Σχολείο Συγγραφέων
Όλοι θέλουν να είναι ποιητές. Στη χώρα μας εκδίδονται τόσες ποιητικές συλλογές που δεν το φαντάζεται κανένας. Όλοι θέλουν να είναι και μυθιστοριογράφοι. Παραμυθάδες. Με ή χωρίς ταλέντο. Τόσοι πολλοί που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί.
Μετά έγιναν μόδα τα σχολεία συγγραφέων. Κάποια με θεσμικό υπόβαθρο. Μια και δυό με ενθάρρυνση φίλων και καινούργιο τετράδιο, πήγα και εγώ. Ο δάσκαλος, του δημοτικού περηφανευόταν ότι είναι, δήλωνε μεγάλος συγγραφέας και τους κολάκευε όλους. Με λίγη πατίνα αμερικάνικου πανεπιστημίου. Προσπαθούσε να πηδήξει και καμιά γκομενίτσα ο παππούς. Οι μαθητές κάθε καρυδιάς καρύδι . Τα κορίτσια τα έδιναν όλα για ένα μπράβο. Τα αγόρια λίγο πιο μπλαζέ δεν περίμεναν ούτε το μπράβο. Ένας σάχλας μια μέρα δήλωσε μεγαλόφωνα πώς είναι ο Προύστ. Ούτε καν ομαδική ψυχοθεραπεία. Το αντίθετο. Κόλλαγε ο ένας τον άλλο τρέλλα.Όλοι τους άνεργοι. Μα όλοι τους. Παρότι τα δίδακτρα ήταν ακριβούτσικα. Την πρώτη φορά που βγήκαμε έγιναν φέσι. Τη δεύτερη 6 το πρωί δεν είχα τι να τους κάνω. Δεν ήταν μόνο το στυλ του συγγραφέα. Ήταν και η απόγνωση. Ο καθηγητής στο μεταξύ απαξίωνε τις τελείες και τα κόμματα. Έβριζε το συντακτικό. Με αμερικάνικα επιχειρήματα.
Δεν ξέρω τι απογίνανε. Έφυγα γιατί η τόση θλίψη με πλάκωσε και δεν μπορούσα. Έλεγα ότι ίσως ήταν για την παρέα που πήγαιναν όλοι. Όμως όχι, στο δεύτερο μάθημα ήταν τόσοι οι μεταξύ τους εχθροί.
Είναι τάχα άνθρωποι που κάτι θέλουν να πουν οι τόσοι υποψήφιοι συγγραφείς?Είναι απλά άνθρωποι που ονειρεύονται τη διάκριση που τόσο λείπει στον καθένα?Προσέξτε όμως και τους πολιτικούς. Γράφουν δήθεν βιβλία. Γράφουν όλοι τους βιβλία με μανία. Νομιμοποιούνται με κάποιο τρόπο.
Τελικά το βιβλίο παραμένει πράγμα ιερό. Και το ιερατείο, οι ραββίνοι του θείου λόγου είναι τόσοι πολλοί.
Και οι ποιητές, οι συγγραφείς? Άλλοι παραθερίζουν στο επιδοτούμενο κέντρο διακοπών για … συγγραφείς του τόπου μας. Άλλοι αναζητούν το ταλέντο τους, άλλοι πουλάνε με πάθος άφθονες κοτσάνες, κάτι το εντελώς αντιοικολογικό.
Κάποιοι άλλοι κοιλοπονάνε. Και πολλοί πάνε σχολείο. Δείτε, γέμισε ο τόπος σχολεία συγγραφέων. Creative writing, αλλιώς.
Για την ιερότητα του λόγου όμως, το ζήτημα είναι άλλο. Χρειάζεται ΚΑΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, και ολίγον Αλμαδοβάρ
5 σχόλια:
Συμφωνώ συμφωνώ δώσε μου και άλλα χέρια να συμφωνήσω.
Η μισή Ελλάδα γράφει βιβλία που η υπόλοιπη μισή δεν τα διαβάζει!
Η εσωτερική ανάγκη να γράψεις κάτι που δεν μπορείς να πεις με λόγια σε κάνουν συγγραφέα!
Τωρά το αν αξίζει τον κόπο δεν το γνωρίζω!
Απλά είναι ωραίος ο τίτλος του συγγραφέα!
Γεμίσαμε από δήθεν παντού.....
Καλό μήνα!
