Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 04, 2006

Η αιώνια επιστροφή και η επιστροφή στα θρανία

Ανήλικος Σεπτέμβρης και σχολικά είδη. Κασετίνα, μολύβι, γόμα και άγχος για τη χρονιά που ξεκινά, καθιστική σε ένα θρανίο, υποταγμένη στη φωνή της δασκάλας, τρομακτική υπό την απειλή του βαθμού και γεμάτη όνειρα για την απόλυτη στιγμή της ενηλικίωσης που το σχολείο θα τελειώσει και θα αρχίσει η αληθινή ζωή.

Ενήλικος Σεπτέμβρης και αρχή ενός νέου κύκλου προσδοκιών που δεν μοιάζουν να πραγματοποιούνται, ρουτίνας που προσεγγίζει απειλητική, συμβιβασμών που κανείς δεν επιθυμεί και όλοι πράττουμε, δουλειάς για όσους έχουν την πικρή τύχη να έχουν κατοχυρώσει, σισύφειας επιστροφής στον ίδιο κύκλο που στο βάθος του υπόσχεται μόνον το φυσικό τέλος. Αν νομίζουμε ότι τα καταφέραμε στη ζωή και είμαστε από τους εντός…

Στη μέση τα παιδιά των εισαγωγικών εξετάσεων. Και πρώτα από όλα αυτά που «δεν τα κατάφεραν».

Το ποστ αυτό το αφιερώνω ολόψυχα σε όσους απέτυχαν στις πανελλήνιες και δεν βιώνουν φέτος έναν πανηγυρικό Σεπτέμβρη αλλά πενθούν τον εαυτό τους και την αδυναμία τους να καταφέρουν όσα η κοινωνία περίμενε από αυτούς. Στους 18 χρονώ πιτσιρικάδες που νομίζουν ότι είναι ηττημένοι. Εκείνοι μόνον. Αν ήμουν πραγματικά δυνατή θα τους χάριζα σαν δώρο ένα ζευγάρι φτερά.

Και σε όσους άλλους ξεχνούν να γιορτάζουν καθημερινά τον εαυτό τους (με τα δεινά του συμπεριλαμβανόμενα) και πικραίνονται και η στεναχώρια τους δεν έχει τελειωμό νομίζοντας ότι κάπου στην άλλη όχθη του κόσμου κάθονται και ξαποσταίνουν οι νικητές αυτής της ζωής. Αυτοί για τους οποίους υπάρχει το αιώνιο καλοκαίρι. Αν ήμουν πραγματικά δυνατή θα τους χάριζα σαν δώρο ένα ζευγάρι γυαλιά.

