνήθως ανεβάζει μία στις πέντε φωτό. Με το firefox θα τα καταφέρεις. Οσο για τον πατέρα, η λεβεντιά και μόνο που σου εμπνέει και σου δείχνει με το παράδειγμά του, αρκεί για να τον έχεις σε περίοπτη θέση στην καρδιά σου για πάντα.

Кроткая είπε...

Ελένη, χωρίς πλάκα, τα σέβη μου.
Πιστεύω ακράδαντα -κι ας με βρίσουν οι φεμινίστριες- πως για τον ευνουχισμό των ανδρών φταίει η κακώς νοούμενη χειραφέτηση της γυναίκας. Της γυναίκας που αφού απέκτησε δικαιώς όσα αδίκως και κακώς σταρούνταν εδώ και αιώνες, θεώρησε καλό να νομίσει πως έπιασε τον Ποντίφικα από τους όρχεις και πως μπορεί να τα κάνει όλα μόνη της.
Δεν ξέρω αν το σχόλιο μου φανεί άσχετο, δεν είναι όμως.

Η δε φράση "Άνδρες τρυφεροί προτιμούν μια γυναίκα μπαμπά …" με σκότωσε λέμε...

Eleni63 είπε...

εαρινή συμφωνία ευχαριστώ για τη βοήθεια. Θα προσπαθήσω.
Κροτ δε φτάνει που σε διαβάζω κάθε μέρα (και διατηρώ λίγο κέφι και ποιότητα για τη ζωή) πρέπει να να μελετώ τις παραπομπές σου που είναι όλες η μια καλύτερη από την άλλη. Τιπαρέα είσαι εσύ παιδάκι μου... χρυσάφι. Απορώ γιατί τόση κακοποίηση στην Επίδαυρο...

test είπε...

Ο Όσκαρ Ουάιλντ έλεγε πριν από 120 τόσα χρόνια:
"Fathers should be neither seen nor heard. That is the only proper basis for family life. ".

Τώρα κι εγώ βέβαια συμφωνώ μαζί σου, αλλά ποιός μας ακούει ;)

Eleni63 είπε...

Καλώς ήρθες ζοφερέ μεσαίωνα. Τελευταία στην Ιφιγένεια εν Ταύροις στην Επίδαυρο σκεπτόμουν ότι σε ζούμε.

Ανώνυμος είπε...

Σαν καλά τα λες...