Αγαπητή Eleni63,
θα συμφωνήσω με το απαράδεκτο του σχολείου ..συγγραφέων και του ύφους των ανερχόμενων συγγραφέων και ποιητών.(Όπως λέμε ανερχόμενη σταρ..)
Εκείνο όμως που θα με προβλημάτιζε, είναι η έλλειψη αυτοκριτικής, η ευκολία να κρίνουμε τους άλλους είτε για να υποσκάψουμε το τάλαντό τους είτε για να το υπερτιμήσουμε.
Η απουσία ειλικρίνειας των προθέσεών μας.
Η επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τη γραφή τη δική μας και των άλλων είναι τα πράγματα που με απογοητεύουν. (Αλλά βεβαίως αυτό δεν έχει καμιά σημασία για κανέναν παρά μόνο για μένα που επίσης γράφω. Καλό είναι να το έχω υπ' όψην.)
Θέλω να πω κάτι που είχα σημειώσει και αλλού μα ύστερα το έσβησα:
από τους στίχους και τα γραφόμενά μας οφείλει να στάξει κάποτε το δικό μας αίμα. Πόσο δύσκολο είναι πια τούτο..
Πόσο μόχθο προϋποθέτει για να ανασύρεις μέσα από την ανάγκη επικοινωνίας με τον κόσμο που κατοικά μέσα σου και με τον "πλησίον", λέξεις που να στρέφουν τα πρόσωπά τους προς το δικό σου φως ή ημίφως...
Δεν ξέρω αν με ενοχλεί η πληθώρα αυτών που γράφουνε. Πόσο μάλλον όταν κι εγώ εκεί μέσα βρίσκομαι..
Άλλωστε καλύτερα να γράφει κανείς, να ξαλαφρώνει η ψυχούλα του.
Γιατί βέβαια πάνω από τα γραφτά είναι η ίδια η ζωή που έχει σημασία. Τώρα αν ταυτίζεις ύπαρξη με συγγραφή... εκεί είναι που ξεκινούν οι δυσκολίες για τις οποίες κάπως μίλησα πιο πάνω.
Αγαπημένη Ελένη,
έγραψα ένα εκτεταμένο σχόλιο και τελικά το έσβησα. Εν ολίγοις έλεγα ότι υπάρχει ένα σχολείο συγγραφής που εγγυάται την έμπνευση ακόμα και στους ατάλαντους: είναι το σχολείο του βιωμενου πόνου, της πραγματικής οδύνης, στο οποιο κανείς δεν θα ήθελε να φοιτήσει με τη θέλησή του.
Σ΄αγαπώ πολύ και σε ευγνωμονώ για τη συστράτευσή σου στον αγώνα μας (που είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σκοπούς της ζωής μου).
Παράγραφος
Με έκπληξη αντιμετωπίζω τα πρώτα σχόλια στις δοκιμές που επιχειρώ καθώς σταδιακά μαθαίνω αυτό το καινούργιο παιχνίδι. Καιμε μεγάλη χαρά.
Κρίμα Παράγραφε που έσβησες το σχόλειο. Κάθε σου λέξη αξίζει.
Απόλυτα θα συμφωνήσω και με το hiliodendron.
Καλό μήνα σε όλους!
Όλοι θέλουν να γίνουν συγγραφείς...
Κυρίως για σκοπούς αυτοδικαίωσης.
Για να αφήσουν το αποτύπωμα τους..την μυρωδιά τους.
Είναι το ίδιο εγωιστικό με το να θέλεις να κάνεις παιδιά ,να μην χαθεί το αίμα σου, που λένε.
Οταν ξεκίνησα να γράφω το είχα μυστικό ,μην νομίζουν οι άλλοι ότι ειμαι κανένα ψώνιο (που είμαι δηλαδή).
Ποίος θα πεί όμως αν μπορώ να γράψω καλά ?
Για αυτό υπάρχουν οι εκδοτικοί οίκοι.Σε αυτούς έλαχε η μοίρα να ξεχωρίσουν τα σάπια.
Είναι όμορφο συναίσθημα να σου λέει κάποιος που δεν ξέρεις ότι διάβασε την ποιητική σου συλλογή.Νιώθεις ότι έχεις επικοινωνήσει μαζί του.
Ημουν τυχερός ,εκδόθηκε πριν 10 χρόνια μια συλλογή μου, τίποτε το σπουδαίο.
Απο τότε σταματησα να γράφω
Δημοσίευση σχολίου