Η επίγνωση ότι δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι κατακτιέται για κάποιους σταδιακά. Υπάρχουν μόνον περιστασιακές διηγήσεις ανθρώπων που ιστορούν το βίο τους ως το μόνο ορθό. Αυτοί είναι οι πλέον ανασφαλείς και αυτοί που μέλλει να διαψευσθούν από τον επόμενο όμοιό τους. Η σειρά βλέπεις της ιστορίας των ανθρώπων αποτελείται από συνεχόμενες και συχνά αντιφατικές διηγήσεις ανασφαλών προσωρινών νικητών που επιμένουν στην ιστορία τους μήπως και κάποιος τρίτος πεισθεί ότι έζησαν. Σήμερα πιά με τα ΜΜΕ και την εφήμερη δόξα τους τούτο είναι απόλυτα αντιληπτό.
Ξέρω φυσικά ότι τα ΜΜΕ σας έδειξαν τους πρώτους των πρώτων. Ξέρω ότι η μάνα σας βούρκωσε που εσείς δεν είσαστε ένας από αυτούς.
Ξέρω ότι πονάει να είσαι από τους έξω και ο φόβος σε κάνει να πιστεύεις ότι μόνον εσύ δυστυχείς. Ξέρω την οργή της απόρριψης. Ξέρω τη μοναξιά της.
Ξέρω πάλι ότι κάποιοι πιστεύεται ότι μόνον εσείς ξαναζευτήκατε το ζυγό, αρχίσατε το ωράριο, μόνο για σας φθινοπωριάζει ενώ για άλλους το καλοκαίρι συνεχίζεται.
Όμως ξέρω ότι τα ΜΜΕ του χρόνου θα δείξουν άλλους και άλλους και άλλους και όλοι μαζί θα ξεχασθούν όπως και οι νικημένοι όπως και όλοι μας. Πρωθυπουργοί, κονομημένοι, σούπερ μοντέλα, πλανητάρχες και ο πρώτος των πρώτων στο πολυτεχνείο θα είναι απλώς ένα μικρό σκουπιδάκι λήθης στο χρόνο που όλα τα προσπερνά.
Ένα μοντέλο ζωής επιβάλλουν όλοι που μας λένε να το ακολουθήσουμε και όταν βλέπουμε ότι δεν βγάζει πουθενά μας δίνουν φάρμακα και αλκοόλ και άλλα βοηθήματα για να πιστέψουμε ότι το λάθος είναι σε μας και όχι σε εκείνους.
Η ζωή μου έμαθε ότι πιότερο και από τον ηττημένο τιμωρείται ο νικητής. Ο κύριος λόγος είναι ότι πίστεψε στο μηχανισμό της νίκης και της ήττας και έτσι θεώρησε ότι δεν τούδωσε η ζωή όσα άξιζε. Αχ αυτός ο προμηθεϊκός άνθρωπος! Πόση ζημιά έκανε στην κάθε μας μέρα.
Ας είναι αυτή σας η αποτυχία να βοηθήσει να βρείτε τους εαυτούς σας κάπως νωρίτερα και μαζί σας και εμείς που σκεπτόμαστε το κόστος της επιστροφής στη ρουτίνα. Τη ρουτίνα αυτών που πέτυχαν κάποτε στις πανελλήνιες και συνειδητοποίησαν νωρίς τι κούφια λόγια ήταν αυτές οι υποσχέσεις και πόσα καλοκαίρια χάθηκαν ενόψει της προσδοκίας μιας επαλήθευσης που δεν θα έρθει ποτέ.

Αν έχετε παιδιά που επιστρέφουν στα σχολεία, αν επιστρέφετε στα σχολεία εσείς προσωπικά είτε σα μαθητές είτε σα δάσκαλοι νάχετε μια Καλή Χρονιά, να επαινείτε με κάθε αφορμή τους άλλους και να κάνετε πολλά πολλά σκασιαρχεία, πολλές πολλές κοπάνες και νάστε γεμάτοι γέλιο και ανεμελιά.
Αν πάλι γυρίζετε στις δουλειές σας νάχετε μια Καλή Χρονιά, να επαινείτε με κάθε αφορμή τους άλλους και να κάνετε πολλά πολλά σκασιαρχεία, πολλές πολλές κοπάνες και νάστε γεμάτοι γέλιο και ανεμελιά.
Αν τέλος δεν έχετε δουλειά νάχετε μια Καλή Χρονιά, να επαινείτε με κάθε αφορμή τους άλλους και να κάνετε πολλά πολλά σκασιαρχεία, πολλές πολλές κοπάνες και νάστε γεμάτοι γέλιο και ανεμελιά.

Η ζωή είναι ένα ξέφρενο σκασιαρχείο. Μια καλή κουβέντα. Μια ανέμελη στιγμή.

15 σχόλια:

zinon είπε...

Γεια στα χέρια σου Ελένη!!!

Χαλάλι η αναμονή τόσο καιρό γιατί πραγματικά βγήκε «παιδί».

Καλώς μας ήρθες…

Εγώ πάντως για την ιστορία αναφέρω ότι δεν τα είχα καταφέρει στις πανελλαδικές μετά από αρκετή και σοβαρή προσπάθεια. Μακάρι να υπήρχε κάποιος τότε να μου έλεγε κάτι αντίστοιχο…

Να’ σαι πάντα καλά και να μας ισοπεδώνεις έτσι με τα κείμενά σου!!!

Кроткая είπε...

Κι αν δεν είναι, πρέπει αν την κάνουμε!

Ζήνων, ελπίζω να κατάλαβες πια ότι δεν κρεμόταν δα και τίποτα φοβερό από την επιτυχία ή την αποτυχία στις πανελλήνιες. Κι εγώ που πέρασα, τι κατάλαβα;

Η ζωή είναι αλλού...

Φιλάκια Ελένη, και καλό χειμώνα και καλή χρονια!

αθεόφοβος είπε...

Η αποτυχία στις εξετάσεις είναι μερικές φορές ένα πολύ καλό μάθημα.Η αποφασίζεις να στρώσεις τον κόλο σου η αποφασίζεις ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή που μπορείς να κάνεις.
Το πρόβλημα είναι σε εκείνα τα παιδιά που έχουν γονείς που αποφασίζουν και πιέζουν αυτοί για το τι θα κάνει το παιδί τους.

advocatus diaboli είπε...

Κι εγώ πέρασα, σπούδασα, και μετά έκανα ένα εντελώς διαφορετικό επάγγελμα. Το οποίο, στον καιρό μου, δεν χρειαζόταν ανώτατες σπουδές. Εμείς καταφέρνουμε να κάνουμε τα παιδιά μας να θεωρούν ότι όλα κρέμονται από μια στιγμή, μια φάση, μια περίσταση. Είμαι αναφανδόν υπέρ των σπουδών. Ομως, και οι αποτυχίες μέσα στη ζωή είναι. Αυτό, πρέπει να τους το δείξουμε εμείς, ως ενήλικες- λέμε τώρα...- και όχι να τα μαθαίνουμε ότι αν δεν γίνουν αυτό που θέλουμε τελειώνει η ζωή τους.

Eleni63 είπε...

Καλώς σας βρίσκω φίλοι μου. Ζίνον τα παραλές. Σε ευχαριστώ.
Κροτ εσύ νομίζω παντρεύεσαι και να ασχολείσαι με το νοικοκυριό και την οδήγηση πλεόν. Είσαι αξιολάτρευτη...
Αθεόφοβε συμφωνώ. Ομως στα 18 πονάει πολύ. Παρότι πέρασα παραμένει ένας σταθερός μου εφιάλτης μέχρι σήμερα. Σκέψου τους άλλους...
Αγαπητέ μου συνάδελφε του διαβόλου, σε ζηλεύω. Το να κάνεις άλλο επάγγελμα από αυτό που σπούδασες θέλει πολλά κότσια. Μακάρι να ξέραμε τον τρόπο. Θα ήθελα πραγματικά να ήξερα πώς τα κατάφερες.

Nyktipolos είπε...

Καλωσόρισες Ελένη. Καλή Χρονιά και σε σένα με πολλά σκασιαρχεία και χαμόγελα...



Καλά τα λες, όλοι καλά τα λέμε, πώς ακριβώς γίνεται; Εκεί που το βρίσκω, εκεί το χάνω!

advocatus diaboli είπε...

Φαίνεται πως αγαπούσα περισσότερο αυτό που έκανα κι όχι αυτό που σπούδαζα. Καθηγήτρια, έλεγα ότι ήθελα να γίνω, επάγγελμα της επικοινωνίας αλλά όχι με τη στενή έννοια του όρου της εκπαίδευσης, επέλεξα. Ακόμη δεν το έχω μετανιώσει.

Stavros Katsaris είπε...

Εκπληκτικό κείμενο με πικρές αλήθειες.

Μου θύμισες μια ιστορία ενός φίλου.
Τη διηγούμε.

Ο Πατέρας του πέθανε από καρκίνο όταν εκείνος ήταν 9 ετών.
Είχε άλλον ένα αδελφό δύο χρόνια μεγαλύτερο.
Η μητέρα τους αγωνίστηκε να τα μεγαλώσει.
Οι συνθήκες πολύ δύσκολες.
Τα παιδιά σε ηλικία 15 ετών βγήκν στο μεροκάματο.
Βοηθητικές εργασίες για να βγάλουν τα έξοδα τους.
Ο ήρωας της ιστορίας μας βλέπει την μητέρα του μια μέρα να γυρίζει στο σπίτι κλαμμένη.
-Τι συνέβη μητέρα?
-Τίποτα αγόρι μου. Να η ξαδέλφη σου πέρασε στην Ιατρική και είχα πάει να την συγχαρώ.
- Και γιατί κλαις?
- Η θεία σου πάλι ήταν όλο μπηχτές.
Καλά ο μεγάλος αλλά ούτε και ο μικρός θα δώσει πανελλήνιες?
Τόσα παιδιά σπουδάζουν χωρίς γονείς. Μόνο οι δικοί σου είναι.

Πείσμωσε.
Ένα χειμώνα ολόκληρο προετοιμάστηκε.
Έδωσε.
Πέρασε Τουριστικά στην Κρήτη.
Πως να πάει. Στο σπίτι δεν υπήρχε μια.
Πείσμωσε ακόμη περισσότερο.
Ξανάδωσε.
Πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο.
Τελείωσε με άριστα. Έκανε ένα πολύ καλό μεταπτυχιακό και μπήκε στην ανεργία.
Ξαναγύρισε στην καφετέρια που τόσα χρόνια του έδινε μεροκάματο.
Σήμερα είναι διευθυντής σε μεάλη καφετέρια στον Πειραιά!
Διεθνολόγος είναι διευθυντής καφετέριας.
Για ένα πείσμα. Για μια μπηχτή.....

Walter είπε...

Τι σύμπτωση! Και εμένα μου έχει μείνει κουσούρι από τις Πανελλαδικές αν και πέρασα. Το σκεπτόμουν μάλιστα εχθές. Το άλλο κουσούρι βέβαια μου έχει μείνει από το στρατό... Πόσα κουσούρια να πρωτομετρήσει κανείς...

Кроткая είπε...

Σταύρο, εξαιρετική η ιστορία που διηγήθηκες! Μπράβο του.

Μαιριλένη, ΠΟΙΟΣ παντρεύεται;;;;;; (φτου, φτου, μακριά από μας!)

Eleni63 είπε...

΄καλώς τους φίλους μου όλους. Ελπίζω να μην σας χάλασα το κέφι αλλά ο Σταύρος μας είπε μια ωραία ιστορία όπως όλοι διαπιστώσαμε.
Καιρός για καινούργιο ποστ!

Walter είπε...

eleni63 προτείνω να είναι λίγο πιο συμπυκνωμένα αυτά που γράφεις. Μη το πάρεις αρνητικά -:)

paragrafos είπε...

Ελένη μου είσαι υπέροχη!

Είναι ολοφάνερο ότι επέστρεψες γεμάτη έμπνευση!


Με αγάπη

Παράγραφος


ΥΓ. Εμάς μας έφαγε η κλεισμάρα και η ζέστη.

Eleni63 είπε...

πόρτα ευχαριστώ. Θα προσπαθήσω για μικρότερα κείμενα. Πώς τα καταφέρνεις με τις ωραίες φωτογραφίες?

Παράγραφε καλώς ήρθες.Σε επιθυμήσαμε πολύ και καμαρώνουμε το καινούργιο σου δεύτερο μπλογκ το οποίο δυστυχώς δεν ξέρω να παραπεμπω ακόμη ηλεκτρονικά. Ο Μίκυ συμβουλεύει εγώ δυσκολεύομαι ακόμη...

Walter είπε...

Eleni63 said...
πόρτα ευχαριστώ. Θα προσπαθήσω για μικρότερα κείμενα. Πώς τα καταφέρνεις με τις ωραίες φωτογραφίες?

Τις βάζω εντελώς χειροκίνητα με κώδικα αφού τις στείλω στο www.imageshack.us

Νομίζω όμως ότι σε Windows XP γίνεται πιο εύκολα...